Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἀναφέρει:
«Οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; Καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑµῶν. Ὑµῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθµηµέναι εἰσί. Μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑµεῖς.» (Ματθ. Ι΄, 29, 30, 31). (:Καὶ ἂν ἀκόµη σᾶς θανατώνουν, µὴ νοµίσετε ὅτι ὁ Θεὸς σᾶς ἐγκατέλιπε καὶ δι’ αὐτὸ θανατώνεσθε.Ὄχι.Δύο σπουργίτια δὲν πωλοῦνται ἀντὶ δέκα λεπτῶν; Καὶ ὅµως ἕν ἀπὸ αὐτὰ δὲν θὰ πέσῃ νεκρὸν εἰς τὴν γῆν, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέψῃ ὁ Πατήρ σας. Ὅσον δὲ διὰ σᾶς, µάθετε ὅτι ἀκόµη καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς σας, διὰ µίαν ἀπὸ τὰς ὁποίας σεῖς µικρὰν ἢ καµµίαν φροντίδα λαµβάνετε, καὶ τὸν ἀριθµὸν τῶν ὁποίων ἀγνοεῖτε, ὅλαι ἔχουν ἀριθµηθῇ.Ὁ Θεὸς δηλαδὴ ἔχει γνῶσιν καὶ περὶ αὐτῶν ἀκόµη τῶν ἐλαχίστων, ποὺ σᾶς συµβαίνουν, εἰς τὰ ὁποῖα σεῖς µικρὰν δίδετε σηµασίαν. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Θεὸς τόσον ἐνδιαφέρεται διὰ σᾶς καὶ τόσον παρακολουθεῖ ὅσα συµβαίνουν, µὴ φοβηθῆτε ποτέ.Διαφέρετε σεῖς καὶ εἶσθε ἀσυγκρίτως ἀνώτεροι ἀπὸ πολλὰ στρουθία).
- Βλέπουμε πὼς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι:
«Τὸ κάθε τί εἶναι ἔργο τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ». «Μὴ ἀμφιβάλλης γιὰ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ θαύμαζε τὴν κηδεμονία Του, γιατὶ ἄν καὶ εἴμαστε κακοὶ καὶ καλοί, ἔδωσε σ’ ὅλους τὴ γῆ καὶ τὸν ἥλιο καὶ σ’ ὅλους δίνει καὶ τὶς βροχές. Ἐὰν δὲ μερικοὺς τοὺς ἀφήνει, νὰ ζοῦν μέσα στὴ φτώχεια καὶ τὴν ἀνέχεια, τοὺς ἀφήνει γιὰ νὰ διορθώση τὴν ψυχή τους καὶ νὰ κάνη πιὸ εὐσεβῆ τὴ διάθεσή τους. Γιατὶ γνωρίζετε, γνωρίζετε πολὺ καλά, ὅτι ὁ μὲν πλοῦτος εἶναι ὑπηρέτης τῆς κακίας σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι προσεκτικοί, ἡ δὲ φτώχεια εἶναι μητέρα τῆς εὐσέβειας. Κι αὐτὰ τὰ δείχνουν καθημερινὰ τὰ ἴδια τὰ πράγματα.
- Ὁ Ἅγιος Μακάριος τῆς Ὄπτινα συμβουλεύει κάποιον, ποὺ ἄδικα τὸν ἐνοχοποιοῦν:
«Ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἔνοχος καὶ ἀφοῦ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖς νὰ θεωρήσης τὸν ἑαυτό σου ἔνοχο γιὰ τὸ ἔγκλημα ποὺ σοῦ ἀποδίδουν, δέξου αὐτὴ τὴν «ἐπίσκεψη» σὰν τιμωρία γιὰ ἄλλα σφάλματα, τὰ ὁποῖα ὄντως ἔχεις διαπράξει. «Ἐν ἄλλοις πταίομεν καὶ ἐν ἄλλοις παιδευόμεθα»…
Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὸν καθένα μας παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι, πρέπει ν’ ἀναγνωρίσης ὅτι ἀκόμα κι αὐτὸ ἔχει παραχωρηθῆ ἀπὸ τὸν Θεό. Γιὰ τὸ καλό σου. Γιὰ νὰ ξεπλυθοῦν μερικὲς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου».
- Στὸ Γεροντικὸ ἀναφέρεται γιὰ τὸν Ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ:
«Πῆγε κάποτε ὁ Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς νὰ συναντήση τὸν Ἀββᾶ Ἀντώνιο καὶ ἔχασε τὸν δρόμο του. Κάθισε λοιπὸν καὶ κοιμήθηκε γιὰ λίγο καὶ σὰν σηκώθηκε ἀπὸ τὸν ὕπνο, προσευχήθηκε στὸν Θεό, λέγοντας: «Σὲ παρακαλῶ, Κύριε καὶ Θεέ μου, μὴ ἀφήσης νὰ χαθῆ τὸ πλάσμα σου». Καὶ εἶδε τότε ἕνα χέρι, σὰν ἀνθρώπου, νὰ ἁπλώνεται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ τοῦ δείχνη τὸν δρόμο, ὥσπου ἔφθασε μπροστὰ στὸ σπήλαιο τοῦ Ἀββᾶ Ἀντωνίου».
- Ἀλλὰ καὶ στὴν καθημερινὴ ζωὴ δὲν βλέπουμε τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Στὸ περιοδιὸ «Πρὸς τὴν Νίκη» Φεβρ. 2020, ἀναφέρεται ἕνα σχετικὸ συγκλονιστικὸ περιστατικό.
«Προχωροῦσα βιαστικὰ στὸ πλατὺ πεζοδρόμιο, γιὰ νὰ φθάσω στὴ στάση. Νὰ προλάβω τὸ λεωφορεῖο, ποὺ τὸ ἔβλεπα ἀπὸ μακριὰ καὶ ἐρχόταν. Κοίταξα τὸ ρολόϊ. Εἶχα ἀργήσει. Τὸ μάθημα στὸ φροντιστήριο εἶχε ἀρχίσει. Ἐπιτάχυνα τὸ βῆμα περισσότερο. Περιθώριο γιὰ πιὸ πολλὴ καθυστέρηση δὲν εἶχα.
Ἐκείνη τὴν ὥρα προσπερνοῦσα μία μάνα ποὺ κρατοῦσε σφιχτὰ ἕνα καροτσάκι στὰ χέρια. Καὶ εἶχε μέσα παιδί. Εἶχε σταθεῖ καὶ πάσχιζε νὰ ἀνασηκώσει τὸ καροτσάκι, γιατί εἶχαν σφηνώσει οἱ ρόδες στὴν ὑγρὴ ρωγμὴ σπασμένης πλάκας…
Ἄκουσα δίπλα μου φωνή.
– Ἄ! σᾶς παρακαλῶ, βοηθῆστε με, σᾶς παρακαλῶ.
Κατάλαβα. Σὲ μένα μιλοῦσε ἡ μάνα.
Δὲν μποροῦσα νὰ ἀρνηθῶ. Ἤμουνα ὁ μόνος δίπλα της. Καὶ μάλιστα νέος.
Ζητοῦσε μικρὴ ἐξυπηρέτηση. Πολὺ μικρή!
Σταμάτησα. Τὴ βοήθησα. Δὲν θυμᾶμαι πόση ὥρα… Δύο λεπτά;
Καὶ ἀμέσως μετὰ κρότος μεγάλος.
Στὰ 5 μέτρα μπροστά μας. Τὸ εἴδαμε ὅλοι. Μιὰ γλάστρα ἀπὸ μπαλκόνι ψηλὰ ἔπεσε κάτω καὶ ἔγινε χίλια κομμάτια!
Στὰ 5 μέτρα μπροστά μας!
-Γλύτωσα, εἶπα… Μὲ ἔσωσε ἡ καθυστέρηση… ἡ ἐξυπηρέτηση.
Ἂν δὲν σταματοῦσα… ἆραγε θὰ ζοῦσα;
Τόσο κόντα εἶσαι, Θεέ μου!
Καὶ καθὼς συλλογιζόμουνα αὐτά, ἄκουσα γλυκιὰ τὴ φωνούλα:
– Σὲ εὐχαριστῶ πολύ.
Ἦταν ἡ ἀνέμελη ἀθῴα φωνὴ τοῦ πολὺ μικροῦ παιδιοῦ, ποὺ μέσα ἀπὸ τὸ καροτσάκι φανέρωνε τὸν πλοῦτο τῆς εὐγνωμοσύνης του…».
