ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ τῆς Ἐκκλησίας μας ἵστανται μὲ δέος μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως. Τὸ μέγιστο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ὑπῆρξε τὸ ἐπιστέγασμα τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, διότι δι’ αὐτῆς καταργήθηκε ὁ θάνατος καὶ κλείστηκαν ἑρμητικὰ οἱ πύλες τοῦ Ἅδου γιὰ τοὺς πιστοὺς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τονίζει θαυμάσια ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου ἡ ἀνθρώπινη φύση ὁδηγήθηκε τελεσίδικα στὸ δρόμο τῆς ἀθανασίας, καὶ ἔγινε φοβερὴ καὶ γι’ αὐτὸν τὸν θάνατο.
Διότι πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν φοβερὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερὸς γιὰ τὸν θάνατο. Ἂν ζεῖ μὲ τὴν πίστη στὸν Ἀναστημένο Θεάνθρωπο ὁ ἄνθρωπος, ξεπερνᾶ τὸν θάνατο. Γίνεται ἀπρόσβλητος ἀπὸ αὐτόν. Ὁ θάνατος μετατρέπεται εἰς “ὑποπόδιον τῶν ποδῶν αὐτοῦ”: “Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νίκος;” (πρβλ. Α΄ Κορ.15, 55-56). Ἔτσι, ὅταν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος πεθαίνει, ἀφήνει ἁπλὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ σώματός του, γιὰ νὰ τὸ φορέσει ξανὰ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν ἡ δεύτερη φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πρώτη ἦταν ἡ ζωή, καὶ ὁ θάνατος ἡ δεύτερη. Ὁ ἄνθρωπος εἶχε συνηθίσει τὸν θάνατον σὰν κάτι τὸ φυσικό. Ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του ὁ Κύριος τὰ ἄλλαξε ὅλα: ἡ ἀθανασία ἔγινεν ἡ δεύτερη φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε κάτι τὸ φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο, καὶ τὸ ἀφύσικο ἔγινε ὁ θάνατος. Ὅπως μέχρι τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν φυσικὸ στοὺς ἀνθρώπους τὸ νὰ εἶναι θνητοί, ἔτσι μετὰ τὴν ἀνάσταση ἔγινε φυσικὴ γι’ αὐτοὺς ἡ ἀθανασία»!
Ἂς ἑορτάσουμε λοιπὸν τὴν «καταδίκη» τῆς ἀθανασίας μας, σκιρτώντας ἀπὸ οὐράνια ἀγαλλίαση, ὑμνώντας ἀσίγαστα τὸν Ἀναστάντα Λυτρωτή μας!
