– Δὲν εἶναι δύσκολο, ἐγρήγορση χρειάζεται. Νὰ σκέφτεσαι συνέχεια αὐτὸ ποῦ ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀρσένιος: «Δι’ ὅ ἐξῆλθες;...». Ἐμεῖς ξεχνοῦμε γιατί ἤρθαμε στὸ Μοναστήρι. Λίγο‐πολύ ὅλοι καλά ξεκινᾶνε, ἀλλὰ καλά δὲν καταλήγουν, ἐπειδή ξεχνοῦν γιατί πῆγαν στὸ Μοναστήρι.
– Εἴπατε, Γέροντα, ὅτι τὸ κοσμικό πνεῦμα μπαίνει στὸν Μοναχισμό καὶ χάνεται ἡ πνευματική ἀντιμετώπιση. Θὰ διασωθῆ τὸ σωστό πνεῦμα τοῦ Μοναχισμοῦ;
– Μία μπόρα εἶναι, δὲν θὰ ἀφήση ὁ Θεός.
– Γέροντα, μοῦ πέρασε ὁ λογισμός: «Ὑπάρχουν ἀκόμη συνοδίες ποῦ πορεύοναι πνευματικά;».
– Αὐτὸ ἔλειπε ἀκόμα, νὰ μήν ὑπάρχουν. Τότε θὰ μᾶς πήγαινε ἡ Παναγία συνοδεία στὴν φυλακή... Ὑπάρχουν μοναχοί ποὺ ζοῦν πολύ πνευματικά, ἀθόρυβα. Ὑπάρχουν ψυχές σὲ κάθε Μοναστήρι, σὲ κάθε Μητρόπολη κ.λπ. Οἱ μεμονωμένες ψυχές, αὐτές εἶναι ποὺ συγκινοῦν τὸν Θεό καὶ μᾶς ἀνέχεται.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
