«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἡ ἴδια ἡ λέξις Θεοφάνεια σημαίνει τήν φανέρωσι τοῦ Θεοῦ. Ποῦ; Στόν κόσμο καί ἐν συνεχείᾳ στόν κάθε ἄνθρωπο, πού θά Τόν δεχθῆ σάν Σωτῆρα Του καί θά ἀκολουθήσει τήν Ἐκκλησία Του. Ἦτο ἀδιανόητον στόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς τῆς εἰδωλολατρείας νά πιστεύσει ὅτι ὁ Θεός καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος καί ὅλης τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, θά μπῆ σάν ἄνθρωπος μέσα στήν δική του ἁμαρτωλή κοινωνία.
Εὐδόκησεν λοιπόν ὁ Θεός Πατήρ καί ἀπέστειλε τόν μονογενῆ του Υἱόν διά νά πληροφορήσει τούς ἀνθρώπους ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί τί ζητεῖ ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο προκειμένου νά ζήσει στόν αἰῶνα καί νά μή ἀποθάνει πλέον ποτέ.
Ἔτσι ὁ Χριστός μας, ὡς τέλειος ὑπήκοος στόν Θεό Πατέρα Του, ἐτελείωσε τό ἔργον του διά τοῦ σκληροτάτου μαρτυρίου τῆς σταυρώσεώς του, διότι ἔτσι, σύμφωνα μέ τήν θεία Βουλή, θά ἐπετύγχανε τήν ὁριστική κατάργησι τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπάνω στόν ἄνθρωπο. Ἔκτοτε ὁ ἄνθρωπος θά ἠμπορεῖ νά ζῆ ἐπί τῆς γῆς, χωρίς τόν φόβο τοῦ θανάτου τῆς ψυχῆς του, ἀφοῦ ἔγινε μαθητής τοῦ Χριστοῦ καί πιστός ἀκόλουθός του.
Ἐορτάζουμε τά Θεοφάνεια σημαίνει ὅτι ἑορτάζουμε τήν αἰώνια χαρά τῆς ψυχῆς μας. Μέ τήν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ στόν πλήρη στεναγμῶν καί βασάνων τόπο μας, ἀνακαινίζονται τά πάντα. Γίνονται ὅλα καινούργιa καί ἁγιάζονται. Ἐξίστανται καί αἱ οὐράνιαι Δυνάμεις διά τό μέγα καί ἀνερμήνευτον αὐτό Μυστήριον τῆς Καθόδου τοῦ Θεοῦ στόν πολυστένακτον πλανήτη μας. Μόνον οἱ δαίμονες φρίττουν καί ἀγωνιοῦν, διότι ἡ βασιλεία τους καταργεῖται. Παρότι εἶναι κι αὐτοί τοῦ Θεοῦ πλάσματα, μέ νοῦν, λογικήν καί αὐτεξούσιον δέν πανηγυρίζουν. Πανηγυρίζει καί εὐφραίνεται ἡ ἄλογη καί κτιστή φύσις, ἡ ὁποία δέν ἔχει νοῦν, καρδίαν καί λογικήν καί οἱ δαίμονες δέν ξέρουν ποῦ νά κρυφθοῦν. Ζητοῦν ἀκόμη καί στά γουρούνια τῶν τσοπάνων τῶν Γεράσων νά ὑπάγουν!
Θεοφάνεια λοιπόν εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Ὁπότε Θεοφάνεια εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐρχομοῦ Του στήν προσωρινή ἐδῶ πατρίδα μας. Θεοφάνεια ἐπίσης γιορτάζουμε, ὅσοι εἴμεθα πιστοί δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ μας, ὁσάκις ὁ Κύριος μᾶς ἐπισκέπτεται πολυτρόπως μέ τήν Θείαν Του Χάριν καί κάνει ἔτσι γνωστή σέ προσωπικό πλέον ἐπίπεδο τήν πατρική του παρουσία.
Ἔτσι, λοιπόν, ὅταν μέ τήν ἐξομολόγησι ἀπαλλασόμεθα ἀπό τούς δεσμούς τῆς ἁμαρτίας καί λαμβάνουμε τήν Θείαν Χάρι, τόν Θεόν ὑποδεχόμεθα στήν καρδιά μας. Γίνεται ὁ Ἴδιος πλέον ὁ προσφιλής Φίλος, Ἀδελφός καί Λυτρωτής μας.
Λαμβάνουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, μετά ἀπό καθαρή ἐξομολόγησι καί εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ μας; Τόν Θεόν δεχόμεθα μέσα μας, ὄχι σάν ἕνα ξένο σῶμα, ἀλλά ὡς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Λυτρωτοῦ μας Ἰησοῦ.
Ἐνθυμούμεθα τίς ἁμαρτίες μας καί κλαῖμε δι᾿ αὐτές; Δεχόμεθα τήν ἐπίσκεψι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος. Διότι Ἕνας εἶναι ὁ Θεός τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ὁ Πατήρ διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ποιεῖ τά πάντα.
Ἠμποροῦμε νά ὀνομάζουμε Θεοφάνεια καί τήν σημερινή ἡμέρα, διότι ἐφανερώθη ὁ Θεός μέ τήν Τριαδική του Θεότητα. Ἠμπορεῖ νά ὀνομασθῆ καί Τριαδική Θεοφάνεια, διότι ἐγνωρίσαμε ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι Ἕνας σέ τρία Πρόσωπα, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί εἶναι συγκινητική ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος ἀκούσθηκε νά λἐγει ἀπό τόν οὐρανό γιά τόν Χριστό: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα». Εἶπε εἶναι ὁ ἀγαπητός μου Υἱός διά τοῦ Ὁποίου ἀξιώθηκα νά ἐφαρμόσω τό ἔργο μου ἐπί τῆς γῆς». Στήν ἀόρατη ἐμφάνισι τοῦ Θεοῦ Πατρός, κατά τήν ὥραν τῆς μεταμορφώσεώς του εἶπε: «…Αὐτοῦ ἀκούετε». Αὐτόν νά τόν ἀκούετε, ὡσάν νά ἀκούετε Ἐμένα. Τά λόγια Του καί ἡ διδασκαλία του εἶναι δική μου διδασκαλία διότι μέ τόν Υἱόν Μου εἴμεθα Ἕνα. Ὅποιος βλέπει τόν Υἱόν Μου βλέπει Ἐμένα. Ἐργάζεται τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μέ τήν δική μου εὐλογία, ὡς Υἱός μου ὑπάκουος καί ἀγαπητός. Θά ἔλθετε σέ Μένα καί στήν Βασιλεία Μου, ἀφοῦ ἀκολουθήσετε πιστά τήν διδασκαλία τοῦ Υἱοῦ μου, ὁ Ὁποῖος ἀπό ὑπακοή σέ Μένα προσέφερε τήν σάρκα του θυσία ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Καί ἐμένα μέ εὐηρέστησε καί μέ ἐδόξασε καί τό ἔργο μου ἐπί τῆς γῆς ἐτελείωσε. Αὐτόν νά ἀκούετε καί μαζί μου θά συμβασιλεύσητε. Αὐτόν νά ἀγαπᾶτε, διότι Ἐγώ εἶμαι πάντοτε μέ τόν Υἱό Μου καί ἐμοῦ ἔκαμε ὅλα τά θελήματα καί μέ ἐδόξασε ἐπί τῆς γῆς καί ἐν οὐρανοῖς».
Τό Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐμφανίσθηκε μέ τήν μορφή περιστερᾶς, κατά τήν Βάπτισι τοῦ Ἰησοῦ. Ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη ἐστάλη περιστερά ὑπό τοῦ Νῶε νά ἰδῆ ἐάν ἔπαυσεν ὁ κατακλυσμός, καί ἐπανῆλθε μέ ἕνα κλῶνο ἐλαίας στό ράμφος της, ἔτσι καί τώρα ἦλθε περιστερά νά δηλώσει ὅτι ἔπαυσε ὁ κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶναι ἡ ἀπαρχή μιᾶς καινούργιας ζωῆς. Οἱ δαίμονες θά ἐξαφανίζονται ἀπό τόν «κατακλυσμόν», τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι πῦρ καί φλόγα καί φῶς. Ἀκόμη, ἐπειδή ἡ περιστερά εἶναι ἄκακο καί καθαρό καί ἀκέραιο πτηνό, ἔτσι καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ζήσουμε κοντά στόν Χριστό καθαροί, ἀκέραιοι καί ἄμωμοι.
Τήν Ἡμέρα αὐτή τῆς 6ης Ἰανουρίου καθώρισε ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό τόν 4ον αἰῶνα νά ἑορτάζουμε τήν Βάπτισι τοῦ Ἰησοῦ μας.
Ἔπρεπε ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔγινε μέλος τῆς μεγάλης οἰκογενείας μας, τῆς ἀνθρωπότητος, μέ θνητή Μητέρα χωρίς χοϊκόν Πατέρα καί ἐξ οὐρανοῦ μέ τόν Θεό Πατέρα, ἀλλά χωρίς μητέρα, νά περάση ἀπό ὅλα τά στάδια τῆς ἐπί γῆς ζωῆς του. Σάν ἑβραῖος στήν καταγωγή πού ἦταν, δέχθηκε νά ἐφαρμόσει σέ ὅλα τίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Δέν ἤθελε, σάν ἄνθρωπος, νά διαφέρει σέ τίποτε ἀπό τούς ἄλλους συμπατριῶτες του.
Ἔτσι, μετά τήν Γέννησί του, δέχθηκε τήν ὀγδόη ἡμέρα νά περιτμηθῆ. Ἡ περιτομή τῶν ἀνδρῶν, ἦταν ἐντολή τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Μωϋσέως, προκειμένου ὁ Θεός νά ξεχωρίζει τούς ἰδικούς του ἀνθρώπους, τήν ἑβραϊκή δηλαδή φυλή, ἀπέναντι στούς ἄλλους εἰδωλολατρικούς λαούς.
Στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ ἐστάλη ἕνας ἄλλος ἀγγελιοφόρος νά πληροφορήσει τόν ἑβραϊκό κόσμον πού ἤξεραν ἀπό τίς Γραφές γιά τήν ἔλευσι τοῦ Μεσσίου, ὅτι ἦλθε Αὐτός ὁ Μεσσίας. Κι αὐτός ἦτο ὁ μέγας Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τό καύχημα τῆς ἐρήμου, ὁ μέγιστος «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». Γεννήθηκε ἀπό στεῖρα μητέρα ἀλλά διά τῆς φυσιολογικῆς ὁδοῦ καί στήν ἡλικία τῶν 30 περίπου ἐκάλεσε τόν κόσμο νά ἔλθη στήν ἔρημο γιά νά βαπτισθῆ. Ἦτο ὁ Μέγας Ἰωάννης ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ διά νά γνωστοποιήσει στόν κόσμο, ὅτι δέν εἶναι αὐτός ὁ Μεσσίας, ἀλλά Ἐκεῖνος πού ἔρχεται ὀπίσω του. Γι᾿ αὐτή τήν ἀποστολή βασικά ἦλθε. Ἦλθε σάν τήν σελήνη νά προειδοποιήσει τήν ἔλευσι τοῦ ἡλίου. Καί ἐπέδειξε τόση ταπείνωσι, ὥστε ἔλεγε στόν κόσμο ὅτι εἶναι τόσο μικρός ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, ὥστε δέν εἶναι ἄξιος νά δέσει καί νά λύσει τά κορδόνια ἀπό τά παπούτσια Του.
Κατ᾿ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ καλοῦσε στήν ἔρημο τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων διά νά τά προετοιμάσει νά λάβουν τό Μέγα τῆς σωτηρίας Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πῶς τούς προετοίμαζε; Τούς καλοῦσε νά ἔμβουν κι αὐτοί στόν Ἰορδάνη ποταμό. Νά σταθοῦν ὄρθιοι καί νά ὁμολογήσουν τίς ἁμαρτίες τους. Κι αὐτό ἦταν τό λεγόμενο βάπτισμα τῆς μετανοίας. Τούς παρακκινοῦσε νά μετανοήσουν. Καί ἐν συνεχείᾳ νά λάβουν μαζί μέ τήν πίστι στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τό τελειωτικό Βάπτισμα «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί πυρί».
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφέρει ὅτι ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ὅλα τά βαπτίσματα εἶναι ὀκτώ:
Καί πρῶτο ἀναφέρει τό βάπτισμα τῶν εἰδωλολατρικῶν λαῶν. Προσέφεραν θυσίες ζώων διά νά ἐξευμενίσουν τούς θεούς καί κατόπιν ἐραντίζοντο ἀπό τό αἷμα τῶν ζώων διά νά καθαρισθοῦν ἀπό τίς ἀνομίες τους. Ἔτσι ἐπίστευαν ὅτι ἀπαλλάσονται ἀπό τίς ἐνοχές καί τίς ἁμαρτίες τους.
Δεύτερο ἀναφέρει τό Ἰουδαϊκό βάπτισμα διά τοῦ ὁποίου ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἑβραῖοι, προσέφεραν, ὅπως καί οἱ εἰδωλολάτρες, θυσίες ζώων, ὄχι στούς θεούς, ἀλλά στόν Ἕνα καί ἀληθινό Θεό. Κατόπιν κι αὐτοί ἐραντίζοντο διά λάβουν τήν «εὐλογία», τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἔκαναν κι ἔτσι ἐπίστευαν.
Τρίτο εἶναι τό βάπτισμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τό ὁποῖον ἦταν βάπτισμα μετανοίας. Προσεκαλοῦντο οἱ ἄνθρωποι νά λάβουν τό βάπτισμα μέσα στό νερό τοῦ Ἰορδάνου, νά εἰποῦν τίς ἁμαρτίες τους καί ἔτσι νά συναισθανθοῦν τήν ἁμαρτωλότητά τους. Καί πράγματι αἰσθάνοντο αὐτή τήν ἀλλαγή μέσα τους, διότι ἐταπεινώνοντο. Μή ξεχνᾶμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα γιά ἕνα ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, νά ἀνοίξει τό στόμα του, ἴσως καί ἐνώπιον ἄλλων ἀνθρώπων, νά ἀποκαλύπτει τά ἁμαρτήματά του. Ἴσως πολλά ἀπ᾿ αὐτά νά ἀπαιτοῦσαν βία γιά νά βγοῦν ἀπό τό στόμα τοῦ μετανοοῦντος ἀνθρώπου. Ταυτόχρονα ὅμως τούς ἐπεξηγοῦσε ὁ ἀσκητής τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι τό βάπτισμά του εἶναι διά νά κατανοήσουν τίς ἁμαρτίες τους καί ὄχι νά συγχωρηθοῦν τά ἁμαρτήματά τους.
Τό τέταρτο βάπτισμα γίνεται στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Εἶναι τό τελειώτατον. Δέν ὑπάρχει ἄλλο ἀνώτερον οὔτε πρόκειται νά ἔλθη. Τό Βάπτισμα αὐτό χαρίζει στόν μετανοοῦντα ἄνθρωπο τήν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν του καί τήν χορήγησι τῆς Θείας Χάριτος. Εἶναι ἡ θύρα ἀπό τήν ὁποία ὁ Χριστιανός, μπαίνει ἐπισήμως στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μέ πρώτη βασιλεία τήν ἐπί γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Προετοιμαζόμενοι ἐδῶ στήν ἐπίγεια βασιλεία του, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, μετά τήν ἐπιστροφή τοῦ σώματός μας, στήν γῆ, ἀνερχόμεθα στήν αἰώνια Βασιλεία του, ὅπου εἶναι καί ἡ παντοτεινή μας πατρίδα. Γι᾿ αὐτό καί εὐχόμεθα σ᾿ ἕνα τροπάριο τῶν Νεκρωσίμων Εὐλογηταρίων: «Καί τήν ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, παραδείσου πάλαι ποιῶν πολίτην με». Αὐτά εἶναι τά ἑπτά «π» τά ὁποῖα δέν πρέπει νά τά ξεχνοῦμε.
Τό πέμπτο βάπτισμα εἶναι τῆς μοναχικῆς κουρᾶς. Αὐτό ἄλλωστε ἀναφέρει καί ἡ εὐχή τῆς κατηχήσεως στήν ἀκολουθία τῆς κουρᾶς τοῦ μοναχοῦ. «Δεύτερον βάπτισμα λαμβάνεις σήμερον, Ἀδελφέ, τῆ περιουσίᾳ τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν».
Τό ἕκτο βάπτισμα εἶναι τό τῶν δακρύων. Ὁσάκις ὁ Χριστιανός συναισθάνεται τά λάθη τῆς ζωῆς του, ὅτι κατεπάτησε τίς θεῖες ἐντολές καί ἐλύπησε τόν Πανοκτίρμονα Θεόν, κλαίει, ἐνίοτε μέ στεναγμούς καί ἀναφυλλητά. Αὐτά τά δάκρυα εἶναι καθαρτικά. Σταδιακῶς καθαρίζουν τήν ψυχή ἀπό ὅλα τά ψυχικά της σκοτάδια καί μέ τήν βοήθεια τῶν ἁγιαστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνεβάζουν τήν ψυχή τοῦ ἀγωνιστοῦ σέ ὑψηλές σφαῖρες χάριτος καί ἀπαθείας.
Τό ἕβδομο βάπτισμα εἶναι τό τοῦ αἵματος. Μέσα ἀπό τά Συναξάρια τῶν Ἁγίων μας διαβάζουμε ὅτι δήμιοι, οἱ ὁποῖοι ἐμαστίγωσαν τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, βλέποντες νά ἐπιτελοῦνται θαύματα ἐπί θαυμάτων γύρω τους, μετανοοῦσαν καί ὁμολογοῦσαν ὅτι ἦσαν χριστιανοί. Αὐτοί ἀμέσως ἐσφάζοντο ἀπό ἄλλους δημίους μέ ἐντολή τῶν ἡγεμόνων τους καί ἐν μέσῳ πολλῶν βασάνων ἐλάμβαναν τήν αἰώνια ζωή βαπτιζόμενοι μέσα στό αἷμα τους. Γιά παράδειγμα θά ἀναφέρω τόν πρώην ἠθοποιό τῶν εἰδωλολατρῶν, τόν Ἀρδαλίωνα, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη τιμᾶται τήν 14ην Ἀπριλίου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του. Πῶς βαπτίσθηκε στό αἷμα του;
Κατ᾿ ἐντολήν τοῦ εἰδωλολάτρου βασιλέως ἀνέβηκε σ᾿ ἕνα σταυρό γιά νά διακωμωδήσει τήν σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ μας. Τότε ἐμφανίσθηκε ἐνώπιόν του ὁ Χριστός, τόν Ὁποῖον ποτέ δέν εἶχε γνωρίσει, καί τοῦ εἶπε:-
-Τί σοῦ ἔκανα, Ἀρδαλίων, καί μέ διακωμωδεῖς;
-Καί ποιός εἶσαι ἐσύ, Κύριε;
-Εἶμαι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός τῶν Χριστιανῶν καί ὁ δικός σου Δημιουργός.
Καί ἀμέσως ἦλθε σάν πλημμύρα ἐπάνω του ἡ θεία Χάρις καί τόν περιέλουσε. Ἐκάλεσε τούς ἄλλους ὑπαλλήλους τοῦ βασιλέως καί τούς εἶπε ἀμέσως νά τόν κατεβάσουν κάτω. Τόν ἐρώτησε ὁ βασιλεύς τί συμβαίνει γιατί κατέβηκε, χωρίς τήν ἐντολή του. Καί ὁ Ἀρδαλίων, τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι κι αὐτός Χριστιανός. Καί ἀμέσως κατ᾿ ἐντολήν τοῦ βασιλέως ἐσφάγη καί κατετάχθη στούς χορούς τῶν ἑκατομμυρίων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Βαπτίσθηκε μέσα στό αἷμα του, διότι ἐπίστευσε στόν Χριστό καί τόν ὡμολόγησε ὡς Θεόν ἀληθινόν καί Σωτῆρα Του.
Τό ὄγδοο βάπτισμα δέν εἶναι σωτηριολογικό, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Εἶναι τό βάπτισμα τῆς αἰωνίου κολάσεως μέσα στόν πύρινο ποταμό καί στήν λίμνη τοῦ πυρός τήν καιομένην, ὅπως ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Ὁ Θεός νά μᾶς γλυτώσει ἀπ᾿ αὐτό τό βάπτισμα, τό ὁποῖον εἶναι αἰώνια βάσανα τῆς ψυχῆς, χωρίς ἐλπίδα ἐπιστροφῆς, μετανοίας καί σωτηρίας.
Ὁ Χριστός λοιπόν, βαπτίσθηκε, κατά πρῶτον διά νά ἐπιδείξει τήν πλήρη του ὑπακοή στόν Μωσαϊκό νόμο, τόν ὁποῖον ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἑβραϊκό λαό διά τοῦ Μωϋσέως.
Λέγει ὁ μοναχός Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης ὅτι βαπτίσθηκε ἀκόμη ὁ Χριστός γιά νά ἁγιάσει τά νερά τοῦ Ἰορδάνου. Καί ἐδῶ δέν θά ἀφήσω ἀπληροφόρητο τόν κάθε ἀναγνώστη μου, νά τοῦ εἰπῶ τί μοῦ ἀπεκάλυψε ἡ εὐσεβέστατη κ. Θεοδώρα Κερασιά, τό 2013, ὅταν εἶχα πάει στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ. Μοῦ εἶπε ἡ ἴδια τά ἑξῆς: «Μέ μία ὁμάδα προσκυνητῶν εἶχα πάει κάποτε στόν Ἰορδάνη ποταμό τήν ἡμέρα βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν 6ην Ἰανουαρίου. Καί ἐνῶ στό καθορισμένο σημεῖο ἐστέκοντο ἱερεῖς καί λαός καί τελοῦσαν τήν γνωστή Ἀκολουθία, εἶδα τόν Χριστό μέσα στό νερό στά 20 μέτρα μακριά νά φαίνεται ἀπό τήν μέση καί ἐπάνω μέ φωτεινό πρόσωπο. Καί εἶπα στίς ἄλλες γυναῖκες: «Κυττᾶξτε ἕνα παλληκάρι, πῶς στέκεται ἐκεῖ ἀπέναντι μέσα στό νερό καί ἔχει καί φωτεινό πρόσωπο». Μετά ἀντελήφθηκε ὅτι ἀξιώθηκε νά ἰδῆ τόν Χριστό βαπτιζόμενο στά Ἰορδάνεια ὕδατα!!
Βαπτίσθηκε γιά νά ἁγιάσει τήν σύμπασα κτίσι. Μέ τήν παρουσία του στήν γῆ μας ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἦτο ὁ Θεός μας, εἶναι ἡλίου φαεινώτερο ὅτι ἁγίασε τόν κόσμο καί ὅλη τήν κτίσι.
Ἀκόμη βαπτίσθηκε γιά νά μᾶς δώσει ὑπόδειγμα σωτηρίας γιά ὅλους μας. Ἐπειδή ἦτο Θεός καί ἀναμάρτητος δέν στάθηκε μέσα στό νερό νά εἰπῆ τίς τυχόν ἁμαρτίες του, ὅπως ἔκαναν οἱ ἄλλοι ἑβραῖοι. Ἐξῆλθε ἀμέσως ἀπό τό νερό. Καί μᾶς ἐδίδαξε ὅτι καί ἐμεῖς διά τοῦ ὕδατος καί τῆς πίστεώς μας στό πρόσωπό του θά λάβουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά γίνουμε παιδιά Του κατά χάριν.
Ἀπό χθές εἶμαι μέ τούς μοναχούς π. Στέφανο καί π. Σεραφείμ (ἐκ Ρωσσίας) στήν Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Μονῆς μας, γιά τήν ἐτήσια κυρία πανήγυρί τους, τῶν Θεοφανείων καί τοῦ ἁγίουἸωάννου τοῦ Προδρόμου.
Ἐπετέλεσαν λαμπροτάτη πανήγυρι. Συμμετεῖχαν στήν Λειτουργία 18 Ρουμᾶνοι ἱερομόναχοι μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἡγούμενο τῆς κυριάρχου Μονῆς, τῆς Μεγίστης Λαύρας, τόν π. Πρόδρομο. Ἡ ἀγρυπνία ἄρχισε ἀπό τίς 10 τό βράδυ καί ἐτελείωσε τό πρωΐ στίς 8 μαζί μέ τήν τράπεζα. Ἐβοηθήσαμε λίγο στά ψαλτικά. Εἶχε ἔλθει χορωδία ἀπό τό Βουκουρέστιο μέ τόν τίτλο: «Ὅσιος Νεκτάριος ὁ Πρωτοψάλτης».
Διά τήν ἑορτήν τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἐπήγαμε στήν Μεγίστη Λαύρα. Στό Καθολικό τῆς Μονῆς τους τό διακόνημα τοῦ ψάλτου τό ἐπιτελοῦν κάθε ἑβδομάδα μόνο δύο ψάλτες, ὁ ἕνας τά πρῶτα ἀπό δεξιά καί ὁ ἄλλος τά δεύτερα ἀπό ἀριστερά καί πάλιν ἐναλλάξ. Μέ ἔβαλε ὁ ἑορτάζων Ἡγούμενος π. Πρόδρομος στά στασίδια τοῦ δεξιοῦ χοροῦ. Ὁ πρωτοψάλτης μόνος του νά ψάλλει. Ἡμέρα Κυριακή καί τά ψαλλόμενα εἶναι πάντοτε πολλά. Ἔφθασε ἡ ἀκολουθία πρός τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας. Μέσα μου μέ ἔτρωγε τό παράπονο καί εἶπα μυστικά στήν Θεοτόκο: «Μητερούλα τό μοναστήρι αὐτό τό ἔκτισες ἐσύ μέ συνεργάτη σου τόν Ὅσιο Ἀθανάσιο. Καί δέν θά μοῦ ἐπιτρέψης νά ψάλλω στόν ναό σου οὔτε ἕνα τροπάριο; Καί σέ 2-3 λεπτά ὁ ἀπέναντι ψάλτης ἦλθε κοντά μου καί μοῦ εἶπε: «Πάτερ, δέν σέ εἶδα ὅτι ἤσουν ἐδῶ. Ἔλα νά ψάλλης». Τοῦ εἶπα ὅτι ἡ ἀκολουθία εἶναι πρός τό τέλος. Μοῦ εἶπε: «Ἔλα νά ψάλλεις τό Κοινωνικό». Δέχθηκα. Ἄλλωστε τό εἶχα ζητήσει ἀπό τήν Θεοτόκο. Μετά χαιρέτισα καί τόν ἄλλο ψάλτη. Κι αὐτός μοῦ εἶπε ἄλλη φορά ἐπιφυλάσσεται νά μέ καλέσει νά ψάλλω».
Ἔτσι ἐπήραμε τήν εὐλογία τῆς Παναγίας μας καί τοῦ Ὁσίου Κτίτορος Ἀθανασίου. Ἐτελείωσε ἡ Τράπεζα τοῦ φαγητοῦ. Ἀνεβήκαμε γιά τό καθιερωμένο κέρασμα. Μετά ἦλθε τό αὐτοκίνητο τῶν ρουμάνων Πατέρων καί ἐπιστρέψαμε στήν Ρουμανική Σκήτη, σύμφωνα μέ τήν ἐντολἠ τοῦ Δικαίου ἱερομ. π. Ἀθανασίου.
Τήν Δευτέρα 8 τοῦ μηνός μᾶς ἔφερε ὁ ὁδηγός τους π. Δομέτιος στήν Δάφνη καί κατόπιν στήν Μονή μας. Ἐμείναμε εὐχαριστημένοι διά τήν ἀγάπην τῶν Ρουμάνων Πατέρων.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 6-1-2019
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
