Αρχιμ. Γερβάσιος Ι. Ραπτόπουλος.
«Ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς μου τὸν Θεὸν ἐξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3)
Επίκαιρο το θέμα της αρρώστιας. Πάντοτε επίκαιρο. Επίκαιρο, γιατί πάντοτε υπάρχουν άρρωστοι. Άρρωστοι στα σπίτια. Άρρωστοι στις Κλινικές. Άρρωστοι στα Νοσοκομεία. Και όχι μόνο φτωχοί, αλλά και πλούσιοι. Όχι μόνο μεγάλοι, αλλά και μικροί. Όχι μόνο ολιγογράμματοι και αγράμματοι, αλλά και μορφωμένοι. Από όλες τις τάξεις. Όλοι αρρωσταίνουν. Όλοι. Όλος ο κόσμος. Γιατί όμως; Μεγάλο το θέμα. Αλλά λακωνικά θα γράψουμε. Με λίγα λόγια και όσο μπορούμε απλά και καταληπτά. Γιατί, λοιπόν, αρρωσταίνουμε;
* Επειδή αμαρτάνουμε. Αυτό λέει η Αγία Γραφή. Λέει: «Ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού» (Σοφ. Σειράχ 38;15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες που προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. Γράφει: «Πάντα τα νοσήματα εξ αμαρτημάτων; Ου πάντα μεν, αλλά τα πλείονα». Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε Τα λόγια του: «Ιδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μή χείρόν τι σοί γένηται» (Ιωάν. ε,14). Άρρωστοι που γίνατε καλά, μη ξανααμαρτάνετε, γιά να μη σας συμβούν χειρότερα. Σας το λέει ο Χριστός. Ακούστε τη Φωνή Του.
* Γιά να θυμόμασθε το Θεό. Κάποιος πήγε να επισκεφθή έναν άρρωστο. Ο επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπάθεια και τη λύπη γιά την αρρώστια του. Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι που του έκανε εντύπωση και που το θυμόταν σε όλη του τη ζωή: «Ξέρεις γιατί ο Θεός μας αφήνει, πολλές φορές, να πέσουμε με την πλάτη στο κρεββάτι; Γιά να κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!...». Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμασθε τον Θεό. Ο Δαβίδ έλεγε συχνά: «Εν ήμερα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτησα τον Θεό.
* Γιά να μετανοούμε. Η θύμηση του Θεού συντελεί, σχεδόν πάντοτε, στη μετάνοια. Οι περισσότεροι άρρωστοι, μαζί με τη θεραπεία τους, μετανοούν γιά τις αμαρτίες τους και γίνονται άλλοι άνθρωποι. Καλλίτεροι. Ένας νέος, από το Νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευόταν, έγραψε: «Εδώ, ανάμεσα στα πονεμένα πρόσωπα των συνανθρώπων μου, την πρώτη ημέρα κατάλαβα τη ματαιότητα του πλούτου. Τη δεύτερη η καρδιά μου μαλάκωσε και απαλλάχτηκα από το σκληρό εγωισμό. Την τρίτη έκλαψα. Την τέταρτη μετάνιωσα. Σήμερα προσευχήθηκα θερμά»!! Μιά γυναίκα ωμολόγησε το εξής: «Στον καιρό της αρρώστιας μου, ξαπλωμένη στο κρεββάτι του πόνου, διάβασα πρώτη φορά το Ευαγγέλιο... Ζούσα στο σκοτάδι κι είδα το φως. Τα θέλγητρα που απόλαυσα ως τώρα, είναι μηδέν μπροστά στις χαρές της καθαρής ζωής». Κι ένας εργάτης, μακριά από το σπίτι του, ύστερα από μιά αρρώστια, έγραψε στο γράμμα που έστειλε στη γυναίκα του και στα παιδιά του: «Γυναίκα μου και παιδιά μου, με την αρρώστια έκοψα τα βαρειά ελαττώματά μου, δεν πίνω πιά κρασί και δεν βλασφημώ, μα ούτε γυρίζω αργά τις νύχτες. Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι κάθε στιγμή. Παρακαλείτε το Θεό να σωθώ και να γυρίσω πάλι κοντά σας». Ας το ξαναπούμε: Οι αρρώστιες φέρνουν τον άρρωστο, τις περισσότερες φορές, κοντά στο Θεό.
* Γιά να ταπεινωνόμασθε. Ο Θεός μας θέλει ταπεινούς. «Μισητή έναντι Κυρίου υπερηφανεία» (Σοφ. Σειρ. 10,7). Και «δύναται ταπεινώσαι τους πορευομένους εν υπερηφανεία» (Δαν. 4,34). Μπορεί να ταπεινώσει όλους τους υπερήφανους. Και μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και η αρρώστια. Ο ίδιος ο Απ. Παύλος, κάνοντας λόγο γιά κάποια αρρώστια που την ονομάζει «σκόλοπα» και που δεν μπορούν να την προσδιορίσουν οι ερμηνευτές, ομολογεί ότι αυτόν το «σκόλοπα» τον έδωσε ο Κύριος, γιά να μη υπερηφανεύεται. Γράφει: «Εδόθη μοι σκόλωψ τη σαρκί... ίνα μη υπεραίρωμαι» (Β' Κορ. ιβ, 7). Κάτω από τα χτυπήματα της αρρώστιας όλοι σκύβουν το κεφάλι τους και ομολογούν τη μηδαμινότητά τους μπροστά στο Θεό.
* Γιά να δοκιμαζόμασθε. Λέμε ότι, πιστεύουμε και αγαπούμε τον Θεό. Πώς όμως θα φανεί αυτό; Μόνο μέσα από τις δοκιμασίες. Και μιά από τις δοκιμασίες είναι και η αρρώστια. Όποιος μέσα στην αρρώστια και στον πόνο του δεν γογγύζει και δεν παραπονείται κατά του Θεού, αλλά δέχεται σιωπηλά το σταυρό της δοκιμασίας αυτής, αυτός είναι πραγματικός χριστιανός. Μόνο αυτός. Οι άλλοι που γογγύζουν δεν είναι. Και ας λένε ότι είναι. Όλοι οι Άγιοι πέρασαν δοκιμασίες στη ζωή τους. Πολλές δοκιμασίες. «Ώσπερ δοκιμάζεται εν καμίνω άργυρος και χρυσός, ούτως εκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω» (Παρ. 17,3). Ποιό πρώτο και ποιό δεύτερο παράδειγμα να αναφέρουμε; Είναι τόσα πολλά. Όλοι οι Άγιοι και μάρτυρες. Μιά ψυχή, λεπρή στο σώμα, μέχρι την τελευταία στιγμή έλεγε: «Πεφιλημένε μου Εσταυρωμένε, γιά την αγάπη Σου υποφέρω και θα τα υποφέρω όλα». Κι άλλοτε, έκανε τραγούδι τον πόνο και τραγουδούσε: «Ω πόνε, πόσο είσαι γλυκύς, όταν ο Ιησούς, μας αφήνει, μέσα από σένα, να αισθανθούμε την παρουσία Του!».
* Γιά να γινόμασθε συμπονετικοί. Η αρρώστια, ο πόνος, τις περισσότερες φορές, μαλακώνει και την πιό σκληρή καρδιά. Άνθρωποι που πρώτα περνούσαν αδιάφοροι μπροστά από πονεμένους συνανθρώπους τους, ύστερα από κάποια τους αρρώστια άλλαξαν διαγωγή. Έγιναν καλοί Σαμαρείτες και σκύβουν πάνω τους με συμπόνια, όπως και εκείνος, ο καλός Σαμαρείτης της παραβολής στον πληγωμένο οδοιπόρο. Ο άρρωστος, μετά τη θεραπεία του, συνήθως, γίνεται συμπονετικός άνθρωπος. Κι αυτός είναι εκείνος που πιό πολύ σκέπτεται και επισκέπτεται τους αρρώστους. Αυτός που αρρώστησε και πόνεσε.
* Γιά να σκεπτόμασθε τον ουρανό. Εδώ στη γη είμαστε «ξένοι και παρεπίδημοι». Αυτό λέει ο Θεός δια του Απ. Πέτρου. Εδώ δεν έχουμε «μένουσαν πόλιν», όπως λέγει και ο Απ. Παύλος. Η πατρίδα μας η αιώνια είναι ο Ουρανός. «Το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει». Τα συμφέροντά μας είναι στον Ουρανό. Συμπέρασμα: Λιγότερα ακίνητα στη γη. Λιγότερα λεφτά στις Τράπεζες. Τα περισσότερα σε έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και ιεραποστολής. Με τον τρόπο αυτό, μαζί με τη μετάνοια, λύνουμε τα μεταφυσικά μας προβλήματα.
Αδελφή ψυχή, γι' αυτό αρρωσταίνουμε. Γιά τους λόγους που είπαμε. Σκέψου πάνω στους λόγους αυτούς και βγάλε τα ανάλογα συμπεράσματα. Συμπεράσματα, που εύχομαι να σε οδηγήσουν στο Σωτήρα μας Χριστό.
