Εις
την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του
Αδάμ, του Ιούδα και του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι
πάντοτε η ίδια: το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του εαυτού του· το
να θέλη κανείς να γίνη τέλειος δια του εαυτού του·
Αλλά
τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον. Διότι
και αυτός ήθελε να γίνη Θεός δια του εαυτού του, να αντικαταστήση τον
Θεόν με τον εαυτόν του. Και εις την υψηλοφροσύνην του αυτήν δια μιάς
έγινε διάβολος, τελείος κεχωρισμένος από τον Θεόν και όλος εναντίον του
Θεού.
Η
ουσία της αμαρτίας, λοιπόν, πάσης αμαρτίας συνίσταται εις αυτήν την
αλαζονικήν αυταπάτην. Αυτή είναι η ουσία και αυτού του διαβόλου, του
Σατανά. Αυτό δεν είναι άλλο τι παρά το να θέλη κανείς να μένη εις την
φύσιν του, το να μη θέλη εντός του τίποτε, εκτός του εαυτού του. Ο
διάβολος ευρίσκεται όλος εις αυτό: εις το να μη θέλη καθόλου τον Θεόν
μέσα του, εις το να θέλη να είναι πάντοτε μόνος, πάντοτε να ανήκη εις
μόνον τον εαυτόν του, πάντοτε όλος εις τον εαυτόν του, όλος δια τον
εαυτόν του, πάντοτε ερμητικώς κλειστός έναντι του Θεού και παντός ότι
ανήκει εις τον Θεόν. Και τι είναι αυτό;
Ο
εγωισμός και η φιλαυτία ενηγκαλισμένα εις όλην την αιωνιότητα, δηλαδή η
κόλασις. Τοιούτος είναι κατ’ ουσίαν και ο ουμανιστικός άνθρωπος: όλος
μένει εις τον εαυτόν του, με τον εαυτόν του, δια τον εαυτόν του· πάντοτε
πεισμόνως κλειστός έναντι του Θεού. Εις αυτό έγκειται ο κάθε
ουμανισμός, ο κάθε χομινισμός. Κορύφωμα του διαβολοποιημένου ουμανισμού
είναι το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του κακού, να γίνη θεός δια
του διαβόλου. Εντεύθεν και η υπόσχεσις του διαβόλου προς τους προπάτορας
μας μέσα εις τον Παράδεισον, ότι δηλαδή με την βοήθειάν του «έσονται ως
θεοί» (Γεν. 3,5).
Ο
άνθρωπος εδημιουργήθη από τον φιλάνθρωπον Θεόν ως δυνάμει θεάνθρωπος,
δια να οικοδομήση εκουσίως δια του Θεού τον εαυτόν του εις θεάνθρωπον
επί τη βάση της θεοειδείας της φύσεώς του. Αλλ’ ο άνθρωπος με την
ελευθέραν εκλογήν του επεζήτησε την αναμαρτησίαν δια της αμαρτίας, τον
Θεόν δια του διαβόλου. Και ασφαλώς ακολουθών την οδόν αυτήν θα εγίνετο
ιδιότυπος διάβολος, εάν ο Θεός κατά την άμετρον φιλανθρωπίαν Του και
κατά «το μέγα έλεος» Του δεν επενέβαινε.
Γενόμενος
άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος, ωδήγησεν ούτω τον άνθρωπον προς τον
Θεάνθρωπον· τον εισήγαγε δια της Εκκλησίας, του σώματός Του, εις τον
άθλον της θεανθρωποιήσεως δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών.
Και τοιουτοτρόπως έδωσεν εις τον άνθρωπον την δυνατότητα να φθάση «εις
άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4,
11). Να επιτύχη δηλαδή τον θείον προορισμόν του, να γίνη εκουσίως
Θεάνθρωπος κατά χάριν.
Η πτώσις του πάπα έγκειται εις το να θέλη να αντικαταστήση τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον.
Από
το βιβλίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ. 212-213, Έκδοσις Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε,
Βάλιεβο, Σερβία.
https://simeiakairwn.wordpress.com/2021/07/01/οι-τρεις-πτώσεις-στην-ιστορία-του-ανθρ/#more-68704
