Γιατί, ἅμα τόν ἀγαπήσουμε, τίποτε δέν μᾶς φαίνεται ὑπερβολικό.
Τό ζητούμενο λοιπόν εἶναι νά ἀναπτύξουμε μία προσωπική σχέση μέ τόν Κύριό μας. Ἐγώ μέ τόν Κύριό μου. Ἕνας μέ ἕναν. Ἔτσι καί ἀλλιῶς, στήν ἡμέρα τῆς κρίσεως θά σταθοῦμε ἀπέναντί του ἕνας μέ ἕναν. Δέν θά εἶναι κανείς ἐκεῖ γιά νά συσκοτίσει τήν εἰκόνα. Καί θά κοιτᾶμε κάτω ἐκεῖ, στήν ἄκρη ἀπό τά παπούτσια μας.
Πρίν νά βρεθοῦμε σέ ἐκείνη τήν στιγμή, τήν τόσο καθοριστική, θά πρέπει νά καθήσουμε ἀπέναντί του καί νά τοῦ μιλήσουμε ἀπό τήν καρδιά μας. Νά βγάλουμε ὅ,τι ἔχουμε στήν καρδιά μας καί νά τό προσφέρουμε. Νά κατηγορήσουμε τόν ἑαυτό μας.
Μήν περιμένουμε νά ἔρθουν τά Τελώνια ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο, νά μᾶς κατηγορήσουν οἱ δαίμονες. Ἐμεῖς πρέπει νά κατηγορήσουμε τόν ἑαυτό μας. Θέλω, Κύριέ μου, νά σέ πλησιάσω, ἀλλά δέν μπορῶ.
Εἶναι ἡ κακιά συνήθεια πού εἶναι μακροχρόνια; Καί δύσκολα φεύγει; Εἶναι, ὅπως λένε οἱ Πατέρες, ἡ ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μου;
Γιατί ἔτσι λένε οἱ Πατέρες. Ἡ φιλαυτία εἶναι τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο γιά νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Τίς πιό πολλές φορές ψέματα λέμε στόν Χριστό ὅτι τόν ἀγαποῦμε. Τόν ἑαυτό μας ἀγαποῦμε. Λιγότερο τόν Θεό καί πολύ λιγότερό τούς ἄλλους. Θά πρέπει νά κάνουμε μία κίνηση νά βγοῦμε ἀπό αὐτό τό πρᾶγμα καί νά ἐλευθερωθοῦμε.