Κατά τους πρώτους μήνες του 1993 – διηγήθηκε ο κ. Τσακαρδάνος Γεώργιος – επρόκειτο να γίνη αξιολόγηση Διευθυντών, και εν συνεχεία θα επακολουθούσε η τοποθέτηση σε οργανικές μονάδες του ΙΚΑ, διότι τότε η θητεία σε θέσεις Προϊσταμένων και Διευθυντών είχε διάρκεια τριών ετών. Η αξιολόγηση όμως καθυστερούσε, για αγνώστους λόγους. Την 21η Νοεμβρίου του 1993, ημέρα της κοιμήσεως του μακαριστού Γέροντα Ιακώβου, ανέβηκα στο Μοναστήρι. Επειδή η συνεχής αναμονή με είχε κουράσει, όταν προσκύνησα στον τάφο, του ζήτησα να μου αποσταλή η Απόφαση της Υπηρεσίας και να την έχω στα χέρια μου ακριβώς σε τρεις μήνες.
Μετά την αναχώρησή μου από τον τάφο, συνειδητοποίησα ότι του είχα θέσει ωρισμένη ημερομηνία, και τοιουτοτρόπως τον έφερνα σε δύσκολη θέση· τότε είπα: «Δεν πειράζει, ας λείπουν και μερικές ημέρες». Με την πάροδο του χρόνου, ξέχασα το αίτημα που του είχα υποβάλει, ώσπου μία ημέρα ήλθε η σχετική Απόφαση. Το ημερολόγιο έγραφε 21η Φεβρουαρίου 1994, δηλαδή, ακριβώς τρεις μήνες, όπως του ζήτησα στην αρχή. Θαύμασα για το γεγονός και είπα: «Ουδέν αδύνατον για τον μακαριστό Γέροντα».
Δεν πέρασε ούτε μήνας από τότε που έλαβα την απόφαση που σας περιέγραψα, και του ζήτησα να έχω και ένα άλλο σημείο για να τον θυμάμαι, χωρίς να του προσδιορίσω κάτι συγκεκριμένο. Με την πάροδο ολίγων ημερών καταφθάνει πρωί στο γραφείο ο ταξιτζής με τον οποίο επισκεπτόμουν το Μοναστήρι και μου ανακοινώνει ότι ένας γιός του τον οποίον δεν εγνώριζα, είδε το βράδυ στον ύπνο του τον μακαριστό Γέροντα που του ζήτησε να πάη με την γυναίκα του και τον πατέρα του να επισκεφθή το Μοναστήρι. «Μαζί σας, όμως», του είπε, «θα φέρετε και τον κ. Γιώργο από το ΙΚΑ». Εγώ αμέσως το θεώρησα σαν το άλλο σημείο και ανεβήκαμε στο Μοναστήρι την ίδια ημέρα.
Όσο ζούσε ο Γέροντας Ιάκωβος – διηγήθηκε η Γερασιμούλα – μου έλεγε ότι στην ποδιά μου μού βάζουν μάγια και ότι θέλουν να με κάνουν κακό, να με διώξουν από το νοσοκομείο. Και μου είπε να μην φοβάμαι, γιατί με προστατεύει από τα μάγια ο ίδιος.
Ένα-δυο χρόνια μετά την κοίμηση του Γέροντα, με έδιωξαν από το νοσοκομείο, χωρίς κάποια αιτία, και από την στεναχώρια μου είχα ένα φοβερό πόνο στο στομάχι. Ήθελαν να με χειρουργήσουν στο στομάχι, αλλά δεν τους άφησα, όπως είχα υποσχεθή στον γέροντα Ιάκωβο. Έγιναν ακριβώς όλα όπως μου τα είχε πει ο Γέροντας. Πήγα τότε στο Μοναστήρι και βγήκε ο π. Κύριλλος με την αγία Κάρα και μου λέει, «πάρε την αγία Κάρα και σταυρώσου όπου πονάς». Πονούσα στην πλάτη, στην χολή, στο στομάχι, σταυρώθηκα με την αγία Κάρα και μου λέει ο π. Κύριλλος: «Μη ρωτάς τι είδα! Είδα τον π. Ιάκωβο με τον όσιο Δαβίδ και μου είπαν ότι είσαι καλά». Και όντως πήγα στο νοσοκομείο, έκανα εξετάσεις και γύρισα σπίτι μου χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα.
Η συνέχεια είναι ότι παρακαλούσα τον Γέροντα για την δουλειά μου. Όταν την επομένη μέρα πήγα σ’ ένα άλλο Νοσοκομείο να βρω δουλειά, αμέσως οι πόρτες άνοιξαν, σαν να είχε δώσει εντολή ο Γέροντας στον Διευθυντή να με πάρουν και να μου πη «σήμερα κιόλας δουλεύεις…». Κάτι το οποίο δεν έχει ξαναγίνη, χωρίς μέσον, χωρίς χαρτιά, να με πάρουν. Την προηγούμενη μέρα με έδιωξαν από το άλλο Νοσοκομείο, και την επομένη το βράδυ να είμαι με δουλειά σε άλλο Νοσοκομείο.
Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες), σελ. 300, 309. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
