Μέσα λοιπόν στήν Ἐκκλησία οἱ Ὀρθόδοξοι πρόγονοί μας ἤθελαν νά περνᾷ ὅλη τους ἡ ζωή, ὥστε ὅλη τους ἡ ζωή νά γίνεται λειτουργία, εὐχαριστία. Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἡ Λειτουργία δέν τελειώνει μέ τίς δύο ὧρες πού θά πᾶμε τήν Κυριακή στήν Ἐκκλησία. Ὅλη μας ἡ ζωή γίνεται Λειτουργία. Ἄν πηγαίνουμε δύο ὧρες τήν Κυριακή στήν Θ. Λειτουργία καί στίς ἑορτές, πηγαίνο με ὥστε ἀπό ἐκεῖ νά πάρουμε τό πνεῦμα τῆς Θ. Λειτουργίας, καί ὅλη μας ἡ ζωή νά γίνῃ Λειτουργία, προσφορά στόν Θεό, ἀναφορά στόν Θεό, εὐχαριστία πρός τόν Θεό. Ὅλη μας ἡ ζωή νά συμμορφωθῇ πρός τό θυσιαστικό ἦθος τοῦ Χριστοῦ. Διότι μέσα στήν Θ. Λειτουργία κυρίως φανερώνεται ὅτι τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό θυσιαστικό. Ζοῦμε τήν θυσία Του γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Καί ἐπειδή εἶναι θυσία ἡ Θ. Λειτουργία, ὁ Χριστιανός φεύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία μετά τήν Θ. Λειτουργία φωτισμένος, χαριτωμένος, ὥστε ὅλα νά τά ζῇ λειτουργικά, εὐχαριστιακά, θυσιαστικά. Νά προσφέρεται στόν Θεό καί στόν συνάνθρωπό του. Νά ἀγωνίζεται κατά τῶν παθῶν του, τοῦ ἐγωισμοῦ του, τῆς φιλαυτίας του.
