Οἱ ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες, ἀλλά καί ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί ὁ Νικόδημος ὁ νυκτερινός μαθητής, ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πού ὑπηρέτησαν τόν Χριστό, διακόνησαν τόν Χριστό, ὑπηρέτησαν δηλαδή τήν Ἐκκλησία.
Μάλιστα ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας ἐτόλμησε νά πάη στόν Πιλάτο, γιά νά ζητήσῃ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἦταν δύσκολο τό νά ζητήσῃ κανείς κάτι τέτοιο. Ἦταν ἐπικίνδυνο καί νά τόν συλλάβουν, καί νά τόν κλείσουν στήν φυλακή, καί νά χάσῃ καί τήν ζωή του. Ἀλλά ἡ ἀγάπη πού εἶχε γιά τόν Χριστό τόν ἀνάγκασε νά τολμήσῃ νά ζητήσῃ τό σῶμα Του. Ἡ ἀγάπη τοῦ ἔδωσε τήν τόλμη αὐτή, ὅπως καί στόν ἅγιο Νικόδημο, διότι καί αὐτός συνείργησε μαζί μέ τόν ἅγιο Ἰωσήφ στό νά κατεβάσουν τόν Χριστό ἀπό τόν Σταυρό, νά τόν τυλίξουν μέσα στό σινδόνι καί νά τόν βάλουν μέσα στόν Τάφο.
Τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες ἀπό τήν ὑπερβολική ἀγάπη πού εἶχαν στόν Χριστό. Δέν ἐδίστασαν νά πᾶνε στό μνῆμα τήν νύχτα. Δέν φοβήθηκαν οὔτε τήν νύχτα οὔτε τούς στρατιῶτες. Παρέβλεψαν ἀκόμη καί τόν λογισμό τους πού τούς ἔλεγε: «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον;»1. Διότι ὑπῆρχε ἕνας μεγάλος
βράχος ἐκεῖ, μέ τόν ὁποῖο εἶχαν κλείσει τό μνημεῖο, καί δέν μποροῦσε κανείς εὔκολα νά τόν μετακινήσῃ. Ὅμως ὅλα αὐτά δέν ἐστάθησαν ἐμπόδιο στήν πορεία τους πρός τόν Χριστό.
βράχος ἐκεῖ, μέ τόν ὁποῖο εἶχαν κλείσει τό μνημεῖο, καί δέν μποροῦσε κανείς εὔκολα νά τόν μετακινήσῃ. Ὅμως ὅλα αὐτά δέν ἐστάθησαν ἐμπόδιο στήν πορεία τους πρός τόν Χριστό.
Ἔτσι πρέπει νά συμβαίνῃ καί σέ μᾶς, ἐπειδή καί ἡ δική μας ζωή εἶναι μία πορεία πρός τόν Χριστό, εἶναι μία ὑπηρεσία, μία διακονία, πού καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά κάνουμε πρός τόν Χριστό. Ἡ ὁποιαδήποτε δυσκολία, τό ὁποιοδήποτε βάρος πού θά αἰσθανθοῦμε στήν ζωή μας, ἤ ἀπό κάποια συκοφαντία ἤ ἀπό κάποια κοροϊδία ἤ ἀπό κάποια περιφρόνησι πού θά μᾶς δείξουν ἤ ἀπό κάποια στενοχώρια πού θά μᾶς ἔλθῃ, δέν πρέπει νά γίνῃ ἐμπόδιο στήν πορεία μας πρός τόν Χριστό. Διότι, ἄν ἐμεῖς ἐπιμείνουμε σ’ αὐτήν τήν πορεία, ὁ Χριστός θά ἔλθῃ καί θά «ἀποκυλίσῃ τόν λίθον », ὅπως ἔκανε καί γιά τίς Μυροφόρες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες, ὅταν προχώρησαν, ἄν καί εἶχαν τόν λογισμό τους, εἶδαν «ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος», ἔφυγε ὁ λίθος ἀπό τήν θέσι του· τόν πῆρε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶδε τόν πόθο τους καί τήν ἀγάπη τους.
Ὅλη αὐτή ἡ τόλμη καί ἡ ἀνδρεία πού εἶχαν καί ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν καρπός τῆς ἀγάπης πού εἶχαν γιά τόν Χριστό. Ἦσαν ἀποφασισμένοι νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ἐτόλμησαν καί ἔκαναν ὅ,τι ἔκαναν. Ὅταν κάποιος πραγματικά ἀγαπᾷ τόν Χριστό, λαμβάνει αὐτούς τούς καρπούς γιά τήν ἀγάπη του.
Αὐτή ἡ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, συνεχίζεται μέσα στούς αἰῶνες ἀπό τούς πιστούς Χριστιανούς. Ὅποιος εἶναι πιστός Χριστιανός διακονεῖ, ὑπηρετεῖ τήν Ἐκκλησία. Καί ἄν παραμείνῃ σταθερός στήν διακονία του αὐτή, τότε καί αὐτός θά συναντήσῃ τόν Χριστό. Ἀπό τήν στιγμή πού κάποιος ὑπηρετεῖ τόν Χριστό, θά ἀκούσῃ καί αὐτός τό «χαίρετε»2, πού εἶπε ὁ Χριστός στίς Μυροφόρες γυναῖκες.
Αὐτό τό «χαίρετε» πού ἄκουσαν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν ἡ ἀνταμοιβή γιά τήν ἀγάπη πού εἶχαν πρός τόν Χριστό. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά ἀξιώθηκαν καί νά δοῦν τόν Χριστό καί νά τόν ἀκούσουν καί νά τίς βάλῃ νά μεσολαβήσουν στό νά εἰδοποιήσουν τούς Μαθητάς Του, οἱ ὁποῖοι ἐδίστασαν νά πᾶνε στόν Τάφο. Καί ἀξιώθηκαν ὅλα αὐτά οἱ Μυροφόρες, ἐπειδή δέν ἔπαυσαν τήν πορεία τους πρός τόν Χριστό.
Καί ἐμεῖς, πατέρες, νά μείνουμε σταθεροί σ’ αὐτήν τήν πορεία μας πρός τόν Χριστό. Ὅ,τι ἐμπόδιο καί νά ἔχουμε, δέν πρέπει νά σταματοῦμε τήν πορεία μας πρός τόν Χριστό, οὔτε νά ἀπογοητευόμαστε οὔτε νά στενοχωριόμαστε, ἀλλά νά συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα μας. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θά πάρη τό βάρος πού ἔχουμε ἐπάνω μας, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θά σηκώσῃ τόν λίθο πού ἔχουμε καί ἐμεῖς, ὅταν δῇ ὅτι καί ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε, θυσιαζόμαστε, ἀπαρνούμαστε τά θελήματά μας, ἀπαρνούμαστε τίς ἐπιθυμίες μας καί προσπαθοῦμε νά κάνουμε στήν ζωή μας αὐτό πού θέλει ὁ Θεός.
Ὁ Χριστός νά μᾶς δίνῃ τήν Χάρι Του νά ἀγωνισθοῦμε, πατέρες, στό νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, στό νά ἔχουμε ταπείνωσι, γιά νά μπορέσουμε ἔτσι νά προχωρήσουμε.
Ὅλη αὐτή ἡ τόλμη καί ἡ ἀνδρεία πού εἶχαν καί ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν καρπός τῆς ἀγάπης πού εἶχαν γιά τόν Χριστό. Ἦσαν ἀποφασισμένοι νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ἐτόλμησαν καί ἔκαναν ὅ,τι ἔκαναν. Ὅταν κάποιος πραγματικά ἀγαπᾷ τόν Χριστό, λαμβάνει αὐτούς τούς καρπούς γιά τήν ἀγάπη του.
Αὐτή ἡ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, συνεχίζεται μέσα στούς αἰῶνες ἀπό τούς πιστούς Χριστιανούς. Ὅποιος εἶναι πιστός Χριστιανός διακονεῖ, ὑπηρετεῖ τήν Ἐκκλησία. Καί ἄν παραμείνῃ σταθερός στήν διακονία του αὐτή, τότε καί αὐτός θά συναντήσῃ τόν Χριστό. Ἀπό τήν στιγμή πού κάποιος ὑπηρετεῖ τόν Χριστό, θά ἀκούσῃ καί αὐτός τό «χαίρετε»2, πού εἶπε ὁ Χριστός στίς Μυροφόρες γυναῖκες.
Αὐτό τό «χαίρετε» πού ἄκουσαν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν ἡ ἀνταμοιβή γιά τήν ἀγάπη πού εἶχαν πρός τόν Χριστό. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά ἀξιώθηκαν καί νά δοῦν τόν Χριστό καί νά τόν ἀκούσουν καί νά τίς βάλῃ νά μεσολαβήσουν στό νά εἰδοποιήσουν τούς Μαθητάς Του, οἱ ὁποῖοι ἐδίστασαν νά πᾶνε στόν Τάφο. Καί ἀξιώθηκαν ὅλα αὐτά οἱ Μυροφόρες, ἐπειδή δέν ἔπαυσαν τήν πορεία τους πρός τόν Χριστό.
Καί ἐμεῖς, πατέρες, νά μείνουμε σταθεροί σ’ αὐτήν τήν πορεία μας πρός τόν Χριστό. Ὅ,τι ἐμπόδιο καί νά ἔχουμε, δέν πρέπει νά σταματοῦμε τήν πορεία μας πρός τόν Χριστό, οὔτε νά ἀπογοητευόμαστε οὔτε νά στενοχωριόμαστε, ἀλλά νά συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα μας. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θά πάρη τό βάρος πού ἔχουμε ἐπάνω μας, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θά σηκώσῃ τόν λίθο πού ἔχουμε καί ἐμεῖς, ὅταν δῇ ὅτι καί ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε, θυσιαζόμαστε, ἀπαρνούμαστε τά θελήματά μας, ἀπαρνούμαστε τίς ἐπιθυμίες μας καί προσπαθοῦμε νά κάνουμε στήν ζωή μας αὐτό πού θέλει ὁ Θεός.
Ὁ Χριστός νά μᾶς δίνῃ τήν Χάρι Του νά ἀγωνισθοῦμε, πατέρες, στό νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, στό νά ἔχουμε ταπείνωσι, γιά νά μπορέσουμε ἔτσι νά προχωρήσουμε.
1. Μάρκ. ιστ΄ 3.
2. Ματθ. κη΄ 9.
(*) Παραινέσεις τοῦ σεβαστοῦ Γέροντός μας κατά τήν Κυριακήν τῶν Μυροφόρων εἰς τήν Σύναξιν τῆς Ἀδελφότητός μας, 22-4/12-5-2019.
"Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ", ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄ ΕΤΟΣ 2019 ΑΡΙΘΜ. 44
