Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου
Στήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική ζωή εἶναι μία πραγματικότητα ὅτι ἀνάμεσα στούς ἐπισκόπους καί τούς ἁπλούς ποιμένες καί τό ποίμνιο ἔχει ἀνοιχθῆ ἕνα βαθύ χάσμα. Κατά κοινή ὁμολογία ἡ σχέση μεταξύ ἐπισκόπου καί ἱερέων, ποιμνίου ἔχει ἐκτραπῆ καί δέν λειτουργεῖ πιά σάν σχέση πνευματικοῦ πατρός πρός τέκνον. Οἱ ἐπίσκοποι σήμερα ἀσκοῦν προνομιακά καί αὐταρχικά τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση, σάν νά ἀσκοῦν κοσμική ἐξουσία. Ἔχουν γίνει ἀνεξέλεγκτοι καί δέν διαχειρίζονται μέ συναίσθηση εὐθύνης τό ἐπισκοπικό τους λειτούργημα, τό ὁποῖο τούς ἔχει ἐμπιστευθῆ ὁ Ἀρχιερέας Χριστός.
Οἱ ἐπίσκοποι ἀσκοῦν προνομιακά καί αὐταρχικά τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν
Σύμφωνα μέ τούς σύγχρονους ἐπισκόπους τό ποίμνιο καί οἱ ἁπλοί ποιμένες πρέπει νά εἶναι μία βουβή μᾶζα, ἡ ὁποία ἀποδέχεται παθητικά τίς ὅποιες ἐξουσιαστικές προσταγές καί αὐθαίρετες ρυθμίσεις τους, ὅποιες καί ἄν εἶναι αὐτές, καί μάλιστα ἔχουν ὑποχρέωση οἱ ἱερεῖς καί τό ποίμνιο νά μή ἀνακατεύωνται στίς ἀποφάσεις τους, ἀλλά νά κάνουν ὑπακοή. Σήμερα, τήν θέση τῆς στοργῆς καί τῆς ἀγάπης τοῦ πνευματικοῦ πατρός πρός τά παιδιά του, τήν ἔχει ἀντικαταστήσει ἡ αὐθεντία καί ἡ ἐξουσία τῶν ἐπισκόπων καί τό χρέος τῆς ὑποταγῆς καί τῆς ὑπακοῆς τοῦ ποιμνίου.
Δέν εἶναι ἀρκετό νά φορέση ἕνας ἐπίσκοπος τά ἀρχιερατικά ἄμφια, νά κρατήση στό χέρι του τήν πατερίτσα τῆς ἐξουσίας καί νά ἀνεβῆ στόν ἐπισκοπικό θρόνο, γιά νά καταξιωθῆ ὡς ἐπίσκοπος, ὡς πατέρας καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ἡ ἀνάδειξη νά εἶναι εὔκολη, ἴσως μέ μία δήλωση πιστότητας στόν ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπο, ὅμως τό πρόβλημα εἶναι ἄν ἀναδεικνύεται ὄντως ποιμένας, ἄν εἶναι ὄντως διάδοχος τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ἄν οἱ πράξεις καί οἱ λόγοι του ἔχουν σάν ἐπακόλουθο νά τοῦ προσφέρεται στό πρόσωπό του ἀπό τό ποίμνιο ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ἀγάπη.
Μητρ. Δωδώνης Χρυσόστομος: “Ὁ Θεός νά βάλη τό χέρι του νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τούς παλαβούς”
Ὑπάρχει ἆραγε ἀμφισβήτηση γιά τήν μή ὕπαρξη πατρικῆς σχέσεως μεταξύ ἐπισκόπων καί ποιμνίου. Ἡ ἐξακρίβωση δέν εἶναι καθόλου δύσκολη. Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἀναφερόμενος στήν ὑποχρεωτικότητα τῶν ἐμβολίων τόνισε ὅτι “κάνεις τό ἐμβόλιο καί δημιουργεῖς ἕνα ὑπόστρωμα προστασίας τῆς ζωῆς καί τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων ἤ ἄν δέν ἐμβολιασθῆς θά πεθάνης ἤ θά γίνης πρόξενος θανάτου στήν ζωή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Αὐτό δέν εἶναι ἁμαρτία;”. Ὁ Σεβ. Ἰλίου Ἀθηναγόρας μιλώντας γιά τίς φοβίες τῶν ἀνεμβολίαστων τόνισε ὅτι “Ἐδῶ κάποιος μπορεῖ νά πάρη ἕνα χάπι καί νά πάθη μία ἀναφυλαξία ἤ κάτι πού μπορεῖ νά τοῦ δημιουργήση προβλήματα. Πολύ δέ περισσότερο ἕνα ἐμβόλιο πού ἔχει φτιαχθῆ σέ σύντομο χρονικό διάστημα καί ἔχει σκοπό τήν ἀνοσία.”. Ὁ δέ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως ἀναφερόμενος στόν ὑποχρεωτικό ἐμβολιασμό εἶπε ὅτι “Πρέπει ὑποχρεωτικά νά προχωρήσουμε προσπαθώντας νά πείσουμε, ἀλλά στό τέλος θά ἀναγκαστοῦμε νά ζητήσουμε καί ὑποχρεωτικότητα στήν τήρηση τῶν ἐμβολίων”. Ὁ Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος σέ αὐτούς πού ἔχουν τήν ὑποτυπώδη νοημοσύνη καί ἀρνοῦνται νά γίνουν πειραματόζωα εἶπε ὅτι “Ὁ Θεός νά βάλη τό χέρι του νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τούς παλαβούς”.
Ἀποδεικνύονται ἔτσι οἱ σύγχρονοι ἐπίσκοποι ξένοι ἀπό τούς Χρυσοστόμους, τούς Βασιλείους, τούς Θεολόγους καί τούς Ἀθανασίους, διότι ἐκεῖνοι στρέφονταν στό ποίμνιό τους, γιά νά χαρίσουν πατρική ἀγάπη καί καθοδήγηση χωρίς κανένα ἀντάλλαγμα. Μάλιστα, ὑπάρχουν περιπτώσεις ὅπου σύγχρονοι ἐπίσκοποι, ὅταν μιλοῦν, ἀντί νά ἑλκύσον μέ τόν λόγο τους τόν διψασμένο ἀπό λόγο Θεοῦ πιστό λαό, τόν ἀπωθοῦν, ἀφοῦ προβάλλουν παπική αὐθεντία καί ἐξουσία.
Τέτοια εἶναι ἡ αὐθεντία τους, πού δέν ἀναλογίζονται ἀκόμα καί τίς ζωές τῶν ἀνθρώπων;
Τό πλάτος καί τό βάθος τοῦ χάσματος πού διαχωρίζει τούς ποιμένες ἀπό τό ποίμνιο στίς ἡμέρες μας ὀφείλεται καί στήν ἀκατανόητη ταύτιση τῶν ἐπισκόπων μέ τά προστάγματα τοῦ Καίσαρα. Ὁ λαός ἔχει συνδέσει τούς πολιτικούς μέ ἄνομες καί ὑπόγειες συνδιαλλαγές μέ τά διάφορα οἰκονομικά καί σκοτεινά κέντρα· οἱ ἐπίσκοποι μέ τήν ταύτισή τους μέ τήν κυβέρνηση δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὁ λαός θά τούς συσχετίση καί αὐτούς μέ παράνομες καί ὕποπτες συνδιαλλαγές; Μετά τό κλείσιμο τῶν ναῶν, τήν φίμωση τῶν ἱερέων, τώρα ἀπαιτεῖ ὁ Καίσαρας μέσῳ τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας ὁ πιστός λαός νά ἐμβολιασθῆ. Ὅμως δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ παρ’ ὅλη τήν ἐξουθένωση τοῦ φρονήματός του καί τοῦ ἠθικοῦ τῆς ψυχῆς του, μέσῳ τῆς ψυχολογικῆς τρομοκρατίας πού ἀσκοῦν τά μέσα μαζικῆς προπαγάνδας, συνεχίζει νά λειτουργῆ. Εἶναι δυνατόν ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ νά εἶναι “παλαβοί”; Εἶναι δυνατόν ἐπίσκοποι “νά ζητήσουν καί ὑποχρεωτικότητα στήν τήρηση τῶν ἐμβολίων” γιά τήν συντριπτική πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ; Δέν πληροφοροῦνται ὅτι στήν Ε.Ε. πέθαναν 17.000 ἄνθρωποι καί παρουσιάσθηκαν 1.800.000 παρενέργειες, ἐκ τῶν ὁποίων τό 50% εἶναι βαρύτατες καί μή θεραπεύσιμες; Τέτοια εἶναι ἡ αὐθεντία τους, πού δέν ἀναλογίζονται ἀκόμα καί τίς ζωές τῶν ἀνθρώπων; Εἶναι δυνατόν ἐπίσκοπος νά δηλώνη ὅτι “Ἐδῶ κάποιος μπορεῖ νά πάρη ἕνα χάπι καί νά πάθη μία ἀναφυλαξία;» Πῶς εἶναι δυνατόν νά συνεχίζουν νά τελοῦν τά ἄχραντα μυστήρια, ὅταν ἔχουν πεθάνει ἄνθρωποι ἤ νοσοῦν μέ βαρύτατες παθήσεις καί αὐτό νά ὀφείλεται σέ αὐτούς, ἀφοῦ αὐτοί τούς προέτρεψαν νά ἐμβολιασθοῦν; Γιατί δέν ἀφήνουν στήν κυβέρνηση ὅλες τίς εὐθύνες, ἔτσι καί ἀλλοιῶς αὐτή τίς προκάλεσε, γιατί λειτουργεῖ ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ὡς δεκανίκι τῆς κυβέρνησης; Γιατί τέτοιες ἀπερίσκεπτες δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός τόν πρωθυπουργό, ὅπως “δέν ἔχουμε καμία ἀντίρρηση, θά τό κάνουμε καί πάλι καί ὅσες φορές χρειασθῆ”;
Ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι, ὅποιος δέν ἐμβολιασθῆ, ἁμαρτάνει, ὅμως δέν μᾶς ἐξηγεῖ, γιατί ὁ πιστός ἁμαρτάνει; Ἐπειδή ἀμφισβητεῖ τήν αὐθεντία τῆς ἐπιστήμης, ἐπειδή δέν πιστεύει ὅτι ἡ ἐπιστήμη δέν κατέχει τήν ἀλήθεια πού θά μᾶς σώση ἀπό τόν κορωνοϊό; Ἐπειδή δέν παραχωρεῖ στήν ἐπιστήμη μία ἐν λευκῷ ἐκχώρηση κάθε πρωτοβουλίας; Ἤ ἐπειδή ἀμφισβητεῖ τήν ἐπισκοπική αὐθεντία; Δηλαδή, τό εἶπε ὁ ἐπίσκοπος καί γιά αὐτό “βάλε τήν μάσκα σου καί σιώπα”, ὅπως τό εἶπε χαριτωμένα ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου, Ἐφραίμ.
Σεβ. Μητροπολίτης Καρπενησίου Γεώργιος: “οἱ ἐκκλησίες, εἰδικά στά χωριά πού πᾶμε εἶναι ἄδειες”
Τελικά, τό πρόβλημα τοῦ κορωνοϊοῦ θά ἀποδειχθῆ ἐξαιρετικά σπουδαῖο, διότι θά φανερώση τήν ἔκταση καί τήν ἔνταση τῶν προβλημάτων. Θά καταδείξη ὅτι τό παπικό φρόνημα ἔχει ἀλλοιώσει καίρια τό ὀρθόδοξο φρόνημα τῆ Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀποτέλεσμα τό χάσμα μεταξύ τῶν ἐγωκεντρικῶν ἐπισκόπων καί τοῦ ποιμνίου νά βαθαίνη. Χαρακτηριστικά ἦταν αὐτά πού λέχθηκαν κατά τήν συνάντηση τοῦ Ἀναπληρωτῆ ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν κ. Στέλιου Πέτσα καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Καρπενησίου κ. Γεωργίου, ὁ ὁποῖος μεταξύ τῶν ἄλλων διαμήνυσε στόν κυβερνητικό ἐκπρόσωπο “Ξέρετε πολύ καλά ὅτι δημιουργήθηκαν πάρα πολλά προβλήματα, στοχοποιηθήκαμε σάν θεσμός, ὄχι σάν διοίκηση, ὅλο αὐτό τό διάστημα καί οἱ ἐκκλησίες, εἰδικά στά χωριά πού πᾶμε εἶναι ἄδειες… Σίγουρα γιά τό κοινωνικό καλό πρέπει οἱ ἄνθρωποι νά ἐμβολιαστοῦν. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως ἐπειδή ὑπάρχουν καί πολλές ἐνστάσεις νομίζω ὅτι γιά μᾶς, ἐπειδή ἔχουμε ἤδη φορτωθῆ πολύ, ἄν σᾶς δείξω ἐπιστολές, email, τί σχόλια δεχόμαστε καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Ἡ μία νά μᾶς θεωρῆ ὅτι ἔχουμε ξεπουλήσει τά πάντα…” Ὁ δέ κ. Πέτσας ἀπαντώντας στόν Σεβασμιώτατο τόνισε ὅτι: “Θά ἤθελα πραγματικά νά μή νιώθετε σέ καμία τῶν περιπτώσεων μόνος, ὅταν ἔχετε δίπλα τήν Κυβέρνηση, τήν Αὐτοδιοίκηση, τούς ἐπιστημονικούς συλλόγους…”. Μήπως μέσῳ τοῦ προβλήματος τοῦ κορωνοϊοῦ ἐπιτυγχάνονται τελικά οἱ σκοποί τῶν πολιτικῶν, νά ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες καί νά στοχοποιηθῆ ἀπό τόν ἑλληνικό λαό ἡ Ἐκκλησία ὡς θεσμός; Ἔπίσης, τήν Τετάρτη 14/7, ἔξω ἀπό τό ἐπισκοπεῖο Πατρῶν, ὁ Μητροπολίτης Χρυστόστομος, ἔγινε στόχος διαδηλωτῶν πού συγκεντρώθηκαν, γιά νά διαμαρτυρηθοῦν κατά τῆς ὑποχρεωτικότητας τῶν ἐμβολίων. Δέν ἐπικροτοῦμε τίς πράξεις τῶν διαδηλωτῶν, ὅμως οἱ πράξεις αὐτές καταδεικνύουν ὅτι τό χάσμα μεταξύ ποιμένων καί ποιμαινόμενων βαθαίνει ὑπαιτιότητι τῶν χειρισμῶν τῶν Ἐπισκόπων.
Οἱ Ἐπίσκοποι πρέπει νά ξεφύγουν ἀπό τούς ὅποιους ἐναγκαλισμούς μέ τήν ἁμαρτωλήν κοσμικήν ἐξουσίαν
Οἱ ἀντιδράσεις αὐτές δείχνουν ὅτι βρισκόμαστε μπροστά σέ μία ἔντονη ἀντιπαράθεση, ὅτι δέν λειτουργεῖ ἡ σχέση πατέρων καί τέκνων, ποιμένων καί ποιμαινομένων. Ὑπάρχουν δύο στρατόπεδα, τά ὁποῖα δέν τά ἑνώνει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό νά ἐπικαλοῦνται οἱ ἐπίσκοποι μία κοσμική ἀγάπη, ὡς αἰτία τῶν ἐνεργειῶν τους δέν γεφυρώνει, ἀλλά βαθαίνει τό χάσμα. Οὔτε βέβαια ὠφελεῖ νά ἀφορίζουν οἱ ποιμένες τό ποίμνιο, κατηγορώντας το εἴτε ὡς “παλαβό” εἴτε ὡς “ἁμαρτωλό” οὔτε βέβαια ἐπιτυγχάνεται ἡ ἑνότητα σέ μία διασπασμένη σχέση μέ τό νά ἐπικαλοῦνται οἱ ἐπίσκοποι τήν ὑπακοή καί μάλιστα σέ θέματα, τά ὁποῖα θέτουν ἀκόμα καί σέ κίνδυνο τήν σωματική του ἀκεραιότητα, ὅπως συμβαίνει μέ τά πειραματικά ἐμβόλια.
Οἱ ἐπίσκοποι ἐάν θέλουν ἡ συνείδηση τῆς ἐπισκοπικῆς τους ἀποστολῆς νά εἶναι εἰρηνική πρέπει νά ξεφύγουν ἀπό τούς ὅποιους ἐναγκαλισμούς μέ τήν ἁμαρτωλή κοσμική ἐξουσία, νά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς κριτήριο τούς Ἱερούς Κανόνες, τό δόσιμο στίς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου καί ὄχι τήν καλοπέραση ὡς ἄλλοι πρίγκηπες. Νά κηρύξουν καί νά προσφέρουν ἀγάπη στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Νά ἐμπνεύσουν τό ποίμνιο γιά ἑνότητα μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, γιά πνευματικούς ἀγῶνες σέ ἕνα κόσμο πού ἡ ἄθεη κοσμική ἐξουσία ἔχει βαλθῆ νά ξεριζώση κάθε τι τό θεῖο καί ἀνθρώπινο.
