Γνωρίστηκαν σὲ κάποια σεμινάρια. Εἶχαν νὰ ἀνταμώσουν πολὺ καιρό. Ἔπειτα ἦρθαν καὶ οἱ διακοπὲς τοῦ καλοκαιριοῦ…. Καὶ νὰ τώρα, ποὺ ἀνέλπιστα ἀνταμώνουν κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τοῦ ἅγιου Γιώργη στὴν κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.
Μετὰ τὸ «Δι’ εὐχῶν» ἡ Μαρία καὶ ἡ Ἑλένη κάθισαν μαζὶ νὰ τὰ ποῦνε στὸ ἀρχονταρίκι.
-Πῶς βρέθηκες ἀπὸ τὰ μέρη μας, Μαρία μου;
-Ἔρχομαι γιὰ τὸν παππούλη.
Σταμάτησε λίγο καὶ συνέχισε.
-Θὰ μοῦ πεῖς, παντοῦ ἐκκλησία εἶναι. Παντοῦ τὸν Χριστὸ λατρεύουμε. Ἀλλὰ ἐδῶ, πῶς νὰ τὸ πῶ; Νιώθω τὸν Χριστὸ πιὸ κοντά μου. Ὁ παππούλης μὲ ἐμπνέει.
-Κι ἔρχεσαι τόσα χιλιόμετρα ἀπὸ τὸν Πειραιά;
-Οἱ δρόμοι τὴν Κυριακὴ τὸ πρωὶ εἶναι ἄδειοι, τὸ ξέρεις. Δὲν εἶναι γιὰ μένα κόπος. Ἀντίθετα κερδίζω πολλά. Ἔχουμε, βέβαια, ἀρκετοὺς καλοὺς ἱερεῖς στὸν Πειραιᾶ. Ἀλλά... ὅπου ἀναπαύεται κανείς...
Ἡ Ἑλένη κούνησε τὸ κεφάλι, γιὰ νὰ δείξει πὼς συμφωνεῖ.
-Καὶ νὰ φανταστεῖς, πὼς αὐτὸ τὸ δρομολόγιο τὸ κάνω καὶ Σάββατο ἀπογευματάκι.
-Ἔρχεσαι στὸν ἅγιο Γιώργη στὸν Ἑσπερινό;
-Ὄχι, καλέ. Πηγαίνω στὴν Ἁγία Τριάδα Ἑκάλης.
Δὲν τὸ ξέρεις πὼς ἐξομολογεῖ ἐκεῖ ὁ πατὴρ Μᾶρκος τρεῖς μὲ πέντε τὸ ἀπόγευμα; Μὲ διευκολύνει ἐκεῖ. Εἶναι δίπλα στὴν Ἐθνικὴ ὁδό. Πηγαίνω ἀνελλιπῶς κάθε Σάββατο.
-Κάθε Σάββατο ἐξομολόγηση;
- Ἔρχομαι καὶ ἀδειάζω τὴν πίκρα μου, τοῦ λέω τὸν πόνο μου. Ἀνακουφίζομαι, φεύγω ἄλλος ἄνθρωπος μὲ «γεμάτες μπαταρίες». Ἂν δὲν ἔρθω ἕνα Σάββατο, δὲν ἔχω τὴ δύναμη νὰ βγάλω τὴν ἑβδομάδα!
Μιλοῦσε μὲ ἐνθουσιασμό. Εἶχε βρεῖ ἀπάγκιο ἀπὸ τὶς φουρτοῦνες τῆς ζωῆς στὸ λιμανάκι τῆς ἐξομολόγησης, στὸ πετραχήλι τοῦ παπα– Μάρκου.
-Ὁ πατὴρ Μᾶρκος μὲ ὁδήγησε νὰ νιώσω τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Σκέφτηκα ἁπλά· ἀφοῦ ὁ ὑπηρέτης Του εἶναι τόσο καλός, τόσο πρᾶος καὶ ταπεινός, σκέψου πόσο ἄπειρες φορὲς περισσότερο θὰ εἶναι καλὸς ὁ Θεός! Κατάλαβα πὼς ἡ ἀγάπη Του εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ δὲν ἔχει ὅρια.
Ναί, εἶχε δίκιο ἡ Μαρία. «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί».
Ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ χοϊκοὶ ἄνθρωποι δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε αὐτὴ τὴν ἀόρατη (μὰ τόσο ἀληθινὴ) ἀγάπη, ποὺ καθημερινὰ μᾶς παρέχεται. Χρειαζόμαστε κάτι ὁρατὸ καὶ συγκεκριμένο, ἕνα ἄνθρωπο, ποὺ νὰ χρησιμεύσει σὰν σκάλα, γιὰ νὰ φτάσουμε καὶ νὰ νιώσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ Μαρία, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες ψυχὲς, βρῆκε αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο στὸ πρόσωπο τοῦ παπα– Μάρκου, ποὺ ἦταν τὸ Εὐαγγέλιο στὴν πράξη. Μέσῳ τοῦ πνευματικοῦ της ἄκουγε τὴ θεϊκὴ φωνή: «Καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν». Αὐτὴ τὴν ἀνάπαυση ἀπολάμβανε κάθε Σάββατο καὶ κατάλαβε ἀπὸ τὴν καλοσύνη τοῦ πνευματικοῦ, τὸν ὠκεανὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Τόσο ἁπλά, τόσο ἄμεσα ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς στὸν Χριστὸ ὁ παπα– Μᾶρκος. Καὶ πρὸ πάντων στὸ μυστήριο τῆς πλήρους καὶ ἀνόθευτης ἀγάπης.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
