Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΗ! (Τὴν μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ζωντανῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ τὴν καταθέτουν ὅσοι πολεμοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Μὲ τέτοια λύσσα δὲν χτυποῦν ποτὲ ἕναν πεθαμένο, μὲ τέτοιο πάθος δὲν κυνηγοῦν ποτὲ ἕναν νεκρό».)
. Μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῶν
ἀναστάσιμων ἡμερῶν ἀκούγεται ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος καὶ ἔντονα
θριαμβευτικὸς ἕνας λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ
σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ´ 8). Ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς
μας, ὁ Κύριος καὶ Θεός μας δὲν εἶναι ἕνα πρόσωπο, ποὺ κάποτε ὑπῆρξε
ἀλλὰ ἡ ἱστορία του τελείωσε, ποὺ κάποτε ἦταν σύγχρονος ἀλλὰ τώρα
ξεπερασμένος. Ὁ Χριστὸς εἶναι παρὼν σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ στὴν δική μας.
Ὅπως χθές, ἔτσι καὶ σήμερα, ὅμοια καὶ αὔριο ὁ Ἰησοῦς στέκεται μπρὸς στὸν
ἄνθρωπο μὲ τὰ ἴδια μέτρα, τοῦ μιλᾶ μὲ τὴν ἴδια γλώσσα, κάνει τὰ ἴδια
σημεῖα, καὶ ἐπίσης συγκλονίζει καὶ ἐνδιαφέρει καὶ ἐμπνέει τὸ ἴδιο τὴν
κάθε γενιά. Μὲ τὴν Ἀνάστασή του ἀπὸ τοὺς νεκροὺς νίκησε τὴ φθορὰ καὶ τὸ
θάνατο στὴν ὁποιαδήποτε μορφή τους, στὴν ὁποιαδήποτε διάστασή τους, ὄχι
μόνο στὴν πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ στὴ φυσική. Ὁ Χριστὸς εἶναι κυριολεκτικὰ
παρών.
. Καταπληκτικός ὁ λόγος, μοναδικὴ ἡ ἀλήθεια. Εἶναι λόγος ποὺ
βοᾶ, ἀλήθεια ποὺ λάμπει ἀβίαστα γι’ αὐτὸν ὅμως ποὺ ἔχει αὐτιὰ καὶ μάτια
νὰ τὴ δεῖ καὶ νὰ τὴν ἀκούσει, ποὺ ἔχει καρδιὰ νὰ τὴ συλλάβει. Ἀνοίγει τὸ
δρόμο στὸν εἰλικρινῆ ἀναζητητὴ τῆς ἀλήθειας. Ὁ ἀναστημένος Κύριος
ἔρχεται κοντά του καὶ τοῦ λέει· «Τί ταράζεσαι καὶ γιατί ἀναρωτιέσαι; Δὲς
τὰ χέρια μου καὶ τὰ πόδια μου, εἶμαι ἐγὼ ὁ ἴδιος! Ψηλάφησέ με καὶ δὲς
ὅτι δὲν εἶμαι φάντασμα!» (πρβλ. Λουκ. κδ´ 38-39). Θέλεις, ἀδελφέ μου, νὰ
συναντήσεις τὸν ζωντανὸ Χριστό; Δὲν εἶναι δύσκολο. Χθὲς καὶ σήμερα καὶ
στοὺς αἰῶνες μένει ὁ ἴδιος. Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε τὸ χθές, τὸ παρελθὸν τὸ
ἀσφαλίζει ἡ πίστη ποὺ στηρίζεται στὴν ἱστορία. Ἂς ἀφήσουμε τοὺς αἰῶνες,
τὸ μέλλον τὸ ἐκκολάπτει ἡ ἐλπίδα, ποὺ τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴν πίστη. Γιὰ
τὸ χθὲς δὲν προβληματίζεσαι, γιὰ τὸ αὔριο δὲν ἐνδιαφέρεσαι. Δές, λοιπόν,
τὸ σήμερα· ρέον, σπαρταρᾶ μέσα στὰ δάχτυλά μας, ζεστό, καίει τὶς
χοῦφτες μας. Δὲν μπορεῖς νὰ τὸ ἀγνοήσεις!
.
Ὅπως ὁ ἥλιος φανερώνει τὴν ὕπαρξή του μὲ τὸ φῶς καὶ τὴ θαλπωρὴ τῶν
ἀκτινῶν του, ὅπως ἡ ἄνοιξη δηλώνει τὴν παρουσία της μὲ τὸν ὀργασμὸ καὶ
τὴν ἀνανέωση τῆς φύσεως, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς μαρτυρεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του
μὲ τὴν χάρη καὶ τὴν χαρὰ τῶν χριστιανῶν του, μὲ τὸ θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας
καὶ τὸ θάμβος τῆς πίστεως. Μετὰ τὴν ἀνάστασή του καὶ τὶς ἐμφανίσεις του ὁ
Κύριος ἔγινε μὲν ἀόρατος στὰ φθαρτὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλὰ δὲν ἔπαυσε
νὰ ἐμφανίζεται στὴν πραγματικότητα καὶ στὴ ζωὴ αὐτοῦ του κόσμου. Ὅταν
ἕνας χωλὸς ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, γνωστὸς σὲ ὅλα τὰ Ἱεροσόλυμα,
καθὼς χρόνια ζητιάνευε στὴν ὡραία πύλη, στέκεται στὰ πόδια του ὑγιὴς «ἐν
τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου» (Πράξ. γ´ 6), εἶναι μία
ἐμφάνιση τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, ποὺ παρουσιάζεται ὁλοζώντανος νὰ
ἐπιτελεῖ τὸ θαῦμα μέσα στὴ μεγαλύτερη αἴθουσα τῶν Ἱεροσολύμων, στὴ στοὰ
τοῦ Σολομῶντος. Τέτοια εἶναι καὶ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ σήμερα. Δὲν
ζωγραφίζει ρομαντικὴ ὀπτασία, ἀλλὰ καταγράφει δυναμικὴ ἱστορία,
❈
Ἐκεῖνος ὁ μεροκαματιάρης οἰκογενειάρχης μὲ τὰ 8, 10 καὶ 12 παιδιὰ ποὺ
ζεῖ μὲ τὴν χαρὰ τῆς πίστεως, ἕναν αἰώνα ἀδυσώπητο γιὰ τὴν περίπτωσή του,
μαρτυρεῖ ὅτι ἔχει τὸν Χριστὸ μαζί του.
❈Αὐτὸ τὸ ἀνδρόγυνο ποὺ ἔχασε τὸ μονάκριβο παιδί του, ἀλλὰ βρῆκε παρηγοριὰ κι ἐλπίδα στὴν ἀνάσταση, ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ζῆ.
❈ Ὁ ἄρρωστος ποὺ μὲ γλυκύτητα καὶ καρτερία ὑπομένει τὸν πόνο βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι δίπλα του.
❈
Ἡ κοπέλλα ποὺ προδομένη καὶ ἀπελπισμένη πῆγε νὰ αὐτοκτονήσει, ἀλλὰ τὴν
τελευταία στιγμὴ σώθηκε, καταθέτει ὅτι συνάντησε τὸν Χριστό.
❈ Ἐκεῖνος ὁ ναρκομανὴς ποὺ βρῆκε τὴν δύναμη νὰ ἀλλάξει ζωή, ὅταν τὸν ρωτᾶμε: «πῶς;», δείχνει τὸν ζωντανὸ Χριστό.
❈ Ἀλλὰ καὶ οἱ μάρτυρες τῆς ἐποχῆς μας, ὅσοι πληρώνουν μὲ βασανιστήρια καὶ αἷμα τὴν πίστη τους,
❈ Οἱ Ἱεραπόστολοι, ὅσοι θυσιάζουν τὰ δικαιώματά τους γιὰ τὴν δικαίωση τῶν ἄλλων,
❈
Οἱ παρθένοι, ὅσοι ἁγνεύουν σ’ ἕναν κόσμο πανσεξουαλικό, δὲν
καταγγέλλουν ὅτι ὁ Χριστὸς ζῆ, ὅτι ἔχει καὶ σήμερα τὴν θέση του μέσα
στὴν δίνη τῶν καιρῶν μας;
. Ἐν τούτοις, τὴν
μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ζωντανῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ τὴν καταθέτουν
ὅσοι πολεμοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Μὲ τέτοια λύσσα δὲν
χτυποῦν ποτὲ ἕναν πεθαμένο, μὲ τέτοιο πάθος δὲν κυνηγοῦν ποτὲ ἕναν
νεκρό. Πρὸς τί ὁ ἀδιάκοπος πόλεμος, ἂν ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἕνα
πτῶμα; Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ζῆ! Ἀναστήθηκε, γιὰ νὰ μένει ζωντανὸς ἀνάμεσά μας,
ὄχι μόνο ὡς Θεὸς μὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν
ἀνθρώπινη ὀντότητά του πιά, ποὺ ξέρει νὰ συμπαθεῖ καὶ νὰ κατανοεῖ, ὡς
ἀναστημένος καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ὁ Θεάνθρωπος. Μέσα στὸ δισκοπότηρο
ἀνασταίνεται κάθε Κυριακὴ καὶ προσφέρει τὸν Ἑαυτό του «εἰς κοινωνίαν».
Τὸ Σῶμα του καὶ τὸ Αἷμα του κυλοῦν μέσα στὶς φλέβες τῶν πιστῶν, ὁ λόγος
Του ἀκούγεται καθαρὸς μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ συναναστροφὴ τοῦ
ἐξασφαλίζεται ἀκέραιη μέσα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτὴ μία
παλλόμενη καὶ σφύζουσα πραγματικότητα δίπλα στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ποὺ
δὲν τοῦ ὑπόσχεται ἁπλῶς, ἀλλὰ ἔχει καὶ νὰ τοῦ δείξει καὶ νὰ τοῦ δώσει
ὅ,τι δὲν βρίσκει στὰ δῶρα τοῦ πολιτισμοῦ μας, ὅ,τι ἀναζητᾶ μὲ ἔκδηλη
ἀγωνία· τὴν ζωὴ τὴν ἀληθινή, τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ εἶναι ὁ ἀναστημένος
Χριστός.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ (†) Στεργίου Σάκκου,
Καθηγ. Παν/μίου Θεσ/νίκης
«Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος»,
ἐκδ. «Λυδία», Θεσσ. 2007, σελ. 15-19
