Ο παιδομάρτυρας Σώζων (7ος αιώνας), τοπικός άγιος της Πάφου, μπορεί να έζησε τετρακόσια χρόνια μετά τον άγιο Σώζοντα (4ος αιώνας), ωστόσο έχουν τρία κοινά χαρακτηριστικά.
Εορτάζουν και οι δύο στις 7 Σεπτεμβρίου, ήταν βοσκοί στο επάγγελμα και μαρτύρησαν για το Χριστό.
Ο Σώζων της Πάφου, ήταν ένα απλό παιδάκι, που έβοσκε ζώα, ωστόσο η ψυχή του δεν κυνηγούσε σκιές, αλλά την Ελπίδα και το Φως.
Δεν υπάρχουν αναφορές από τους συναξαριστές γι’ αυτόν. Όμως από διάφορες πηγές διασώζεται το μαρτυρικό του τέλος, μαζί με άλλα παιδιά, που έμειναν ανώνυμοι μάρτυρες.
Ὀταν οι Άραβες εισέβαλαν στην Κύπρο, μεταξύ των άλλων, έκαψαν την εικόνα της Παναγίας σε Μονή στα μέρη της Ασπρογιάς Πάφου (εικάζεται ότι πρόκειται για τη Μονή της Παναγίας Χρυσορροϊάτισσας ή τη Μονή των Ιερέων).
Εκεί κοντά βρισκόταν και ο μικρός Σώζων, ο οποίος σοκαρίστηκε από αυτή την αποτρόπαια εικόνα, καθώς ήταν πιστός.
Δεν πρόλαβε, όμως, να αντιδράσει στο παραμικρό, γιατί οι εχθροί τον καταδίωξαν, μαζί με τα άλλα παιδιά, που και αυτά έβοσκαν κοπάδια.
Αναγκάστηκαν να καταφύγουν, για να προστατευτούν, σ’ ένα σπήλαιο.
Εκεί τους έβαλαν φωτιά οι Άραβες, εγκλωβίστηκαν και κάηκε ζωντανός ο άγιος Σώζων, ολοκαύτωμα έγιναν και τα άλλα παιδιά, που δεν καταγράφηκαν ούτε τα ονόματά τους, ούτε ο αριθμός τους.
Αν και ήταν μικρός σε ηλικία ο Σώζων είχε καταφέρει να βάλει μέσα του το Χριστό. Να κατευθύνεται η ζωή του από τη μορφή Εκείνου.
Είχε δώσει στον εαυτό του προοπτική πνευματικής προκοπής και προόδου και τον διαφύλασσε ανεπαίσθητα από κάθε εσωτερική αλλοτρίωση.
Το σπήλαιο, όπου ως αναμμένη λαμπάδα θυσιάστηκε για τον Χριστό, υπάρχει και σήμερα και ονομάζεται ο «σπήλιος τ΄ άη Σώζοντα».
Στα μετέπειτα χρόνια απέναντι από το σπήλαιο κτίστηκε εκκλησία, στη συνέχεια ερειπώθηκε, πρόσφατα ανακαινίστηκε εκ θεμελίων, όπου φυλάσσονταν τα θαυματουργά λείψανά του.
Ο μικρούλης βοσκός μας διδάσκει ότι όταν αισθανθούμε την Αλήθεια του Θεού, γίνουμε, δηλαδή, “διδακτοί Θεού” και όταν όλες οι εκφάνσεις και οι εκφράσεις της ζωής μας θα φέρουν τη σφραγίδα της ουσιαστικής παρουσίας του Θεού μέσα μας, τότε με τη σκέψη μας, με τα χείλη μας, με τις αισθήσεις μας θα σκέπτεται, θα μιλά και θα αισθάνεται ο Χριστός.
Αλλά το αν παραδειγματιστούμε από το μάρτυρα Σώζοντα της Πάφου, αυτό είναι αποκλειστικά προσωπικό θέμα του καθενός μας.
Το δόσιμο στο Χριστό, η εκούσια αλλαγή μέσα μας προς τη μεριά του Χριστού, δεν είναι στέρηση από καμιά προσωπική αξία, ούτε θα μας κάνει άβουλα όργανα σε ξένα χέρια.
Είναι λανθασμένη από την αρχή της μια τέτοια αντίληψη, γιατί οι διαστάσεις της ψυχής δεν μπορούν να μετρηθούν με τη λογική και τη συμβατικότητα της καθημερινότητας.
Όταν αφεθούμε στο Χριστό, όπως ο άγιος Σώζων, που ήταν ένα παιδί αγνό, και σταματήσουμε να… επενδύουμε στον εαυτό μας, τότε αποκτάμε την πραγματική μας αξία, τον αληθινό μας προορισμό μας.
Ζητάμε ένα αποκούμπι. Που θα τον βρούμε; Σε ποιον να ελπίσουμε, όταν όλα γύρω μας σκορπίζονται σαν φθινοπωρινά φύλλα;
Ὀσο αναγκαίο είναι κανείς να ελπίζει, τόσο ολέθριο είναι να ελπίζει χιμαιρικά, απατηλά. Είναι πικρή η αποκαρδίωση από τη ζωή, που τη φανταζόσουν διαφορετική, και τη βλέπεις αλλιώτικη.
Και, όμως, υπάρχει, στη ζωή μας ένα στήριγμα ισχυρό, ασφαλή, σταθερό, βέβαιο, που κάνει την πορεία μας ελπιδοφόρα και εγγυημένη. Ξέρουμε ποιο είναι… Ο Θεός…
