Ένα πράγμα σύνηθες στους ανθρώπους (του ''εκτός του κήπου της Εδέμ'' κόσμου, αυτού εντός του οποίου ζούμε δηλαδή) είναι να λένε καθησυχαστικά ψέματα στους εαυτούς τους επειδή δεν αντέχουν την αλήθεια. Μάλιστα, πολύ συχνά συμβαίνει να στήνουν ολόκληρα αφηγήματα στον έσω κόσμο τους για να μην έρθουν αντιμέτωποι με την αλήθεια. Η οποία αποκαλύπτει ανυπόφορα τις ψευδαισθήσεις δυνάμεως που τρέφουν για τους εαυτούς τους. Και τους τρομάζει σε βαθμό πανικού.
Και όντως, η θέα της αληθείας δεν είναι υποφερτή -δεν είναι δυνατόν να είναι υποφερτή- όταν απουσιάζει η γνώση και η χάρη του Θεού στην ζωή του ανθρώπου. Διότι είναι τρομερά κατεδαφιστική των εγκωμίων που πλέκει ο άνθρωπος στο ‘εγώ’ του. Είναι φρικτά αποκαλυπτική της ένδειας και κακομοιριάς του. Μόνο με την χάρη του Θεού μπορεί κανείς να σταθεί όρθιος απέναντι στην γυμνή θέα της αληθείας.
Αυτό συμβαίνει και τώρα, με τις φωτιές, στους ψυχισμούς πολλών ανθρώπων. Προσπαθούν να αποδώσουν την καταστροφή αυτή σε φυσικά αίτια (όπως οι αυταναφλέξεις ή οι απροσεξίες). Τους προκαλεί πανικό το ενδεχόμενο να υπάρχει τόση κακία -που να μπορεί να καίει ολόκληρη δάση- στον κόσμο μας. Τους τρομοκρατεί τόσο που δεν το αντέχουν. Γι’αυτό και βιάζονται να βρουν καθησυχαστικές του πανικού τους εξηγήσεις.
Όμως ναι, υπάρχει στον κόσμο μας τόση κακία. Τόση ώστε να μπορεί να βάζει φωτιά σε δάση ολόκληρα. Να καίει, ανενδοίαστα, δέντρα, ζώα, σπίτια και ανθρώπους. Και οι κατειλημμένοι από μια τέτοια κακία είναι καθ'όλα πιθανό να ζουν μεταξύ μας, ως ‘φυσιολογικοί’ πολίτες (ή ακόμη και να βρίσκονται σε πολύ υψηλά κρατικά πόστα).
Ο ‘σύγχρονος’ λεγόμενος άνθρωπος μαζί με την πίστη στον Θεό έχασε και κάτι ακόμη: Την γνώση της ύπαρξης του ‘κακού’. Την επίγνωση του ότι η κακία δεν είναι ψυχολογικά συμπλέγματα, ‘κόμπλεξ’, ‘νευρώσεις’, ‘ψυχώσεις’ κλπ* αλλά είναι δραστηριότητα μιας ζώσας οντότητας του νοερού κόσμου (ο οποίος κόσμος θεωρείται, και αυτός, ανύπαρκτος από τον ‘σύγχρονο’ άνθρωπο). Μιας οντότητας που χαίρεται με το να προκαλεί χάος, πόνο, δυστυχία και καταστροφή.
Το να’χεις υποβιβάσει στην αντίληψή σου το ‘κακό’ σε πράγματα ελέγξιμα εκ μέρους σου καθησυχάζει. Ενώ το να ξέρεις πως έχεις να κάνεις με κάποιον εχθρό με νόηση και βούληση (και δη αόρατο και μη εμποδιζόμενο από αποστάσεις) που εγκλωβίζει στην υπηρεσία του ψυχές ανθρώπων δεν μπορεί παρά να σου προκαλέσει πανικό. Οπότε λες ένα καθησυχαστικό ψέμα στον εαυτό σου για να ηρεμήσει ο πανικός σου.
Το ψέμα όμως δεν είναι λύση. Δίνει την ευκαιρία στον ‘εχθρό’ να μην γίνεται αντιληπτός. Και να αλωνίζει, έτσι, όλως ανεμπόδιστος.
Γι’αυτό είναι αναγκαία η καταφυγή στον Θεό (ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει έναν τέτοιο 'εχθρό'). Για να μπορέσει να αποτινάξει ο άνθρωπος την δειλία από πάνω του, να δυνηθεί να ‘δει’ την αλήθεια σε όλη την γύμνια της, να την αντιμετωπίσει και να πορευθεί αλώβητος από τις πανουργίες του ‘εχθρού’.
*Αυτά όλα δεν είναι τι άλλο παρά επιφανειακά συμπτώματα των ενεργειών του ‘εχθρού’.
Και όντως, η θέα της αληθείας δεν είναι υποφερτή -δεν είναι δυνατόν να είναι υποφερτή- όταν απουσιάζει η γνώση και η χάρη του Θεού στην ζωή του ανθρώπου. Διότι είναι τρομερά κατεδαφιστική των εγκωμίων που πλέκει ο άνθρωπος στο ‘εγώ’ του. Είναι φρικτά αποκαλυπτική της ένδειας και κακομοιριάς του. Μόνο με την χάρη του Θεού μπορεί κανείς να σταθεί όρθιος απέναντι στην γυμνή θέα της αληθείας.
Αυτό συμβαίνει και τώρα, με τις φωτιές, στους ψυχισμούς πολλών ανθρώπων. Προσπαθούν να αποδώσουν την καταστροφή αυτή σε φυσικά αίτια (όπως οι αυταναφλέξεις ή οι απροσεξίες). Τους προκαλεί πανικό το ενδεχόμενο να υπάρχει τόση κακία -που να μπορεί να καίει ολόκληρη δάση- στον κόσμο μας. Τους τρομοκρατεί τόσο που δεν το αντέχουν. Γι’αυτό και βιάζονται να βρουν καθησυχαστικές του πανικού τους εξηγήσεις.
Όμως ναι, υπάρχει στον κόσμο μας τόση κακία. Τόση ώστε να μπορεί να βάζει φωτιά σε δάση ολόκληρα. Να καίει, ανενδοίαστα, δέντρα, ζώα, σπίτια και ανθρώπους. Και οι κατειλημμένοι από μια τέτοια κακία είναι καθ'όλα πιθανό να ζουν μεταξύ μας, ως ‘φυσιολογικοί’ πολίτες (ή ακόμη και να βρίσκονται σε πολύ υψηλά κρατικά πόστα).
Ο ‘σύγχρονος’ λεγόμενος άνθρωπος μαζί με την πίστη στον Θεό έχασε και κάτι ακόμη: Την γνώση της ύπαρξης του ‘κακού’. Την επίγνωση του ότι η κακία δεν είναι ψυχολογικά συμπλέγματα, ‘κόμπλεξ’, ‘νευρώσεις’, ‘ψυχώσεις’ κλπ* αλλά είναι δραστηριότητα μιας ζώσας οντότητας του νοερού κόσμου (ο οποίος κόσμος θεωρείται, και αυτός, ανύπαρκτος από τον ‘σύγχρονο’ άνθρωπο). Μιας οντότητας που χαίρεται με το να προκαλεί χάος, πόνο, δυστυχία και καταστροφή.
Το να’χεις υποβιβάσει στην αντίληψή σου το ‘κακό’ σε πράγματα ελέγξιμα εκ μέρους σου καθησυχάζει. Ενώ το να ξέρεις πως έχεις να κάνεις με κάποιον εχθρό με νόηση και βούληση (και δη αόρατο και μη εμποδιζόμενο από αποστάσεις) που εγκλωβίζει στην υπηρεσία του ψυχές ανθρώπων δεν μπορεί παρά να σου προκαλέσει πανικό. Οπότε λες ένα καθησυχαστικό ψέμα στον εαυτό σου για να ηρεμήσει ο πανικός σου.
Το ψέμα όμως δεν είναι λύση. Δίνει την ευκαιρία στον ‘εχθρό’ να μην γίνεται αντιληπτός. Και να αλωνίζει, έτσι, όλως ανεμπόδιστος.
Γι’αυτό είναι αναγκαία η καταφυγή στον Θεό (ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει έναν τέτοιο 'εχθρό'). Για να μπορέσει να αποτινάξει ο άνθρωπος την δειλία από πάνω του, να δυνηθεί να ‘δει’ την αλήθεια σε όλη την γύμνια της, να την αντιμετωπίσει και να πορευθεί αλώβητος από τις πανουργίες του ‘εχθρού’.
*Αυτά όλα δεν είναι τι άλλο παρά επιφανειακά συμπτώματα των ενεργειών του ‘εχθρού’.
