Η φοβερή
Κρίση! Ο Κριτής έρχεται περιστοιχιζόμενος από το άπειρο πλήθος των
ασωμάτων ουρανίων Δυνάμεων. Οι σάλπιγγες ηχούν σε κάθε γωνιά της γης και
ανιστούν τους νεκρούς. Τα πλήθη των αναστημένων ανθρώπων συρρέουν στον
προκαθορισμένο τόπο, ενώπιον του θρόνου του Κριτού, έχοντας κάποιο
προαίσθημα της ετυμηγορίας που θα ηχήσει στ’ αυτιά τους. Και ο
διαχωρισμός στους εξ αριστερών και εκ δεξιών γίνεται από μόνος του.
Όλα έχουν τελειώσει! Βαθειά σιγή επικρατεί. Το επόμενο λεπτό, ακούγεται η τελική ετυμηγορία: Σε κάποιους Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, σε κάποιους άλλους Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ…
«Ελέησέ μας, Κύριε, ελέησέ μας. Ας έρθει το έλεός Σου και σ’ εμάς», θα
πουν τότε οι τελευταίοι, αλλά είναι πολύ αργά για να ικετεύσουν.
Τώρα
είναι η στιγμή που θα μπούμε στον κόπο να ξεπλύνουμε ό,τι αμαυρώνει τη
φύση μας. Την ώρα της Κρίσεως, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να χύσουμε
ποταμούς δακρύων για να καθαρίσουμε την ψυχή μας, αλλά τότε δεν θα
ωφελεί.
Ας κλάψουμε τώρα, αν όχι με
ποταμούς δακρύων, τουλάχιστον μ’ ένα ρυάκι· κι αν όχι μ’ ένα ρυάκι, έστω
με μερικές σταγόνες. Αν πάλι ούτε τόσα λίγα δάκρυα δεν μας βρίσκονται,
τουλάχιστον ας νιώσουμε συντριβή καρδιάς κι ας εξομολογηθούμε τις
αμαρτίες μας ενώπιον του Κυρίου, παρακαλώντας Τον να μας συγχωρήσει και
υποσχόμενοι να μην Τον προσβάλουμε άλλη φορά, παραβαίνοντας τις εντολές
Του. μετά, ας δείξουμε ζήλο για να τηρήσουμε πιστά αυτή την υπόσχεση.
***
Τῆς φοβερᾶς δευτέρας σου, Κύριε, Παρουσίας
ἐννοῶν τὴν ὑπαπαντήν, τρέμω τὴν ἀπειλήν σου,
φοβοῦμαι τὴν ὀργήν σου. Ταύτης με, τῆς ὥρας,
κραυγάζω, σῶσον εἰς αἰῶνας.
ἐννοῶν τὴν ὑπαπαντήν, τρέμω τὴν ἀπειλήν σου,
φοβοῦμαι τὴν ὀργήν σου. Ταύτης με, τῆς ὥρας,
κραυγάζω, σῶσον εἰς αἰῶνας.
