Έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές για την Ιερά Μονή του Οσίου Ιωσήφ του
Ησυχαστού, το νέο μας στολίδι, αυτό που ίσως με αναπαύει όσο τίποτα επί
της γης τη δεδομένη στιγμή. Στη νεοσύστατη αυτή Μονή, ήδη ζουν 5 νέοι
ντόπιοι, οι οποίοι αγάπησαν το Χριστό πιο πολύ από κάθε παράδοση που
κυλά στο αίμα τους. 5 δόκιμοι που ακολουθούν τον παλμό της Ιεραποστολής
βήμα το βήμα. Έτσι και στη μεγάλη, εν εξελίξει, ιεραποστολική περιοδία
όλα τα παιδιά μου μαζί. Στις εύκολες μα
και στις δύσκολες στιγμές. Με κάθε μέσο έως ότου να κυκλώσουμε όλη την
Επισκοπή. Δε σας κρύβω ότι οι αγαπημένες μου στιγμές μαζί τους είναι
αυτές της βοϊδάμαξας. Ώρες επί ώρες να λικνιζόμαστε συζητώντας, λύνοντας
και δημιουργώντας απορίες και ψιθυρίζοντας ο ένας μετά τον άλλο σε
κύκλο την Ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησον με...", σε όποια γλώσσα ξέρουμε, με όση δύναμη έχουμε.
Και η
άμαξα σέρνεται και σέρνεται στις λάσπες, τα βόδια ανασαίνουν ρυθμικά κι
εμείς μοιάζουμε σα να φυτεύουμε Χριστό στα αυλάκια από τις ροδιές. Ίσως
έτσι η προσευχή να ξεκινά από την έλλογη κτίση, να ποτίζει την άλογη
και να την ενώνει με τον Δημιουργό της.
