Τὸ ἀναμνηστικὸν μετάλλιον διὰ τὰ 200 ἔτη ἀπὸ τὴν ἐθνεγερσίαν ἐπέδωσεν ἡ ΔΙΣ εἰς τὸν παύσαντα τὴν Θ. Λειτουργίαν καὶ κλείσαντα τοὺς ἱ. ναούς.
Μὲ ἐπιχειρήματα παραχριστιανικῶν ὁμάδων θὰ πείσουν τοὺς πιστούς;
ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΑΚΡΑ
ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΙΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟΝ
Ἀπὸ θεματοφύλαξ τῆς ἑνότητος τοῦ λαοῦ ἡ Εκκλησία
κατέληξε χῶρος διαιρέσεως ἐμβολιασμένων
καὶ ἀνεμβολιάστων, σώζουσα τὸν Πρωθυπουργὸν ἀπὸ τὴν κριτικήν.
Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Πόσας ἐκκλήσεις νὰ κάνωμεν πλέον εἰς τοὺς Ἱεράρχας νὰ μὴ δυναμιτίζουν τὴν διχόνοιαν; Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι φορτώνονται εἰς τὴν πλάτην τους πολιτικὰς ἀποφάσεις; Ἐκτὸς ἂν ἔχουν τὴν ἐντύπωσιν ὅτι εἶναι οἱ νέοι «Σταυροφόροι», οἱ ὁποῖοι διὰ τὸ καλὸν τῶν ἄλλων ἔχουν ἀναλάβει σχεδὸν «ἐργολαβικῶς» νὰ σώσουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ ὅσους δὲν θέλουν νὰ σωθοῦν, ἀλλὰ ὄχι πνευματικῶς, μόνον ἰατρικῶς, ὡς πιστεύουν…
Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου καὶ ἀντὶ νὰ ἀκούγωνται λόγοι καταλλαγῆς, οἱ τόνοι ἀνεβαίνουν. Ἀπὸ ποίους; Ἀπὸ ἐκείνους τοὺς συγκεκριμένους Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπιδημίας, ἐνῶ προτείνουν εἰς τοὺς ἄλλους προσευχήν, οἱ ἴδιοι συνεχῶς ὁμιλοῦν, ὁμιλοῦν, ὁμιλοῦν… Διατί δὲν σέβονται τὴν ἀπόφασιν τῆς ΔΙΣ, τὴν ὁποίαν κραδαίνουν εἰς ὅλους ἐπιδεικτικὰ ὡς ὑποχρεωτικήν, ὅτι τὸ ζήτημα τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἶναι ἰατρικόν, ὅπως πιστεύουν καὶ οἱ ἴδιοι, καὶ νὰ σιωπήσουν, ἀφήνοντες μόνον τὸν ὁρισμένον ἐκπρόσωπον τῆς ΔΙΣ νὰ τοὺς ἐκπροσωπῆ; Μὲ αὐτήν τους τὴν στάσιν δὲν ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν καχυποψίαν, ὅτι ἔχουν οἱ ἴδιοι ἄλλας βλέψεις; Πέραν, ὅμως, ἀπὸ αὐτό, δὲν εἶναι ἡ συνεχὴς φλυαρία τους προκλητική, ὥστε «ρίχνοντας λάδι στὴ φωτιά», ἐπιζητοῦν νὰ ἐρεθίζουν ὅσους διαφωνοῦν; Ἐπεκρότησαν κάποτε διάκονον ποὺ εἶπε δημοσίως πρὸς πολιὸν Ἱεράρχην, «σιώπα πιά». Τώρα δὲν ἰσχύει διὰ τοὺς ἰδίους; Προφανῶς ὅμως αὐτὸ τὸ θρασύτατον «σιώπα» εἶναι πάντοτε διὰ τοὺς ἄλλους… «φόρα μία μάσκα καὶ σιώπα», ἀλλὰ ἐγὼ θὰ μιλάω…
Οἱ «γνωστοὶ ἄγνωστοι»…
Ἀπὸ τοὺς περίπου 80 Μητροπολίτας ἐμφανίζονται εἰς τὰ ΜΜΕ καὶ εἰς ὅποιον ἄλλο δημόσιον βῆμα ἔχουν πρόσβασιν οἱ «συνήθεις ὕποπτοι»: Ἀλεξανδρουπόλεως, Ἀργολίδος, Δημητριάδος, Δράμας, Ἰλίου, Λαρίσης, Μεσσηνίας, Ναυπάκτου, Νέας Ἰωνίας, Πειραιῶς καὶ Σιδηροκάστρου. Διατί δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὴν συντριπτικὴν πλειονότητα ποὺ κρατᾶ χαμηλοὺς τόνους, ἀλλὰ ὀξύνουν τὰ πνεύματα; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἐμμονικόν; Δέκα – δώδεκα θὰ δημιουργοῦν ταραχὴν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας;
Τί ἐπέτυχον ἆραγε μὲ τὰς παρεμβάσεις των ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ ὑπηρετήσουν τὰ σχέδια τῶν κυβερνώντων, οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν τὸ «διαίρει καὶ βασίλευε»; Ἐπέτυχον νὰ ὑποδαυλίζουν τὸν διχασμόν! «Βαλτοὶ εἶναι;», διερωτῶνται μερικοί! Ἐπέτυχον νὰ ἔλθουν εἰς ρῆξιν μὲ τοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὡς εἵλωται ἐργάζονται ὑπερανθρώπως, διὰ νὰ συγκρατήσουν τὴν ὀργὴν τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὰς ἐνορίας των, ποὺ τελοῦν ὑπὸ διάλυσιν ἐδῶ καὶ δύο ἔτη! Ἐπέτυχον νὰ προβάλλωνται ὡς συνετώτεροι οἱ ἄλλοι συνυποψήφιοί των διὰ τὴν ἑπομένην ἡμέραν εἰς τὰ τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὡς ὄντως πλέον ἔξυπνοι δὲν ἐκτίθενται τόσον. Ἐπέτυχον νὰ ἡρωοποιήσουν τὸν «μέγαν ἱεροεξεταστὴν» Μητροπολίτην Δωδώνης, ἀφοῦ ἀκολουθοῦν τὴν ἀπάνθρωπον γραμμὴν ποὺ διακηρύττει ἀνενόχλητος ὅπου γῆς. Αὐτὸν ποὺ ἄλλοτε ἐπετίμησεν ἐκκλησιαστικὸν δικαστήριον, τὸν ἀφήνουν νὰ περιφέρεται εἰς τὰ ΜΜΕ δίκην ἐκπροσώπου τῆς Ἱεραρχίας καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἁπλοῦς πιστοὺς νὰ τὸ ἀνέχωνται ἀδιαμαρτύρητα; Ἐπειδὴ εἶναι δεσπότης ἀδέσποτος, δηλαδὴ ἐπίσκοπος ἄνευ ἐπισκοπῆς; Συντεχνία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ προασπίζουν τὰ συμφέροντά τους ὡς κάστα οἱ Μητροπολῖται;
Ἐκτὸς βεβαίως ἀπὸ τὰς ἀπαραδέκτους γενικεύσεις (π.χ «ἀντιεμβολιαστές», ποὺ θὰ ἔπρεπε πρῶτοι νὰ καταδικάζουν ὡς ρατσιστικὰς καὶ ἀντιευαγγελικάς), ποὺ ἀποτελοῦν τοὺς ὅρους, μὲ τοὺς ὁποίους ἀνέκαθεν εἰς τὴν ἱστορίαν διεξάγεται ἡ πολιτικὴ προπαγάνδα, «συλλαμβάνονται» ὡς ἀνίδεοι περὶ τῆς πραγματικότητος, καθὼς δὲν πρόκειται περὶ ἀμφισβητήσεως ἑνὸς ἐμβολίου, ἀλλὰ περὶ γενικῆς κρίσεως τῆς ἀξιοπιστίας τῶν θεσμῶν! Πῶς νὰ ἔχη ἐμπιστοσύνην κανεὶς εἰς ἕνα κομματικὸν σύστημα ποὺ τόσα χρόνια ἔδρασε κατὰ τῆς πατρίδος; (π.χ. «μαζὶ τὰ φάγαμε», μνημόνια, δημοψήφισμα 2015, «Συμφωνία Πρεσπῶν» κ.ἄ.). Πῶς νὰ πιστεύση κανεὶς τώρα τὴν ΔΙΣ, ὅταν ἐξ ἀρχῆς ἡ ἰδία ἔκλεισε τοὺς ἱ. ναούς, ἀφήνουσα περιθώρια ἀμφισβητήσεως τῆς Θ. Εὐχαριστίας; Κατηγοροῦν τοὺς ἁπλοῦς πιστοὺς τώρα διὰ τὴν συμπεριφοράν τους, ὅταν οἱ ἴδιοι τοὺς ἀπεμόνωσαν μὲ τὰ λοκντάουν, τοὺς ἔδιωξαν μακριὰ ἀπὸ τὰς Κυριακὰς συνάξεις, μετέδιδαν τὰ «Φρικτὰ Μυστήρια» ἀπὸ τὸ διαδίκτυον κ.ἄ., δημιουργοῦντες δηλαδὴ τὸ πλέον ἰδανικὸν περιβάλλον ὄχι μόνον διὰ νὰ ἀναπτυχθῆ τὸ αἴσθημα τῆς ἀποϊεροποιήσεως καὶ ἐπιθέσεως πρὸς τὴν πίστιν των, ἀλλὰ καὶ νὰ καλλιεργηθοῦν μέχρι καὶ σενάρια «συνωμοσίας», ὅπως π.χ. ὅτι ὑπάρχει μυστικὴ ἐπιβολὴ τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἐπὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ποίαν μυστικήν, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὰ χρονικὰ θὰ παρίσταται εἰς συνεδρίασιν τῆς ΔΙΣ ὁ Πρωθυπουργός;
Ὁ ἀκραῖος λόγος Ἱεραρχῶν
Μήπως ὅμως καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἐπιχειρήματά των εἶναι ἀξιόλογα, ὥστε νὰ πείσουν; Τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, ἐνῶ ἔχουν ἀπαντηθῆ! Ἀπεναντίας ἀκόμη δὲν ὑπῆρξε καμία ἀπάντησις σχετικῶς μὲ τὰ «ἐκτρωματικὰ» ἐμβόλια. Καὶ πῶς νὰ ὑπάρξη, ἀφοῦ πρωτοστατῶν ὁ Σεβ. Αὐστραλίας κ. Μακάριος κατεδίκασε γραπτῶς ἐμβόλια δι’ αὐτὸν τὸν λόγον καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸ «Πρὸς τὸ λαὸν» ἐπεβεβαίωσε τὴν σχέσιν τῶν ἐμβολίων μὲ ἐκτρώσεις.
Ὡστόσον, τὸ πρόβλημα διεφάνη ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προέκυψεν ἡ ἐπιδημία, ὅταν ἡ ΔΙΣ ὄχι μόνον ἐδέχθη τὴν παῦσιν τῆς Θ. Λατρείας, ἀλλὰ καὶ προσεπάθησε νὰ αἰτιολογήση αὐτὴν παρερμηνεύουσα τὸν ἱ. Χρυσόστομον. Διέπραξε καὶ πάλιν τὸ «προπατορικὸν ἁμάρτημα», ἀφοῦ ἦτο ὡς νὰ ἔλεγε δημοσίως: «δὲν φταῖμε ἐμεῖς ὡς ΔΙΣ, ἀλλὰ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, Κύριε»!
Μὲ τὴν ἀναστολὴν ἢ μετέπειτα καὶ ἕως σήμερα τὸν περιορισμὸν τῆς Θ. Λατρείας ἀλλὰ καὶ προσφάτως τὴν ἀναγωγὴν τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἰς «μέσον σωτηρίας» ἔνιοι Ἱεράρχαι δὲν κηρύσσουν τίποτε διαφορετικὸν ἀπὸ προτεσταντικὰς κακοδοξίας, κατὰ τὰς ὁποίας ἀρκεῖ ἡ ἀτομικὴ προσευχὴ καὶ ἡ ἐπιτέλεσις ἔργων διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς σωτηρίας. Διὰ νὰ ἀποσείσουν ἀπὸ ἐπάνω τους τὸ στίγμα τοῦ προτεστάντου ἀντέστρεψαν τοὺς ὅρους, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὅλοι ὅσοι διαφωνοῦν μὲ τὸ ἐμβόλιον καὶ τὰς ἀποφάσεις τῆς ΔΙΣ εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἀντλοῦν τὰ ἐπιχειρήματά τους ἀπὸ φονταμενταλιστικὰς προτεσταντικὰς ὁμάδας, τῶν ὁποίων καὶ τὴν συμπεριφορὰν μιμοῦνται.
Μήπως ὅμως συμβαίνει τὸ ἀντίθετον; Μήπως οἱ Ἱεράρχαι χρησιμοποιοῦν λόγον ποὺ ἀνήκει εἰς προτεσταντικὰς ὁμάδας; Ἠκούσαμεν ὅτι ὁ μὴ ἐμβολιασμὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπισύρη ἕως καὶ ἀφορισμὸν καὶ ἐνεθυμήθημεν ὅτι αὐτοὶ ποὺ «ἀποκλείουσιν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν ὅλους, ὅσοι θὰ ἤθελον ὑποπέσει εἰς βαρέα ἁμαρτήματα» εἶναι ἡ «Ἐκκλησία τῶν Χερρνχουτίων».
Ἀνεγνώσαμεν, ὅτι ὅσοι ἀντιδροῦν, εἶναι φανατικοί, ποὺ προσκολλῶνται εἰς δοξασίας, δηλαδὴ ὅ,τι ἔλεγε καὶ ἡ παραφυὰς «Τὰ Καλὰ Νέα» ὅτι «ὁ δογματικὸς φανατισμός, οἱ ἰδιαίτερες πεποιθήσεις… φέρουν πολλὲς φορὲς τοὺς πιστοὺς μακρυὰ ἀπὸ τὴ ζωή, τὴ μαρτυρία καὶ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἁγίων».
Μέχρι καὶ δαιμονισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὰς ἀποφάσεις τὴ ΔΙΣ, εἶπαν, ἀλλὰ δὲν ἦταν οἱ μόνοι: «ὁποιαδήποτε ἀντίσταση στὶς ἀποφάσεις τῆς ἱεραρχίας δὲν εἶναι ἐπιτρεπτή, γιατί μέσα σὲ ὅλους τοὺς «ἀντάρτες» δρᾶ ὁ Σατανᾶς. Προσωπικὲς συμπάθειες, ἀμφιβολίες, κριτικὲς σκέψεις, προέρχονται ἀπὸ τὸν Διάβολο», ὑποστηρίζει τὸ προτεσταντικὸν κίνημα «Πανεπιστημιακὸς Βιβλικὸς Σύνδεσμος».
Κατὰ κόρον μάλιστα ἀντηχεῖ τὸ σύνθημα: μὴ προβαίνετε εἰς κριτικήν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ προτεστάνται ποὺ ἀποκαλοῦν τὴν ὁμάδα τους «Μήνυμα Ἀγάπης»: «Ἑνώσου λοιπὸν μὲ τὴν Ἐκκλησία… Μὴ χάνεις καιρὸ καὶ δυνάμεις κριτικάροντας τὴν Ἐκκλησία ἢ τοὺς ἰθύνοντας».
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ «ἔσπασε ρεκὸρ» εἰς τὰ χείλη Ἱεραρχῶν εἶναι ἡ ἀπόλυτος ὑπακοὴ εἰς τὴν Σύνοδον. «Δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ὑποτάσσεται στὴν κρίση ἑνὸς ἐπὶ μέρους προσώπου, ὅμως ἐὰν καταλήξει σὲ ἀπόφαση τὸ Γενικὸ Συμβούλιο… δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐπιμένει κανεὶς σὲ προσωπικὴ ἀνεξαρτησία καὶ σὲ προσωπικὴ κρίση, πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἀνωτέρα ἀπόφαση… ὑποταγὴ πρὸς τὴν ἐκκλησία καὶ στοὺς ἡγέτες της… τὴν ἀνώτατη ἐξουσία ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ ὑφίσταται μεταξύ μας», δὲν εἶναι λόγια Ἱεράρχου, ἀλλὰ τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας» ἡ ὁποία, σχολιάζει ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος εἰς τὸ «Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων» (ἀπ’ ὅπου ὅλα τὰ παραθέματα), «ἀναγκάζει (τοὺς ὀπαδοὺς) νὰ δεχθοῦν ὁποιεσδήποτε «διδαχές», χωρὶς καμμία ἀναφορὰ σὲ ἕνα σταθερὸ καὶ ἀμετακίνητο σημεῖο, ὅπως εἶναι ἡ διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων»!
Ἡ Ἐκκλησία κατακρίνει τοὺς Ἱεράρχας
Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη καὶ εἰς τὴν παροῦσαν κρίσιν: ὑποχρεώνονται οἱ πιστοὶ νὰ ὑπακούσουν ὄχι εἰς τὴν «διδαχὴν τῆς Ἐκκλησίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων» ἀλλὰ εἰς Ἱεράρχας, τῶν ὁποίων δηλώσεις θυμίζουν –ἂν δὲν ταυτίζονται μὲ- τὰς παρατεθείσας πεποιθήσεις ἀκραίων παραχριστιανικῶν ὁμάδων! Αὐτὸ συμβαίνει διὰ δύο λόγους. Πρῶτος εἶναι ὅτι Ἱεράρχαι δὲν μελετοῦν ποτέ, διότι θεωροῦν ὅτι, ἐπειδὴ εἶναι Ἐπίσκοποι κατέχουν τὴν ἀλήθειαν, μὲ ἀποτέλεσμα ὄχι νὰ προασπίζουν τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ὁ,τιδήποτε πιστεύουν ἐκεῖνοι νὰ τὸ ἀνάγουν ὡς κριτήριον αὐθεντίας. Ὅστις ὅμως ἁπλῶς περιδιαβῆ τὰ ἔργα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, θὰ διαπιστώση ὅτι εἶναι ὁμόφωνος ἡ συμφωνία των ὅτι εἰς τοὺς ἱ. ναούς, ὅπου ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι τεθεμελιωμένη εἰς ἱ. λείψανα, ἀντλεῖ κανεὶς καὶ σωματικὴν ἴασιν:
«…ἡ δὲ γῆ, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐκδημίαν τῆς μακαρίας ἐδέχθη τὰς εὐλογίας, ἀνέβλυσεν ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της ἁγίασμα, εἰς τοὺς ὑγιεῖς φυλακτήριον καὶ χορηγία τέρψεως, εἰς τοὺς ἀσθενεῖς παρηγορία» (Μέγας Βασίλειος, ὁμιλ. Β΄ εἰς τὴν μάρτ. Ἰουλίτταν 2).
«…ἀπὸ τοὺς ἁγίους οἱ δαίμονες φυγαδεύονται καὶ αἱ νόσοι θεραπεύονται… αὐτῶν καὶ αἱ ρανίδες μόνο αἵματος καὶ μικρὰ ἀντικείμενα τοῦ πάθους των ἐνεργοῦν ὅσα καὶ τὰ σώματα» (Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος, Λόγος δ΄ 69).
«…ἐπιχωρίαζε σηκοῖς μαρτύρων, ὅπου σώματος ὑγεία καὶ ψυχῆς ὠφέλεια», δηλαδὴ νὰ ἐπισκέπτεσαι τοὺς ναοὺς τῶν μαρτύρων, ὅπου θὰ βρῆς τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος, Ὑπομν. Κατὰ Ματθαῖον, Λόγος λζ΄ 7).
Καὶ βεβαίως ὅλα αὐτὰ πηγάζουν ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴν ἐπιταγήν, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν εἰς καιροὺς χαλεποὺς πληθαίνομεν καὶ πυκνώνομεν τὰς λατρευτικὰς συνάξεις:
«Ἂς μὴ ἐγκαταλείπουμε τὶς θρησκευτικές μας συνάξεις, ὅπως συνηθίζουν μερικοί, ἀλλὰ ἂς ἐνισχύει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, τώρα μάλιστα ποὺ βλέπετε νὰ πλησιάζη ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου» (Ἑβρ. 10,25).
Δεύτερον, ἐπειδὴ προσὸν τῶν Ἱεραρχῶν κατέστη ἡ ὑποταγὴ εἰς τοὺς ἀνωτέρους (ὥστε νὰ ἐκλεγοῦν ἀπὸ τοὺς ὁμόφρονάς των Ἱεράρχας) καὶ ὄχι ἡ ἀξιότης των νὰ ἐπιλύουν προβλήματα ὄντες οἱ ἴδιοι δοχεῖα τῆς χάριτος (λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἀνεδεικνύοντο ἀπὸ τὸ ποίμνιον τῆς ἑκασταχοῦ Ἐπισκοπῆς, ὡς ἐγίνετο παλαιά), προτιμοῦν νὰ «παίρνουν γραμμὴ» παρὰ νὰ προβληματίζωνται εἰς βάθος. Παρατηροῦμεν, λοιπόν, ὅτι συνεχῶς ἀναφέρονται εἰς τὴν ἐπιδημίαν ὡς ἕνα πρόβλημα «ἐν κενῷ», ὡς νὰ εἴχαμεν ἀπομονωμένους εἰς ἕνα ἐργαστήριον δύο συντελεστάς: τὸν ἰὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον. Ἀγνοοῦν πλήρως τὰς πολιτικὰς παραμέτρους, τὰ ἠθικὰ διλήμματα τῆς βιοτεχνολογίας καὶ πολλὰ ἄλλα, καὶ ἀναφέρονται εἰς τὴν ἐν γένει κατάστασιν ὡς νὰ ἦτο μία ἀτομικὴ ὑπόθεσις, ὅπου ὁ ἔχων κεφαλαλγίαν καλεῖται νὰ λάβη μίαν ἀσπιρίνην! Διὰ τοῦτο καὶ τὰ παραδείγματα περὶ «ζακέτας» ἢ ὅτι «καὶ τὸ ντεπὸν ἔχει παρενεργείας» ἢ «ὅπως περνᾶς τὸ κόκκινο φανάρι καὶ ἔχεις πρόστιμο, ἔτσι καὶ ἂν δὲν κάνεις τὸ ἐμβόλιο» καὶ ἄλλα γλαφυρά… Αὐτὰ πείθουν ἀγραμμάτους ἢ ὑποχονδρίους ὄχι ὅμως σκεπτομένους καὶ ἐνημερωμένους πολίτας.
Πῶς λοιπὸν νὰ ὑπακούση ὁ πιστὸς λαὸς εἰς τὰ ἀντίθετα ἀπὸ τὴν προτροπὴν τοῦ Ἀπ. Παύλου; Πῶς νὰ πράξη τὰ ἐνάντια ἀπ’ ὅσα οἱ Μεγίστοι Φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος ἐντέλουν; Πῶς νὰ χωρέση ὁ νοῦς ὅλων ὅτι ὁ ἀνεμβολίαστος ἢ ἐμβολιασμένος «πλησίον» κατέστη ἐνδεχόμενος ἀπροσδιόριστος κίνδυνος, ἀπειλὴ διὰ τὴν Θ. Λατρείαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἢ θὰ πρέπη νὰ ἀποκλεισθῆ ἢ θὰ πρέπη ἐγὼ νὰ τὴν ἐγκαταλείψω διὰ τὸ ὑγειονομικόν μου «καλόν»;!
Πλησιάζουν Χριστούγεννα! Διὰ νὰ ἔρθη ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι ἀπαραίτητον νὰ ἔχωμεν καὶ Ἱεράρχας «εὐδοκίας»…
