Κίσσινγκερ: «Ἡ Οὐκρανία
δὲν πρέπει νὰ ἐνταχθεῖ στὸ ΝΑΤΟ»
ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Η “ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΑ”
ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ
«Ὁποιαδήποτε προσπάθεια
τῆς μιᾶς πλευρᾶς τῆς Οὐκρανίας
νὰ κυριαρχήσει πάνω στὴν ἄλλη
θὰ ὁδηγήσει σὲ ἐμφύλιο πόλεμο ἤ διάσπαση».
Γράφει ὁ κ. Μανώλης Βολουδάκης, Μηχανικός Λογισμικοῦ, καθ. Πληροφορικῆς
Τί “προέβλεπε”* διὰ τὴν Οὐκρανίαν
ὁ Kissinger, τὸν Μάρτιον τοῦ 2014
Οἱ ἐξελίξεις στὴν περιοχὴ τῆς Οὐκρανίας, μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ δοῦμε κάποια πράγματα, ποὺ ἐπισημαίναμε ἀπὸ τὸ 2014[1], σχετικὰ μὲ τὴν Οὐκρανία.
Ἀναμφίβολα, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σατανικὰ –κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος– μυαλὰ στὴν σύγχρονη ἱστορία, εἶναι αὐτὸ τοῦ Henry Alfred Kissinger.
Ὁ Kissinger γεννήθηκε στὶς 27 Μαΐου 1923[3], στὸ Furth τῆς Βαυαρίας, στὴ Δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης[4], ἀπὸ Γερμανοεβραίους γονεῖς. Ὀνομαζόταν Heinz Alfred Kissinger, ἐνῷ μητέρα του ἦταν ἡ νοικοκυρὰ Paula –τὸ γένος Stern, ποὺ γεννήθηκε τὸ 1901 καὶ πέθανε τὸ 1998, ἀπὸ τὸ Leutershausen[5]– καὶ πατέρας του ὁ δάσκαλος Louis Kissinger (γεννήθηκε τὸ 1887 καὶ πέθανε τὸ 1982). Εἶχε ἕνα νεότερο ἀδελφό, τὸν Walter, ποὺ ἦταν διευθυντὴς ἐπιχειρήσεων (γεννήθηκε τὸ 1924 καὶ πέθανε τὸ 2021).
Τὸ ἐπώνυμο Kissinger υἱοθετήθηκε τὸ 1817, ἀπὸ τὸν πρὸ-προπάππο του Meyer Lob, ἀπὸ τὸ ὄνομα τῆς βαυαρικῆς λουτρόπολης Bad Kissingen[6]. Στὰ νιάτα του, ὁ Kissinger ἔπαιζε μὲ πάθος ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε τὴν καριέρα του σὲ ἕνα Ἑβραϊκὸ σύλλογο, ἐνῷ ἔπαιξε καὶ στὴν ὁμάδα νέων τοῦ SpVgg Furth, ποὺ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους συλλόγους τῆς χώρας ἐκείνη τὴν ἐποχή[7].
Στὶς ΗΠΑ πῆγε τὸ 1938, ἀπέκτησε τὴν Ἀμερικανικὴ ὑπηκοότητα καὶ σήμερα θεωρεῖται Ἀμερικανὸς ἀκαδημαϊκὸς καθηγητὴς Πολιτικῆς Ἐπιστήμης καὶ Διεθνῶν Σχέσεων, συγγραφέας καὶ διπλωμάτης. Κυριάρχησε στὸ σχεδιασμὸ καὶ στὴν ἐκτέλεση τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν Η.Π.Α. ἀπὸ τὸ 1969 ὥς τὸ 1977, ὑπῆρξε ὁ 56ος Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν (ἡ θητεία του ἄρχισε στὶς 22 Σεπτεμβρίου τοῦ 1973 καὶ τερματίστηκε μὲ τὴν ἀποχώρηση τοῦ Ford ἀπὸ τὴν προεδρία, στὶς 20 Ἰανουαρίου τοῦ 1977) ἐπὶ προεδρίας τοῦ Richard Milhous Nixon (1969-1974) καὶ τοῦ Gerald Rudolph Ford Jr. (1974-1977), ἐνῷ διετέλεσε καὶ ὡς ὁ 8ος Σύμβουλος Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν (National Security Advisor).
Ἀμοραλιστής, στυγνός, κυνικὸς ἔχει διαδραματίσει πρωταγωνιστικὸ ρόλο σὲ πολλὰ ζητήματα ποὺ ἔχουν ἀλλάξει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὶς τύχες πολλῶν κρατῶν καὶ χιλιάδων ἀνθρώπων. Σήμερα, ἕνα χρόνο πρὶν κλείσει τὰ 100 ἔτη ζωῆς(!!!), στὰ 99 του, δὲν εἶναι λίγοι αὐτοί, ποὺ ἰσχυρίζονται –καὶ ὄχι ἄδικα– πὼς ἀκόμα ἐπηρεάζει τὴν πολιτικὴ τῶν Η.Π.Α. καὶ ὄχι μόνο.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, στὶς 6 Μαρτίου τοῦ 2014, ἔγραφε στὴν ἐφημερίδα Washington Post, τὸ “προφητικὸ”ἄρθρο μὲ τίτλο «How the Ukraine crisis ends» (Πῶς τελειώνει ἡ κρίση στὴν Οὐκρανία)”. Τὸ 2014, ποὺ διαβάσαμε τὸ ἄρθρο τὴν μέρα, ποὺ δημοσιεύτηκε, γράφαμε πὼς «Προσωπικά, δὲν πιστεύω πὼς εἶναι προφήτης. Ἴσα-ἴσα. Ἁπλὰ θὰ προσπαθήσει, ὅπως πάμπολλες φορὲς μέχρι σήμερα στὴ ζωή του, νὰ ἐπηρεάσει τοὺς κατάλληλους ἀνθρώπους, στὶς κατάλληλες θέσεις, ἔτσι ὥστε νὰ βγεῖ ἀληθινός. Ἄλλωστε ὅλες οἱ μέχρι σήμερα δηλώσεις του ἦταν προάγγελοι μίας συμφωνημένης πολιτικῆς. Γιατί νὰ μὴ ἰσχύει αὐτὸ καὶ τώρα;». Τελικά, ἡ ἐκτίμησή μας βγῆκε ἀληθινή. Ἔγινε γιὰ ἀκόμα μία φορά, αὐτὸ ποὺ “προφήτευσε”ὁ ἄνθρωπος, ποὺ κινεῖ τὰ νήματα. Φαίνεται πὼς ἡ σχέση, ποὺ διατηρεῖ μὲ τὸν Ρῶσο Πρόεδρο Влади́мир Влади́мирович Пу́тин (Vladimir Vladimirovich Putin) ἔπαιξε καὶ αὐτὴ κάποιο ρόλο, ποὺ μπορεῖ σήμερα νὰ μὴ εἶναι ἀντιληπτός, ὡστόσο θὰ ἀποκαλυφθεῖ κάποια στιγμή.
Παραθέτουμε καὶ πάλι ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο, ὅπως τὸ δημοσίευσε ἡ Washington Post, σὲ μετάφρασή μας:
«Public discussion on Ukraine is all about confrontation. But do we know where we are going? In my life, I have seen four wars begun with great enthusiasm and public support, all of which we did not know how to end and from three of which we withdrew unilaterally. The test of policy is how it ends, not how it begins».
«Στὴ δημόσια συζήτηση γιὰ τὴν Οὐκρανία, τὸ ὅλο θέμα εἶναι ἡ ἀντιπαράθεση. Ἀλλὰ ξέρουμε τί κάνουμε; Στὴ ζωή μου, ἔχω δεῖ τέσσερις πολέμους νὰ ξεκινοῦν μὲ μεγάλο ἐνθουσιασμὸ καὶ στήριξη τοῦ κόσμου, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ξέραμε πῶς θὰ καταλήξουν καὶ στοὺς τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς ἀποσυρθήκαμε μονομερῶς. Ἡ δοκιμασία γιὰ τὴν πολιτικὴ εἶναι πῶς τελειώνει κάτι καὶ ὄχι πῶς ξεκινᾶ».
«Far too often the Ukrainian issue is posed as a showdown: whether Ukraine joins the East or the West. But if Ukraine is to survive and thrive, it must not be either side’s outpost against the other –it should function as a bridge between them».
«Πολὺ συχνὰ τὸ ζήτημα τῆς Οὐκρανίας παρουσιάζεται σὰν ἀναμέτρηση: εἴτε ἡ χώρα θὰ ἐνταχθεῖ στὴν Ἀνατολή, εἴτε στὴ Δύση. Ἀλλὰ ἂν ἡ Οὐκρανία ἐπιβιώσει καὶ εὐδοκιμήσει, δὲν πρέπει νὰ εἶναι προπύργιο τῆς μίας πλευρᾶς ἀπέναντι στὴν ἄλλη. Πρέπει νὰ λειτουργήσει σὰν γέφυρα ἀνάμεσά τους».
«Russia must accept that to try to force Ukraine into a satellite status, and thereby move Russia’s borders again, would doom Moscow to repeat its history of self-fulfilling cycles of reciprocal pressures with Europe and the United States».
«Ἡ Ρωσία πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι προσπαθώντας νὰ ἀναγκάσει τὴν Οὐκρανία νὰ γίνει “δορυφόρος” της ἀλλάζοντας μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ξανὰ τὰ σύνορά της, θὰ καταδικάσει τὴ Μόσχα στὴν ἐπανάληψη τῆς ἱστορίας μπαίνοντας σὲ ἕνα κύκλο ἀμοιβαίων πιέσεων μὲ τὴν Εὐρώπη καὶ τὶς ΗΠΑ».
«The West must understand that, to Russia, Ukraine can never be just a foreign country. Russian history began in what was called Kievan-Rus. The Russian religion spread from there. Ukraine has been part of Russia for centuries, and their histories were intertwined before then. Some of the most important battles for Russian freedom, starting with the Battle of Poltava in 1709, were fought on Ukrainian soil. The Black Sea Fleet — Russia’s means of projecting power in the Mediterranean — is based by long-term lease in Sevastopol, in Crimea. Even such famed dissidents as Aleksandr Solzhenitsyn and Joseph Brodsky insisted that Ukraine was an integral part of Russian history and, indeed, of Russia».
«Ἡ Δύση πρέπει νὰ καταλάβει ὅτι γιὰ τὴ Ρωσία ἡ Οὐκρανία δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ποτὲ ἁπλὰ μία ξένη χώρα. Ἡ Ρωσικὴ ἱστορία ξεκίνησε μὲ αὐτοὺς ποὺ ὀνομάζονταν Ρὼς τοῦ Κιέβου. Ἡ Ρωσικὴ θρησκεία ἐξαπλώθηκε ἀπὸ ἐκεῖ. Ἡ Οὐκρανία ἔχει ὑπάρξει μέρος τῆς Ρωσίας γιὰ αἰῶνες καὶ ἡ ἱστορία τους εἶναι συνυφασμένη. Κάποιες ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς μάχες γιὰ τὴ Ρωσικὴ ἐλευθερία, ξεκινώντας ἀπὸ τὴ μάχη τῆς Poltava τὸ 1709, ἔγιναν σὲ Οὐκρανικὸ ἔδαφος. Ὁ στόλος τῆς Μαύρης Θάλασσας, ὁ ρωσικὸς τρόπος ἐπίδειξης δύναμης στὴ Μεσόγειο, ἔχει βάση στὴ Σεβαστούπολη, στὴν Κριμαία. Ἀκόμη καὶ γνωστοὶ ἀντιφρονοῦντες, ὅπως ὁ Ἀλεξάντρ Σολζενίτσιν καὶ ὁ Γιόζεφ Μπρόντσκι ἐπέμειναν ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς Ρωσικῆς ἱστορίας καὶ οὐσιαστικά, τῆς ἴδιας τῆς Ρωσίας».
«The European Union must recognize that its bureaucratic dilatoriness and subordination of the strategic element to domestic politics in negotiating Ukraine’s relationship to Europe contributed to turning a negotiation into a crisis. Foreign policy is the art of establishing priorities».
«Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι ἡ γραφειοκρατική της ἀναποφασιστικότητα καὶ ἡ ὑποταγὴ τοῦ στρατηγικοῦ στοιχείου (τοῦ κυρίως στόχου) στὶς ἐγχώριες πολιτικές, συνέβαλε, διαπραγματευόμενη τὴ σχέση τῆς Οὐκρανίας μὲ τὴν Εὐρώπη, στὸ νὰ μετατρέψει τὴ διαπραγμάτευση σὲ κρίση. Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ νὰ καθιερώνεις προτεραιότητες».
«The Ukrainians are the decisive element. They live in a country with a complex history and a polyglot composition. The Western part was incorporated into the Soviet Union in 1939, when Stalin and Hitler divided up the spoils. Crimea, 60 percent of whose population is Russian, became part of Ukraine only in 1954, when Nikita Khrushchev, a Ukrainian by birth, awarded it as part of the 300th-year celebration of a Russian agreement with the Cossacks. The west is largely Catholic; the east largely Russian Orthodox. The west speaks Ukrainian; the east speaks mostly Russian. Any attempt by one wing of Ukraine to dominate the other –as has been the pattern– would lead eventually to civil war or breakup. To treat Ukraine as part of an East–West confrontation would scuttle for decades any prospect to bring Russia and the West –especially Russia and Europe– into a cooperative international system».
«Οἱ Οὐκρανοὶ εἶναι τὸ ἀποφασιστικὸ στοιχεῖο. Ζοῦν σὲ μία χώρα μὲ περίπλοκη ἱστορία καὶ πολύγλωσση σύνθεση. Τὸ δυτικὸ κομμάτι της προσαρτήθηκε στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση τὸ 1939, ὅταν ὁ Στάλιν καὶ ὁ Χίτλερ μοίραζαν τὰ λάφυρα. Ἡ Κριμαία, τῆς ὁποίας τὸ 60% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι Ρῶσοι, ἔγινε μέρος τῆς Οὐκρανίας μόλις τὸ 1954, ὅταν ὁ Νικίτα Χρουστσόφ, γεννημένος Οὐκρανός, τὴν ἔδωσε βραβεῖο ὡς μέρος τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 300ῆς ἐπετείου τῆς Ρωσικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς Κοζάκους. Τὸ δυτικὸ μέρος εἶναι κατὰ κύριο λόγο Καθολικό, τὸ ἀνατολικὸ Ὀρθόδοξο. Ἡ δύση μιλᾶ Οὐκρανικά, ἡ ἀνατολὴ κυρίως Ρώσικα. Ὁποιαδήποτε προσπάθεια τῆς μίας πλευρᾶς τῆς Οὐκρανίας νὰ κυριαρχήσει πάνω στὴν ἄλλη-ὅπως ἦταν τὸ σχέδιο- θὰ ὁδηγοῦσε σὲ ἐμφύλιο πόλεμο ἢ διάσπαση. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Οὐκρανίας σὰν τμῆμα τῆς ἀντιπαράθεσης Ἀνατολῆς–Δύσης θὰ ἀπομάκρυνε γιὰ δεκαετίες ὁποιαδήποτε προοπτικὴ νὰ ἔρθει ἡ Ρωσία καὶ ἡ Δύση –εἰδικὰ ἡ Ρωσία καὶ ἡ Εὐρώπη– σὲ ἕνα διεθνὲς σύστημα συνεργασίας».
«Ukraine has been independent for only 23 years; it had previously been under some kind of foreign rule since the 14th century. Not surprisingly, its leaders have not learned the art of compromise, even less of historical perspective. The politics of post-independence Ukraine clearly demonstrate that the root of the problem lies in efforts by Ukrainian politicians to impose their will on recalcitrant parts of the country, first by one faction, then by the other. That is the essence of the conflict between Viktor Yanukovych and his principal political rival, Yulia Tymoshenko. They represent the two wings of Ukraine and have not been willing to share power. Α wise U.S. policy toward Ukraine would seek a way for the two parts of the country to cooperate with each other. We should seek reconciliation, not the domination of a faction».
«Ἡ Οὐκρανία εἶναι ἀνεξάρτητη μόνο ἐδῶ καὶ 23 χρόνια. Πρίν, ἀπὸ τὸν 14ο αἰῶνα καὶ μετά, βρισκόταν πάντα κάτω ἀπὸ κάποια ξένη κυριαρχία. Δὲν εἶναι παράξενο ποὺ οἱ ἡγέτες της δὲν ἔχουν μάθει τὴν τέχνη τοῦ συμβιβασμοῦ, κι ἀκόμα λιγότερο ἔχουν μάθει νὰ βλέπουν τὴν ἱστορικὴ προοπτικὴ (τῶν πραγμάτων). Ἡ πολιτικὴ στὴν ἀνεξάρτητη Οὐκρανία δείχνει ξεκάθαρα ὅτι ἡ ρίζα τοῦ προβλήματος εἶναι οἱ προσπάθειες τῶν πολιτικῶν νὰ ἐπιβάλουν τὴ θέλησή τους στὰ ἀνυπόταχτα τμήματα τῆς χώρας, πρῶτα μὲ τὴ μία φατρία καὶ μετὰ μὲ τὴν ἄλλη. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῆς σύγκρουσης ἀνάμεσα στὸν Βίκτορ Γιανουκόβιτς καὶ τὴ βασικὴ πολιτική του ἀντίπαλο, τὴν Γιούλια Τιμοσένκο. Ἀντιπροσωπεύουν τὶς δύο πλευρὲς τῆς Οὐκρανίας καὶ δὲν εἶναι πρόθυμοι νὰ μοιραστοῦν τὴν ἐξουσία. Μία σοφὴ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἀπέναντι στὴν Οὐκρανία θὰ ἀναζητοῦσε τὸν τρόπο νὰ συνεργαστοῦν μεταξύ τους αὐτὲς οἱ δύο πλευρὲς τῆς χώρας. Πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὴ συμφιλίωση καὶ ὄχι τὴν κυριαρχία μίας φατρίας».
«Russia and the West, and least of all the various factions in Ukraine, have not acted on this principle. Each has made the situation worse. Russia would not be able to impose a military solution without isolating itself at a time when many of its borders are already precarious. For the West, the demonization of Vladimir Putin is not a policy; it is an alibi for the absence of one».
«Ἡ Ρωσία καὶ ἡ Δύση κι ἀκόμα λιγότερο ὅλες αὐτὲς οἱ διαφορετικὲς φατρίες στὴν Οὐκρανία, δὲν ἔχουν ἐνεργήσει μὲ βάση αὐτὴ τὴν ἀρχή. Ὁ καθένας τους ἔκανε τὴν κατάσταση χειρότερη. Ἡ Ρωσία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴ στρατιωτικὴ λύση χωρὶς νὰ ἀπομονώσει τὸν ἑαυτό της, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν συνόρων της εἶναι ἤδη ἐπισφαλές. Γιὰ τὴ Δύση, ἡ δαιμονοποίηση τοῦ Βλαντιμὶρ Πούτιν δὲν εἶναι πολιτική.Εἶναι ἄλλοθι γιὰ τὴν ἀπουσία της».
«Putin should come to realize that, whatever his grievances, a policy of military impositions would produce another Cold War. For its part, the United States needs to avoid treating Russia as an aberrant to be patiently taught rules of conduct established by Washington. Putin is a serious strategist — on the premises of Russian history. Understanding U.S. values and psychology are not his strong suits. Nor has understanding Russian history and psychology been a strong point of U.S. policymakers».
«Ὁ Πούτιν θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσει πώς, ὅποια κι ἂν εἶναι τὰ παράπονά του, ἡ πολιτικὴ τῶν στρατιωτικῶν ἐπιβολῶν μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἕνα νέο Ψυχρὸ Πόλεμο. Ἀπὸ τὴν πλευρά τους οἱ Η.Π.Α. πρέπει νὰ ἀποφύγουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴ Ρωσία ὡς μία παρεκκλίνουσα δύναμη, στὴν ὁποία πρέπει νὰ διδάξουν ὑπομονετικὰ τοὺς κανόνες συμπεριφορᾶς ποὺ ἔχει καταρτίσει ἡ Οὐάσιγκτον. Ὁ Πούτιν εἶναι ἕνας σοβαρὸς στρατηγικὸς νοῦς -γιὰ τὰ πλαίσια τῆς Ρωσικῆς Ἱστορίας. Ἡ κατανόηση τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ψυχολογίας τῶν Η.Π.Α. δὲν εἶναι τὰ δυνατά του χαρτιά. Οὔτε ἡ κατανόηση τῆς Ρωσικῆς ἱστορίας καὶ ψυχολογίας εἶναι τὰ δυνατὰ σημεῖα ἐκείνων ποὺ χαράζουν τὴν πολιτικὴ τῶν Η.Π.Α.».
«Leaders of all sides should return to examining outcomes, not compete in posturing. Here is my notion of an outcome compatible with the values and security interests of all sides:».
«Οἱ ἡγέτες ὅλων τῶν πλευρῶν πρέπει νὰ ἐξετάσουν τὰ ἀποτελέσματα καὶ ὄχι νὰ ἀνταγωνίζονται στὸ παιχνίδι παραπλανητικῶν ἐντυπώσεων. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἄποψή μου γιὰ μία λύση συμβατὴ μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὰ συμφέροντα ὅλων τῶν πλευρῶν:»
«1. Ukraine should have the right to choose freely its economic and political associations, including with Europe».
«1. Ἡ Οὐκρανία πρέπει νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαλέξει ἐλεύθερα τοὺς οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικοὺς συνεργάτες της».
«2. Ukraine should not join NATO, a position I took seven years ago, when it last came up».
«2. Ἡ Οὐκρανία δὲν πρέπει νὰ ἐνταχθεῖ στὸ ΝΑΤΟ, μία θέση ποὺ εἶχα καὶ πρὶν ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, ὅταν προέκυψε τελευταία φορά τὸ ζήτημα».
«3. Ukraine should be free to create any government compatible with the expressed will of its people. Wise Ukrainian leaders would then opt for a policy of reconciliation between the various parts of their country. Internationally, they should pursue a posture comparable to that of Finland. That nation leaves no doubt about its fierce independence and cooperates with the West in most fields but carefully avoids institutional hostility toward Russia».
«3. Ἡ Οὐκρανία πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθερη νὰ δημιουργήσει ὁποιαδήποτε κυβέρνηση συμβαδίζει μὲ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ λαοῦ της. Στὴ συνέχεια, σοφοὶ Οὐκρανοὶ ἡγέτες θὰ πρέπει νὰ προτιμήσουν τὴν πολιτικὴ τῆς συμφιλίωσης ἀνάμεσα στὰ διαφορετικὰ τμήματα τῆς χώρας τους. Διεθνῶς, πρέπει νὰ ἐπιδιώξουν τὴν υἱοθέτηση μίας θέσης ἀνάλογης μὲ ἐκείνης τῆς Φινλανδίας. Αὐτὴ ἡ χώρα δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία γιὰ τὴν σφοδρὴ ἐπιθυμία ἀνεξαρτησίας της καὶ συνεργάζεται μὲ τὴ Δύση στοὺς περισσότερους τομεῖς, ἀλλὰ προσεκτικὰ ἀποφεύγει τὴν καθεστωτικὴ ἐχθρότητα μὲ τὴ Ρωσία».
«4. It is incompatible with the rules of the existing world order for Russia to annex Crimea. But it should be possible to put Crimea’s relationship to Ukraine on a less fraught basis. To that end, Russia would recognize Ukraine’s sovereignty over Crimea. Ukraine should reinforce Crimea’s autonomy in elections held in the presence of international observers. The process would include removing any ambiguities about the status of the Black Sea Fleet at Sevastopol».
«4. Ἡ προσάρτηση τῆς Κριμαίας ἀπὸ τὴ Ρωσία εἶναι ἀσύμβατη μὲ τοὺς κανόνες τῆς ὑπάρχουσας παγκόσμιας τάξης. Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι δυνατὸ νὰ μπεῖ ἡ σχέση τῆς Κριμαίας μὲ τὴν Οὐκρανία σὲ μία λιγότερο τεταμένη βάση. Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο, ἡ Ρωσία θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει τὴν κυριαρχία τῆς Οὐκρανίας ἐπὶ τῆς Κριμαίας. Ἡ Οὐκρανία θὰ πρέπει νὰ ἐνισχύσει τὴν αὐτονομία τῆς περιοχῆς μὲ ἐκλογὲς παρουσίᾳ διεθνῶν παρατηρητῶν. Ἡ διαδικασία θὰ πρέπει νὰ περιλαμβάνει καὶ τὴν ἀφαίρεση ὅποιων ἀσαφειῶν γιὰ τὸ στάτους τοῦ στόλου τῆς Μαύρης Θάλασσας στὴ Σεβαστούπολη».
«These are principles, not prescriptions. People familiar with the region will know that not all of them will be palatable to all parties. The test is not absolute satisfaction but balanced dissatisfaction. If some solution based on these or comparable elements is not achieved, the drift toward confrontation will accelerate. The time for that will come soon enough».
«Αὐτὲς εἶναι ἀρχές, ὄχι συνταγές. Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ γνωρίζουν τὰ θέματα τῆς περιοχῆς θὰ ξέρουν ὅτι δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ εὔκολα ἀποδεκτὰ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἱκανοποίηση, ἀλλὰ μία ἰσορροπημένη δυσαρέσκεια. Σὲ περίπτωση ποὺ δὲν βρεθεῖ λύση βασισμένη σὲ αὐτές ἢ σὲ ἀνάλογες ἀρχές, τότε ἡ κατάσταση θὰ ὁδηγηθεῖ ταχύτερα στὴν ἀντιπαράθεση. Ὁ καιρὸς γιὰ αὐτὸ θὰ ἔρθει ἀρκετὰ σύντομα».
Αὐτὰ ἔγραφε ὁ Kissinger τὸ 2014 καὶ ἀπὸ τότε, σὲ μία σειρὰ ἄρθρων μὲ θέμα τὴν Οὐκρανία, ἐπισημαίναμε κι ἐμεῖς τὴν πολύπλοκη ἐπικινδυνότητα τῆς περιοχῆς. Ἂν κριθεῖ ἀπαραίτητο ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις ἢ (καὶ) τὴν Διεύθυνση τῆς Ἐφημερίδος, θὰ παρατείνουμε τὴν παρένθεση στὴ μελέτη μας ἀφιερώνοντας λίγο χρόνο στὸ νὰ φωτίσουμε καὶ ἄλλες κρυφές, ἄγνωστες στὸ μέσο κοινὸ (ποὺ ἐνημερώνεται κυρίως ἀπὸ τὰ διεθνῆ ΜΜΕ) πτυχές, ποὺ διαδραματίζονται στὸ παρασκήνιο τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖο εἶναι καίριο κομμάτι τοῦ εὐρύτερου Βαλκανικοῦ προβλήματος καὶ ἔχει ἄμεση ἐπίπτωση καὶ στὴ χώρα μας.
Σημειώσεις
[1] tinyurl.com/ycrzegm9 [2] Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», Ἔτος ΝΕ/, ἀρ. φύλλου 2073, 12 Ἰουνίου 2015 / Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», Ἔτος ΝΕ/, ἀρ. φύλλου 2074, 19 Ἰουνίου 2015 / Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», Ἔτος ΝΕ/, ἀρ. φύλλου 2076, 3 Ἰουλίου 2015 [3] Isaacson, Walter (1992). Kissinger: Α Biography. Simon & Schuster, ISBN 978-0-671-66323-0, σελ. 20. [4] Δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης ὀνομαζόταν τὸ κρατίδιο τῆς Γερμανίας ἀπὸ τὸ 1918 ἕως τὸ 1933, ὅταν λειτούργησε ὡς ὁμοσπονδιακὴ συνταγματικὴ δημοκρατία καὶ τὸ κράτος ὀνομάστηκε ἐπίσημα Γερμανικὸ Ράιχ (Deutsches Reich), ἐνῷ ἀναφερόταν, ἐπίσης, ὡς Γερμανικὴ Δημοκρατία (Deutsche Republik). Ὁ πρῶτος ὅρος ἀναφέρεται στὴν πόλη τῆς Βαϊμάρης, ὅπου πραγματοποιήθηκε γιὰ πρώτη φορά ἡ συντακτικὴ συνέλευση τῆς δημοκρατίας. Στὰ ἀγγλικὰ ἡ χώρα ὀνομαζόταν συνήθως ἁπλῶς “Γερμανία”, καθὼς ὁ ὅρος “Δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης” δὲν υἱοθετήθηκε μέχρι τὴ δεκαετία τοῦ 1930. [5] Τὸ Leutershausen εἶναι δῆμος τῆς περιφέρειας Ansbach, στὴ Βαυαρία, στὴ Γερμανία. Βρίσκεται στὸν ποταμὸ Altmuhl, 12 χλμ δυτικὰ τῆς πόλης τοῦ Ansbach. [6] «Die Kissingers in Bad Kissingen» (Οἱ Kissingers στὴν Bad Kissingen). Bayerischer Rundfunk, 2 Ἰουνίου 2005. Ἀρχειοθετήθηκε ἀπὸ τὸ πρωτότυπο [tinyurl.com/2s3p4e6c] στὶς 18 Ὀκτωβρίου 2007. Ἀνακτήθηκε στὶς 3 Φεβρουαρίου 2007, ἐνῷ σήμερα ὁ σύνδεσμος δὲν εἶναι πλέον διαθέσιμος. [7] Uli Hesse, «Go Furth and Conquer» [tinyurl.com/y7wb9jw8], ESPN SoccerNet, 16 Φεβρουαρίου 2012, ἀνακτήθηκε στὶς 25 Φεβρουαρίου 2022.
* aka [=γνωστό(ς) καὶ ὡς], σχεδίαζε
