Τὶς
προάλλες μία γνωστή, ἡ ὁποία δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἐμβολιαστεῖ, προσκείμενη
ἰδεολογικὰ στὴν ἄκρα ἀριστερὰ καὶ μὲ ἀντεκκλησιαστικὴ νοοτροπία, μοῦ
ἔλεγε ἀπορῶντας γιὰ τὴν ἀδυναμία τῶν περισσότερων συντρόφων της νὰ
ἀντιληφθοῦν τὸν περιορισμὸ τῆς πραγματικῆς ἀλήθειας καὶ τὴν μονιμοποίησή
του ποὺ ἐπιβάλλεται μέσα ἀπὸ τὰ μέτρα γιὰ τὸν κορωνοϊό, ὅτι πλέον ἔχει
πάψει νὰ προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐξηγήσει γιατί δὲν ἐμβολιάζεται, καὶ ἔτσι,
ὅταν τὴν ρωτοῦν, ἀπαντᾷ πλέον ὅτι δὲν ἐμβολιάζεται ἐπειδὴ δὲν τὴν ἀφήνει
ὁ πνευματικός της, ἀφήνοντας ἄναυδους τοὺς ἀριστεροὺς συνομιλητές της.
Τὸ ἀνωτέρω περιστατικό μὲ ἔκανε νὰ σκεφτῶ κάπως βαθύτερα τὸ φαινόμενο τῆς πλήρους ὑποταγῆς στὰ ἀπολύτως περιοριστικὰ τῆς ἐλευθερίας μέτρα τοῦ συνόλου σχεδὸν τῆς ἀριστερᾶς. Πῶς γίνεται αὐτοὶ ποὺ διεκδικοῦσαν τὸ δικαίωμα στὸ κάπνισμα, τὸ δικαίωμα στὴν εὐθανασία καὶ τὸ δικαίωμα στὴν λαθραία μετανάστευση νὰ μὴν ἀντιλαμβάνονται πόσο χειρότερο εἶναι νὰ καταργεῖται τὸ δικαίωμα στὴν ἀπόφαση καθενὸς γιὰ τὴν ὑγεία του; Πῶς γίνεται νὰ εἶναι λάβροι ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῆς ὑποχρεωτικότητας; Πῶς γίνεται νὰ δέχονται τὰ πρόστιμα;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀρκετὰ ἁπλῆ. Δὲν πρόκειται γιὰ τὸν χρηματισμό. Αὐτὸς ἰσχύει μόνον γιὰ τὴν ἡγεσία τῆς ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία κατευθύνεται ἀκριβῶς ἀπὸ τὰ ἴδια ἀφεντικὰ ποὺ κατευθύνεται καὶ ἡ ἡγεσία τῆς κεντροδεξιᾶς. Οὔτε γιὰ τὴν χρηματοδότηση ποὺ ἁπλώνεται μέσῳ τῶν ΜΚΟ σὲ εὐρύτερα στρώματα τῆς ἀριστερᾶς. Οὔτε καὶ γιὰ τὴν ἰδεολογικὴ ἀγκύλωση καὶ προκατάληψη κατὰ τῆς δεξιᾶς καὶ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἶναι, ὑποτίθεται, οἱ βάσεις τῶν ἀντιεμβολιαστῶν.
Πρόκειται
πολὺ ἁπλᾶ γιὰ τὸν φόβο. Τὸν φόβο ποὺ ἔχουν οἱ ἀριστεροί, περισσότερο
ἀπὸ τοὺς δεξιούς, γιὰ τὴν ζωή τους. Ἔχοντας πειστεῖ πλήρως ὅτι εἴμαστε
σὰν τὰ ζῶα καὶ ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν σὲ αὐτὴν τὴν ζωή, οἱ
ἀριστεροὶ δὲν ἔχουν τίποτε ἄλλο. Ὡς ἐκ τούτου ὅταν πειστοῦν ὅτι
κινδυνεύει ἡ ζωή τους, τότε εἶναι διατεθειμένοι νὰ κάνουν τὰ πάντα γιὰ
νὰ τὴν γλυτώσουν. Εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν στὸν ὁποιονδήποτε.
Γίνονται δοῦλοι, ἐπειδὴ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό.
Γιὰ
νὰ εἶναι κανεὶς ἐλεύθερος, πρέπει νὰ πιστεύει στὸν Θεό. Μόνον ὁ πιστὸς
ἄνθρωπος, μπορεῖ νὰ εἶναι ἐλεύθερος. Καὶ ὅσο περισσότερο πιστεύει, τόσο
περισσότερο ἐλεύθερος γίνεται. Ὅπως οἱ μάρτυρες, οἱ πιὸ ἐλεύθεροι
ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν στὸν κόσμο τοῦτο. Ἡ ἐπιλογή, λοιπόν, εἶναι ἄθεοι καὶ
ἐθελόδουλοι γιὰ νὰ ζήσουμε μερικὲς ἡμέρες ἀκόμη ἢ πιστοὶ καὶ ἐλεύθεροι
νὰ ζήσουμε ὅπως ταιριάζει στὸν ἄνθρωπο;
