«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Γέροντας π. Γεώργιος (Καψάνης): Ὑπάρχουν περιπτώσεις μέ τίς ὁποῖες χάνουμε τήν Πίστι μας;
Γέρο-Παΐσιος: Ὅταν ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος καί δέν μετανοεῖ γιά τά σφάλματά του, οὔτε καί ἐξομολογεῖται, τότε ἐλαττώνεται ἡ πίστις του. Γίνεται ἀναιμική καί ἀφηρημένη. Λόγῳ τῆς ἁμαρτίας προσβάλλεται ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικός κόσμος τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ πνευματικές του δυνάμεις γίνονται ἀσθενικές. Σκοτίζεται ὁ νοῦς καί αἰχμαλωτίζεται ἀπό τίς ἀμαρτωλές παραστάσεις καί ἐπιθυμίες τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θέλησίς του για ὅ,τι τό πνευματικό καί τό ἀνώτερο κάμπτεται καί δέν ἔχει τήν δύναμι νά προχωρήσει οὔτε ἕνα βῆμα. Καί ἐδῶ, ἔχει ἀξία ἡ θρησκευτική προσφορά τῶν γονέων πρός τά παιδιά τους, ὅσο τά εἶχαν κοντά τους στήν παιδική τους ἡλικία.
Τότε μέσα στήν καρδιά τους, ξυπνοῦν τά παιδικά τους σκιρτήματα, τά ὁποῖα ἀπέκτησαν στήν παιδική τους ἡλικία, ὅσον ἀφορᾶ τίς σχέσεις τους μέ τήν Ἐκκλησία καί τά ἱερά Μυστήρια. Τότε ὁ νέος πού, λόγῳ τῆς ἡλικίας του, παρεστράτησε, ἐπανέρχεται τό θρησκευτικό βίωμα τῶν παιδικῶν του χρόνων. Καί, χωρίς καθυστέρησι, ἐπιστρέφει, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς στόν Εὔσπλαγχνο Πατέρα. Καί τόν παρακαλεῖ νά τόν δεχθῆ, ὄχι σάν παιδί του, ἀλλά σάν ἕναν μισθωτό ἐργάτη του καί σάν ἕνα δοῦλο του.
Αὐτό εἶναι τό μέγα μυστήριο τῆς μετανοίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, ὅσο καί νά «μπαρουτοκαπνισθῆ» ἀπό τά ὅπλα τῆς φθοροποιοῦ ἁμαρτίας, κάποια στιγμή, ἐπιστρέφει στόν Θεό Πατέρα, τοῦ Ὁποίου ἡ ἀγάπη καί ἡ συγγνώμη εἶναι δεδομένα.
Μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου κοντά στόν Θεό τῆς ἀγάπης, ἀναδιοργανώνονται καί ὅλες οἱ ἐσωτερικές δυνάμεις του. Ἐπανέρχεται ἡ εἰρήνη τῶν λογισμῶν του. Γαληνεύει ἡ ψυχή του καί ζητεῖ τρόπους πῶς νά εὐαρεστήσει τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος τόν ἀγάπησε τόσον πολύ καί τόν συγχώρησε.
Μέ αὐτό τόν τρόπο τῆς μετανοίας καί ἡ πίστις του, καί ἡ προσευχή του, καί ἡ σχέσις του μέ τήν Ἐκκλησία καί τά Μυστήρια μπαίνουν σέ μία ὁμαλή καί χαριτωμένη πορεία.
Ἡ πίστις μας αὐξάνεται μέσα μας μέ τήν συνεχή προσπάθεια για τήν ἐσωτερική μας ἠθική καί πνευματική καθαρότητα. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἁμαρτάνει σωματικά, ἀλλά μέ τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς του, προσβάλλει τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς του, καί τήν πίστι του φυσικά. Ὁπότε δέν ἔχει διάθεσι ψυχῆς νά ἀγωνισθῆ καί νά ἀποκοπῆ ἀπό τήν φθορά τῆς ἁμαρτίας.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
