μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ
Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου καί μετά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου καί τοῦ Ἀσώτου, σήμερα ἀκούσθηκε τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως. Τά Ἕσχατα εἶναι παρόντα καί ὁ Χριστιανός πού ζεῖ τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ζεῖ μέ τήν ἀναμονή ἀλλά καί τήν παρουσία τῆς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως.
Μερικοί ἄνθρωποι δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει Κόλαση.
Ὁ Θεός εἶναι τρία πρόσωπα σέ ἀλληλοπεριχώρηση καί κοινωνία τέλειας ἀγάπης. Γι’ αὐτό εἶναι κοινωνικός καί κινεῖται, βγαίνει ἀπό τόν ἑαυτό του, δημιουργεῖ ἐμᾶς, μᾶς προστατεύει, σαρκώνεται, διδάσκει, σταυρώνεται, εἶναι ἀνάμεσά μας. Ἔχει βάλει δέ ἀνάμεσά μας τά ἀδέλφια του, τους «ἐλαχίστους». Στό βαθμό πού ἀγαπᾶς τούς ἐλαχίστους, ἀγαπᾶς τό Χριστό. Ἐάν ἔχεις ἀρχίσει νά βλέπεις τόν Χριστό σέ αὐτούς, ἔχεις ἀρχίσει νά ἀγαπᾶς. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό εἶναι κίνηση πρός τά ἔξω. Ἐάν ἔχεις ἀρχίσει νά μοιράζεσαι, νά διαχέεσαι πρός ὅλους ἀπό τήν ἀγάπη, αὐτό δέν εἶναι θυσία ἀλλά εἶναι ὁ προορισμός σου, ἔχεις ἐπιτύχει τῆς ἐπαγγελίας, ἀντιλαμβάνεσει τήν ἀνθρωπότητα ὡς μία ὁλότητα, κάνεις πράξη τήν προσευχή τοῦ Κυρίου «ἵνα ἕν ὦσι…». Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους πού ἀγαποῦν ὄχι γιά νά μήν κολασθοῦν ἀλλά γιατί ἐπιτυγχάνουν τό «καθ’ ὁμοίωσιν», γίνονται ἄνθρωποι καί ὄχι ἀνθρωπάκια, συμπεριφέρονται μέ τήν ἀρχοντιά τῶν υἱῶν καί τῶν θυγατέρων τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι δοῦλοι ἤ μισθωτοί ἀλλά υἱοί. Οἱ χριστιανοί πού τό πετυχαίνουν αὐτό, βοηθοῦν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, δεδομένου ὅτι «Θεοῦ συνεργοί ἐσμέν».
Κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, ἡ στιγμή πού ὁ ἱερεύς ἀναφωνεί «ὅσοι κατηχούμενοι προέλθετε» καί οἱ κατηχούμενοι ἐξέρχονται ἀπό τόν κυρίως ναό, συμβολίζει τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας. Τό ἐκκλησίασμα διαχωρίζεται καί ἡ λειτουργία τότε συνεχίζεται μόνο γιά τούς πιστούς καί ἡ κυριαρχία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ συμβολίζεται μέ τήν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Μόνο τά λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό Πνεῦμα του καί ἀπό τά ἑκατομμύρια τῶν βιβλίων πού ἔχουν γραφεῖ μόνο τό Εὐγγέλιο κρατᾶ ὁ Κύριος στήν εἰκόνα τοῦ τέμπλου, γιατί μέ βάσει μόνο τό Εὐαγγέλιο, τόν λόγο τῆς ἀγάπης, θά γίνει ἡ τελική κρίση.
Στόν ἀρχιερατικό θρόνο, στήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου δέν ὑπάρχει καντῆλι, πού συμβολίζει τό γεγονός ὅτι στήν Κρίση δέν ὑπάρχει ἔλεος ἀλλά καθένας λαμβάνει κατά τά ἔργα του. Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, κρατᾶ τό κλειδί τῆς μετά θάνατον ζωῆς. Ὅπου εἶναι ἡ καρδιά κάθε ἀνθρώπου ἐκεῖ καί πορεύεται. Κατά τόν Ἅγιο Παϊσιο τόν Ἁγιορείτη ὁ καθένας μας θά πορευθεῖ ἀπό μόνος του πρός ὅτι τοῦ ἀξίζει τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ. Αὐτοί πού ἀποδέχονται τήν ἀγάπη του ζοῦν μέ τόν Θεό. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί αὐτοί πού ἀρνοῦνται τόν Θεό διαλέγουν νά ζήσουν ἔτσι καί ὁ Θεός, ἀπό σεβασμό στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, τόν ἀφήνει νά ἐπιλέξει. Ἀλλά, καί ἡ ἐπιλογή εἶναι πράξη ἀγάπης: «ὁ ἀγαπῶν με τηρεῖ τάς ἐντολάς μου». Ὁ Θεός θά ἦταν ἀντιφατικός ἐάν δέν σεβόταν τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἐλευθερία νά δεχθεῖ ἤ νά ἀπορίψει τόν Θεό. Ἡ Κόλαση εἶναι ὁ σεβασμός τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρὠπου.
Ὅπως λέγει ἕνας σύγχρονος γέροντας νά εὐχηθοῦμε οὔτε ἕνα πουλάκι νά πάει στήν Κόλαση. Νά γίνουμε ἐμεῖς ὅργανα προσευχῆς καί ἱκεσίας πρός τόν Θεό, γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Νά μήν χαρίσουμε οὔτε ἕναν στόν διάβολο. Νά θεωρήσουμε ὅτι ἔχουμε χρεωμένους ὅλους τους ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν γνωρίσει τόν Θεό. Ἄς γίνει ἡ ζωή μας μία ἀποστολή σωτηρίας τοῦ ἑαυτοῦ μας καί κάθε ἄλλου ἀνθρώπου.
