Άλλοτε μας διηγήθηκε η Γερόντισσα: «Κάποτε είχα πάει στην
Αθήνα για δουλειές. Εκεί χρειάστηκε να πάρω ένα ταξί, να με πάει σε μια
διεύθυνση. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής και ενώ το αυτοκίνητο πήγαινε
πολύ αργά λόγω κίνησης, με ‘πήρε’ ένας ελαφρύς ύπνος. Είδα τότε ένα
φοβερό όραμα. Ένα χέρι με επιμάνικο, όπως των ιερέων, χωρίς να βλέπω το
υπόλοιπο σώμα, κρατούσε ένα δρεπάνι. Τι δρεπάνι ήταν αυτό! Φωτιές
έβγαζε! Άστραφτε. Θέριζε τους ανθρώπους που υπήρχαν στους δρόμους, όπως
τα στάχια. Είχε γεμίσει ο τόπος με ανθρώπινα μέλη. Χέρια, πόδια, κεφάλια
που σπαρταρούσαν γεμάτα αίματα. Τρομαγμένη συνήλθα και ρώτησα τον
οδηγό. Μήπως έχουμε πόλεμο; Ο άνθρωπος ανησύχησε και μου είπε: Δεν
άκουσα τίποτε Γερόντισσα. Εσείς ακούσατε κάτι; Όχι, όχι παιδί μου, του
είπα. Έτσι μου ήρθε και σε ρώτησα. Ήταν τόσο ζωντανό αυτό το όραμα, που
αυθόρμητα είπα: Ίλεως να γίνει ο Κύριος».
