Η «ΑΛΛΑΓΗ» τοῦ χρόνου εἶναι
εὐκαιρία γιὰ προβληματισμὸ στοὺς σκεπτόμενους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι
«βλέπουν» μέσα στὴ ροή του τὴ δική τους ὑπαρξιακὴ σημασία καὶ οἱ ὁποῖοι
θεωροῦν τὴν κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, ὡς «ἡμέρα σωτηρίας», ὡς προθάλαμο
τῆς αἰωνιότητας. Δυστυχῶς ὁ πολὺς κόσμος μένει ἀπροβλημάτιστος καὶ
ἀσυγκίνητος μὲ τὴ ροὴ τοῦ χρόνου. Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ἀποκαμωμένος ἀπὸ
τὰ προβλήματα, ποὺ ἔχει συσσωρεύσει ὁ ἴδιος στὴ ζωή του, δὲν τοῦ μένει
καιρὸς γιὰ τέτοιες «πολυτέλειες». Γι’ αὐτὸν «ὁ χρόνος εἶναι χρῆμα» καὶ
κάθε στιγμὴ χαμένη, σημαίνει χάσιμο χρήματος.
Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, γιὰ
τοὺς ὁποίους ὁ χρόνος εἶναι «ἀπόλαυση» καὶ ζοῦν, γιὰ νὰ «ἀπολαμβάνουν τὴ
ζωή τους», μέσα ἀπὸ τὸ ἀνελέητο κυνήγι τῆς ἡδονῆς. Γιὰ κάποιους ἄλλους ὁ
χρόνος ἀξιοποιεῖται γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν φιλοδοξιῶν τους, νὰ
ἀποκτήσουν δύναμη, κοινωνικὴ προβολὴ καὶ καταξίωση. Γιὰ μᾶς τοὺς
Χριστιανοὺς ποιὰ σημασία ἔχει ὁ χρόνος; Εἴμαστε σὲ θέση νὰ σκεφτοῦμε ὅτι
εἴμαστε περαστικοὶ καὶ προσωρινοὶ ἔνοικοι τῆς γῆς; Ἀξιοποιοῦμε τὸ χρόνο
γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἢ τὸν προσπερνοῦμε ἀνέμελα καὶ ἐπιπόλαια, σὰν τὶς
μωρὲς παρθένες, τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς; Σκεφτόμαστε ὅτι εἶναι
ἐνδεχόμενο τὴν ἑπόμενη στιγμὴ νὰ μὴ ὑπάρχουμε, διότι ὁ θάνατος ἔρχεται
συχνὰ ἀπροειδοποίητα, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»; Ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο ἡ
ἀνθρωπότητα βιώνει τὸ πρόβλημα τοῦ κορωνοϊοῦ, καὶ τὸ φάσμα τοῦ θανάτου
πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὴν ὑφήλιο ἐναποθέτοντας τὴν ἐλπίδα της στὴ «θεὰ»
ἐπιστήμη. Ἐμεῖς ἂς ἐναποθέσουμε τὴ σωτηρία μας (σώματος καὶ ψυχῆς) στὸ
Θεό. Ἂς ἀρχίσουμε μὲ τὴ νέα χρονιά, νὰ ἀξιοποιοῦμε τὴν κάθε χρονικὴ
στιγμὴ γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Χρόνια πολλὰ – καλὴ καὶ
εὐλογημένη νέα χρονιά!
