Σήμερα είναι η σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Βέβαια, πάλι να μου επιτρέψετε να πω ότι ημών των χριστιανών η ανταπόκριση στο όλο έργο του Θεού είναι όχι απλώς φτωχική αλλά και εσφαλμένη.
Άλλο είναι να εκκλησιαστούμε την ημέρα των Χριστουγέννων και να βιώσουμε – και να βιώνουμε συνεχώς – το γεγονός αυτό, ότι ο Υιός του Θεού έγινε υιός ανθρώπου και αυτό έγινε για κάποιο λόγο, για κάποιο σκοπό, και άλλο είναι απλώς να γιορτάσουμε· κάτι που το κάνουμε για μας: για να ευχαριστηθούμε, για να καταστείλουμε λίγο τις ενοχές μας και τις τύψεις συνειδήσεως και να πάρουμε αφορμή να κάνουμε τις όποιες αμαρτίες κάνουν οι άνθρωποι τις γιορτινές ημέρες.
Το ίδιο είναι και με την εορτή της Παναγίας. Άλλο είναι να γιορτάσουμε απλώς και άλλο να αισθανθούμε ότι εάν δεν υπήρχε η Παναγία, δεν θα γινόταν άνθρωπος ο Χριστός και επομένως δεν θα υπήρχε σωτηρία. Από μέρους του Θεού όλα μπορούσαν να γίνουν, αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό. Έπρεπε να ανταποκριθεί ο άνθρωπος. Εφόσον ο Θεός ό,τι θα έκανε, θα το έκανε για τον άνθρωπο, έπρεπε να συμμετέχει και ο άνθρωπος, να συνεργήσει και ο άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση κυρίως, καθώς αποφάσισε ο Θεός να σαρκωθεί, να πάρει την ανθρώπινη φύση και να γίνει άνθρωπος, έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο, το κατάλληλο πλάσμα από μέρους των ανθρώπων.
Γι’ αυτό και πέρασαν αιώνες, πολλοί αιώνες από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και έπεσε, έως ότου να βρεθεί – και αυτά ο Θεός τα οικονομεί έτσι – η Παναγία η Κεχαριτωμένη, που θα μπορούσε όντως να γίνει Μητέρα του Θεού. Και οι χριστιανοί, ας πούμε, είμαστε πολύ επηρεασμένοι και κυριολεκτικά συνεπαρμένοι από το όλο έργο του Θεού, και τιμούμε και γιορτάζουμε την Παναγία, που συνετέλεσε σ’ αυτό το έργο.
Δεν είναι δηλαδή μια καλή ευκαιρία για μας να πάμε απλώς με τα γιορτινά μας στην εκκλησία, απλώς να σκεφτούμε εμείς τα δικά μας ή και να ζητήσουμε απλώς να γίνουν τα θελήματα και οι επιθυμίες μας. Το παν είναι ο Θεός και το όλο έργο που κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο. Μας έπλασε ο Θεός για να είμαστε αιώνια μαζί του. Αμαρτήσαμε, αλλά ο Θεός που το γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα γίνει έτσι, έβαλε σε ενέργεια το σχέδιο να γίνει ο ίδιος άνθρωπος και να σώσει τον άνθρωπο. Να τον σώσει βέβαια από την αμαρτία· όχι να του δώσει αυτά που περιμένουν συνήθως οι άνθρωποι και οι χριστιανοί ακόμη γιορτάζοντας.
Όλο το θέμα είναι ότι ο Θεός έλαβε την ανθρώπινη φύση, και την ψυχή και το σώμα. Από Υιός Θεού έγινε και υιός ανθρώπου και έκανε ό,τι έκανε ως άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο.
Και η Παναγία υπούργησε, υπηρέτησε στο έργο του Θεού· ήταν το μοναδικό πλάσμα που μπορούσε να κάνει αυτό το έργο, να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Και πάντοτε, βλέπετε, η Παναγία εικονίζεται με τον Χριστό. Σπάνια να εικονίζεται μόνη της· κατά κανόνα είναι με τον Χριστό. Δεν νοείται, τρόπον τινά, η Παναγία χωρίς τον Χριστό. Πάντοτε τον έχει στην αγκαλιά της, πάντοτε μαζί της. Αυτή υπηρέτησε κατά μοναδικό τρόπο στο έργο της ενανθρωπήσεως· τρόπον τινά, αν έλειπε εκείνη, πιθανόν να μη γινόταν άνθρωπος ο Θεός.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Δεκέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2021, σελ. 266, 274.
