Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ
ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΝ ΦΑΣΙΝ
Ὁ ρόλος τῆς Ρωσίας, λόγῳ τῆς πλουσίας θρησκευτικῆς
καί πολιτιστικῆς κληρονομίας της, καθίσταται πρωταγωνιστικός.
Ἡ Ρωσικὴ ταυτότης ἔθετεν ἀνέκαθεν
εἰς τὸ προσκήνιον τὴν παράδοσιν, τὸν λαόν, τὴν Ἐκκλησίαν.
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Κ. Τραμπούλης, θεολόγος
Στίς 5 Μαρτίου 1946 ὁ Οὐίνστον Τσώρτσιλ στό Κολλέγιο Οὐεστμίνστερ στό Φοῦλτον τοῦ Μισούρι τῇ παρουσίᾳ τοῦ τότε Ἀμερικανοῦ Προέδρου Χάρι Τρούμαν, ὁ ὁποῖος καί τόν εἶχε προσκαλέσει, ἐκφώνησε ὁμιλία, μέ τήν ὁποία εἶχε κηρύξει τήν ἔναρξη τοῦ ψυχροῦ πολέμου καί σταυροφορία γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς τότε ἀπειλῆς ἀπό τήν Σοβιετική Ἕνωση καί τόν κομμουνισμό. Μέ τήν ἱστορική αὐτή ὁμιλία του ὁ πρώην πρωθυπουργός τῆς Μεγάλης Βρετανίας εἶχε καλέσει τήν Ἀγγλία καί τήν Ἀμερική νά ἑνώσουν τίς δυνάμεις τους μέ εἰδικές σχέσεις, γιά νά ἀντιμετωπισθῆ ἡ Σοβιετική ἀπειλή καί εἶχε τονίσει μάλιστα τήν ἀνωτερότητα καί ἰδιαιτερότητα τῶν ἀγγλοσαξόνων ἔναντι τῶν ἄλλων λαῶν.
Ἐπανέρχεται
ἡ ρητορική τοῦ μίσους
Ἑβδομῆντα ἕξι χρόνια μετά τήν ἔναρξη τοῦ ψυχροῦ πολέμου, μία νέα σταυροφορία τῆς Δύσης βρίσκεται σέ ἐξέλιξη κατά τῆς Ἀνατολῆς, μέ πρόσχημα αὐτήν τήν φορά τήν εἰσβολή τῆς Ρωσίας στήν Οὐκρανία. Ἡ σταδιακή ἐπέκταση τῆς Ἀτλαντικῆς Συμμαχίας (ΝΑΤΟ), μιᾶς στρατιωτικῆς καθαρά συμμαχίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε καρπός τῶν εἰδικῶν σχέσεων πού εἶχε τονίσει ὁ Τσώρτσιλ τό 1946, μέχρι τά σύνορα τῆς Ρωσίας, σέ ἀπόσταση δηλαδή μερικῶν ἑκατοντάδων χιλιομέτρων ἀπό τήν Ρωσική πρωτεύουσα, ἀλλά καί ἡ ἀπόπειρα ἐντάξεως τῆς Οὐκρανίας στήν Βορειοατλαντική Συμμαχία, εἶχαν σάν ἐπακόλουθο τήν εἰσβολή στήν Οὐκρανία. Αὐτό καθίσταται σαφές καί μέ τό διάγγελμα τοῦ Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν τῆς 24ης Φεβρουαρίου 2022 γιά τήν ἔναρξη εἰδικῆς στρατιωτικῆς ἐπιχείρησης στό Ντομπάς, ὅπου, μεταξύ τῶν ἄλλων, εἶχε τονίσει ὁ Ρῶσος Πρόεδρος ἐμφατικά τίς προσπάθειες τῆς Χώρας του κατά τήν τελευταία τριακονταετία ἀποφυγῆς ἐπεκτάσεως τοῦ ΝΑΤΟ πρός Ἀνατολάς.
Γιά τό ΝΑΤΟ, τό ὁποῖο δημιουργήθηκε γιά τήν ἀποτροπή ὁποιασδήποτε σοβιετικῆς ἀπειλῆς καί στόν μεταψυχροπολεμικό κόσμο ἀποτελεῖ τόν ὀργανισμό «ἀσφαλείας» τοῦ δυτικοῦ κόσμου, ὁ Ἀμερικανός πολιτικός ἐπιστήμονας, Σάμιουελ Χάντιγκτον, σημειώνει ὅτι σκοπός τῆς Συμμαχίας εἶναι «νά διασφαλίση ὅτι ὁ πόλεμος ἔχει πράγματι λήξει, ἐμποδίζοντας τήν ἐπιβολή τοῦ ρωσικοῦ πολιτικοῦ καί στρατιωτικοῦ ἐλέγχου στήν κεντρική Εὐρώπη». Στό δέ ἐρώτημα «Ποιός θά πρέπη νά θεωρῆται Εὐρωπαῖος καί ἑπομένως πιθανό μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, τοῦ ΝΑΤΟ καί ἀναλόγων ὀργανισμῶν;», ὁ Ἀμερικανός πολιτικός ἐπιστήμονας ἀπαντᾶ ὅτι «Τήν πιό ἐπιβεβλημένη καί πιό διεισδυτική ἀπάντηση στό προηγούμενο ἐρώτημα δίνει ἡ μεγάλη ἱστορική διαχωριστική γραμμή πού ὑπῆρξε γιά αἰῶνες, αὐτή πού χωρίζει τούς χριστιανικούς λαούς τῆς Δύσης ἀπό τούς μουσουλμανικούς καί ὀρθοδόξους λαούς. Αὐτός ὁ διαχωρισμός ξεκίνησε μέ τήν διαίρεση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (σ.σ. ἡ Φραγκική) τόν 10ο αἰώνα».
Τό 1946 ὁ Τσώρτσιλ ἐγκαινίασε τόν ψυχρό πόλεμο, προπαγανδίζοντας ὅτι ἡ πάλη ἀνάμεσα στήν Δύση καί τήν Ἀνατολή εἶναι πάλη ἀνάμεσα στούς ἐλεύθερους λαούς καί τά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα. Κατά παρόμοιο τρόπο καί σήμερα ἐπανέρχεται ἡ ρητορική τοῦ μίσους, προπαγανδίζοντας ὅτι ἡ πάλη γίνεται ἀνάμεσα στίς δυτικές ἐλεύθερες ἀξίες καί στόν ἀνατολικό αὐταρχισμό (βλέπε τό περιοδικό Economist “The stalinisation of Russia” τῆς 12ης Μαρτίου 2022). Κατά πόσο ὅμως εὐσταθεῖ ὁ χαρακτηρισμός ὅτι ἡ Δύση ταυτίζεται μέ τίς ἐλεύθερες πανανθρώπινες ἀξίες, ἔγινε ἀντιληπτό ἀπό τούς λαούς της καθ’ ὅλη τήν περίοδο τοῦ κορωνοϊοῦ, ὅπου τά ἀνθρώπινα δικαιώματα στίς δημοκρατίες τοῦ δυτικοῦ κόσμου δέχθηκαν τεράστιες ἐπιθέσεις.
Ὁ πρώην ὑπουργός ἐξωτερικῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς Χένρι Κίσσινγκερ τό 2014 σέ βιβλίο του, στό ὁποῖο ἀποτυπώνεται ἡ πορεία τοῦ κόσμου καί τῶν ἐθνῶν κατά τόν 21ο αἰώνα, συμπερασματικά ἀναφέρει ὅτι «Ἕνας ἀποφασιστικός ἀμερικανικός ρόλος ἀποτελεῖ φιλοσοφική καί γεωπολιτική ἐπιταγή γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας. Προκειμένου νά διαμορφωθεῖ μία πραγματική παγκόσμια τάξη, οἱ μετέχοντες σέ αὐτή θά πρέπει, χωρίς νά ἀπολέσουν τίς δικές τους ἀξίες, νά ἀποκτήσουν μία δεύτερη κουλτούρα, ἡ ὁποία θά εἶναι παγκόσμια, δομική καί δικαιοδοτική – μία ἀντίληψη τῆς τάξης, ἡ ὁποία θά ὑπερβαίνει τήν ὀπτική γωνία καί τά ἰδεώδη ὁποιασδήποτε συγκεκριμένης περιοχῆς ἤ ἔθνους». Ὁ Ἀμερικανός πολιτικός μέ τίς σκέψεις του ξεδιπλώνει τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας στήν βάση τῆς κατάργησης τῆς θρησκευτικῆς καί πολιτιστικῆς ταυτότητας τῶν λαῶν, μιᾶς παγκόσμιας δηλαδή τάξης βασισμένης στήν ἀποθέωση τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀξιῶν.
Κατά κοινή ὁμολογία ὁ κόσμος βρίσκεται σέ διαδικασίες γιά τήν ἀποδυνάμωση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καί τήν κατάργηση τῶν ἐθνικῶν κρατῶν, ὅπως αὐτά δημιουργήθηκαν σταδιακά ἀπό τήν γαλλική ἐπανάσταση καί μετά, ὥστε νά ὁδηγηθοῦμε στήν υἱοθέτηση ἑνός παγκόσμιου συστήματος, δηλαδή μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης. Οἱ πολιτικές ἐλίτ σέ ὅλο τόν δυτικό κόσμο, ὑποταγμένες στούς παγκοσμιοποιητές καί ἐφαρμόζοντας μία σκληρή φιλελεύθερη πολιτική, ἀποσκοποῦν στήν καθυπόταξη τῶν λαῶν καί στήν ἀλλοίωση καί τέλος στήν κατάργηση τῆς ταυτότητάς του. Σέ αὐτήν τήν πορεία ὁ ρόλος τῆς Ρωσίας, λόγω τῆς πλούσιας θρησκευτικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς της, εἶναι πρωταγωνιστικός. Γιά αὐτό ἀντιδρᾶ καί πολεμᾶ γιά τήν ἀκύρωση ἤ τουλάχιστον τό φρενάρισμα τῆς προσπάθειας ἐπιβολῆς τῶν σχεδίων τῶν παγκοσμιοποιητῶν.
Ἡ ρωσική ταυτότης ἀνέκαθεν ἔθετεν
εἰς τό προσκήνιον ἀκριβῶς τό κοινόν,
τήν ἐκκλησίαν, παράδοσιν
Ὁ Ρῶσος καθηγητής καί διανοητής Ἀλεξάντρ Ντούγκιν σέ συνέντευξη πού παραχώρησε στίς 8/3/22, ἀναφερόμενος στήν ἀποστολή τῆς Ρωσίας στόν σύγχρονο κόσμο καί τήν σχέση της μέ τήν παγκοσμιοποίηση μεταξύ τῶν ἄλλων ἀνέφερε ὅτι:
«Καί τέλος, ἡ Ρωσία καλεῖται νά γίνει ὁ σημαντικότερος πόλος τῆς Μεγάλης Ἀφύπνισης. Παρά τό γεγονός ὅτι ἡ Ρωσία ἐν μέρει ἐμπλέκεται στόν δυτικό πολιτισμό – τόσο μέσῳ τῆς κουλτούρας τοῦ Διαφωτισμοῦ στήν τσαρική περίοδο, ὅσο καί ὑπό τούς Μπολσεβίκους, καί εἰδικά μετά τό 1991, σέ ὅλα τά στάδια – τόσο στήν ἀρχαιότητα ὅσο καί σήμερα – ὅμως ὑπάρχει βαθειά στήν ταυτότητα τῆς ρωσικῆς κοινωνίας μιά τεράστια δυσπιστία πρός τήν Δύση καί ἰδιαίτερα πρός τόν φιλελευθερισμό καί τήν παγκοσμιοποίηση. Ὁ νομιναλισμός εἶναι βαθειά ξένος στόν ρωσικό λαό, στά ἴδια του τά θεμέλια.
Ἡ ρωσική ταυτότητα ἀνέκαθεν ἔθετε στό προσκήνιο ἀκριβῶς τό κοινό -εἶδος, εἶδος, ἐκκλησία, παράδοση, λαός, κράτος, ἀκόμα καί ὁ κομμουνισμός ἦταν -ἄν καί τεχνητός, ταξικός- ἀλλά μία συλλογική ταυτότητα ἀντίθετη στόν ἀστικό ἀτομικισμό. Οἱ Ρῶσοι ἀπέρριψαν πεισματικά καί συνεχίζουν νά ἀπορρίπτουν τόν νομιναλισμό σέ ὅλες του τίς μορφές. Καί αὐτή εἶναι μία κοινή πλατφόρμα τόσο γιά τή μοναρχική ὅσο καί γιά τή σοβιετική περίοδο.
Μετά ἀπό μία ἀνεπιτυχῆ προσπάθεια ἐνσωμάτωσης στήν παγκόσμια κοινότητα τήν δεκαετία τοῦ ’90 τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, χάρη στήν ἀποτυχία τῶν φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, ἡ κοινωνία ἔγινε περισσότερο πεπεισμένη γιά τό πῶς ἡ παγκοσμιοποίηση καί οἱ ἀτομικιστικές συμπεριφορές καί ἀρχές εἶναι ξένες πρός τούς Ρώσους. Αὐτό εἶναι πού καθορίζει τή γενική ὑποστήριξη στήν συντηρητική καί κυρίαρχη πορεία τοῦ Πούτιν. Οἱ Ρῶσοι ἀπορρίπτουν τήν «Μεγάλη Ἐπαναφορά» τόσο ἀπό τά δεξιά ὅσο καί ἀπό τά ἀριστερά — καί αὐτό, μαζί μέ τίς ἱστορικές παραδόσεις, τήν συλλογική ταυτότητα, τήν ἀντίληψη τῆς κυριαρχίας καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ κράτους ὡς ὕψιστης ἀξίας, δέν εἶναι μία στιγμιαία, ἀλλά ἕνας μακροχρόνιος ὅρος, θεμελιῶδες χαρακτηριστικό τοῦ ρωσικοῦ πολιτισμοῦ.
Ἡ ἀπόρριψη τοῦ φιλελευθερισμοῦ καί τῆς παγκοσμιοποίησης ἔχει ἐπιδεινωθεῖ ἰδιαίτερα τά τελευταῖα χρόνια, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ φιλελευθερισμός ἀποκάλυψε τά χαρακτηριστικά του, πού εἶναι βαθειά ἀποκρουστικά γιά τή ρωσική συνείδηση. Αὐτό ἦταν πού δικαιολογοῦσε μία ὁρισμένη συμπάθεια τῶν Ρώσων γιά τόν Τράμπ καί, παράλληλα, μία βαθειά ἀποστροφή γιά τούς φιλελεύθερους ἀντιπάλους του.
Ἡ στάση τοῦ Μπάιντεν ἀπέναντι στήν Ρωσία εἶναι ἀρκετά συμμετρική. Αὐτός καί οἱ ἐλίτ τῆς παγκοσμιοποίησης στό σύνολό τους θεωροῦν τήν Ρωσία ὡς τόν κύριο πολιτισμικό ἀντίπαλο, ἀρνούμενοι πεισματικά νά ἀποδεχθοῦν τόν φορέα τοῦ φιλελεύθερου προοδευτισμοῦ καί ὑπερασπίζονται ἄκαμπτα τήν πολιτική τῆς κυριαρχίας καί τήν ταυτότητά της.
Φυσικά, ἡ σημερινή Ρωσία δέν ἔχει μία ὁλοκληρωμένη καί συνεκτική ἰδεολογία πού θά μποροῦσε νά δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα γιά τή «Μεγάλη Ἐπαναφορά». Ἐπιπλέον, στήν Ρωσία, οἱ φιλελεύθερες ἐλίτ, πού ἔχουν καθιερωθεῖ στήν κορυφή τῆς κοινωνίας, ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἰσχυρές καί μέ ἐπιρροή, καί οἱ φιλελεύθερες ἰδέες, θεωρίες καί μέθοδοι ἐξακολουθοῦν νά κυριαρχοῦν στήν οἰκονομία, τήν ἐκπαίδευση, τόν πολιτισμό καί τήν ἐπιστήμη. Ὅλα αὐτά ἀποδυναμώνουν τίς δυνατότητες τῆς Ρωσίας, ἀποπροσανατολίζουν τήν κοινωνία καί δημιουργοῦν τό ἔδαφος γιά αὐξανόμενες ἐσωτερικές ἀντιθέσεις. Ἀλλά γενικά, ἡ Ρωσία εἶναι ἡ πιό σημαντική – ἄν ὄχι ἡ κύρια! — ὁ πόλος τῆς Μεγάλης Ἀφύπνισης.
Σέ αὐτό ἀκριβῶς ὁδήγησε ὅλη ἡ ρωσική ἱστορία, ἐκφράζοντας μία ἐσωτερική πεποίθηση ὅτι κάτι σπουδαῖο καί ἀποφασιστικό βρίσκεται μπροστά στούς Ρώσους στήν δραματική κατάσταση τοῦ τέλους τοῦ χρόνου, τοῦ τέλους τῆς ἱστορίας. Ἀκριβῶς ὅμως αὐτό τό τέλος -καί στή χειρότερη ἐκδοχή- ὑποδηλώνει τό ἐγχείρημα τῆς «Μεγάλης Ἐπαναφορᾶς». Ἡ νίκη τῆς παγκοσμιοποίησης, τοῦ νομιναλισμοῦ καί ἡ ἔναρξη τῆς στιγμῆς τῆς Μοναδικότητας θά σήμαινε τήν ἀποτυχία τῆς ρωσικῆς ἱστορικῆς ἀποστολῆς ὄχι μόνον στό μέλλον, ἀλλά καί στό παρελθόν. Ἐξάλλου, τό νόημα τῆς ρωσικῆς ἱστορίας στράφηκε ἀκριβῶς στό μέλλον καί τό παρελθόν ἦταν μόνο μία προετοιμασία γιά αὐτό.
Καί σέ αὐτό τό μέλλον, πού ἔρχεται αὐτήν τήν στιγμή, ὁ ρόλος τῆς Ρωσίας δέν εἶναι μόνον νά συμμετέχει ἐνεργά στή «Μεγάλη Ἀφύπνιση», ἀλλά καί νά σταθεῖ στήν πρωτοπορία της, διακηρύσσοντας τήν ἐπιταγή τῆς «Διεθνοῦς τῶν Ἐθνῶν» στήν καταπολέμηση τοῦ φιλελευθερισμοῦ. — αὐτήν τήν μάστιγα τοῦ 21ου αἰώνα».
Κύριος σκοπός τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ὑπῆρξε ἡ συνοδική κάλυψη καί ἡ κατοχύρωση τῆς αἵρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἄρα ἡ ἀπουσία τόσο τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὅσο καί τῶν ἄλλων τριῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἀντιόχειας, τῆς Γεωργίας καί τῆς Βουλγαρίας, πού τήν ἀκολούθησαν, ὑπῆρξε σωτήριος γιά τήν καθ’ ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀπετράπη μία πανορθόδοξος ἀπόφαση νά ἀναγνωρισθοῦν ὡς Ἐκκλησίες οἱ αἱρετικοί. Μήπως καί σέ πολιτικό ἐπίπεδο βρίσκεται σέ ἐξέλιξη μία παρόμοια ἀποτροπή; Πολύ σύντομα θά ἀποδειχθῆ! Ὅμως, αὐτό πού πρέπει νά μᾶς προβληματίση εἶναι ἡ κρατική ὀργανωμένη παρουσία τῶν νεοναζί στόν οὐκρανικό στρατό!
