«ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται
καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν»
(Ματ. 11,12)
Βία! Μία μικρή λέξη με μεγάλη δύναμη όμως και ανάλογη επιρροή. Η κύρια σημασία της εγκλείεται μέσα στον εξαναγκασμό από αυτόν που την ασκεί, προκειμένου να επιτευχθεί κάτι. Μία πράξη που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ταραχή και στην σύγκρουση. Στον πόλεμο· τον εμφύλιο ή τον διεθνή. Μία πράξη που εξωθεί τις μετακινήσεις πληθυσμών και επιτείνει την ήδη υπάρχουσα φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, επιφέροντας ένα απέραντο αδιέξοδο. Απόδειξη, ο πόλεμος στη Συρία. Ένα αδιέξοδο που το δημιουργούν και μετέπειτα καραδοκούν να το εκμεταλλευθούν–«αξιοποιήσουν» προς ίδιο όφελος κάποιοι. Οι βιαστές της κοινωνίας.
Βία! Ένα όπλο που δοκιμάζεται επιτυχώς στις πολύκοσμες και «οργανωμένες» κοινωνίες των μεγαλουπόλεων, οι οποίες έχουν αλωθεί από λανθάνουσες μορφές βίας που κάποτε εκρήγνυνται. Έτσι η βία δεν είναι αποκλειστικά το έργο κάποιου στρατού ή κάποιου κατακτητού. Κατόπιν επιστημονικής ερεύνης και μελέτης· έχει καταφανεί ότι η βία είναι πολύ έμπειρη, προγραμματισμένη και επιχορηγούμενη. Υπάρχουν σχολεία βίας: Η διεθνής τρομοκρατία παίρνει εκεί μορφή. Υπάρχουν κλασικές μορφές βίας: Οι βασανιστές τις γνωρίζουν. Υπάρχουν συμπλέγματα βίας: Το διεθνές έγκλημα είναι η έκφρασή τους. Επιπροσθέτως ένα κλίμα διεκδίκησης δικαιωμάτων αυξάνει την επιθετικότητα της βίας. Η αναζήτηση της ποιότητος, της τελειότητος, της ισότητος μέσα στην ζωή, κάνει χρήση της βίας. Αυτή η βία που κατά βάση φαίνεται παράλογη, πολλάκις υπακούει σε κάποια λογική. Στην έννοια της δικαιοσύνης, της τιμής, στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων, στην ελευθερία. Παρουσιάζεται ακόμη σαν το τελευταίο καταφύγιο… της αξιοπρέπειας.
Όμως η βία κατά κύριο λόγο, κινείται διαδοχικά προς την αλλοτρίωση του συνανθρώπου. Με ένα μόνο βήμα της φθάνει στην αδικία, στην σκληρότητα, στον αποκλεισμό, στον πόλεμο, στην καταδίωξη. Την βία την έχουν χρησιμοποιήσει και την χρησιμοποιούν «έντεχνα» δύο μεγάλες δυνάμεις της κοινωνίας που βρίσκονται αντιμέτωπες και κυβερνούν τον κόσμο διαδοχικά. Ο καπιταλισμός και ο μαρξισμός. Δύο δυνάμεις που εκφράζουν δύο μορφές βίας. Η μία λέγει: Δεν μπορείς να καταλύσεις την βία του προλεταριάτου, παρά μονάχα με την βία του καπιταλισμού. Η άλλη απαντάει: Δεν μπορείς να απαλλαγείς από την βία του καπιταλισμού, παρά με την δικτατορία του προλεταριάτου. Δύο δυνάμεις φαινομενικά αντίπαλες που στα κρύφια συνεργάζονται άρρηκτα, για να κατασπαράζουν την λεία τους ανενόχλητα. Το δημόσιο θόλωμα των υδάτων αποσκοπεί στην διαίρεση του βιαζόμενου λαού και την «ειρηνική» συνύπαρξη της βασιλευομένης αφεντιάς τους. Δύο δυνάμεις στα χέρια του δεσμοφύλακα Διαβόλου, για να κρατιέται ο ίδιος στον θρόνο της γήινης άνομης εξουσίας, χειραγωγώντας απόλυτα τις εύπιστες ανθρώπινες υπάρξεις, τις υποταγμένες στην εμφαινόμενη ανθρώπινη εξουσία. Την ίδια ώρα όμως έχει προειδοποιήσει ο ίδιος ο Χριστός: «…οἴδατε, ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν καί οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν» (Ματ. 20,25). Με απλά λόγια τονίζει, ότι οι άρχοντες θεωρούν τους λαούς χωράφι τους, ιδιοκτησία τους και οι έχοντες αξιώματα μεταχειρίζονται αυτούς σε δούλους…
Αντίθετα ο Χριστός απλά και άδολα λέγει ένα «Ἀκολούθει μοι…» (Ματ. 8,22), χωρίς περιστροφές και πονηρές υποκρισίες. «Εἴ τις θέλῃ…», άνευ ουδεμιάς βίας. Έτσι βασίλευε και βασιλεύει στις ανθρώπινες καρδιές. Αβίαστα. Δεν του άρεσε να θριαμβεύει, αλλά ν’ αγαπά. Δεν προσδοκούσε εξουσία, αλλά επικοινωνία. Αυτός κατακυρίευε και κατακυριεύει τον κόσμο αιώνες τώρα με έναν άλλο τρόπο· παράδοξο. Προσφέροντας το είναι του. Το σώμα του και το αίμα του, για όλους. Σε τέτοιες στιγμές όμως, όπως η ανωτέρω, ο βιαστής υποχρεούται να κατεβάσει τα χέρια του. Η βία δεν αξίζει τίποτα πλέον. Γιατί είτε καταδιώκουν τον Χριστό οι Ηρώδες, είτε προσπαθούν οι «πατριώτες» του να τον γκρεμίσουν στο βάραθρο για να γλυτώσουν από την παρουσία του, είτε τον σταυρώνουν οι σταυρωτήδες, κάθε φορά τον βλέπουμε απρόσβλητο να διέρχεται εν μέσω αυτών και να συνεχίζει το έργο της αγάπης του. Την αντιβία του, προβάλλοντας μία αντίσταση θεϊκή. Μία αντίσταση που ξεκινάει από τον ίδιο τον Θεό πατέρα και αφοπλίζει μέσω της αγάπης, αυτούς, που τον θεωρούν ανταγωνιστή, εξουσιαστή, διχαστή. Πόσο μεγάλη βία είχε ασκήσει ο Ιουλιανός ο παραβάτης; Κέρδισε κάτι; Κέρδισε την ομολογία ότι νικήθηκε από την πραότητα του Ιησού.
Κάποια ανάλογη βία εφήρμοσε και ο Διαφωτισμός, ειδικά σε θέματα ελευθερίας του ανθρώπου, κάνοντας φοβερές ανατροπές και αλλάζοντας τοιουτοτρόπως το πρότυπο ζωής και το ευρωπαϊκό αλλά και το παγκόσμιο από πλευράς πολιτισμού. Εγκλωβισμένος στις παιδαγωγικές αρχές του ορθολογισμού, που αρνούνταν το πνεύμα της χριστιανικής αληθείας, άλλαξε τον τρόπο θέασης και αντιμετώπισης του συνανθρώπου· του πλησίον. Έτσι η ανθρωπότης υιοθέτησε μία φιλοσοφία ζωής στηριγμένη πάνω σε νέα πρότυπα –κατ’ ουσίαν αντιπρότυπα– η βίωση των οποίων αποτελεί και το σύγχρονο αδιέξοδο του πολιτισμού μας. Πιστεύεται ακόμη στις μέρες μας ευρέως, ότι ο Διαφωτισμός αποτελεί την κατοχύρωση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων ελευθεριών, ενώ στην σκληρή πραγματικότητα αποτελεί παραποίηση και πλαστογραφία με στόχο την ολοκληρωτική κατάργησή τους. Αυτή την στρατηγική ακολουθεί και συνεχίζει πιο εξελιγμένη, η νέα τάξη πραγμάτων. Έτσι λοιπόν, αλλάζουν οι τίτλοι, τα ονόματα, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια και το μέλλον ζοφερό, ειδικά με εξόριστο τον Θεό και τον άνθρωπο εγκλωβισμένο μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά του. Γνωρίζουν πολύ καλά οι άρχοντες των εθνών, τι έκαναν εδώ και χρόνια, ξεριζώνοντας τον Θεό από τις ανθρώπινες ψυχές. Διευκόλυναν τον δρόμο του φεουδαρχικού κατεξουσιασμού και της στέρησης της ελευθερίας του προσώπου. Έτσι φτάσαμε στις μέρες μας το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ, να λαμβάνει σάρκα και οστά, καθορίζοντας ότι η τυφλή υποταγή του πολίτη στον κυρίαρχο ηγέτη, δεν αποτελεί απλά επιλογή του, αλλά απαράβατη υποχρέωσή του, ως αδύναμου, έναντι του δυνατού που αποφασίζει γι’ αυτόν. Κάπως έτσι εκλαμβάνεται ο πολίτης στις μέρες μας, όχι σαν ελεύθερο πρόσωπο, αλλά σαν υποτακτικό άτομο και μέλος μιας απρόσωπης μάζας.
Αφού απαρνηθήκαμε τον Θεό προκλητικά και βλάσφημα, ας υποστούμε την αφόρητη δουλεία του Σατανά που ποθήσαμε περιπαθώς. Η δε τοιαύτη δουλεία επιτάσσει: Αν ο αδύναμος δεν θελήσει να ταυτισθεί με την θέληση των ισχυρών και να εκχωρήσει αυτό που θέλουν, τότε εξαναγκάζεται με την βία: «Όποιος θ’ αρνηθεί να υπακούσει στη γενική θέληση, θα εξαναγκασθεί σ’ αυτό από ολάκερο το σώμα. Πράγμα που σημαίνει, ότι θα τον βιάσουν να είναι ελεύθερος». Στους ανυπότακτους και αρνητές ο Ρουσσώ εισηγείται «είτε εξορία, είτε θάνατο». Μα δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο εδώ. Αφού εξορίσαμε τον Θεό από την ζωή μας και πανηγυρίσαμε εμπαθώς για τον θάνατό του, τώρα έπεται η συνέχεια του έργου: Ο δρόμος «της ελευθερίας» μας. Αυτό επιτάσσει ο νόμος της ανταποδόσεως. Γιατί συνεχίζει ο πρότερος «αυτός που δεν θέλει να συμμορφωθεί και να υποταχθεί στην απρόσωπη μάζα, θεωρείται παραβάτης, δημόσιος εχθρός και ένας τέτοιος εχθρός, δεν είναι ηθικό πρόσωπο. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το δίκαιο του πολέμου, επιβάλλει θανάτωση του νικημένου. Κάπως έτσι στις μέρες μας, οι περισσότεροι των ανθρώπων προς αποφυγή τιμωρίας ή καταδίκης, δέχονται τους ταπεινωτικούς όρους του ηγεμονεύοντα που θα του «χαρίσουν» την ελευθερία να συνυπάρχει στο συλλογικό σώμα, αλλά πάντα ως πιστός, τυφλός, υπάκουος ακόλουθος των ισχυρών.
Απαγορεύεται πλέον αυστηρά η διατήρηση της προσωπικής ταυτότητος σε σχέση με τους άλλους υπηκόους. Τάδε λέγει Ρουσσώ. Οι δε σύγχρονοι «Ρουσσώ», οι κραδαίνοντες μαστίγιο από την εξέδρα της υγειονομικής τυραννίας τους από την μια μεριά και οι κινούντες το δάχτυλο στους απείθαρχους από την άλλη επιτάσσουν τυφλή υπακοή στα σατανικά σχέδιά τους και σύμπλευση στα βρώμικα νερά τους. Ο Διάβολος απαιτεί συνεργάτες συνένοχους, για να μη βρίσκεται μόνος του στην μοναξιά της θεϊκής καταδίκης του. Ο δε Θεός συμπληρώνει με αγάπη: Η περιφρόνηση και ο παραμερισμός του ευαγγελίου από την ζωή μας, επιβάλλει διαβολική εποπτεία· αυτήν της διακυβέρνησης στο παρόν και στο μέλλον από την μοντέρνα νέα τάξη παγκόσμιας φεουδαρχικής διακυβέρνησης των λαών. Ο δρόμος που άνοιξε με τον Διαφωτισμό από την ευρωπαϊκή φεουδαρχία και μοναρχία, μετέπειτα από τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, στις μέρες μας διανοίγεται ακόμη περισσότερο, μέσα στα πρότυπα της χάραξης νέων δρόμων με την νέα τάξη πραγμάτων. Αυτήν την «παλιά», για την οποία αγωνίστηκε και ο Χίτλερ τότε, αλλά δεν τα κατάφερε. Ίσως όμως οι σύγχρονοι υπέρτατοι κριτές και μοναδικοί κυρίαρχοι τα καταφέρουν τώρα καλύτερα. Ίσως… Γιατί οι λαοί πλέον υπήχθησαν στον εθισμό της υποταγής, μέσω του υγειονομικού και οικονομικού εγκλήματος του κορωνοϊού και των εμβολίων, οπότε προωθείται ανώδυνα ένα αντιπρότυπο ζωής, αντίθετο με την χριστιανική πίστη και ζωή, μέσω μιας καλά ρυθμισμένης ελευθερίας, που οδηγεί σε μία περίεργη εξάρτηση της εφ’ όρου ζωής, τυφλής αποδοχής της υποταγής στη θέληση των ισχυρών. Κοινωνική υποταγή, η οποία θα κρατάει τους πολίτες σε κακίστη ψυχολογική κατάσταση και θα επιφέρει κακουχίες στην καθημερινή μας συμπεριφορά. Ήδη άρχισαν και προαναγγέλλουν τεχνητή έλλειψη τροφίμων οι εγκληματικοί σχεδιαστές της όλης απάτης. Από την μια τρέχουν να διασώσουν τους λαούς από τους λοιμούς και από την άλλη τους καθαρίζουν με τους λιμούς. Θα ακολουθήσει συντόμως και το πυρ, η μάχαιρα και τα λοιπά.
Μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικό κύκλωμα της ζωής, των αυτομόλων, των εξαγορασμένων, των υπνωτισμένων, των τρομοκρατημένων, αλλά κυρίως των τρομοκρατών και των ψυχρών, αδιστάκτων εγκληματιών, υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος σωτηρίας για τον τελευταίο άνθρωπο που διατηρεί κατ’ ελάχιστον υποτυπώδεις κανόνες ηθικής, ένας δρόμος που παρακάμπτει τα λύματα και επιβάλλει σύμφωνα με τον ΚΟΚ του Θεού έσχατη αντίσταση μέσω της μη συμμετοχής του στο ψέμα. Αυτό που διαχειρίζεται τα πάντα και την απάτη που επιβουλεύεται τους πάντες. Ακόμη και τους «εμπνευστές» της. Πολύ περισσότερο όμως ανοίγεται ο αμιγής δρόμος του Χριστού, που σηματοδοτεί μία βία διαφορετική. Μία βία που πρέπει να την επιδιώξει καθένας που επιθυμεί να υπαχθεί σαν ενεργός πολίτης σε μια άλλη πολιτεία, εκείνη των ουρανών. Έτσι λοιπόν, η βασιλεία των ουρανών κατακτάται «με βία» (Ματ. 11,12). Μία βία που απορρέει μέσα από το δίκαιο του αγώνος μας, την εσωτερική μας κάθαρση και τον «αφορισμό» μας από την πλεκτάνη της σύγχρονης ζωής και προπάντων την υπέρβαση του χοϊκού εαυτού μας. Μας το τονίζει ο Γέροντας Σιλουανός ο Αγιορείτης «Κράτα το μυαλό σου στην κόλαση και μην απελπίζεσαι». Οι δε άγιοι Πατέρες συνιστούν, ότι για να πολεμήσεις τους δαίμονες, πρέπει να τους αγνοήσεις ολοκληρωτικά και να μην τους πιστεύεις ποτέ.
Λοιπόν ας τους αγνοήσουμε… είναι η χειρότερη μορφή βίας!
