Ὅτε βασιλεύς τῆς δόξης, κρίνη πάντας ὡς Θεός
ἐν ἐκείνῃ τῆ ἡμέρᾳ ἄρξει θρῆνος καί κλαυθμός.
Τότε δή ἀπό περάτων, συναχθήσονται ὁμοῦ,
ὅσοι εἶδον φῶς ἡλίου καί τό χρῶμα τ᾿ οὐρανοῦ.
Ἄγγελοι ἠχήσουν πρῶτον, προσκαλοῦντες τούς βροτούς,
ἔμπροσθεν τοῦ κριτηρίου καί τοῦ βήματος Χριστοῦ.
Φόβος ἄχρι τῶν ὀστέων, καταλήψεται ἡμᾶς,
ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα σωτηρίας ἤ ἀρᾶς.
Οἴμοι τοῖς βεβυθισμένοις, ἐν ποικίλαις ἡδοναῖς
καί τοῖς μή μετανοοῦσιν, ἐν προφάσεσι μωραῖς.
Ἄφνω οἰμωγάς καί θρήνους ἐκβαλόντες παγγενῆ,
τῶ Θεῶ καθικετεύουν, μή χωρισθῆναι τῆς ζωῆς.
Ἔχουν κλαῦσαι ἀκουσίως, ἀνομίας οἱ υἱοί,
οἱ σαρκός ποιοῦντες τέρψιν καί ἀρνούμενοι ψυχήν.
Ποῦ σταθῆναι δυνηθῶσι πλεονέκται καί μοιχοί,
ποῦ κρυβῆναι τοῦ Δεσπότου ἀδεκάστου οἱ ἀσεβεῖς;
Οἱ τά Θεῖα κοινωνοῦντες, ἄνευ φόβου συντριβῆς,
ἑαυτῶν ψυχήν κρημνίζουν ἐν βαράθροις χαλεποῖς.
Ὅσοι χάριν τῶν τοῦ βίου ἡδονῶν ἀναισχυντοῦν,
ἑαυτούς τῆς βασιλείας ἀποκλείουν τοῦ Θεοῦ.
Οἱ μιμούμενοι τά ἔργα διαβόλου τά αἰσχρά
κατοικήσουσιν ἐφ᾿ ἅπαξ ἐν σκοτία ζοφερᾶ.
Πῶς πληθύς ἡ τῶν ἀθέων ἀντικρύση τόν Θεόν
καθεζόμενον ἐν θρόνῳ ἐκδικάζοντα λαόν;
Τότε γνώσονται πώς οὗτος ἔστι μόνον πανταχοῦ
καί θρηνήσουσι ἀπαύστως ὡς στερούμενοι αὐτοῦ.
Οἱ τό Βάπτισμα λαβόντες καί μολύναντες αὐτό,
πῶς ἐν τόπῳ εὐφροσύνης ἐνταχθῶσι χλοερῶ;
Οὐκ ἀνοίγεται ἡ θύρα τοῖς βιοῦσιν ἐναγῶς,
τοῖς βεβήλοις καί ἀσώτοις ἠσφαλίσθη ἡ ὁδός.
Στεναγμούς ἀπό καρδίας καί δακρύων ὀχετούς
θά ἐκβλύσουν οἱ ἐκ πλάνης μακρυνθέντες τοῦ Θεοῦ.
Τί κακόν ἡμῖν ἐπῆλθε, τί δαιμόνων αἱ ἀρχαί
πῶς ἀφήκαμεν τόν Κτίστην καί κραυγάζομεν οὐαί;
Τίς ἐξάξει ἐκ θανάτου αἰωνίου τήν ψυχήν,
τίς εὐχάς ποιήσει τότε καί λυτρώσηται αὐτήν;
Ὤ Χριστέ Υἱέ Ὑψίστου, μή ὀλέσης με δεινῶς,
ἐκ βυθοῦ παθῶν με ἆρον καί μετάνοιάν μοι δός.
Βλέπε κλύδωνα ψυχῆς μου ἐκ πταισμάτων χαλεπῶν,
μνήσθητί μου, ὅτε μέλλω ἔμπροσθέν σου νά σταθῶ.
Οὐ γάρ ἔχω παρρησίαν τοῦ ἰδεῖν σε Βασιλεῦ,
ὅτι πέπλησμαι ὁ τάλας ἁμαρτίαις βδελυραῖς.
Ἴδε μου ψυχῆς τόν ζόφον καί σαρκός τό ἀσθενές
καί ἐκλύτρωσέ με, Πάτερ, πεπτωκότα ἡδοναῖς.
Μή ἐάσης δέομαί σου ὀρφανόν με, Ἰησοῦ,
οὐ γάρ θέλω κεφαλήν μου ἀποκλῖναι ἀπό σοῦ.
Ρῖψον βόρβορον παθῶν μου ἐν τῆ λήθῃ παντελῶς
καί ἐν τρίβῳ μετανοίας ἄγαγόν με ἀκλινῶς.
Ἐπί σέ ἐλπίζω μόνον, ἐπί σέ γάρ καί θαρρῶ,
ὅτι εὔσπλαγχνος ὑπάρχεις καί τοῦ κόσμου ἰατρός.
Ἐξηγόρασάς με, Πάτερ, αἵματί σου καθαρῶ
καί ἐξ Ἅδου κατωτάτου ἤγαγές με θαυμαστῶς.
Τί καλόν ἐποίησά σοι, Ἰησοῦ μου ταπεινέ
καί ἐξέλεξάς με τάχει ἐκ τοῦ κόσμου, Ἀγαθέ;
Ἡ ἀγάπη Σου δικάζει με ἀμμέτρως, Λυτρωτά
καί οὐ δύναμαι σοι δοῦναι ἀνταπόδοσν μικράν.
Οὐ γάρ ἔχω ρεῖθρα, Σῶτερ, κατανύξεως θερμά
ἀποπλύνοντα τά πάθη τῆς καρδίας ρυπαρά.
Θέλω σέ ἀκαταπαύστως ἀπολαῦσαι νοερῶς,
ἀλλ᾿ οὐ δύναμαι ποιῆσαι ἄνευ θείου Σου φωτός.
Κύματα σφοδρῶς ταράζουν ἐμπαθείας τήν ψυχήν
καί φοβοῦμαι μή ἐκ τούτων ὑποστῶ τήν πνιγμονήν.
Ἔρχου Σύ τό Φῶς τοῦ κόσμου καί διάλυσον ταχύ
νέφη ἀθυμίας, ζάλης, λογισμῶν ἐπιδρομήν.
Εἰς λειμώνας εὐφροσύνης, παραδείσου τῆς τρυφῆς
δωρεάν εἰσάγαγέ με μετά δόξης περισσῆς.
Ὅπου χάρις καί εἰρήνη ἐξαπλοῦνται πανταχοῦ
καί Ἀγγέλων αἱ χορεῖαι σέ ὑμνοῦσιν Ἰησοῦ.
Μνήσθητι τῶν ἀδελφῶν μου καί Πατρός πνευματικοῦ,
συγγενῶν, γονέων, φίλων κατά σάρκα καί λαοῦ.
Σέ δοξάζω, σέ κηρύττω, σέ ὑμνῶ, Παμβασιλεῦ
καί οὐ παύομαι σέ ψάλλειν, Φωτοδότα Ἀγαθέ.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
