Οἱ «ποικίλοι» πιστοί, καὶ ὁ ποικιλομήτης ἐπίσκοπος.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων.
Μετὰ ἀπὸ ὑποχρεωτικὴ διακοπὴ τῆς καταδύσεώς μας στὸν πολυποίκιλο βυθὸ τῶν περιγραφῶν, προβληματισμῶν, σκέψεων καὶ προτάσεων τοῦ σεβασμιωτάτου Λαυρεωτικῆς, πρὸς εὕρεσιν τῶν πολυτίμων κεκρυμένων μαργαριτῶν, ἐπανερχόμεθα ἀλιεύοντες καὶ παρουσιάζουμε στοὺς τυχόντες ἀναγνῶστες ὅ,τι βρήκαμε, προτρέποντας τους νὰ μελετοῦν προσεχτικὰ ὅσα οἱ ἱεράρχες μας λένε καὶ πράττουν, συγκρίνοντάς τα μὲ τὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις τῶν ἁγίων πατέρων τῆς ἐκκλησίας μας καὶ χρησιμοποιῶντας καὶ λίγο τὸ μυαλό τους. Διότι ἐνῷ ἡ χρήσις τῶν μασκῶν εἶναι ὑποχρεωτική, ἄν καὶ ἐπιβλαβής, ἡ χρήσις τοῦ μυαλοῦ παρουσιάζεται ὡς περιττή ἀπὸ τοὺς πλείστους σημερινοὺς ἡγέτες τοῦ λαοῦ, πνευματικοὺς καὶ πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς.
Μετὰ τὰ κεφάλαια «Γενικὴ περιγραφὴ τῆς κατάστασης» καὶ «Τὸ φαινόμενο τοῦ ἀντιεμβολιασμοῦ» ἀκολουθεῖ τὸ κεφάλαιο «Συνέπειες στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή».
Ἑπὶ τροχάδην ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ ἐπίσκοπος αὐτὸς διαπιστῶνει δημοσιογραφικῶς ὅτι «Ἡ πανδημία τοῦ COVID-19, ἀφοῦ ἐπικράτησε αἰφνιδιαστικὰ στὴν παγκόσμια κοινότητα, ἔχει κυριολεκτικὰ ἀναστατώσει τὴν ἀνθρωπότητα, ἔχει ἀνατρέψει διαχρονικὲς σταθερές...» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.17). Τὰ μέτρα ποὺ ἐλήφθησαν ἀπὸ τοὺς ἀρμοδίους (καὶ μή) ἦταν ἀνεπαρκή [«ἡ σχετικὴ ἀνεπάρκεια καὶ τῶν μέτρων προστασίας» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.14)] τὸ ἴδιο καὶ τὰ λεγόμενα ἐμβόλια [«καί, μερικῶς, τῶν ἐμβολίων» (ὅ.π.)]. Ἐλήφθησαν «πρωτοφανὴ περιοριστικά μέτρα» καὶ «σὲ πολλοὺς σκληρὰ μέτρα ἔμμεσης ὑποχρεωτικότητας», «αὐξήθηκε ἐπικίνδυνα ὁ ἔλεγχος στὴν κοινωνικὴ ζωή», «ἡ ἐμπιστοσύνη στοὺς πολιτικοὺς καὶ τὶς κυβερνήσεις κλονίστηκε σοβαρά», ὁ λαὸς «διχάστηκε σὲ παγκόσμια κλίμακα» καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ παρουσιάστηκαν στὰ προηγούμενα, καὶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ «δημιουργήθηκε ἕνα τεράστιο ἀντιεμβολιαστικὸ κίνημα» στὸ μυαλό τοῦ Δέσποτα καὶ ἐντελῶς ἀδικαιολόγητα κατ᾿ αὐτόν–, ἐξ οὖ καὶ τὸ ὀνομάζει ἱδεολόγημα καὶ ἀναλαμβάνει νὰ φωτίσῃ τὶς σκοτεινὲς πτυχές του γιὰ νὰ βοηθήσῃ τοὺς πλανωμένους ἀνθρώπους, ὅπως τοῦ ζήτησε ὁ Λαρίσης Ἰερώνυμος, ὁ πολλὰ θλιβόμενος γι᾿ αὐτούς. (Συγνώμη ποὺ τὰ ξαναγράφω, ἀλλὰ ἄν βρεθῇ κανεὶς νὰ διαβάσῃ ἐτοῦτο τὸ γραφτὸ χωρὶς νὰ ἔχῃ ὑπ᾿ὄψιν του τὰ προηγούμενα, καλὸν εἶναι νὰ ἔχῃ μιὰ εἰκόνα τοῦ πνευματικοῦ βυθοῦ στὸν ὁποῖον ἀλιεύομεν).
Ἡ πρώτη του διαπίστωσις στὸ νέο κεφάλαιο: «Αὐτὸς ὁ γενικευμένος κλονισμὸς τῆς ἐμπιστοσύνης προφανῶς δὲν ἄφησε ἀνεπηρέαστο καὶ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μεταξὺ τῶν πιστῶν καὶ θρησκευομένων, ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ τοὺς Ἐπισκόπους ὡς πρὸς τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον προσεγγίζουν πνευματικὰ τὴν ὅλη κρίση ἢ ἐὰν ἔχουν συμβιβαστεῖ μὲ τοὺς κρατοῦντες βρίσκεται σὲ ἐξαιρετικὰ χαμηλὰ ἐπίπεδα». (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.17) Εἶχε διαπιστώσει ὅτι «ἡ ἐμπιστοσύνη στοὺς πολιτικοὺς καὶ τὶς κυβερνήσεις κλονίστηκε σοβαρά» (δὲν λέει «δυστυχῶς» ἤ «εὐτυχῶς», ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὅλο πνεῦμα τῆς τοποθετήσεώς του φαίνεται ὅτι δὲν τὸν εὐχαριστεῖ τὸ γεγονὸς, διότι θεωρεῖ ὅτι πολιτικοὶ καὶ κυβερνήσεις πάλεψαν καὶ παλεύουν γιὰ τὸ καλό). Καὶ ἐδὼ, τώρα, τονίζει ὅτι «ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν καὶ θρησκευομένων πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ τοὺς ἐπισκόπους βρίσκεται σὲ πολὺ χαμηλἀ ἐπίπεδα».
Αὐτὸ εἶδε σὰν πρώτη καὶ σοβαρὴ συνέπεια ἀπὸ τὰ ὅσα συνέβησαν αὐτὰ τὰ δύο χρόνια. Ὅτι κλονίστηκε ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὴν Σύνοδο καὶ τοὺς ἐπισκόπους. Τὸ τί συνέβη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους κατακυρίευσε ὁ φόβος καὶ τῶν ὁποίων κατέρευσε ἡ πίστις δὲν φαίνεται νὰ τὸν ἀπασχολῇ. Καὶ κράζει «Δυστυχῶς»!!! Δηλαδὴ ἄν μετὰ ἀπὸ ὅσα ἔκαναν ἀπολύτως συμβιβαζόμενοι πρὸς τὶς μεθοδεύσεις τῶν κρατούντων, καὶ ἀπὸ ὅσα δὲν ἔπραξαν, ἐνῷ ἔπρεπε νὰ πράξουν, ἀκολουθοῦντες τὰ κελεύσματα τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ὑπερασπιζόμενοι τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἐλευθερία του καὶ τὴν Πίστι, ἄν μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶχε κλονιστῇ (ἡ ὅποια) ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στὴν Σύνοδο τότε θὰ ἔλεγε «εὐτυχῶς»; Θὰ ἦτο εὐτυχὴς δηλαδή; Ἄν μετὰ ἀπὸ ὅσα ἔγιναν ὁ λαὸς δὲν ἀντιδροῦσε σὲ τίποτα δὲν θὰ ἦταν ἕνα νεκρὸ παραλυμένο σῶμα; Ἔτσι θέλει ὁ ἴδιος καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους μας τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ;
Ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς. Προέτρεπαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν πηγαίνουν στὶς ἐκκλησίες διότι ἀφ᾿ ἕνὸς δὲν χρειάζεται (μποροῦν καὶ στὸ σπίτι τους νὰ προσεύχονται καὶ δὲν χρειάζεται νὰ προσέρχονται στοὺς ναοὺς) καὶ εἶναι ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ὑγεία τους ἀφ᾿ ἐτέρου (διότι –μεταξὺ πολλῶν ἄλλων- ποὺ ξέρουν ἄν ὁ προηγούμενος ποὺ πάει νὰ κοινωνήσει δὲν ἔχει κορωνοϊό; ὅπως ἔγραφε ἕνας ἐπίσκοπος). Δὲν τοὺς ἄφηναν νὰ προσκυνοῦν τὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ νὰ κοινωνοῦν. Προσπαθοῦσαν μὲ διάφορα ἐπιχειρήματα νὰ τοὺς πείσουν ὅτι κακῶς ἐντὸς τοῦ ναοῦ αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς καὶ ὅτι αὐτὸ δείχνει ὑπερηφάνεια καὶ πειράζουν τὸν Θεό μὲ αὐτὴν τους τὴν ἐνέργεια. Μετὰ ἐπέτρεπαν στὸν ναὸ νὰ μπαίνει ἕνας ἐλάχιστος ἀριθμὸς ἀνθρώπων, ἔβαλαν ἐταιρεῖες καὶ ψέκαζαν καὶ ἔκαναν ἀπολύμανσι (μέσα στὸν ναό!!!), ἀπαιτοῦσαν νὰ μασκοφοροῦν οἱ εἰσερχόμενοι, τελοῦσαν τὰ μυστήρια μασκοφορεμένοι καὶ κοινωνοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους μασκοφορεμένοι. Ἐξομολογοῦσαν «ἐξ ἀποστάσεως ἀσφαλείας». Ἀκόμα καὶ τὰ ἱερὰ λέιψανα τὰ ἀπολύμαιναν μὲ οἰνοπνεύματα μετὰ ἀπὸ κάθε προσκύνησι παρότι οἱ ἄνθρωποι -μὲ τὶς μουτσοῦνες ποὺ φοροῦσαν οἱ περισσότεροι- οὔτε κἄν ἀκουμποῦσαν τὸ ἱερὸ λείψανο. Ὅλα αὐτὰ δὲν πιστεύω νὰ τὰ εἶδα μόνο ἐγὼ ἤ ὅσοι ἔχουν «ἀντιεμβολιαστικὴ προκατάληψι» κατὰ τὸν δέσποτα. Αὐτὸς δὲν ἀντελήφθη τίποτα;
Ἀποτέλεσμα; Τὰ μὲν σούπερ μάρκετ, τὰ γήπεδα, οἱ καφετέριες, οἱ συναυλίες καὶ κάθε κωλοχανεῖο νὰ βρίθουν κόσμου, οἱ δὲ ἐκκλησίες νὰ ἔχουν ἐλαχίστη προσέλευσι. (Ἄς μὴν ἀρχίσει ἡ συζήτησις τὸ γιατὶ πάει κανεὶς ἐκεὶ καὶ τί κάνει κλπ. Ἄλλο θέμα). Καὶ μέσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς λιγοστοὺς ποὺ πᾶνε, ὅλοι σχεδὸν νὰ εἶναι μασκαρεμένοι, ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀπαίτησις τῶν τυραννίσκων γιὰ κάτι τέτοιο. Τί ὑποδηλώνουν ὅλα αὐτά; Ὅτι ὁ δαιμονικὸς φόβος, -γιατὶ κάθε φόβος εἶναι δαιμονικὸς, πλὴν τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ-, ἐγκαταστάθηκε γιὰ καλά στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Δηλαδὴ ὁ διάβολος μπῆκε μέσα καὶ ἔφτιαξε καλύβα. Σιγά σιγά θὰ χτίσῃ μέγαρο καὶ ὅποιο οἰκοδόμημα πίστεως ὑπῆρχε θὰ σωριαστῇ σὲ ἐρείπια. Καὶ τὸν βοήθησαν (τὸν διάβολο) τὰ μέγιστα οἱ ἀποστάτες ἐπίσκοποι μὲ τὶς πράξεις τους καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ ἐξομολόγοι ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν καὶ τοὺς ἀκολουθοῦν, εἴτε λόγῳ φόβου, εἴτε λόγῳ συμφέροντος, εἴτε λόγῳ ἀδιαφορίας. Κάτι ἤξερε αὐτὸς (ὁ διάβολος) καὶ πῆγε διακοπές καὶ τοὺς ἄφησε στὸ πόδι του (τοὺς ἐπισκόπους), ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης.
Μοῦ ἔλεγε γνωστή μου, τῆς ὁποίας ἡ μητέρα ἀπὸ τὸν φόβο, τώρα καὶ δυό χρόνια ἀρνεῖται νὰ μπῇ πλέον στὴν ἐκκλησία, ἔστω καὶ γιὰ νὰ ἀνάψῃ ἕνα κερί: «Στὴν προτροπή μου νὰ ἔρθη στὴν ἐκκλησία ἀπάντησε: «Δὲν πρέπει νὰ πηγαίνουμε γυρεύοντας». Τὸ νὰ πᾶς στὸν ναὸ εἶναι πλέον γιὰ κάποιους τρομοκρατημένους ἀνθρώπους, σὰν νὰ πηγαίνεις γυρεύοντας νὰ ἀρρωστήσῃς καὶ νὰ πεθάνῃς.
Τὰ παραπάνω περιγραφόμενα εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ πασιφανὴ, σὲ πιστοὺς καὶ ἀπίστους, ἀποτελέσματα τοῦ τρόπου διαχειρήσεως ὅλης αὐτῆς τῆς καταστάσεως ἀπὸ τοὺς διοικοῦντες τὴν ἐκκλησία. Δὲν τὰ γνωρίζει ὁ ἐπιστήμων δέσποτας; Τὰ γνωρίζει: «Ὁ τρόπος διαχείρισης τῆς ὅλης καταστάσεως ἀπὸ ἐπίσημης ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς κρίθηκε ἀπὸ ποικίλους ὡς ἀνεπαρκής ἢ ἄτονος ἢ καὶ ὡς ἀπαράδεκτα συμβιβαστικός». (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.18) Ἔτσι περιγράφει τὸ γεγονὸς ὁ ἐπί-σκοπος!!! Συνεχίζει ὅπως μέχρι τώρα στὰ προηγούμενα. Σὰν νὰ μὴν τὸν ἀφορᾶ. Σὰν νὰ εἶναι ἀνεξάρτητος παρατηρητής. Δὲν βλέπει πουθενά τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἕνα σῶμα. Δὲν βλέπει τοὺς ἀνθρώπους ὡς μέλη Χριστοῦ. Σὰν νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται γιὰ τίποτα παρὰ μόνον γιὰ τὴν «ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ πλευρά». Οἱ ὑπόλοιποι εἶναι γι᾿ αὐτὸν, τὸν ποικιλομήτη[1], «ποικίλοι». Ὑποθέτω ὅτι χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο μὲ τὴν ἔννοια τοῦ πανούργου, τοῦ πονηροῦ, τοῦ δολίου, ἀλλὰ καὶ τοῦ πολυμηχάνου, ἄν φυσικὰ ἔχει συναίσθησι τοῦ τί σημαίνει ἡ λέξις ποὺ χρησιμοποιεῖ.
Ἀντιλαμβάνεστε πῶς βλέπουν τὰ τέκνα οἱ πατέρες, τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς οἱ μεγάλοι ἀδελφοί, τὰ ἔλλογα πρόβατα οἱ καλοὶ ποιμένες; Ποικίλους. Τὴν δὲ γνώμη τους οὐδόλως τὴν λαμβάνουν ὑπ᾿ ὅψιν. Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ «τί μέ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι». Δὲν τοὺς νοιάζει ἄν ἐσκανδάλισαν «ἕνα τούτων τῶν ἐλαχίστων». «Σκασίλα τους», ὅπως δήλωσε ὁ προεξάρχων τῆς ἐπισήμου ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Αὐτοὶ οἱ ποικίλοι λοιπὸν, ἔκριναν τὸν τρόπο διαχείρισης ἀπὸ ἐπίσημης ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς ὡς «ἀνεπαρκή ἢ ἄτονο ἢ καὶ ὡς ἀπαράδεκτα συμβιβαστικό». Τὸ περνάει ὅμως μὲ ἀδιαφορία καὶ περιφρόνησι. Διότι θεωρεῖ, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ὁμόφρονές του, ὅτι κανεὶς δὲν δικαιοῦται νὰ ἀσκῇ κριτικὴ στὴν Συνοδο καὶ γενικώτερα στὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκησι καὶ στοὺς ἐπισκόπους. Κάθε κριτικὴ, κάθε προβληματισμό, κάθε κραυγή ἀγωνίας τὴν θεωροῦν ρήγμα στὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος: «Ἡ ἔντονη κριτικὴ τῆς Συνόδου καὶ γενικότερα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης καὶ τῶν ἐπισκόπων ἀπὸ ὁμάδες πιστῶν κατὰ τὴν πρώτη φάση τῆς πανδημίας ἔδειξε νὰ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ρήγματα στὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος». (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.18)
Τὰ ρήγματα τῆς ἐνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος τὰ δημιουργοῦν αὐτοὶ ποὺ μὲ τὶς διδασκαλίες καὶ τὰ ἔργα τους ξεριζώνουν τὴν εὐσέβεια ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν ὁποία διδασκαλία ἀπαιτήθηκαν πολλοὶ κόποι νὰ σπαρῇ:
«Τὴν πολλῷ καμάτῳ κατασπαρεῖσαν ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων εὐσέβειαν ταῖς παρ᾿ ἑαυτῶν διδασκαλίαις ἐκριζώσωσι καὶ ταύτης τὴν ἑνότητα κατατέμωσιν» ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ PG37 88
Τί συνέβαινε στὴν ἐκκλησία πρὶν τὴν «διαχείρισι τῆς ὅλης καταστάσεως ἀπὸ ἐπίσημης ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς»; Ἦταν τὰ πράγματα καλύτερα ἤ χειρότερα; Ἡ εὐσέβεια ἄνθησε καὶ αὐξήθηκε ἤ ξεριζώθηκε μὲ τὶς διδασκαλίες καὶ τὶς πράξεις τους; Ποιὸς φοβόταν πρὶν νὰ προσκυνήσῃ τὶς ἅγιες εἰκόνες; Ποιὸς φοβόταν νὰ μπῇ μέσα στὸν ναό τοῦ Θεοῦ; Ποιὸς φοβόταν νὰ κοινωνήσῃ τῶν ἁγίων μυστηρίων; Ποιὸς κυκλοφοροῦσε μέσα στοὺς ναοὺς μασκαρεμένος σὰν κλόουν; Ποιὸς μιλοῦσε γιὰ κουταλάκια ἤ διεννοεῖτο τὰ ὅσα ἀπίθανα διαδραματίστηκαν; Ποιὸς ἔδιωχνε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τοὺς ναούς; Ποιός ἔβρισκε τὶς ἐκκλησίες κλειδωμένες; Ποιὸς ἔλεγε ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ λειτουργοῦνται ἀλλὰ νὰ παρακολουθοῦν τὶς λειτουργίες ἀπὸ ... τηλεοράσεως; Ποιὸς ἀπειλοῦσε καὶ ἐδίωκε ἱερεῖς καὶ ἐξομολόγους μεταθέτοντάς τους ἤ ἀπαγορεύοντάς τους νὰ λειτουργοῦν ἤ καὶ νὰ ἐξομολογοῦν ἐκτὸς καὶ ἄν γινόταν φερέφωνα τῶν κυβερνητικῶν ἀποφάσεων, ὅπως ἔχει γίνει ἡ ἱεραρχία; Ποιὸς ἀπειλοῦσε σὲ τέτοιο βαθμὸ τὰ μοναστήρια καὶ μάλιστα τὰ γυναικεῖα; Τώρα ποὺ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν καὶ εἶναι μιὰ μόνιμη πλέον πραγματικότης λόγῳ τῆς διαχειρήσεως «ἀπὸ ἐπίσημης ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς» τί ἀποδεικνύεται εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν εὐσέβεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος; Δὲν ξεριζώθηκε ἐν πολλοῖς; Τί ἔγινε, μήπως αὐξήθηκε καὶ ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε; Δὲν ἔχει ἀντιληφθῇ τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ δέσποτας; Ἔχει συμβεῖ κάτι ἀπὸ ὅλα αὐτὰ στὴν δικαιοδοσία του; Ὁ ἴδιος τί ἔχει διαπράξει;
Ἄρα τὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος τὴν κομάτιασαν αὐτοὶ ποὺ ξεριζώνουν τὴν εὐσέβεια, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, καὶ αὐτοὶ εἶναι ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς διαχειρίσθηκαν τὴν κατάστασι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο.
Γιατί λοιπὸν, παραπονιοῦνται γιὰ ἔντονη κριτικὴ τῆς Συνόδου καὶ τῶν ἐπισκόπων ἀπὸ ὁμάδες πιστῶν; Μποροῦν νὰ μᾶς ἐξηγήσουν, νὰ μᾶς ἀποδείξουν, ὅτι οἱ ἐνέργειές τους δὲν ἀποτελοῦσαν ἐπιβολὴ τοῦ δικοῦ τους θελήματος –τὸ ὁποῖο παρουσίασαν ὡς θέλημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ- ἀλλὰ ὅτι ὅλοι μαζί, ἀπὸ κοινοῦ, ἀναζήτησαν ἕν ἁγίῳ Πνεύματι τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ;
«Οὐδενὸς μὲν δηλονότι τὸ ἴδιον βούλημα ἱστῶντος, πάντων δὲ κοινῇ ζητούντων ἐν ἑνὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι τὸ τοῦ ἑνὸς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ θέλημα» ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG 31, 660
Καὶ αὐτὸ τὸ λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος ὡς ἀναγκαία προϋπόθεσι γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ἡ ἑνότης τοῦ Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία.
«Ἀνάγκη πᾶσαν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ σπουδάζουσαν τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31, 660
Δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστική ἑνότης μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἀντιλαμβάνεται ὁ ἐπίσκοπος. Αὐτὸς θεωρεῖ τὴν ἑνότητα ὡς ἔνα ἐξωτερικὸ διοικητικὸ γεγονός. Ἡ Σύνοδος καὶ οἱ ἐπίσκοποι ἀποφασίζουν καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἀπροϋπόθετα ὑποτάσσονται καὶ ὑπακούουν. Ἔτσι ἐξασφαλίζεται καὶ μαρτυρεῖται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, κατ᾿ αὐτούς. Ὅπως τὰ κόμματα, δηλαδή. Τὸ ἄν ἀλλάζει ἡ γραμμή, ἀκόμη καὶ ἐκατὸν ὀγδόντα μοῖρες εἶναι θέμα τῶν ἀρχηγῶν. Οἱ πολλοὶ ἀπλῶς πρέπει νὰ ἀκολουθοῦν. Παπισμὸς, δηλαδή. Ἀπὸ ἐκεὶ ἐξ ἄλλου ἔχουν τὴν ἀφετηρία τους ὅλες οἱ ἰδεολογίες καὶ ὅλα τὰ κόμματα. Ἀπὸ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα καὶ τὴν ἰδεολογικοποίησι τῆς πίστεως φτάσαμε στὸ ἀλάθητο τοῦ κάθε ἀνθρώπου (προτεσταντισμός), στὴν δημιουργία τῶν ἰδεολογιῶν καὶ τῶν κομμάτων προκειμένου νὰ ἐλέγχεται καὶ νὰ κατευθύνεται ἀπολύτως ὁ κάθε ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὶς δομές τους. Ὅμως γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο, ὁ μόνος φιλάνθρωπος, ἔχει δηλώσει ὅτι «οὐχ οὔτως ἔσται ἐν ὑμῖν». Καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ ἐνωθοῦν οἱ χωρισμένοι μεταξύ τους παρὰ μόνο μὲ τὴν ἑνότητα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ὅποιος δὲν ἔχει αὐτὸ τὸ Πνεῦμα δὲν εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἄρα δὲν ἀνήκει στὴν ἐκκλησία του ἀκόμη καὶ ἄν ἔχει ἀξία ἱερατική:
«Οὐ γὰρ ἔστιν ἄλλως ἑνωθῆναι τοὺς ἀπ' ἀλλήλων διεστηκότας μὴ τῇ ἑνότητι τοῦ πνεύματος συμφυομένους· Εἰ γάρ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 1320
Ἐξ ἀλλου εἶναι πασιφανὴς καὶ πασίγνωστη ἡ ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία περιέβαλλαν ὅσους δὲν ὑποτάχθηκαν δουλικῶς εἰς τὶς προσταγές τους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ τοιοῦτοι ἐπίσκοποι. Ἔτσι τοὺς παιδαγώγησαν εἰς τὴν ἑνότητα, μὲ τὴν ἀγάπη τους, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο παιδαγωγὸς εἰς τὴν ἑνότητα. «αὕτη τῶν πολλῶν εἰς ἑνότητα παιδαγωγὸς» ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG61 681
Ἐξ ἵσου πασιφανὴς καὶ πασίγνωστη ἡ δογματική τους εὐαισθησία, (ἡ ὁποία ἐξέλαμψε καὶ ἔγινε καὶ στοὺς πολλοὺς γνωστή μὲ τὶς λάμπρὲς κολυμπάρειες συνοδικὲς ἀποφάσεις τους) ἡ ὁποία (δογμάτων συμφωνία) ἐπίσης κατὰ τοὺς πατέρες ἀσφαλίζει τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας:
«Ἡ πρὸς τὸν ὑψηλὸν καὶ μέγαν ἡμῶν βασιλέα κατὰ πάντα ἑνότης καὶ συνάφεια, ἀσφαλιζομένη, ὥσπερ τῇ ὑποταγῇ καὶ τῇ σχέσει, οὕτω καὶ τῇ τῶν εὐσεβῶν δογμάτων συμφωνίᾳ». ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ. Ἐπιστολὴ 139
Νομίζω, ὅμως, ὅτι πήραμε ψηλά τὸν ἀμανέ καὶ πρέπει νὰ προσγειωθοῦμε στὴν κατὰ Νικόλαον Λαυρεωτικῆς πραγματικότητα, μόνο ποὺ βλέπω ὅτι ἄν πάει ἔτσι τὸ πράγμα δὲν θὰ φτάσουν τὰ 24 γράμματα τῆς ἀλφαβήτου γιὰ νὰ προσδιορίζουν τὴν ἀλληλουχία τῶν ἐπεισοδίων αὐτῆς τῆς σειρᾶς... Καὶ δὲν θὰ φταίῃ μόνο ἡ δική μου ἀμετροέπεια ἀλλὰ καὶ τὸ πλῆθος τῶν μαργαριταριῶν ποὺ ὑπάρχουν.
Πρέπει νὰ πῶ ὅτι ὑπάρχει καὶ μιὰ ἐπιπλέον δυσκολία, διότι τὸ κείμενο τοῦ σεβασμιωτάτου ἀποτελεῖται ἀπὸ προφανὴ συρραφὴ ἀποσπασμάτων τὰ ὁποία πρέπει νὰ ἔχουν γραφῇ σὲ διαφορετικὲς χρονικὲς στιγμὲς καὶ γιὰ διαφόρους, ὑποθέτω, λόγους, (αὐτὸ ὅποιος ἔχει κάπως ἐξασκηθῇ στὴν ἀνάγνωσι τὸ ἀντιλαμβάνεται εὔκολα) ὁπότε ὑπάρχουν ἐπαναλήψεις καὶ ἀντικρουόμενες θεωρήσεις τῶν ἱδίων πραγμάτων καὶ δυσκολεύουν τὴν πλήρη καὶ στρωτή παρουσίασι.
Μὴν νομίσει κανεὶς ὅτι κάτι ἔχω μὲ τὸν ἐπίσκοπο αὐτὸν καὶ τὸν κατηγορῶ ἤ τὸν χλευάζω. Πάντα μιλῶ μόνον ἐπὶ συγκεκριμένων θεμάτων δημοσίως διαπραχθέντων, καὶ δίδεται ἡ εὐκαιρία, μιὰ ποὺ θεωρεῖται καὶ λόγιος καὶ ἐπιστήμων, νὰ παρουσιαστοῦν ἀναλυτικά κάποια σημεία ἀπὸ τὴν τακτικὴ μιᾶς μερίδας τῶν σημερινῶν ρασοφόρων. Ἐπιπροσθέτως δὲν ἔχω τίποτε μὲ τὸ ἐπισκοπικὸ ἤ καὶ γενικῶς τὸ ἱερατικό ἀξίωμα, τὸν κλῆρο. Τηρῶ τὴν στάσιν ἔναντι τοῦ κλήρου, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γιὰ τὸν λαὸ τοῦ τόπου του:
«Ἀν καὶ δὲν περιφρονῇ, ὅπως ἀλλοῦ οἱ ἄγαν πολιτισμένοι τὸν κλῆρον, δὲν ὑπερτιμᾷ ὄμως τὴν ἀξίαν τῶν ἐξ ἀνάγκης πνευματικῶν πατέρων καὶ λειτουργῶν του· τοὺς σέβεται καὶ τοὺς ἀνέχεται». Ἁλ. Παπαδιαμάτη. Ἄπαντα. Δόμος. Β΄ ἐκδ. Ἀθήνα 2005. τομ. 5ος σελ. 211
Θεοῦ θέλοντος, λοιπὸν, καὶ χρόνου ἐπιτρέποντος θὰ ξαναβουτήξουμε στὴν ἐπισκοπικὴ ... λιμνοθάλασσα, ἵνα μή ἄλλο τὶ εἴπω.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 23 Ἰουλίου 2022
[1] ποικιλομήτης: ὁ ἔχων ποικίλον νοῦν, ὁ ποικίλα βουλευόμενος, ὁ πλήρης ποικίλων βουλῶν, σκέψεων, τεχνασμάτων, ὁ πανοῦργος, ὁ ἐπινοητικὸς ὁ ἐφευρετικώτατος. ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ Δ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ τομ. 11 σελ.5920
Δείτε και:
-Τρικυμίες και Ναυάγια
