Ο τελευταίος ασπασμός στην Παναγιά, καυτού Δεκαπενταύγουστου κι ύστερα τέλος καλοκαιριού. Ύστερα τέλος εποχής.
Οι ευλαβείς προσκυνητές στη γη της Ιωνίας, οι νεαρές κοπέλες με τα λευκά φορέματα, τα ξέγνοιαστα παιδιά που έτρεχαν στα προαύλια των γιορτινών ναών, κρυφός αποχαιρετισμός ελληνικών αιώνων.
Μέρες μετά, εβδομάδες, τα ιερά κειμήλια, η φυλαγμένη στάχτη απ' τη γη, οι μνήμες των προγόνων, η ίδια η ελληνικότητα που ξεψυχάει, μέσα σε μία βάρκα.
Είναι η Ρωμιοσύνη σε μετακόμιση ξανά χωρίς αποσκευές, μόνο με ό,τι έχεις επάνω σου: τα ιερά και τα όσια κι αυτά που θα σε ντύσουνε με μνήμη αιωνία...
Στη μνήμη των καθημερινών και αφανών Σμυρνιών του 1922 και σε όλα τους εκείνα τα ανείπωτα συναισθήματα, τις άγνωστες σε εμάς, θαμμένες τραγωδίες.
Σε ό,τι η στάχτη κουβαλάει, της από 'κει της όχθης.
