«Τὰ τῆς Ἐκκλησίας Ἀποίμαντα»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὸ
χῶρο τῆς Ἐκκλησίας πολλὲς φορὲς σκανδαλώδεις ἐπιλογὲς καλύπτονται ἢ
ὡραιοποιοῦνται γιὰ νὰ μὴ μειώνεται ἡ εἰκόνα τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τοῦ
ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου ἢ κάποιων γνωστῶν Μητροπολιτῶν. Καλλιεργεῖται ἡ
ψευδὴς αἴσθηση ὅτι ἐνεργοῦν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἄρα δὲν κάνουν λάθος.
Ἐπικαλοῦνται κάποτε καὶ οἱ ἴδιοι τὴν ἐμπειρία τους στὴ διαχείριση
ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων καὶ αὐτοπροβάλλονται ὡς ἱκανοὶ στὴ διοίκηση, γιὰ
νὰ μᾶς διαβεβαιώσουν ὅτι εἶναι εὐλαβεῖς καὶ χαρισματοῦχοι!
Τὰ
πράγματα ὡστόσο εἶναι διαφορετικά. Κάνουν λάθη καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ
οἱ Μητροπολίτες. Αὐτὸ φαίνεται καθαρά, ὅταν γίνονται ἐκλογὲς γιὰ τὶς
χηρεύουσες Μητροπόλεις. Δημιουργεῖται μιὰ κοσμικὴ ἀτμόσφαιρα, ὅπου
λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἠθικὸ κριτήριο, ὅπως ἐπίσης δὲν μπορεῖ νὰ
ἐμφανιστεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ φωτίσει τοὺς συνοδικούς, γιὰ νὰ
ἐκλέξουν τοὺς καλύτερους γιὰ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιερέα. Στὴν ὅλη αὐτὴ
διαδικασία προΐσταται ὁ ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι
κοντόφθαλμος καὶ ἐπιλέγει μόνο τοὺς φίλους καὶ γνωστούς του, χωρὶς νὰ
ἀνησυχεῖ ἂν αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι ἠθικὰ καὶ ἔχουν ὁράματα γιὰ τὴν
Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, τὸν ἐνδιαφέρει μόνο νὰ ἐξασφαλίσει τὴν πλειοψηφία
στὴ Σύνοδο, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, δηλ. νὰ κάνει ὅ,τι
διευκολύνει τὶς προσωπικές του φιλοδοξίες!
Αὐτὸ
τὸ βλέπουμε καὶ στὶς μέρες μας, ὅπου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ὁ
ὁποῖος χειροτόνησε ὅλους τοὺς γνωστούς του Ἀρχιμανδρίτες, ἀδιαφορώντας
ἂν θὰ μπορέσουν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὰ ὄντως ὑψηλά τους καθήκοντα. Κάποτε
χειροτόνησε καὶ κληρικούς, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶχε ψευδαισθήσεις ὅτι ἦταν
δραστήριοι καὶ ἐνάρετοι καὶ γρήγορα ἀποδείχτηκε ὅτι κάτι τέτοιο δὲν
συνέβαινε. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο «ποιμαίνουν» εἶναι ἀπαράδεκτος καὶ
ἀπωθεῖ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πικρότατη ἐμπειρία
ἀπὸ τὶς ἡφαιστειώδεις ἐκδηλώσεις τους (μὲ λόγια ποὺ θυμίζουν πεζοδρόμιο
καὶ λιμάνι) καὶ τὸ ἀκόρεστο ἐπιχειρηματικὸ πάθος τους προκειμένου νὰ
ἱκανοποιοῦν ὅλες τὶς προσωπικές τους ἐπιθυμίες, οἱ ὁποῖες συνήθως δὲν
ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ πραγματικὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Περιγράφοντας αὐτὲς
τὶς περιπτώσεις προβληματικῶν Μητροπολιτῶν δὲν μπορῶ νὰ θεωρήσω ἀνεύθυνο
τὸν πνευματικό τους πατέρα, ποὺ μὲ ἐπιπόλαιο τρόπο καταδίκασε μεγάλες
μητροπόλεις σὲ πνευματικὸ μαρασμὸ ἢ γιὰ νὰ ἀκριβολογήσω, ἐπέτρεψε νὰ
συνεχίζεται ὁ πνευματικὸς μαρασμὸς ποὺ ἐπὶ δεκαετίες βασίλευε στὶς
«θεόσωστες» Μητροπόλεις τους.
Τὰ
τῆς Ἐκκλησίας μας προβλήματα οὐσιαστικὰ παραμένουν ἄλυτα, παρὰ τὶς
πανηγυρικὲς ἐκλογὲς νέων Μητροπολιτῶν καὶ νέων βοηθῶν Ἐπισκόπων. Ὅλοι οἱ
Ἀρχιερεῖς, παλιοὶ καὶ νέοι, (ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) εἶναι
«παραδοσιακοί», δηλαδὴ ἀπολαμβάνουν τὴν ἀρχιερωσύνη σὰν νὰ εἶναι
κοσμικὸς τρόπος ζωῆς καὶ δράσης. Εὐφραίνονται συλλειτουργοῦντες καὶ
ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ τί συμβαίνει γύρω τους. «Ποιμαίνουν», ἀλλὰ τὸ ποίμνιό
τους βρίσκεται πολὺ μακριά, σὲ ἀπρόσιτες γι’ αὐτοὺς πλαγιές, ἀφοῦ τὸ
δεσποτικὸ πόδι δὲν ἀντέχει στὶς ὁδοιπορίες καὶ ἡ ποιμαντορικὴ ράβδος
εἶναι, γιὰ νὰ ἀπειλεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι νὰ τοὺς στηρίζει! Ὅμως δὲν
ἀπελπιζόμαστε, γιατί τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἔχουν ἀναλάβει
πρὸ πολλοῦ οἱ ταπεινοὶ ἱερεῖς καὶ οἱ ἐνάρετοι γέροντες, τοὺς ὁποίους,
ἀλίμονο, δὲν ἀνέχονται κοντὰ τους οἱ περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς
Ἐκκλησίας μας!
