Ὑπάρχουν δύο μορφές ἀδικίας, ἡ ὑλική καὶ ἡ ἠθική. Ὑλική ἀδικία εἶναι, ὅταν ἀδικῆ κανεὶς τὸν ἄλλον σὲ ὑλικά πράγματα. Ἠθική εἶναι, ὅταν λ.χ. κάποιος γελάση μία κοπέλα, καὶ ἄν μάλιστα εἶναι ὀρφανή, μὲ πενταπλάσιο βάρος βαραίνει τὴν ψυχή του. στὸν πόλεμο ἡ σφαίρα ξέρεις πῶς κυνηγάει τούς ἀνήθικους; ἐκεῖ βλέπεις ἔντονα τὴν θεία δικαιοσύνη, τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ἀτιμία στὸν πόλεμο δὲν σηκώνει. Ἀνήθικο ἄνθρωπο θὰ τὸν βρῆ σφαίρα.
Μία φορά πηγαίναμε μὲ τὴν διλοχία μας νὰ ἀντικαταστησουμε ἕνα τάγμα. Ἐν τῷ μεταξύ ὅμως μᾶς χτύπησαν καὶ ριχτήκαμε στὴν μάχη. Ἕνας, θυμᾶμαι, ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ τάγμα εἶχε κάνει τὴν προηγούμενη μέρα μία ἀτιμία, εἶχε βιάσει μία ἔγκυο, τὴν καημένη. Ἔ, σʹ ἐκείνη τὴν ἐπιχείρηση μόνον αὐτός σκοτώθηκε!! Φοβερό! Ὅλοι ἔλεγαν μετά: «Τὸ κτῆνος, καλά ἔπαθε καὶ σκοτώθηκε!». Ἰδίως αὐτοί ποὺ κάνουν πονηριές, ποὺ κοιτάζουν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ ʹδω, νὰ ξεφύγουν ἀπὸ ʹκει, τελικά δὲν γλυτώνουν. Εἶναι παρατηρημένο ὅτι ὅσοι πιστεύουν πολύ, φυσικά ζοῦνε καὶ τίμια, χριστιανικά, καὶ τὸ σῶμα τούς τὸ τίμιο προστατεύεται ἀπὸ τὰ πυρά περισσότερο ἀπʹ ὅ,τι ἄν φοροῦσαν Τιμιόξυλο.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
