ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ πὼς συντελεῖται τὰ
τελευταῖα χρόνια μία γιγάντια προσπάθεια νὰ στρεβλωθεῖ ἡ σώζουσα
Πατερικὴ Θεολογία, ἀπὸ τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ ὁμολογητὴς
Καθηγητὴς τοῦ ΑΠΘ κ. Δ. Τσελεγγίδης σημείωσε τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ ποῦ μᾶς
ὁδηγεῖ ἡ λεγομένη «μεταπατερικὴ θεολογία»:
«Ἡ ἐπιχειρούμενη, αὐθαδῶς,
ὑπέρβαση τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Πατέρων, ἐκ μέρους τῶν
“μετα-πατερικῶν” θεολόγων, κλονίζει τὴν ἀπαραίτητη γιὰ τοὺς πιστοὺς
βεβαιότητα, ὡς πρὸς τὴν διαχρονικὴ ἰσχὺ τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας, ἐνῷ
παράλληλα εἰσάγει ἀθέμιτα καὶ πονηρὰ τὴν προτεσταντικοῦ τύπου θεολογικὴ
πιθανολογία. Μὲ τὸν τρόπο ὅμως αὐτό, στὴν πραγματικότητα, “μεταίρονται
ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν”. Ἀλλὰ τοῦτο παραβιάζει βάναυσα τόσο τὸν
ἁγιοπατερικὸ ὅσο καὶ τὸν θεόπνευστο βιβλικὸ λόγο. Μὲ βάση τὰ παραπάνω
(καὶ μόνον αὐτά), θὰ μπορούσαμε νὰ ὑποστηρίξουμε ἐπιστημονικῶς, ὅτι οἱ
ἐπίδοξοι “μεταπατερικοὶ” θεολόγοι, σαφῶς, δὲν ἔχουν τὶς προϋποθέσεις τῆς
ἁγιοπατερικῆς θεολογίας. Γιατί, ἀλήθεια, πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ
ὑποστηρίξουν ὅτι τὶς ἔχουν, ὅταν συμβαίνει νὰ εἰσηγοῦνται αὐθαδῶς τὴν
ὑπέρβαση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἢ ὅταν ἐπιχειροῦν νὰ εἰσαγάγουν στὴν
ἐκκλησιαστικὴ θεολογικὴ σκέψη μιὰ Δυτικοῦ τύπου θεολογικὴ καὶ
γνωσιολογικὴ πιθανολογία, ποὺ ὡς προϋπόθεσή της ἔχει τὴν
ἐπιστημονικὴ-ἀκαδημαϊκὴ θωράκιση καὶ τὸν θεολογικὸ στοχασμό; Αὐτὴ
καθεαυτή, ἄλλωστε, ἡ ἔπαρση ὁδηγεῖ στὴν ἀπεμπόληση τῆς χαρισματικῆς
παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἐγγυᾶται τὴν γνησιότητα τῆς
ὀρθόδοξης θεολογίας»!
