Ἕνα ἄλλο βασικό στοιχεῖο τῆς παραδόσεώς μας εἶναι τό ἀσκητικό πνεῦμα. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως γνωρίζετε, εἶχε πάντοτε ἕνα ἀσκητικό χαρακτῆρα. Δέν εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀνέσεως, μέ τόν ὁποῖο βρίσκουμε εὔκολα τόν Θεό. Πρέπει κανείς νά ἀγωνισθῇ, νά καθαρισθῇ ἀπό τά πάθη του, νά μετανοήσῃ, νά πονέσῃ, νά ἀσκηθῇ, νά ἐγκρατευθῇ, νά νηστέψῃ, γιά νά βρῇ τόν Θεό καί νά ἑνωθῇ μαζί Του. Δέν ὑπάρχει ἀνάστασις χωρίς σταυρό. Καί ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀναστήθηκε, ἀφοῦ πρῶτα σταυρώθηκε. Ἔπρεπε νά σταυρωθῇ, γιά νά μᾶς σώσῃ καί νά μᾶς χαρίσῃ ἀνάστασι καί αἰώνια ζωή.
Μποροῦμε ἄραγε ἐμεῖς νά ζοῦμε ἀνάστασι, χαρά, βαθειά εἰρήνη, χωρίς σταυρό, χωρίς ἄσκησι, χωρίς ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν μας;
Ἕνας εὔκολος Χριστιανισμός δέν ἦταν ποτέ Ὀρθόδοξος.
