«Βγαίνουν καμια φορά κάτι παπάδες και κατι δεσποτάδες και θέλοντας να στρογγυλέψουν τα πραγματα τα κανουν ακόμη χειρότερα… Μπερδευουν τον κόσμο… Ε, λέει, τι να κανουν καποιοι γεννιουνται με αυτη την έλξη…
Και ψιλοαθωώνουν και δεν τα λένε και καθαρα και δεν δίνουν την προοπτικη της σωτηριας και πώς προερχεται αυτή η σωτηρια. Πρέπει να μετανοησουν ή όχι; Πρέπει να προσεγγισουν ο Χριστός ή όχι; Έχει χώρο και γι’ αυτους ο Χριστός ή δεν έχει; Και γινεται ενα μπερδεμα… Λοιπον, σήμερα ηρθα να σας πω δυο κουβεντες γιατί όλοι είμαστε υποψηφιοι να θεωθούμε κατα χαριν. Να γίνουμε θεοί! ΟΛΟΙ! (…). Πάντοτε μου έκανε εντύπωση πως οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και ειδικά οι ασκητικοί Πατέρες αναφέρονται για όλα τα σαρκικά αμαρτήματα και συστήνουν προσοχή σε ΟΛΟΥΣ! (…). Ο Θεός δεν πλάθει ομοφυλοφίλους… Να το ξέρετε αυτό! Αλλά μπορεί να μην είναι από την φύση έτσι ο άλλος αλλά να του έχει γίνει δεύτερη φύση αυτή η αιχμαλωσία στο οποιαδήποτε πάθος. Οπότε, λοιπόν, χρειάζεται ο αγώνας, χρειάζεται η μετάνοια και χρειάζεται από όλους μας το να δείχνουμε την αγάπη και το έλεος σε ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται. Είναι ανοησία για μας να μπαίνουμε στο τρυπάκι το κοσμικό που μας θέλει να ρίχνουμε πέτρες ο ένας στον άλλον…»
