Λέων Μπράνγκ
Δρ. Θεολογίας
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ:
«Ἡ πρόκληση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα»
ἀφιερωμένη στή μνήμη τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
Τους τελευταίους 18 μήνες έχει αλλάξει ριζικά η καθημερινότητα των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν γεμίσει άγχος και φόβο. Προχθές διάβασα την εξής χαρακτηριστική ιστορία, την οποία αφηγήθηκε ένας Γερμανός γιατρός: Ήθελε να κάνει ανάληψη από ένα ATM και μπήκε στην είσοδο μιας τράπεζας. Εκεί στεκόταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία φορούσε μάσκα και έντρομη απομακρύνθηκε από κοντά του επειδή αυτός δε φορούσε μάσκα. Του είπε να βάλει τη μάσκα, διαφορετικά φοβόταν πως θα την κολλήσει κορονοϊό και μετά η ίδια θα κολλήσει τον άντρα της. Ο γιατρός της είπε, πως δε χρειάζεται να φοβάται. Και μετά την πλησίασε, της έβγαλε τη μάσκα και την αγκάλιασε. Η γυναίκα άρχισε να κλαίει λέγοντας πως κανείς δεν την έχει αγκαλιάσει για πάνω από ένα χρόνο.
Το συμπέρασμα στο οποίο έχουν καταλήξει όλοι όσοι βλέπουν έστω και ελάχιστα με κριτική διάθεση αυτή την ιστορία με τον Κορωνοϊό: Πάει η ανθρωπιά των ανθρώπων. Μας έχει κάνει απάνθρωπους. Περί αυτού πρόκειται!
Γιατί «υπόθεση του Κορωναϊού»
Γιατί επέλεξα την διατύπωση «Η υπόθεση του Κορωνοϊού» στον τίτλο της εισήγησής μου; Εξαρχής πρέπει να τονιστεί, ότι με τη διατύπωση αυτή δεν αρνούμαι την ύπαρξη του SARS-CoV-2. Ασφαλώς αυτή είναι δεδομένη. Δεν πρόκειται δηλ. για εικασία. Εννοώ με τον όρο αυτό ένα σύνολο στοιχείων και γεγονότων που εξετάζονται ως ενότητα και μας οδηγούν εδώ στη συγκεκριμένη συνάφεια στο συμπέρασμα, ότι ωφελείται ιδιαίτερα ο Οικουμενισμός από αυτό το σύνολο στοιχείων. Το ότι πρόκειται για κάτι το σχεδιασμένο, δρομολογημένο και κατευθυνόμενο ήδη έχει γίνει σε πολλούς πολίτες απόλυτα συνειδητό, σε άλλους όμως όχι. Και αυτοί οι άλλοι σίγουρα είναι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Ήδη διαπιστώνουμε έναν επικίνδυνο διχασμό της κοινωνίας μας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Ανάμεσα σε αυτήν την πλειοψηφία του λαού μοιάζει να βρίσκεται και ένας μεγάλος αριθμός Ιεραρχών της Εκκλησίας μας αλλά και πάρα πολλοί κληρικοί. Εάν μάλιστα διευρύνει κανείς το πεδίο όρασης και ρίξει μια ματιά στο εξωτερικό της χώρας, κυρίως εκεί όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται στη διασπορά, οι διαπιστώσεις ως προς την Ιεραρχία είναι καταλυτικές υπέρ όλων των μέτρων, που έχουν ληφθεί και στον χώρο της Εκκλησίας από τις διάφορες κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση του Κορωνοϊού.
Πώς όμως στήθηκε αυτή η υπόθεση Κορωνοϊού;
Με εξαιρετικό τρόπο μας το παρουσιάζει ένα βιβλίο πολύ πλούσιο σε επιστημονικά στοιχεία που έχει συνταχθεί από τους Karina Reiss και Sucharit Bhakdi με τίτλο: «Corona unmasked», δηλ. «Κορωνοϊός χωρίς μάσκα»[1].
Ως πρώτο στοιχείο επισημαίνει αυτή η εργασία, ότι η «πανδημία» που φέρει το όνομα Covid-19 είναι κάτι που βγήκε από το εργαστήριο. Τι εννοείται με αυτό; Ως τώρα πάντα κεντρική θέση στη διάγνωση μιας μολυσματικής ασθένειας είχε το ιατρικό ιστορικό και η εξέταση ενός ασθενούς. Εργαστηριακές εξετάσεις είχαν μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα. Στην περίπτωση ωστόσο του Κορωνοϊού, παγκοσμίως για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής όχι ο ίδιος ο άνθρωπος αλλά οι εργαστηριακές εξετάσεις καταλαμβάνουν την κεντρική θέση στη διάγνωση. Αυτό μάλιστα συμβαίνει με ένα τεστ, τον RT-PCR-Test που δεν είναι καθόλου αξιόπιστο. Ο Christian Drosten, ο οποίος δημοσίευσε τον Ιανουάριο του 2020 το πρωτόκολλο του τεστ για την εξιχνίαση του SARS-CoV-2, προβλέπει για το τεστ αυτό 45 κύκλους δυναμοποίησης-πολλαπλασιασμού της μικρής αρχικής ακολουθίας που έχει ληφθεί από το κληρονομικό υλικό ενός ιού. Αλλά με 45 κύκλους δυναμοποίησης-πολλαπλασιασμού το τεστ δίνει 100% ψευδή θετικά αποτελέσματα. Ήδη μετά από 24 κύκλους το τεστ ανιχνεύει οτιδήποτε, ακόμη και ελάχιστα επιστημονικό, και στους 35 κύκλους παράγει τουλάχιστον 97% ψευδή θετικά αποτελέσματα σύμφωνα με τον Δρ Michael Yeadon, πρώην αντιπρόεδρο της Pfizer. Από επιστημονικής πλευράς επομένως είναι εντελώς παράλογο, να παρουσιάζονται όλα τα θετικά αποτελέσματα ως «κρούσματα Κορωνοϊού» και κάθε θανών άνθρωπος, στον οποίο το τεστ, όσο ζούσε, ήταν θετικό, ως «θάνατος από Κορωνοϊό».
Το 2009 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας άλλαξε χωρίς ουσιαστική αιτία τον ορισμό της «πανδημίας». Ενώ ως τότε στην ιστοσελίδα του οργανισμού αναφερόταν, ότι ο όρος συνδέεται με πολύ υψηλό αριθμό νεκρών και ασθενών, ο νέος ορισμός λέει το εξής: «Πανδημία είναι η παγκόσμια εξάπλωση μιας νέας ασθένειας». Αυτό ταίριαξε απόλυτα στην περίπτωση του SARS-CoV-2, ο οποίος λόγω της διαφορετικής ακίδας του βαπτίστηκε ως νέος ιός και η πνευμονία που προκαλούσε, πάλι για ανεξήγητους λόγους, πήρε δικό της όνομα, το Covid-19. Έτσι με τα πρώτα σημάδια της εξάπλωσης της ασθένειας παγκοσμίως για τον ΠΟΥ ήταν δοσμένες όλες οι προϋποθέσεις, για να κηρύξει την πανδημία στις 11 Μαρτίου του 2020.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία ο πρώτος περιορισμός των βασικών δικαιωμάτων των πολιτών, κοινώς λοκτάουν, ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου, στην Ελλάδα όμως - συγκριτικά με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες - με πολύ λιγότερα κρούσματα και θανάτους. Κοινό στοιχείο τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία η παντελής έλλειψη επιστημονικών κριτηρίων για τη στέρηση των δικαιωμάτων στους πολίτες. Στην απόφαση του γερμανικού κοινοβουλίου μάλιστα τονίστηκε, ότι δεν χρειάζονται ειδικά επιστημονικά κριτήρια. Τα κριτήρια τα ορίζει το γερμανικό κοινοβούλιο. Δεν συστήθηκε ομάδα ειδικών ούτε από ιατρικής ούτε από νομικής και ούτε από οικονομικής πλευράς, την οποία θα μπορούσε να συμβουλευτεί το κοινοβούλιο, ώστε να λάβει μια απόφαση, όπου το ρίσκο και η ωφέλεια θα βρίσκονταν σε μια ισορροπία.
Τελικά δεν εμφανίστηκαν οι σωροί πτωμάτων που πολλοί είχαν προφητεύσει. Τα νοσοκομεία και οι μονάδες εντατικής θεραπείας δεν έφθασαν στα όριά τους όπως είχαν εκφραστεί φόβοι. Οι αριθμοί θνησιμότητας για το 2020 τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία παρά το δεδομένο της πανδημίας, συγκριτικά με άλλες χρονιές δεν παρουσίασαν μεγάλες μεταβολές. Στη Σουηδία, όπου δεν υπήρξαν λοκντάουν και υποχρεωτική μασκοφορία, αλλά μόνο ελαφροί περιορισμοί ιδίως κατά το χρονικό διάστημα του πεντάμηνου δεύτερου λοκτάουν στη Γερμανία (Νοέμβριος του 2020 μέχρι Μάρτιος του 2021) δεν υπήρξαν περισσότεροι θάνατοι από τους αντίστοιχους γερμανικούς ανά 100.000 κατοίκους. Κυρίως δε ο ισχυρισμός ότι ασυμπτωματικοί φορείς του SARS-CoV-2 μεταδίδουν τον ιό, ο οποίος παρουσιάστηκε εξ’ αρχής ως φονικός, έσπειρε τον φόβο σε εκατοντάδες εκατομμύρια κυρίως ηλικιωμένων, αλλά και νεώτερων ανθρώπων, οι οποίοι φοβόντουσαν ότι θα μπορούσαν να τον μεταφέρουν τον ιό σε συγγενείς τους. Τελικά αποδείχθηκε ως μύθος σε δύο έρευνες που έγιναν στο Wuhan στην Κίνα τον Φεβρουάριο/Μάρτιο και Μάιο/Ιούνιο του 2020. Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο ακόμα ως προς τον κίνδυνο που παρουσιάζει ο ιός: Και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναγκάστηκε εν τέλει να ομολογήσει ότι ο ιός ανεξαρτήτως του εάν είναι πλήρως ή μερικώς τεχνητός ή φυσικός, δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος από την κοινή γρίπη με δείκτη θνησιμότητας 0,14%.
Παρέθεσα αυτά τα λίγα από τα πάμπολλα στοιχεία, ώστε να γίνει αντιληπτό, ότι όντως πρόκειται για κατασκευασμένο πολιτικό ζήτημα.
Οικουμενισμός και Οικουμενικότητα της Εκκλησίας
Με τον όρο «Οικουμενισμός» εννοούμε βασικά μια ιδεολογία που έχει ως στόχο την ένωση όλων των χριστιανικών ομολογιών. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει ενότητα, αφού αποτελεί το Σώμα του Χριστού διαχρονικά μέσα στη Ιστορία. Η ενότητα αυτή βασίζεται στην κοινή εμπειρία της δυνάμεως εξ ύψους, την οποία οι συγκεντρωμένοι στο υπερώο με αρχηγούς τους μαθητές του Χριστού δέχθηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής. Στερεωμένοι μέσω της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, οι αλιείες αναδεικνύονται «πάνσοφοι», τους χαρίζεται η συμμετοχή στη σοφία του Θεού, στην οποία κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί. Κεντρική σημασία εδώ έχει η ολοκληρωτική στροφή προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, το να επιθυμεί κανείς με όλη την ύπαρξή του τη σχέση και επικοινωνία με τον Κύριο. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει εν Αγίω Πνεύματι αυτή η στερέωση και η συμμετοχή στη σοφία του Θεού, να κατορθώνεται η σταθερότητα και η αληθινή ενότητα στη βίωση της ζωής του Χριστού. Αυτή είναι η εμπειρία όλων των Αγίων και σε κάποιο βαθμό και όλων εκείνων που ακολουθούν πιστά τους Αγίους, που και αυτοί ανάλογα με την αγάπη τους προς τον Χριστό αγιάζονται.
Στον αντίποδα αυτής της αληθινής, της όντος ενότητας εν Αγίω Πνεύματι, βρίσκεται η κοσμική ενότητα, που έχει να κάνει στον χώρο της θρησκευτικότητας του ανθρώπου με κοινές καλές επιδιώξεις και με τον συναισθηματισμό του ανθρώπου που βαπτίζεται ως αγάπη. Αυτή στο χώρο του χριστιανισμού χαρακτηρίζεται από την έννοια των «Εκκλησιών», που η κάθε μία από αυτές έχει τη δική της αντίληψη της αλήθειας για τον Θεό, τον κόσμο, τη χριστιανική παράδοση. Είναι προφανές, ότι με τις προϋποθέσεις αυτές δεν μπορεί πια να γίνει λόγος για την «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», για κοινό βίωμα της Χάριτος του Θεού. Το βάρος έχει μετατεθεί από την ενότητα στον Θεάνθρωπο ως κεφαλή της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας στην ανθρωποκεντρική απόπειρα, να συμβιβάζονται οι πολλές και διαφορετικές απόψεις αυτών των Εκκλησιών και να συμπίπτουν σε έναν κοινό παρονομαστή ως προς τη δράση τους. Επίσης ζητούμενο είναι η συναισθηματική κάλυψη των μελών αυτών των χριστιανικών ομάδων, επειδή με αυτήν την προσέγγιση και σύναψη σχέσεων στο πλαίσιο του Οικουμενισμού πραγματοποιείται, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, η εντολή του Χριστού «αγαπάτε αλλήλους».
Από τις αρχές του 19ου αιώνα παρατηρείται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ένα άνοιγμα προς αυτόν τον Οικουμενισμό που βρίσκει την κορύφωσή του στο σύνθημα του Πατριάρχη Αθηναγόρα «αγάπη άνευ όρων και ορίων». Αυτή την παναίρεση, επειδή καταργεί τους Όρους των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, τον αληθινό τρόπο ζωής της Εκκλησίας, την αλήθεια του Χριστού, και την καλύπτει με τον συναισθηματισμό της αγαπολογίας μετονομάζει πολύ χαρακτηριστικά ο π. Βασίλειος Βολουδάκης από Οικουμενισμό σε Αθηναγορισμό[2]. Ο Αθηναγόρας ,που σύμφωνα με το σχέδιο του διεθνούς Μασονισμού εμφυτεύτηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το σύνθημα αυτό όντως αποπειράται να εκτοπίσει τον Θεάνθρωπο από την Εκκλησία Του. Και η προσπάθεια αυτή μέχρι σήμερα συνεχίζεται με έντονη αντίσταση βέβαια από την πλευρά των πραγματικών ποιμένων της Εκκλησίας μας. Η αδιάκριτη χρήση του όρου «Εκκλησία» στον πληθυντικό προϋποθέτει, σύμφωνα με όσα λέχθηκαν ως τώρα, την απουσία της Χάριτος του Θεού, αφού έχει καταστρατηγηθεί το χαρακτηριστικό της μίας Εκκλησίας. Πώς καταγράφεται αυτή η απουσία της Θείας Χάριτος; Πρώτα απ’ όλα με την απουσία ποιμένων.
Χαρακτηριστικό της δυτικής Θεολογίας είναι, ότι σταματάει την περίοδο των Πατέρων της Εκκλησίας στη Δύση με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης (560-636) και στην ορθόδοξη Ανατολή με τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό (περ. 675-749). Για την Ανατολή αυτή η θέση γίνεται σχετικά εύκολα κατανοητή, επειδή από το 2ο ήμισυ του 9ου αιώνα η ορθόδοξη Ανατολή αντιμετωπίζεται από τους Φράγκους όλο και περισσότερο ως αίρεση. Το υπογραμμίζουν ιδιαίτερα τα έργα που εκδίδονται με τον τίτλο «Contra errores Graecorum - Εναντίον των πλανών των Γραικών» [3].
Γιατί όμως για τον Παπισμό σταματάει η πατερική περίοδος και στη Δύση κατά τον 7ο αιώνα; Δύο ουσιαστικοί λόγοι, πιστεύουμε, ότι εξηγούν αυτό το, με την πρώτη ματιά, παράδοξο φαινόμενο. Πρώτον, επικράτησε προοδευτικά η πεποίθηση ότι ο Παπισμός όχι μόνο είναι απόλυτα εναρμονισμένος με την πατερική παράδοση, αλλά ότι με την θεολογία που αναπτύσσει μέσω του Σχολαστικισμού, της επίσημης παπικής θεολογίας του Μεσαίωνα, εξελίσσει και υπερβαίνει τη θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας. Γεννιέται δηλαδή μια ανώτερη θεολογία[4]. Για να θεμελιωθεί αυτή η ανώτερη θεολογία σε μία στέρεα και ακλόνητη βάση, από εδώ και στο εξής δεν αναδεικνύονται πλέον στον Παπισμό Πατέρες αλλά «doctores ecclesiae universalis - διδάσκαλοι της καθολικής Εκκλησίας», ένας θεσμός που επίσημα ισχύει από το 1298[5].
Και δεύτερον, για την εγκατάλειψη των όρων «πατέρας», «πατερικότητα» εκ μέρους των δυτικών ήταν καθοριστική η ίδια η εξαφάνιση των πατέρων από τη ζωή των χριστιανών της Δύσεως. Με την επικράτηση των Φράγκων, κυρίως στην Γαλλία και Ισπανία, οι πριν ορθόδοξοι επίσκοποι όπως και οι ηγούμενοι των μοναστηριών αντικαταστάθηκαν από εκείνους. Σταμάτησαν να είναι ποιμένες, αφού δεν είχαν τις πνευματικές προϋποθέσεις γι’ αυτό, και μετατράπηκαν σε διοικητές[6]. Έτσι, προοδευτικά η χριστιανική Δύση απώλεσε την αίσθηση του ποιμένα, του πατέρα, έγινε φράγκικη. Αφού διαμορφώθηκε πλέον σύμφωνα με τις αντιλήψεις των Φράγκων για την κοινωνία, την Εκκλησία και τον Θεό, της έγινε όλο και περισσότερο αδιανόητη η εικόνα του ποιμένα, την οποία η Ορθοδοξία διατηρεί μέχρι σήμερα ως ζωντανή πραγματικότητα και φανερώνει με αυτό το ενιαίο της πατερικής παράδοσης ως εγγύησης της νέας πραγματικότητας που ο ίδιος ο Θεός με την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου εγκατέστησε στην ανθρώπινη ιστορία. Όλα αυτά που λέγονται παραπάνω για τον Παπισμό ισχύουν πολύ περισσότερο ακόμα για τους Προτεστάντες, οι οποίοι επί πλέον έχουν καταργήσει το μυστήριο της Ειδικής Ιεροσύνης.
Επειδή η ημερίδα μας αφιερώνεται στον μακαριστό π. Γεώργιο Μεταλληνό, τον Πνευματικό μου Πατέρα, θα ήθελα στο σημείο αυτό να τονίσω την, θα έλεγα, ολοκληρωμένη πνευματική πατρότητά του. Ολοκληρωμένη με την έννοια, ότι κάλυπτε τα πνευματικά παιδιά του απ’ όλες τις πλευρές. Για μένα, ως προερχόμενο από τη δυτική πολιτιστική πραγματικότητα, ήταν καθοριστική αυτή η ολική κάλυψη. Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στο λόγο του με τίτλο «Εις τον Ποιμένα». Τον παρουσιάζει ως αναζητητή και θεραπευτή του απολώτος προβάτου, ως με τη χάρη του Θεού ικανότατο κυβερνήτη του πλοίου στο οποίο επιβαίνουν οι πιστοί, ως ιατρό που βάζει το νυστέρι εκεί που πρέπει και ως διδάσκαλο της άνωθεν σοφίας[7]. Θα επικεντρωθούμε στη συνέχεια λίγο περισσότερο στην ιδιότητα του διδασκάλου. Πάντοτε ο π. Γεώργιος ανήγε τα πνευματικά ζητήματα στην πατερική τους βάση, πάντοτε τα εξέταζε με το κριτήριο της γνησιότητας της πίστης μας, τη θεολογία των Αγίων Πατέρων μας. Και πάντοτε η δοκιμασία αυτών των θέσεων, που υποστήριζε, στην κάμινο της Θεολογίας των Θεόπνευστων Αγίων μας, γινόταν εκ μέρους του με την ειλικρινή διάθεση για διάλογο θεολογικό. Θέλω ενδεικτικά να αναφερθώ σε δύο έργα του π. Γεωργίου, πρώτον στο «Ομολογώ έν Βάπτισμα», στο οποίο εξετάζει την ερμηνεία του 7ου κανόνα της Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου και του (ενενηκοστού πέμπτου) 95ου κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου από τις μεγάλες μορφές της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, τον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη και τον Κωνσταντίνο Οικονόμο τον εξ Οικονόμων[8], και δεύτερον στη σύντομη μεν αλλά πολύ μεστή σε περιεχόμενο μελέτη «Παράδεισος και Κόλαση στην Ορθόδοξη Παράδοση»[9].
Στο πρώτο έργο αναδεικνύει με λαμπρό τρόπο το θεολογικό μεγαλείο των παραπάνω Θεολόγων, οι οποίοι διαπιστώνουν, ότι το Βάπτισμα οποιονδήποτε αιρετικών σύμφωνα με τους Αγίους Κυπριανό και Μέγα Βασίλειο είναι «ψευδοβάπτισμα» και «όχι αληθινό» βάπτισμα, επειδή απλούστατα έχει τελεστεί μέσα στην αίρεση, όπου δεν υπάρχουν ιεροσύνη και μυστήρια. Δεν μπορεί δηλ. το βάπτισμα αυτό να θεωρείται ως «φώτισμα», μάλλον πρέπει να θεωρηθεί «μόλυσμα». Αυτή η στάση εκφράζει την Ακρίβεια της Εκκλησίας, η οποία αποτελεί και την κανονική τάξη της Εκκλησίας. Παράλληλα όμως υπάρχει και η Οικονομία της Εκκλησίας, η συγκατάβαση της Εκκλησίας. Αυτή ωστόσο μπορεί να βρει εφαρμογή μόνο στις περιπτώσεις εκείνες, όπου το βάπτισμα έχει τελεστεί με τον αποστολικό τύπο και με την σωστή επίκληση της Αγίας Τριάδος. Εφαρμοζόταν π.χ. στην περίπτωση των Αρειανών, Μακεδονίων, Σαββατιανών, Απολλιναρίων κ.ά., οι οποίοι, επειδή πληρούσαν τις παραπάνω προϋποθέσεις, γίνονταν δεκτοί χωρίς βάπτισμα, μόνο με Χρίσμα και Λίβελλο. Στους Παπικούς όμως, όπως αποφαίνονται οι παραπάνω Θεολόγοι, δεν μπορεί να εφαρμόζεται η Οικονομία της Εκκλησίας μας. Κατά το βάπτισμά τους δεν τηρείται ο αποστολικός τύπος, διότι δεν βαπτίζουν αλλά ραντίζουν[10].
Στη δεύτερη σύντομη αναφορά μας στον μακαριστό π. Γεώργιο θα στρέψουμε την προσοχή μας στις πραγματικότητες του Παραδείσου και της Κόλασης. Παραλληλίζοντας τη δυτική φραγκική με την ορθόδοξη βιβλική και πατερική παράδοση τονίζει ο π. Γεώργιος αφενός για τους Φράγκους: «έπλασαν τον μύθο, ότι και ο παράδεισος και η κόλαση είναι κτιστές πραγματικότητες. Μύθος είναι, ότι οι κολαζόμενοι δεν θα βλέπουν τον Θεό, ως και ο λόγος περί απουσίας του Θεού.» Επίσης «οι Φράγκοι σχολαστικοί δέχθηκαν την κόλαση ως τιμωρία και στέρηση της λογικής ενοράσεως της θείας ουσίας.» Εντελώς αντίθετα στην ορθόδοξη βιβλική και πατερική παράδοση υπογραμμίζει την πεποίθηση: «και οι κολασμένοι θα βλέπουν τον Θεό (π.χ. ο πλούσιος της παραβολής), αλλά ως "πυρ καταναλίσκον"». «Βιβλικά όμως και πατερικά κόλαση είναι η αποτυχία του ανθρώπου και η άρνησή του να συνεργασθεί με τη Θεία Χάρη, για να φθάσει στη «φωτιστική» θέα του Θεού (παράδεισος) και στην ανιδιοτελή αγάπη (πρβλ. Α’ Κορ. 13.8: «ου ζητεί τα εαυτής»). Δεν υπάρχει συνεπώς απουσία Θεού, παρά μόνο παρουσία Του. Γι’ αυτό είναι φρικτή η Β’ Παρουσία …». Παράδεισος και κόλαση έχουν επομένως την ίδια πηγή.
Η παραπάνω σύντομη αναφορά με τη βοήθεια του π. Γεωργίου τόσο στο βάπτισμα των δυτικών όσο και στην κατανόηση του παραδείσου και της κολάσεως μας βοηθούν να κατανοήσουμε, ότι πλέον με βάση τη δυτική «θεολογία» μιλάμε για έναν αλλοιωμένο, για έναν φανταστικό Θεό σύμφωνα με τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ανάλογο είναι και το πρότυπο του ανθρώπου που θέλουν να φτιάξουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην έπαρσή τους δεν διατήρησαν ούτε τον τύπο του βαπτίσματος, καταστρατήγησαν δηλ. το ίδιο το νόημα του βαπτίσματος, το οποίο με τις τρείς καταδύσεις και αναδύσεις, την τριήμερη ταφή και ανάσταση του Κυρίου, αναγεννάει τον άνθρωπο. Στο παπικό ράντισμα προέχει ή επίχυση, το ξέπλυμα από το προπατορικό αμάρτημα και όχι η αναγέννηση[11]. Στο επίκεντρο της θεολογίας τους δεν βρίσκεται πλέον ο Θεάνθρωπος, αλλά ο θεοποιημένος άνθρωπος με πρότυπο τον αλάθητο άνθρωπο της Ρώμης, τον Πάπα. Ο Προτεσταντισμός στη συνέχεια μεταφέρει το παραπάνω αλάθητο στον κάθε πιστό, γεγονός στο οποίο οφείλεται και η πολυδιάσπασή του.
Η υπόθεση Κορωνοϊός υπηρετεί τον Οικουμενισμό με την καθιέρωση της απόλυτης πολιτειοκρατίας
Χαρακτηριστικό των Ορθόδοξων Εκκλησιών ανά τον κόσμο με την εμφάνιση του Κορωνοϊού είναι η απόλυτη υποταγή των διοικήσεών τους στην κοσμική εξουσία. Παρ’ ότι η Παλαιά Διαθήκη, η Καινή Διαθήκη και η δισχιλιετής ορθόδοξη παράδοση τονίζει τη συνεργασία ιεροσύνης και βασιλείας, ή όπως συνηθίσαμε σήμερα να λέμε Εκκλησίας και Πολιτείας, στην υπηρεσία του Λαού του Θεού[12], αυτή η παράδοση με αφορμή την λεγόμενη πανδημία μοιάζει να έχει εγκαταλειφτεί πλήρως. Μας το μαρτυρεί μια σύντομη διερευνητική ματιά στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Σε μεγάλη μερίδα του λαού όπως και σε πολλούς ποιμένες η ωμή επέμβαση της κοσμικής εξουσίας, του Κράτους, στα εσωτερικά θέματα της Εκκλησίας μοιάζει να έχει γίνει δευτέρα φύση. Δευτέρα φύση με την έννοια, ότι συμβαίνει με μια απίστευτη ευκολία, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, ο οποίος τις τελευταίες δεκαετίες οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική και ηθική εξαθλίωση, με τη βοήθεια κρατικοδίαιτων επιστημόνων και των μέσων ενημέρωσης κατάφερε να πείσει το λαό, ότι αίφνης ενδιαφέρεται για το ύψιστο αγαθό της υγείας του, εκβιάζοντας μάλιστα τελευταία τους πολίτες με την εξής επιλογή: ή εμβολιασμός ή αναστολή εργασίας και θάνατος λόγω πείνας. Έτσι ενόψει του Πάσχα του 2020 επιβαλλόταν για την εξασφάλιση της δημόσιας υγείας να κλείσουν όλοι οι Ιεροί Ναοί της χώρας ως ενδεχόμενες εστίες μόλυνσης από τη λεγόμενη πανδημία του Κορωνοϊού. Μάλιστα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ακυρώνοντας ως πραγματικός καίσαρας την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της ίδιας ημέρας (16η Μαρτίου)[13] και καταργώντας με τρόπο περιφρονητικό και προσβλητικό για τους Ιεράρχες το συνταγματικά εγγυημένο αυτοδιοίκητο της Ορθόδοξης Εκκλησίας[14], με ανάρτησή του στο Twitter απαγόρευσε κάθε πράξη λατρείας. Εξ’ αρχής φάνηκε, ότι πρόκειται για καθαρά πολιτική απόφαση χωρίς οιανδήποτε επιστημονική θεμελίωση, μέσω της οποίας μετά μανίας ακυρώθηκε οποιαδήποτε πράξη λατρείας ενώπιον του Πάθους και της Ανάστασης του Κυρίου. Διότι η Κοινή Υπουργική Απόφαση της 16ης Μαρτίου 2020[15], που έδωσε νομική ισχύ στην απαγόρευση αυτή αρχικά μέχρι τις 30 Μαρτίου και έπειτα μέχρι τις 11 Απριλίου, τόνισε, ότι ισχύει ανεξαρτήτως του μεγέθους και της χωρητικότητας των ναών. Με άλλα λόγια για την Κυβέρνησή μας ακόμα και σε Ιερούς Ναούς όπως στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών και τον Άγιο Ανδρέα Πατρών υπήρχε κίνδυνος διάδοσης της λεγόμενης πανδημίας, εάν έστω ένας Ιερέας λειτουργούσε συνοδευόμενος από έναν ψάλτη, ενώ ταυτόχρονα σε Σούπερ Μάρκετ με την εξασφάλιση των 10 τμ ανά πελάτη και στις Λαϊκές Αγορές δεν ετίθετο θέμα μετάδοσης του Ιού. Όλα αυτά αποφασίστηκαν δικτατορικά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και Υπουργικές Αποφάσεις από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.
Στη συνέχεια προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, ότι η ΔΙΣ δέχθηκε αυτή την, άνευ προηγουμένου στη σχεδόν δισχιλιετή χριστιανική ιστορία αυτού του τόπου, επέμβαση ως κάτι φυσικό. Μάλιστα με την απόφασή της 1ης Απριλίου 2020 έφθασε στο σημείο όχι μόνο να υπεραμυνθεί αυτής της απαξίωσης του εαυτού της και της καταπάτησης του Αυτοδιοίκητου της Εκκλησίας, αλλά να φιμώσει και κάθε φωνή εκ μέρους του Ιερού Κλήρου αντίθετη με αυτή την απαξίωση και καταπάτηση[16]. Δεδομένου, ότι δεν ανέφερε ούτε έναν Ιερό Κανόνα, προκειμένου να στηρίξει αυτήν την φίμωση των ποιμένων του Λαού του Θεού, η ΔΙΣ έδινε την εντύπωση, ότι με τη λογοκρισία αυτή επεδίωκε την στήριξη των κρατούντων και επιτελούσε το έργο εκείνο, που εκείνοι επιμελώς αποφύγανε. Επί πλέον με την συναίνεσή της στο κλείσιμο των Ιερών Ναών αναίρεσε την επί δύο χιλιάδων ετών βίωση του ευχαριστηριακού γεγονότος που ανέκαθεν ακόμη και στην περίοδο των διωγμών κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ήταν το πλέον κυρίαρχο και κεντρικό για τους πιστούς, οι οποίοι με κίνδυνο της ζωής τους συνέρχονταν για την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Αντί να στερεωθούν οι πιστοί στην κρίση αυτή του φόβου, τον οποίο ενσπείρανε οι επιτήδειοι σχετικά με την λεγομένη πανδημία, με την κατ’ εξοχήν βίωση της πραγματικότητας του Σώματος του Χριστού μέσα στη Θεία Λειτουργία, η ΔΙΣ τους παρέπεμψε σε ένα είδος αόρατης Εκκλησίας της έμπνευσης του Λουθήρου, όπου ο καθένας με την ατομική του προσευχή σχετίζεται με τον Θεό. Ενώ λοιπόν σε παλαιότερες εποχές στον τόπο αυτό εν καιρώ πραγματικών πανδημιών ήταν αυτονόητη η κοινή έντονη προσφυγή στον Θεό, στην Παναγία και στους Αγίους στους Ιερούς Ναούς με θερμές παρακλήσεις και Λιτανείες, στη σημερινή "πανδημία" συνέστησε η ΔΙΣ, κρίνοντας τα πράγματα «σύμφωνα προς τις υποδείξεις των ειδικών επιστημόνων» και «προς ωφέλεια της δημόσιας υγείας», λουθηρανές λύσεις[17]. Γενικά με τις αποφάσεις της φάνηκε, ότι παραδίδει τη Διοίκηση της Εκκλησίας στις βουλές της πολιτικής εξουσίας. Δύο παράγοντες ξεχώρισε ως βασικό γνώμονα των αποφάσεών της, τους κρατικοδίαιτους επιστήμονες και τη σωματική υγεία των πιστών. Κανένας λόγος για επιστημονικό διάλογο, για την πνευματική αντιμετώπιση του θέματος, για τον τρόμο που σπείρει η κυβέρνηση, για την εκ θεμελίων αλλαγή της καθημερινότητας, για τη στέρηση παιδείας στη νεολαία μας, και πολλά άλλα θέματα. Μόνο σε ένα θέμα φανέρωσε ευτυχώς μια ανυποχώρητη στάση, στην πρακτική της Εκκλησίας μας στη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας στους πιστούς. Αλλά και στο ζήτημα αυτό η διατύπωση της ΔΙΣ «το ζήτημα περί του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και της Θείας Κοινωνίας τυγχάνει αδιαπραγμάτευτο» θα μπορούσε να εκληφθεί εκ μέρους της Κυβερνήσεως ως μήνυμα, ότι όλα τα άλλα διαπραγματεύονται ή και χειρότερα ακόμα – αφού μέχρι τώρα δεν φάνηκε να υπήρξε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση – αφήνονται, ίσως με μια μικρή αντίσταση, στην ευχέρεια της Πολιτείας. Αυτό δυστυχώς φάνηκε και στη συνέχεια. Όπως ο κ. Πρωθυπουργός ως απόλυτος κυρίαρχος κήρυξε σύμφωνα με το δικό του δοκούν το κλείσιμο των ναών έτσι και, παραβλέποντας την παρακλητική επιστολή του Μαρκαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας της 22ας Απριλίου 2020, εκείνος όρισε και πάλι με το διάγγελμά του της 28 Απριλίου 2020 το άνοιγμα των Ιερών Ναών για τις 17 Μαΐου 2020. Και η ΔΙΣ; Πάλι με απόφασή της υιοθέτησε απόλυτα τα μέτρα της πολιτείας. Μάλιστα δεν την ενόχλησε, ότι κάποιες κατηγορίες εμπορικών καταστημάτων θα ανοίγανε περίπου 2 εβδομάδες νωρίτερα. Αντίθετα δικαιολόγησε την παράλογη και αυταρχική απόφαση του Πρωθυπουργού λέγοντας, ότι με τον τρόπο αυτό η επιστροφή των πιστών στην κοινή λατρεία μπορεί πιο καλά να προετοιμαστεί[18].
Άκρως ενδιαφέροντα ήταν και τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στην συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά τέλη Μαΐου του 2020[19]. Μεταξύ άλλων τόνισε: «Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δεν μπορούσε να πει ποτέ «κλείνω τους ναούς», η Πολιτεία έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό». Από πού και ως που ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος παραχωρεί στην Πολιτεία κυριαρχικά δικαιώματα στον χώρο της Εκκλησίας; Πώς αποφαίνεται η ΔΙΣ εμμέσως πλην σαφώς, ότι η σωματική υγεία του λαού είναι το ανώτατο αγαθό της ζωής, στο οποίο υποτάσσεται προφανώς και η πνευματική υγεία; Με τη στάση αυτή δεν αρνείται η ΔΙΣ την ίδια την ορθόδοξη θεώρηση του ανθρώπου, όπως την αποτυπώνει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο με την εικόνα του νου, ο οποίος ως βασιλιάς μένει σε παλάτι, στο ανθρώπινο σώμα, και τον κατευθύνει και τον ελέγχει[20];
Τελικά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός , εξηγώντας τον λόγο του Κυρίου «απόδοτε τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού Θεώ», βοά σε ώτα μη ακουόντων σήμερα: «Ου βασιλέων εστί νομοθετείν τη Εκκλησία … Ουκ ελάλησαν ημίν τον λόγον βασιλείς, αλλά απόστολοι και προφήται ποιμένες δε και διδάσκαλοι … Βασιλέων εστίν η πολιτική ευταξία, η δε εκκλησιαστική κατάστασις ποιμένων και διδασκάλων». Στιγματίζοντας στη συνέχεια την επέμβαση του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντος Γ΄ στα εσωτερικά της Εκκλησίας με τον εξορισμό του υποδειγματικού Πατριάρχη Γερμανού και πολλών επισκόπων και ιερέων ως «ληστρική έφοδο» σημειώνει: «Υπείκομέν σοι, ω βασιλεύ, εν τοις κατά τον βίον πράγμασι, φόροις, τέλεσι, δοσοληψίαις, εν οις σοι τα καθ’ ημάς εγκεχείρισται. εν δε τη εκκλησιαστική καταστάσει έχομεν τους ποιμένας τους λαλήσαντας ημίν τον λόγον και τυπώσαντας την εκκλησιαστικήν θεσμοθεσίαν», για να καταλήξει: «Ου μεταίρομεν όρια αιώνια, ά έθεντο οι πατέρες ημών, αλλά κατέχομεν τας παραδόσεις, καθώς παρελάβομεν. Ει γαρ αρξόμεθα την οικοδομήν της Εκκλησίας και εν μικρώ καθαιρείν, κατά μικρόν το παν καταλυθήσεται»[21]
Εμείς σήμερα, όπως φαίνεται, δεν έχουμε διάθεση να ακούμε τον Άγιο Ιωάννη. Προτιμάμε τον Λούθηρο, ο οποίος, προκειμένου να αντικρούσει τον Πάπα, κατήργησε την ιεροσύνη, την ιερά αρχή, και την παρέδωσε στην κοσμική αρχή. Έτσι ο κάθε εκφραστής της κοσμικής εξουσίας έλεγχε πλέον σε απόλυτο βαθμό την ηγεσία της ορατής Εκκλησίας και τις δομές της [22].
Η αποϊεροποίηση των Ιερών Ναών και της Θείας Κοινωνίας
Οι 12 Ιεράρχες και ο Αρχιεπίσκοπος που αποτελούν την ΔΙΣ μοιάζουν με την απόφαση της 1ης Απριλίου του 2020 και όλες τις άλλες αποφάσεις που ακολούθησαν να αποδέχονται τη συλλογιστική των υγειονομικών αρχών και ειδικών επιστημόνων, όπως βέβαια και της Κυβέρνησης, ότι κατά τη Θεία Λατρεία οι Ιεροί μας Ναοί ως τόποι συνάθροισης αποτελούν τόπους μετάδοσης μολυσματικών ασθενειών. Μοιάζουν να αποδέχονται ότι η φιλοξενία των ανθρώπων στους Ιερούς Ναούς κατά τις Ιερές Ακολουθίες, οι οποίες αποτελούν την πνευματική τροφοδοσία των πιστών, μπορεί να αποτελέσει ενδεχομένως την αιτία θανάτου εκείνων που ήρθαν για να ζητήσουν τη Χάρη του Θεού. Εμείς οι άνθρωποι στα σπίτια μας φροντίζουμε να κάνουμε τα πάντα, ώστε οι φιλοξενούμενοί μας να μην εκτεθούν σε κανένα κίνδυνο. Για τον φιλάνθρωπο Χριστό και Θεό μας, για την Υπεραγία Θεοτόκο, για τους Αγίους μας δεν θα δεχθούμε, ότι με πολύ περισσότερη φροντίδα θα προστατεύσουν τους δικούς τους φιλοξενούμενους στο δικό τους Οίκο; Γιατί αυτή η παράλογη και ανιστόρητη επιμονή παρά το γεγονός, ότι άπειρες φορές στην ιστορία του λαού μας με ιστορικά γεγονότα[23] –δηλαδή επιστημονικά, προσιτά στη δική μας παρατήρηση– έχουν αποδείξει με τη δική τους θαυματουργική λύση επιστημονικά ανεπίλυτων δικών μας προβλημάτων υγείας, πανδημίας, αλώσεως από εχθρούς και πολλών άλλων την πρόνοια και φροντίδα τους; Δεν μας πείθουν τα πρόσφατα γεγονότα των καλοκαιρινών πυρκαγιών, κατά τις οποίες διασώθηκαν εκ θαύματος το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, αρκετοί ναοί και το Προκόπι από την καταστροφική φωτιά;
Επομένως με ποια λογική η ΔΙΣ συνομολογεί με την Πολιτεία[24] εν ονόματι της επιστήμης, ότι οι χώροι των Μυστηρίων του Θεού, οι Ιεροί Ναοί, εκεί που μας καλεί ο Χριστός με τα λόγια Του «λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου·» και «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου», είναι όπως όλοι οι άλλοι κοινοί χώροι συνωστισμού των ανθρώπων, όπου οι πιστοί κινδυνεύουν να μολύνονται και ενδεχομένως και να πεθάνουν; Στόχος βέβαια της Πολιτείας είναι η επίσημη αποποίηση του Ιερού εκ μέρους της Εκκλησίας, η άρνηση της ζωντανής παρουσίας του Κυρίου και Θεού μας και των Αγίων Του μέσα στο Σώμα Του, την Εκκλησία. Στόχος της είναι η αυτοαναίρεση της ιεράς αρχής (Ιεραρχία), δηλαδή η Ιεραρχία και ο Ιερός Κλήρος να ομολογούν, έστω με τη σιωπή και την ανοχή τους: δεν υπάρχει τίποτε το Ιερό, δεν υπάρχουν Ιεροί Ναοί. Ακόμα και Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει. Μόνο ανθρώπινη κοινωνία υπάρχει. Και αυτή έχει τον Θεό και προστάτη της στη εκάστοτε κυβέρνηση μαζί με όλο το σώμα των εκπροσώπων του λαού, οι οποίοι αγωνίζονται, όπως ισχυρίζονται, για την προστασία της υγείας του λαού ως υψίστου αγαθού. Πώς όμως; Με το να καλλιεργούν κυριολεκτικά την πνευματική ασθένεια, την ανισορροπία, τον φόβο και τον πανικό μέσω του ψέματος και της απάτης. Τελικά ένας είναι ο στόχος τους, η κυριαρχία πάνω στους ανθρώπους, η πολιτεία να υποκαταστήσει τον Χριστό, τον μόνο Κύριο του ανθρώπου[25].
Πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική για τις προθέσεις της Ορθόδοξης Ιεραρχίας των διαφόρων τοπικών Εκκλησιών στο εξωτερικό είναι η κοινή ανακοίνωση των Ορθόδοξων Επισκόπων στη Γερμανία με τίτλο: «Η Θεία Ευχαριστία στην εποχή της κρίσης του Κορωνοϊού». Ξεκινάει με αναφορά στη σημασία της Θείας Ευχαριστίας για την εκκλησιαστική ζωή, μιλάει έπειτα για τη σπουδαιότητα της αγάπης προς τον συνάνθρωπο στη σημερινή κρίση και στη συνέχεια σε μια απόπειρα συμβιβασμού αυτών των δύο τονίζει: «Η μετοχή στον Χριστό στην Ευχαριστία είναι για μας τόσο κεντρική, ώστε πρέπει να κάνουμε τα πάντα, προκειμένου να ανταποκριθούμε τόσο σε αυτήν όσο και στην υγεία και στην ακεραιότητα των αδελφών μας.» Παρακάτω στην ανακοίνωση φαίνεται με σαφήνεια, τι εννοείται με την πρόταση αυτή. Κάνει λόγο για την υποχρέωση της Εκκλησίας, σε ένα πλαίσιο αγαθής συνεργασίας με την Πολιτεία, να τηρεί τους περιορισμούς που θέτει η τελευταία για την προστασία της ζωής των πολιτών. Άρα η Ορθόδοξη Εκκλησία στη Γερμανία οφείλει στη συγκεκριμένη σημερινή ιστορική συγκυρία να μην επιμείνει κατά τη Θεία Μετάληψη στη χρήση της μίας Θείας Λαβίδας, οφείλει να προβεί σε «κατ’ οικονομίαν εναλλακτικές μορφές Θείας Μετάληψης». Αυτές θα είναι ανάλογα με τις αποφάσεις των τοπικών Εκκλησιών: Θεία Κουινωνία χωρίς επαφή, ή με αποστείρωση της λαβίδας, η με χρήση πολλών λαβίδων ή με προαγιασμένα Θεία Δώρα κ.λπ. Άλλωστε, όπως μαρτυρεί η ιστορία, ο τρόπος της Θείας Μετάληψης των πιστών έχει αλλάξει πριν από περίπου 1000 χρόνια, όταν εισήχθη η χρήση της μίας Θείας Λαβίδας. Επομένως και σήμερα μπορεί πάλι να αλλάξει.
Μια προσεκτική μελέτη της ανακοίνωσης πείθει τον αναγνώστη, ότι οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι στη Γερμανία δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο της μεταφοράς μολυσματικών ιών μέσω της μίας λαβίδας κατά την Θεία Κοινωνία. Δηλ. δεν αποκλείουν, ότι ο πιστός μέσω της μίας λαβίδας αντί για «υγείαν ψυχής και σώματος» λαμβάνει μολυσματική ασθένεια. Όπως λέει χαρακτηριστικά η παραπάνω πρόταση, η ανταπόκριση «στην υγεία και στην ακεραιότητα των αδελφών μας» οφείλει να μας οδηγήσει στις εναλλακτικές μορφές της Θείας Μετάληψης. Επομένως οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι στην Γερμανία υποβιβάζουν τη Θεία Κοινωνία σε κοινό φαγητό, διδάσκουν με τις επισημάνσεις τους, ότι όλα εκείνα που κηρύττει η Εκκλησία μας για την άκτιστη Θεία Χάρη που αγιάζει τον άνθρωπο είναι παραμύθια. Αφού δεν υπάρχει ο αγιάζων πώς να υπάρχουν αγιαζόμενοι; Αυτό είναι το μήνυμά τους προς τους πιστούς. Τελικά οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι στη Γερμανία ως αληθινοί λύκοι, κρυμμένοι μέσα στο σχήμα του ποιμένα κατεργάζονται με αφορμή τον Κορωνοϊό την απόλυτη εξομοίωση της Ορθοδοξίας με τις δυτικές «χριστιανικές» αιρέσεις και λειαίνουν το δρόμο για να μπορέσει ανεμπόδιστα να επικρατήσει η ιδεολογία του Οικουμενισμού. Αλλά, όσο και να προσπαθούν οι ψευδοποιμένες να σβήσουν τις φωνές των αληθινών ποιμένων, δεν θα το καταφέρουν. Αυτές ηχούν και θα ηχούν διαχρονικά στην Εκκλησία μας: «Ο ιερός Χρυσόστομος μας διδάσκει ότι ακόμη και η σκόνη από τα Άγια Λείψανα έχει Θ. Χάρη» και ο πρόσφατος μεγάλος Άγιος της Γεωργίας, ο Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός (1929-1995) έλεγε «Εάν ξέρατε πόση ευλογία έρχεται στη Θεία Λειτουργία, τότε θα μαζεύατε μέχρι και τη σκόνη από το πάτωμα της Εκκλησίας για να πλύνετε με αυτή το πρόσωπό σας»[26].
