Ὅπως
εἶναι σὲ ὅλους γνωστό, οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐδῶ καὶ πολλὲς
δεκαετίες ἐργάσθηκαν καὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν καθιέρωση καὶ ἐμπέδωση τῆς
παναιρέσεως αὐτῆς μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ σὲ πολλὰ ἐπίπεδα ταυτοχρόνως.
Ἀφοῦ κατόρθωσαν μέσω τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης νὰ δώσουν δογματικὴ καὶ
συνοδικὴ νομιμοποίηση στὴν παναίρεση, προσπάθησαν παράλληλα νὰ τὴν θεμελιώσουν καὶ νὰ τὴν κατοχυρώσουν σὲ λόγους τῶν ἁγίων τῆς
Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ στόχο τους ἐπεχείρησαν νὰ διαστρεβλώσουν
λόγους νεοφανῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι πρόσφατα ἔχουν ἁγιοκαταταχθεῖ καὶ νὰ
τοὺς παρουσιάσουν ὡς ἔχοντες δῆθεν οἰκουμενιστικὲς ἰδέες καὶ ἀντιλήψεις
καὶ προωθοῦντες τὸν Οἰκουμενισμό.
Ὡστόσο
ὅλοι οἱ νεοφανεῖς ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπῆρξαν φανερὰ καὶ ξεκάθαρα
ἀντίθετοι μὲ τὶς γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς θεωρίες, ἰδιαιτέρως μὲ τὴν
ἀναγνώριση καὶ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν ὡς
«Ἐκκλησιῶν», καὶ κατ’ ἐπέκταση μὲ τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου»
τῆς Κρήτης. Αὐτὸ τουλάχιστον συνάγεται ξεκάθαρα ἀπὸ γραπτὰ κείμενά τους,
εἴτε ἀπὸ σωζόμενες μαγνητοφωνημένες ὁμιλίες τους, εἴτε ἀπὸ προφορικὲς
μαρτυρίες πνευματικῶν τέκνων τους, ποὺ ἐπιζοῦν μέχρι σήμερα, εἴτε τέλος
ἀπὸ βιογραφίες ποὺ συνέταξαν ἀξιόπιστα καὶ ὑπεύθυνα πρόσωπα, τὰ ὁποῖα
ἀπέδωσαν, (κατὰ τὸ δυνατόν), μὲ πιστότητα καὶ συνέπεια, τὴν στάση ποὺ
κράτησαν οἱ ἐν λόγω ἅγιοι ἀπέναντι στοὺς ἑτεροδόξους αἱρετικούς, τοὺς
ἀλλοθρήσκους, καὶ σὲ ὅσους προωθοῦν τὸν Οἰκουμενισμό.
Γιὰ
παράδειγμα οἱ ἅγιοι Νεκτάριος Πενταπόλεως, Ἰουστίνος Πόποβιτς, Νικόλαος
Ἀχρίδος, Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, Παΐσιος Ἁγιορείτης, Πορφύριος
Καυσοκαλυβίτης, Ἰάκωβος Τσαλίκης, κ.ἂ., ἐξέφρασαν μὲ τὸν δικό τους ὁ
καθένας τρόπο, ἀνάλογα μὲ τὸ μορφωτικὸ ἐπίπεδο ποὺ εἶχαν, τὴν ἴδια
ἀλήθεια. Ὅτι δηλαδὴ μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία,
Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅτι ἐκτὸς Αὐτῆς δὲν ὑπάρχουν ἄλλες
«Ἐκκλησίες», παρὰ μόνον αἱρέσεις. Ἐπίσης, ὅτι σὲ καμιὰ ἀπὸ τὶς θρησκεῖες
τοῦ κόσμου δὲν ὑπάρχει σωτηρία, ἀλλὰ ὅλες ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια.
Ἀπὸ
τούς ἁγίους ποὺ ἔζησαν τὶς τελευταῖες δεκαετίες, δύο κυρίως
ἐπικαλοῦνται οἱ οἰκουμενιστές, τὸν ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη καὶ τὸν
ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη. Τὸν μὲν πρῶτο προκειμένου νὰ στηρίξουν
τὴν οἰκουμενιστικὴ τους ἰδεολογία χωρὶς νὰ λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους
γραπτὰ κείμενα καὶ ἐπιστολές του, ὅπου ὁ ἅγιος ἐκφράζεται σαφέστατα κατὰ
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ πρὸ παντὸς τὸ γεγονὸς τῆς ἀποτειχίσεώς του ἀπὸ
τὸν τότε Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κυρὸ Ἀθηναγόρα, ἐξ’ αἰτίας τῆς ἄρσεως τῶν
ἀναθεμάτων. Ἐπικαλοῦνται ἐπίσης καὶ τὸν ἅγιο Πορφύριο καὶ μάλιστα τὴν
τελευταία προσευχή του, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν πρὸς Κύριον ἐκδημία του, κατὰ
τὴν ὁποία, σύμφωνα μὲ μαρτυρίες πενυματικῶν του τέκνων, «ψέλιζε στὰ
χείλη τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητές, τὸ
«ἴνα ὦσιν ἒν», ἀδιαλείπτως. Μ’ αὐτὴ τὴν εὐχὴ πῆγε στὸν ἀγαπημένο του
Χριστό. Προσευχόταν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλου
τοῦ κόσμου», (Ἱερομ. Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης, Ἱερὰ Καλύβη Ζωοδόχου
Πηγῆς, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Ἁγίου Ὅρους).
Μὲ
τὸν ἅγιο Πορφύριο καὶ τὶς δῆθεν οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις του, ἔχουμε
ἤδη ἀσχοληθεῖ σὲ παλαιότερη ἀνακοίνωσή μας μὲ τίτλο: «Ὁ ‘Οἰκουμενισμὸς’
τοῦ ἅγιου Πορφυρίου καὶ ἡ εἰκόνα τῆς ‘Παναγίας τῆς Πατριώτισσας’»,
(30.3.2017). Θεωρήσαμε ὡστόσο σκόπιμο νὰ ἐπανέλθουμε στὸν ἅγιο Πορφύριο,
παίρνοντας τώρα ἀφορμὴ ἀπὸ κάποια ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του, ἡ
ὁποία πρόσφατα ἔφθασε στὸ Γραφεῖο μας, διότι ἡ οἰκουμενιστικὴ
προπαγάνδα καὶ ἡ προσπάθεια τῶν οἰκουμενιστῶν νὰ «καπελώσουν» τὸν ἅγιο
Πορφύριο ὑπὲρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει λάβει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις μὲ
ἀποτέλεσμα νὰ προκαλοῦν σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμὸ σὲ πολλούς. Εἶναι
ἀλήθεια πὼς ὁ θεοφώτιστος αὐτὸς ἅγιος ἦταν ὀλιγογράμματος καὶ ἐλάχιστα
γνώριζε ἀπὸ ἀκαδημαϊκὴ Θεολογία, καὶ ἀπὸ συστηματικὴ Δογματική. Ἐπίσης
δὲν εἶχε τὴ δυνατότητα συγγραφῆς καὶ ὁ προφορικός του λόγος ἦταν ἁπλός.
Ὅμως αὐτὸ δὲ σημαίνει ὅτι δὲν εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ λάβει θεῖο φωτισμό, ὅτι
δὲν καταλάβαινε μὲ τὸ δικό του ἁπλοϊκὸ τρόπο τὶς μεγάλες ἀλήθειες τῆς
Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἢ ὅτι δὲν ἐξέφραζε μὲ ἀκρίβεια τὴν Ὀρθόδοξη
πίστη.
Μεταφέρουμε
στὴ συνέχεια ὁρισμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ἐν λόγω ὁμιλία του: «Αὐτὸν νὰ
πιστεύουμε... (σ.σ. ἐννοοῦσε τὸ Χριστό). Λοιπόν, μέσα στὴ θρησκεία,
λέει ὅτι: ‘Αὐτὸς εἶναι’. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὅτι ὅλες οἱ
ἄλλες θρησκεῖες, δὲν εἶναι ὅσο εἶναι αὐτὴ ἡ θρησκεία. Μία θρησκεία μόνο
εἶναι, ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανικὴ Θρησκεία. Καὶ τὸ πνεῦμα αὐτὸ τὸ
Ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές. Τὰ ἄλλα πνεύματα, εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ
οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες. Ἐδῶ στὸ σταυρὸ ὁ Θεὸς τῆς
Ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι Θεὸς ποὺ ἂν τὸ ποῦμε καὶ ‘ἀγάπη’, ὅπως τὸν λέει ἡ
Γραφή, πάλι τὸ ἴδιο εἴπαμε. Ὁ Θεὸς λέγεται ἀγάπη». Ἐδῶ δὲν ἀφήνει
κανένα περιθώριο ὁ ἅγιος γιὰ νὰ σκεπάσει ἡ ἀγάπη τὴν ἀλήθεια. Ἐνῶ ἀπὸ
τὴ μία μεριὰ τονίζει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν παραλείπει
νὰ διακηρύξει ξεκάθαρα τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ
παράλληλα ἀποφαίνεται πὼς οἱ ἄλλες θρησκευτικὲς πίστεις, αἱρετικῶν καὶ
ἀλλοθρήσκων, εἶναι πνεύματα πλάνης, δηλαδὴ δαιμονικὰ κατασκευάσματα!
Παρὰ
κάτω λέει: «Ὅλος ὁ κόσμος, ἐδῶ στὸ τηλέφωνό μου, νὰ ἔρθεις, ἀπὸ ὅλα τὰ
Βασίλεια τοῦ κόσμου τηλεφωνοῦν. Τὴ νύχτα, ὅ,τι ὥρα νὰ ’ναι. Ἀπὸ ὅλα τὰ
Βασίλεια. Ἀπὸ τὴν Νότια Ἀφρική, Κεϊπτάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Ἀμερική,
Καναδά... ξέρω κι ἐγώ; Ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ νὰ ἀκουστεῖ ὅτι εἶμαι κι
ἐγώ, ἔχω ἐλεύθερο πνεῦμα καὶ παραδέχομαι ὅλες τὶς θρησκεῖες; Ὄχι! Δὲν
παραδέχομαι. Ὅποιος καὶ ἂν ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ καὶ ἕνας ἄγγελος νὰ ἔρθει νὰ
μοῦ πεῖ: ‘Ὄχι’ θὰ τοῦ πῶ. Λὲς ψέματα. Δὲν εἶσαι πνεῦμα ἀγαθό. Εἶσαι
πονηρὸ πνεῦμα καὶ λὲς αὐτό! Ἔτσι θὰ τοῦ πῶ ἐγὼ τοῦ ἀγγέλου. Δὲν θὰ τὸν
πιστέψω. Λάβετε τὰ μέτρα σας… Πρέπει ἔτσι νὰ φυλάγεστε, ἐπειδὴ ἔρχεστε
σὲ μένα. Ἂν δὲν ἐρχόσασταν, μπορούσατε νὰ κάνετε ὅτι θέλετε. Δὲν τὸ
θέλω, βέβαια, νὰ προπαγανδίζετε στὸν ἕναν καὶ στὸν ἄλλον καὶ νὰ λέτε...
οἱ θρησκεῖες ὅλες, εἶναι μία. Δὲν ἔχουν διαφορά. Τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλες. Σὲ
ὅποια θέλεις, πηγαίνεις. Καὶ ὅποιο Θεὸ θέλεις προσκυνᾶς. Δέν... δέν...
δὲν τὰ θέλω ἐγὼ αὐτά. Δὲν τὰ μπορῶ. Εἶναι ἔτσι τὸ πνεῦμα μου. Ἐγὼ ἔχω
κάνει στὴν ἔρημο. Ἔχω ἀγωνιστεῖ. Ἔχω νηστεῖες, κακουχίες, ἀγρυπνίες,
γυμνότητα, μὲ παλιόρουχα... Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ
ζοῦσα μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους. Ἀλλὰ Ὀρθόδοξους Χριστιανούς. Κατάλαβες;
Δὲν μπορῶ. Ἐγώ, ἔχω καταλάβει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι εἶναι!».
Καὶ
παρὰ κάτω: «Καὶ ὅλοι οἱ γκουροῦδες καὶ οἱ φακίροι καὶ οἱ μάγοι καὶ οἱ
ἐπαοιδοί, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ναί, τοῦ Θεοῦ εἶναι ὡς ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὰ ἔργα
τους, εἶναι τοῦ διαβόλου. Συγχώρα με ποὺ μιλάω ἔτσι». Φαίνεται ὅτι
κάποιοι, προφανῶς ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία,
προσπαθοῦσαν νὰ παρασύρουν τὸν Γέροντα στὴν ἀντίληψη ὅτι ὅλες οἱ
θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο καὶ ὅτι στὴν σύγχρονη ἐποχὴ μας πρέπει νὰ ἔχουμε
«ἐλεύθερο πνεῦμα» καὶ νὰ παραδεχόμαστε ὅλες τὶς θρησκεῖες. Μία τέτοια
ἀντίληψη ὅμως ὁ ἅγιος τὴν ἀπορρίπτει κατηγορηματικά, ἔστω καὶ ἂν ἔρθει
καὶ τοῦ τὴν πεῖ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἐπίσης ἀπαγορεύει στὰ πνευματικά
του παιδιὰ νὰ «προπαγανδίζουν στὸν ἕναν καὶ στὸν ἄλλον καὶ νὰ λένε...
οἱ θρησκεῖες ὅλες, εἶναι μία. Δὲν ἔχουν διαφορά. Τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλες».
Στὴ
συνέχεια ὁ Γέροντας δίνει σαφῆ ἀπάντηση σὲ ὅσους ἐκφράζονται μὲ
περιφρόνηση καὶ συκοφαντοῦν ὡς φονταμενταλιστὲς καὶ φανατικοὺς ὅλους
ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν συμμερίζονται τὴν οἰκουμενιστικὴ τους ἰδεολογία:
«Ὁ Σάϊ Μπάμπα, ὁ τάδε, ὁ τάδε... ὅλοι εἶναι καλοί. Κι ὁ Μωάμεθ καλὸς
καὶ ἐτοῦτος καλὸς κι ἐκεῖνος καλός. Κατάλαβες; Μὰ θὰ πεῖς θὰ τοὺς
μαχώμαστε; Μὰ ποιὸς τοὺς μάχεται, βρέ; Ἡ θρησκεία μας, κανέναν δὲν
μάχεται. Δὲν βλέπεις, ποὺ ἐμεῖς τόσο πολύ, ἔτσι οὔτε πᾶμε νὰ ψηφίσουμε,
οὔτε ἔχουμε κόμματα. Προσευχόμαστε γιὰ ὅλους»! Ἐδῶ ὁ ἅγιος χρησιμοποιεῖ
τὴ λέξη «καλὸς» μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀγαποῦμε καὶ τοὺς
συμπαθοῦμε ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ
μισεῖ τὸν αἱρετικό, τὸν ἀλλόθρησκο, τὸν ἄπιστο, ἀλλὰ τὴν πλάνη. Ἀγαπᾶμε
τὸν πλανεμένο, μισοῦμε τὴν πλάνη.
Κλείνοντας
καλοῦμε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ
τὴν οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία, διακηρύσσουν εὐκαίρως ἀκαίρως, γραπτῶς καὶ
προφορικῶς, δημοσίως καὶ κατ’ ἰδίαν, ἐν ἐπιγνώσει, ἢ ἀνεπιγνώστως, ὅτι
ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι δῆθεν τὸ ἴδιο καὶ ὅτι σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες
ὑπάρχει σωτηρία. Νὰ καθρεφτίσουν τὰ λεγόμενα καὶ γραφόμενά τους στὸ
γνήσια Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ στὴ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ὅπως
αὐτὴ συνάγεται ἀπὸ τὸ παρὰ πάνω ἠχογραφημένο ντοκουμέντο. Ἰδιαιτέρως
καλοῦμε ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ τόσο ζῆλο πρωτοστάτησαν στὴν
ἁγιοκατάταξη τοῦ ἁγίου, νὰ ἐρευνήσουν τὴ συνείδησή τους, ἐὰν καὶ κατὰ
πόσον ὁ ἅγιος συμφωνεῖ μὲ τὶς πεποιθήσεις τους σχετικὰ μὲ τὶς ἄλλες
θρησκεῖες.
Τέλος
καλοῦμε τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ μελετᾶ τὰ συναξάρια τῶν ἁγίων μας καὶ
νὰ δίδει ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ βαρύτητα σ’ ἐκεῖνα τὰ λεγόμενά τους, μὲ
τὰ ὁποία οἱ ἅγιοι ἐκφράζουν τὴν Ὀρθόδοξη δογματική τους συνείδηση. Καὶ
τοῦτο διότι ἡ «Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου», ἡ ὁποία ἐκφράζει τὸ πνεῦμα τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει διαβρώσει ἐπικίνδυνα πολλοὺς «Ὀρθόδοξους»
Πατριάρχες, Ἐπίσκοπους, κληρικούς, μοναχούς, θεολόγους, καὶ λαϊκούς, οἱ
ὁποῖοι διαδίδουν ὅτι καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες ὑπάρχει ἡ σωτηρία.
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Δεκεμβρίου 2018
