Tὸ ἑλληνικὸ κουρδιστὸ πορτοκάλι(1) καὶ ὁ ὀρθόδοξος διχασμὸς
Ὁ μακαριστὸς π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης τόνιζε συχνὰ στὰ κηρύγματά του, ὅτι ἀπὸ οἰκογένειες καὶ σχολεῖα χωρὶς Θεὸ θὰ βγοῦν παιδιὰ τέρατα. Αὐτὸ τὸ ζοῦμε πλέον συνεχῶς καὶ ὁλοένα.
Πράγματι, «χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται». Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ βία καὶ τὸ λεγόμενο μπούλινγκ, δίνουν καὶ παίρνουν στὰ σχολεῖα μας. Οἱ εἰδικοί, οἱ ψυχίατροι, οἱ νομικοὶ κλπ. κάνουν διάφορες προτάσεις. Ὅλοι ὅμως ξεχνᾶνε νὰ ἀναφέρουν, ὅτι ἡ παιδεία μας δὲν δίνει τὸν Θεὸ στὰ παιδιά. Ἄθρησκη, ἄοσμη, ἄχρωμη, μὲ τὶς εὐλογίες –δυστυχῶς– τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας.
Θὰ παραθέσουμε ἐδῶ ἕνα περιστατικὸ ποὺ συνέβη στὶς Λεῦκες τῆς Πάρου, χωριὸ στὸ ὁποῖο γεννήθηκε ὁ ἱδρυτὴς τῆς «Σπίθας», ὅπως δημοσιεύθηκε στὸν τοπικὸ τύπο. Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Δείχνει, ποῦ ὡδήγησε ὅλη αὐτὴ ἡ ἀντιρρωσικὴ προπαγάνδα ποὺ καλλιεργήθηκε μὲ τὴ βοήθεια –πάλι, δυστυχῶς– ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων.
Τὸ σχίσμα μέσα στὴν Ὀρθοδοξία δημιούργησε ῥωγμὲς καὶ ἀνάμεσα στοὺς λαούς μας. Ἴσως αὐτὸ νὰ βοηθήσῃ καὶ τοὺς ὑπαίτιους νὰ ἀναλογισθοῦν τὶς συνέπειες τῶν πράξεών τους.
«Ἡ κ. Κορνίλοβα εἶναι ἀπό τὴ Ρωσία, παραγωγὸς κινηματογράφου, καὶ κατοικεῖ στὶς Λεῦκες. Στὴν ἐπιστολή της περιγράφει τί βίωσε τὸ παιδί της, ὁ 11χρονος Ἀρσένης, πῶς ἀντιμετωπίστηκαν οἱ καταγγελίες της, καὶ ἐκφράζει τὴν ἀγωνία της.
Ἰδού τὸ πλῆρες κείμενο τῆς ἐπιστολῆς:
“Πρὶν ἀπό 5 χρόνια, μετακομίσαμε μὲ τὸν γιό μου ἀπό τὴ Μόσχα στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Ἀθήνα ὁ γιός μου ξεκίνησε σχολεῖο. Ἦταν ἔνα ἀγγλικὸ σχολεῖο ποὺ δὲν ἤξεραν τὰ παιδιά, τί εἶναι ὁ ρατσισμὸς καὶ ὁ ἐκφοβισμός.
Τὸ ἀγόρι μεγάλωνε καὶ ἤθελε νὰ ἐπικοινωνήση μὲ τοὺς συνομηλίκους καὶ στὴ γειτονιά. Στὴν Ἀθήνα ἦταν δύσκολα – τὸ σπίτι μας ἦταν μακριά ἀπὸ τὸ σημεῖο συγκέντρωσης των παιδιῶν. Ἔτσι, ἀποφάσισα νὰ μετακομίσω στὶς Λεῦκες, ὅπου ἤδη εἴχαμε ἕνα σπίτι ἀγορασμένο πρὶν ἀπό καιρὸ (τὸ σπίτι των ὀνείρων μου). Πίστεψα ὅτι ἡ Πάρος εἶναι τὸ πιὸ ἀσφαλὲς μέρος γιὰ τὸν γιό μου. Ἔκανε γρήγορα φίλους μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ καὶ ἔβγαινε βόλτα κάθε μέρα. Ὅμως, κάποιο ἀπόγευμα ἄρχισε νὰ μοῦ λέει τί ἔκαναν ἔξω καὶ κάθε ἑπόμενο ἐπεισόδιο ἦταν πιὸ τρομακτικό ἀπό τὸ προηγούμενο. Τὸν χτυπάγανε, τὸν ἐξευτέλιζαν, τοῦ κλέβανε χρήματα, τὸν ἀπειλοῦσαν, τὸν πρόδωσαν, τὸν ἔβριζαν.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς ζωῆς του, ἴσως ἔτσι πρέπει νὰ μεγαλώνουν οἱ ἄντρες –ἔτσι σκέφτηκα ἐγώ– καὶ τὸ μόνο ποὺ μποροῦσα νὰ κάνω ἦταν νὰ τὸν ὑποστηρίξω, νὰ καταλάβω τὰ συναισθήματά του.
Ὅταν ξεκίνησε ὁ πόλεμος, τὸν χτύπησαν πολλοί, μόνο ἐπειδὴ ἦταν Ρῶσος. Ἐπειδὴ στὸ χωριὸ ὑπάρχει ἕνα ἀγόρι ποὺ ἡ μητέρα του εἶναι ἀπὸ τὴν Οὐκρανία καὶ ξεκίνησε αὐτὸν τὸν ἀγώνα. Μετὰ ἀπ’ αὐτό, ὁ γιός μου, Ἀρσένης, σταμάτησε ἐντελῶς νὰ βγαίνει στὸ χωριό. Ἕνα ἀπόγευμα ἦρθαν στὸ σπίτι μας τρία παιδιὰ καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ βγεῖ ἔξω. Τοὺς εἶπε, ὄχι. Στὴ συνέχεια πέταξαν ἄμμο καὶ πέτρες στὶς σκάλες, ἔφτυσαν στὸ παράθυρο καὶ ἀπείλησαν ὅτι θὰ σπάσουν τὴν πόρτα, θὰ φέρουν τὸν κλειδαρᾶ καὶ θὰ πετάξουν μολότοφ στὸ σπίτι!
Ἡ ὑπομονή μου ἐξαντλήθηκε καὶ πῆγα στὴν Ἀστυνομία. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ ζοῦν στὸ χωριό μας καὶ εἶναι δύο χρόνια μεγαλύτερα ἀπό τὸν Ἀρσένη (11 ἐτών). Τὸν ἕναν ἀπ’ αὐτοὺς τὸν ἔχουν δεῖ στὸ παρελθόν νὰ ἐκφοβίζει τοὺς νεότερους.
Πρότεινε ἐπίσης στὸν Ἀρσένη νὰ συμμετάσχει στὴν κλοπὴ μαρκαδόρων ἀπὸ τὸ παντοπωλεῖο τοῦ γείτονα. Ὁ Ἀρσένης ἀρνήθηκε. Τοῦ ἔπαιρνε συνεχῶς χρήματα καὶ σχεδὸν ποτέ δὲν τοῦ τὰ ἐπέστρεφε. Ἔδωσε ἐπίσης στὸν Ἀρσένη καὶ ἕνα δωράκι γιὰ τὰ γενέθλιά του καὶ μετὰ τὸ ζήτησε πίσω. Καὶ ὅταν ἦταν ἀκόμα φίλοι, τὸ φθινόπωρο, ἦρθε στὸ σπίτι μας καὶ λέρωσε ἐπίτηδες τὸ ρολόι τοῦ Ἀρσένη μὲ σπρέι. Γιατί;!
Οἱ μπαμπάδες τῶν δύο ἀγοριῶν προσῆλθαν στὴν Ἀστυνομία μαζὶ μὲ τοὺς γιούς τους. Οἱ μπαμπάδες ἦταν πολὺ ἀγενεῖς μαζί μου καὶ τὰ παιδιὰ ἀρνήθηκαν τὰ πάντα. Ἕνας πατέρας εἶπε, ὅτι δὲν θὰ ἔλεγε οὔτε καλημέρα στὸ παιδί μου πιά, ὁ δεύτερος ἀπό τὸ πρῶτο λεπτὸ ‘ἐπιτέθηκε’. Ὁ ἀστυνομικός ἄρχισε νὰ λέει, ὅτι ὁ Ἀρσένης φοβόταν νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ πρὶν προλάβει νὰ τελειώσει ὁ ἀστυνομικός, ὁ πατέρας τὸν διέκοψε μὲ τὰ λόγια: ‘γιατί φοβᾶται, ἔχει ἀγοραφοβία;’. Καὶ οἱ δύο πατέρες μίλησαν στοὺς ἀστυνομικοὺς μὲ ἔνταση καὶ φώναξαν πάνω τους…
Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ὁ Ἀρσένης δὲν θέλει πιὰ οὔτε νὰ βγεῖ ἔξω, οὔτε νὰ τοὺς συναντάει κάθε πρωὶ στὴ στάση τοῦ λεωφορείου, ποὺ τοὺς πάει ὅλους μαζὶ στὰ σχολεῖα τους. Σκεφτόμαστε ἐπίσης καὶ νὰ φύγουμε ἀπό ἐδῶ…”.
(ἐφημ. «Φωνὴ τῆς Πάρου», φ. 610/10-6-2022).
Ἐὰν σὲ ἕνα χωριὸ τῶν Κυκλάδων, ὅπου ὅλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, τὰ παιδιὰ ἀναπτύσσουν τέτοιες συμπεριφορές, τί θὰ γίνεται στὶς μεγάλες πόλεις, ὅπου οἱ ἄνθρωποι εἶνε ἄγνωστοι μεταξὺ ἀγνώστων; Τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἔχουν ἀνάγκη κατανοήσεως ἀλλὰ καὶ ἀλλαγῆς προσανατολισμοῦ. Πρῶτα ὅμως ἔχει ἡ κοινωνία μας ἀνάγκη μετα-νοίας. Μία κοινωνία ποὺ θεοποιεῖ τὸ χρῆμα, τὶς ἡδονές, τὴ δόξα, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἀγάπη, ποὺ χάνει τὴν πίστι της στὸν Θεό, καταντᾷ ἐκκολαπτήριο δαιμόνων.
————————————————————————
- Τὸ κουρδιστὸ πορτοκάλι εἶνε μία κινηματογραφικὴ ταινία τοῦ 1971 ποὺ ἀναφέρεται στὴν νεανικὴ βία.
