Α΄. Ιωάννης Χρυσόστομος: «Δεν είναι ευλογημένος ο κάθε είδους διάλογος».
Ο ι. Χρυσόστομος
ερμηνεύων το κείμενο της Γενέσεως και μάλιστα το κεφάλαιο που εκτίθεται ο
διάλογος της Εύας μα τον όφι-διάβολο, παρατηρεί πόσο επικίνδυνο είναι
ν’ ανοίγουμε διάλογο με τον οποιοδήποτε, και μάλιστα με ανθρώπους που
επιμένουν σε αντορθόδοξες, αντίθεες, αντιβιβλικές και αντιπαραδοσιακές
απόψεις. Παραθέτουμε το κείμενο σε περιληπτική διασκευή.
Θα έπρεπε η Εύα ούτε καν ν’ ανεχθεί τον διάλογο με τον διάβολο, αλλά
να συζητήσει με τον Αδάμ μόνο, για τον οποίο επλάσθη. Αλλά έστω ότι
παρασύρθηκε και τον άρχισε. Πώς δέχθηκε ν’ αποκαλύψει σ’ αυτόν τον
άγνωστο και μηδέποτε ευεργετήσαντα αυτήν και τον Αδάμ σε κάτι, την
εντολή του δημιουργού της; Παρέβη αυτό που αργότερα απαγόρευσε ο Χριστός
στους μαθητές του· «Μη δώτε το άγιον τις κυσί μηδέ βάλητε τους
μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσουσιν αυτούς εν τοις
ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς» (Ματθ. 7,6). Παρέθεσε στον
χοίρο, στον όφι δηλαδή, αυτό το κακό θηρίο ή μάλλον στον δαίμονα που
ενεργούσε μέσω αυτού, τους θείους μαργαρίτες. Και όχι μόνο αποκάλυψε την
θεία εντολή, αλλά το χειρότερο, όταν άκουσε τον όφι να συκοφαντεί τον
ευεργέτη τους το Θεό ότι δεν θέλει την προκοπή τους, αυτή αντί να το
σιχαθεί και ν’ απομακρυνθεί από την πηγή του κακού, πίστεψε και υπάκουσε
στα λόγια του δαίμονος. Πόσο κακό ν’ ανοίγεις διάλογο με τον
οποιοδήποτε, και μάλιστα με τον αντίχριστο και αντιλέγοντα στις εντολές
του δημιουργού σου!
Ας ακούσουν αυτοί που με αφέλεια και αδιακρισία ανοίγουν διάλογο με
όλους. Αρχή της απεριγράπτου συμφοράς των ανθρώπων ο μετά του όφεως
διάλογος της Εύας! (Επισκ. Αυγουστίνου Καντιώτου, «Η Ορθοδοξία έναντι
του οικουμενισμού», σσ.245-249).
Β΄. Vladimir Lossky: Πότε ο επίσκοπος γίνεται αίτιος σχίσματος.
Αντιγράφουμε από το
περίφημο βιβλίο «Η μυστική θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας» του Ρώσου
θεολόγου Βλαδίμηρου Λόσσκυ (μετάφραση πρεσβυτέρας Στέλλας Πλευράκη,
Θεσσαλονίκη 1973 σ.221).
«Αι πράξεις αι απορρέουσαι εκ της επισκοπικής εξουσίας έχουν χαρακτήρα
υποχρεωτικόν, διότι ο Επίσκοπος ενεργεί δια της θείας εξουσίας·
υποτασσόμενοι εις την θέλησίν του, υποτασσόμεθα εις την θέλησιν του
Θεού.
Εν τούτοις εις το σημείον τούτο είναι αναπόφευκτον εν προσωπικόν
στοιχείον. Ο Επίσκοπος, εάν δεν αποκτήσει προσωπικώς την χάριν, εάν δεν
έχει πεφωτισμένην υπό του Αγίου Πνεύματος διάνοιαν, δύναται να ενεργεί
συμφώνως προς ανθρώπινα κίνητρα· δύναται να πλανηθεί εν τη ενασκήσει της
θείας εξουσίας, η οποία του εδόθη. Βεβαίως, θα φέρει την ευθύνην των
πράξεών του ενώπιον του Θεού, ουχ ήττον όμως αύται θα έχουν ένα
αντικειμενικόν και υποχρεωτικόν χαρακτήρα, εκτός των περιστάσεων κατά
τας οποίας είς έκαστος Επίσκοπος ενεργεί αντιθέτως προς τους κανόνας,
δηλαδή εν ασυμφωνία προς την κοινήν θέλησιν της Εκκλησίας· τότε γίνεται
αίτιος σχίσματος και τίθεται εκτός της εκκλησιαστικής ενότητος».
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
