«Εἶναι πολλὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος δὲν τὰ γνωρίζει, ἤ, ἂν τὰ γνωρίζει, τὰ καταφρονεῖ. Εἶναι ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο διδάσκει κανένας στὰ παιδιά. Ἐὰν δὲν τὸ ἔχει γευθεῖ, εἴτε πικρὸ εἶναι, εἴτε γλυκό, ἐὰν δὲν τὸ’ χει γευθεῖ, τὰ παιδιὰ δὲν πληροφοροῦνται.
Θέλουμε νὰ ποῦμε στὰ παιδιὰ τώρα: “Παιδιά, μὴ φεύγετε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Να πηγαίνετε κάθε Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἐκκλησιάζεστε. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ταμεῖον τῆς Χάριτος». Ἀπὸ κεῖ πηγάζει ὅλη ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν εἰρήνη, τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία θὰ τὰ πάρεις. Οὔτε στὰ παιχνίδια οὔτε μέσα στὴν κοινωνία θὰ τὰ βρεῖς αὐτά, ὅσο μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Ἐὰν ἐσύ, αὐτὸν τὸν λόγο, τὸν ὁποῖον λές, δὲν τὸν ἔχεις σὲ πράξη, τὰ παιδιὰ δὲν πληροφοροῦνται. Ὄχι. Πρέπει ἐσὺ πρῶτος νὰ πᾶς στὴν Ἐκκλησία, νὰ γευθεῖς τὴν γλυκύτητα τῆς Ἐκκλησίας, οὕτως ὥστε, ὅταν τὸ πεῖς στὰ παιδιά, ἀπὸ μέσα “ἐρεύγεσαι” (=φανερώνεις, ἀποκαλύπτεις, βλ. Μάτθ. 13, 35). Αὐτό, τὸ ὁποῖον ἔχεις, τὸ λὲς καὶ στὰ παιδιά. Ὅποτε τὰ παιδιὰ πληροφοροῦνται.
Διότι αὐτό, τὸ ὁποῖον ἔχεις, τὸ μεταδίδεις· βγαίνει μία ἀκτίνα Χάριτος ἀπὸ μέσα σου καὶ μεταδίδεται, στὰ παιδιά. Τὰ παιδιά, τὰ ὁποία εἶναι βαπτισμένα καὶ σὺ βαπτισμένος πληροφοροῦνται. Ὅταν ὅμως ἐσὺ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον λές, δὲν τὸ κάνεις, τὰ παιδιὰ δὲν πληροφοροῦνται, διότι ἀπὸ μέσα σου δὲν βγαίνει Χάρις. Εἴτε τὸ ἄκουσες εἴτε τὸ εἶδες, εἴτε τὸ καταφρόνησες. Καὶ τὰ παιδιὰ δὲν πληροφοροῦνται. Ὅταν ὅμως ἐσὺ ὁ ἴδιος τὸ ἔχεις αὐτό, τὸ ὁποῖον λές, τότες τὰ παιδιὰ πληροφοροῦνται καὶ ἀκοῦνε. Μεταδίδεις, λέει, ἀπὸ τὴν περιουσία σου, μεταδίδεις, τρόπον τινά, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔχεις καὶ τὸ ζεῖς καὶ τὸ τρῶς. Αὐτὸ μεταδίδεις καὶ στὰ παιδιά. Τὰ παιδιὰ πληροφοροῦνται, τὰ παιδιὰ πληροφοροῦνται.
Γιατί οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ μὴ φοβοῦνται τὰ ἄγρια θηρία; Διότι ἐγέμισε ἡ ψυχή τους ἀπὸ ἁγιότητα, ἀπὸ Χάρη. Τὰ θηρία, τρόπον τινά, κατὰ μία μυστικὴ πληροφορία πληροφοροῦνται καί, ὅταν ἔρχονται κοντά σου, δὲν σὲ ἐνοχλοῦν. Ἐὰν ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός, καὶ τὰ θηρία ὁρμοῦν ἀπάνω του. Ἡ ἁγιοσύνη, τὴν ὁποία ἔχει ὁ ἄνθρωπος μεταδίδεται στὰ θηρία. Καὶ τὰ θηρία ἡμερεύουνε. Δηλαδή, ὅπως ὁ Ἀδὰμ ἦταν στὸν Παράδεισο καὶ τὰ ἄγρια θηρία τὸν πλησίαζαν, τὸ φίδι, τὸ λιοντάρι, ἡ ἀρκούδα καὶ δὲν τὸν πείραζαν, κατὰ τοιοῦτον τρόπον ἔρχεται ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ὁ Ἅγιος, καὶ δὲν τὸν πειράζουν τὰ θηρία. Ἐὰν πάει ἕνας ἁμαρτωλός, ὁρμοῦν ἐπάνω τὰ θηρία νὰ τὸν κατασπαράξουνε. Διότι ἡ Χάρις ποὺ ἔχει μέσα ὁ ἄνθρωπος μεταδίδεται καὶ στὰ θηρία.
Ἔτσι τὸ ἑρμηνεύουν οἱ ἅγιοι Πατέρες.
Τώρα, εἶναι ἄλλα πράγματα, τὰ ὁποῖα θέλουμε νὰ διδάξουμε στὰ παιδιά. Πολλὲς φορὲς ἔρχονται ἐδῶ διάφοροι ἄνθρωποι καὶ μᾶς λένε: “Πές μας, Γέροντα, ἕναν λόγον Θεοῦ, ὅπως ἐσεῖς τώρα”. Τοὺς ἀπαντῶ: “Βρὲ παιδιά, ἐγὼ εἶμαι ἀγράμματος. Ἕνα Γυμνάσιο ἔβγαλα τὸ ’30. Ἀπὸ τὸ ’30 ἦλθα ἐδῶ. Τί ξέρω τί γίνεται στὸν κόσμο; Ἀλλὰ τί μὲ δίδαξε ἡ πείρα, διότι πολλὰ γράμματα λαμβάνω ἀπὸ γυναικοῦλες ποὺ λὲν τὸν πόνο τους”.
Ἔρχεται μία Κυριακή. Πάρ’ τὴ γυναικούλα σου, πάρ’ τὰ παιδάκια σου. Πήγαινε στὴν Ἐκκλησία. Καὶ μετὰ ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν θὰ πᾶς στὸ σπίτι σου, θὰ δεῖς· μία εἰρήνη βασιλεύει στὸ σπίτι, μία ἀγάπη ὅλη τὴν ἡμέρα, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν ἑβδομάδα. Τὴν ἄλλη Κυριακή, μὴ πηγαίνεις στὴν Ἐκκλησία. Θὰ δεῖς ὅλη τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς μαλώματα, γκρίνια μὲ τὰ παιδιά, φωνές, ἀντάρες, ὅλη τὴν ἑβδομάδα. Ε, ε. Τώρα διάλεξε ποιὸς δρόμος σοῦ ἀρέσει. Ποιὸ εἶναι τὸ δικό σου συμφέρον. Νὰ ζεῖς εἰρηνικά. Καὶ τὰ παιδάκια κατόπιν παίρνουν τὴ Χάρη ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία καὶ εἶναι εἰρηνικά.
Ἐδῶ ἦρθε ἕνας πρωτόδικης καὶ λέει:
“Έχω τώρα μία βδομάδα ποὺ ἐξέδωσα ἕνα διαζύγιο”.
“Γιατί;”.
“Γιατί εἴχανε καμιὰ δεκαπενταριὰ μέρες ἕνα ἀνδρόγυνο ποὺ παντρεύτηκε καὶ ἤθελε ἡ γυναίκα κάτι κεφτεδάκια νὰ κάνει καὶ εἶπε ὁ ἄνδρας της: ‘κάνε κι αὐτό’. Διαφώνησαν λοιπὸν καὶ χώρισαν”.
“Δε μοῦ λές; Πηγαίνανε στὴν Ἐκκλησία;”.
“Όχι”.
Ε, νὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία, οὔτε πολιτικὸ γάμο θὰ ζητούσανε, οὔτε ναρκωτικὰ θὰ ζητούσανε, οὔτε μὲ μαλώματα θὰ ζούσανε. Διότι η Ἐκκλησία εἶναι πηγὴ τῆς Χάριτος. Ὅπου πηγάζει ἡ Χάρις ἐκεῖ εἶναι ὄντως ἄκρα εἰρήνη, ἄκρα γαλήνη, ἀγάπη, ἀδελφοσύνη, ὅλα. Ἐνῶ, ὅταν δὲν πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, θέλουν ὅλα, καὶ τὸ ’να καὶ τ’ ἄλλο, ὅλα.
Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος πηγαίνει, στὴν Ἐκκλησία, κάνει ἔκτρωση;
Ἦλθε κάποιος καὶ μοῦ λέει:
“Αρραβώνιασα τὸ κορίτσι μου μὲ κάποιον. Ἔμεινε ἔγκυος. ‘Δεν τὴ θέλω’, λέει ὁ γαμπρός. ‘Δεν τὴ θέλεις; Τώρα τί θὰ κάνουμε;’. Λέει ὁ ἄνδρας στὴ γυναίκα τοὺ∙ “Πάρ’ τὴν καὶ πήγαινε στὴν Ἀθήνα καὶ κᾶνε ἔκτρωση. Θὰ μᾶς πάρει ἡ ντροπὴ τοῦ κόσμου”.
Ε, τὴν πῆρε ἡ γυναίκα καὶ πήγανε στὴν Ἀθήνα. Μόλις πῆγε νὰ κοιμηθεῖ, βλέπει τὸν ἅγιο Νεκτάριο μὲ τὸ μπαστούνι του.
“Βρε σύ, τὸ σκέφθηκες καλὰ αὐτὸ τὸ ὁποῖο θέλεις νὰ κάνεις; Τὸ βλέπεις αὐτό;”. ’Ἔντρομη σήκωσε τὸ κορίτσι. “Ελάτε, ἐλάτε”…
Γύρισαν στὸ χωριό. “Την παίρνω”, λέει ὁ γαμπρός. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἐνήργησε καὶ τὴν πῆρε. Βλέπεις, δηλαδή, ἡ ἔκτρωση εἶναι ἀπαίσιο πράγμα. Ἡ μητέρα νὰ σκοτώνει τὸ παιδάκι της. Ναί, ἀλλὰ ὅταν δὲν πάει στὴν Ἐκκλησία, τὸ σκοτώνει! Ὅταν πάει ὅμως, δὲν τὸ σκοτώνει. Ζοῦνε εἰρηνικὰ καὶ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλλ’ ὅταν ὅμως καὶ ὁ δάσκαλος καὶ ἡ δασκάλα πηγαίνουνε στὴν Ἐκκλησία, τὰ παιδάκια ἀκοῦνε, πληροφοροῦνται, κατὰ πνευματικὸν τρόπον. Ὅταν δὲν πᾶνε στὴν Ἐκκλησία;
Βρὲ σύ, δὲν πᾶς στὴν Ἐκκλησία κι ἔρχεσαι ἐσὺ νὰ διδάξεις ἐμένα Ἐκκλησία;
Γιατί δὲν ἔχει τίποτε μέσα του. Τὸ ἄκουσε, τὸ διάβασε. Γι’ αὐτὸ τὸ λέει στὰ παιδιὰ κι αὐτὰ οὔτε καν πληροφοροῦνται. Ἔτσι εἶναι. Τὰ περισσότερα πράγματα ἔτσι εἶναι. Γι’ αὐτό σου λέει τώρα· νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος, νὰ πάω σὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους νὰ μοῦ ποῦνε. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο λύνονται τὰ προβλήματα.
Ἔχω καὶ στὸ δίνω. Ἔχω καὶ στὸ δίνω».
