Του
Γεωργίου Διαμαντίδη
Το
παρόν άρθρο, είναι αφιερωμένο στους αδελφούς μας που έχουν εμπλακεί στα δίχτυα
της μαγείας. Σε όλους εκείνους που κατέφυγαν στις μαγικές δυνάμεις, αλλά και σε
αυτούς που έπεσαν θύματα μαγικών επιρροών.
Kατανοούμε τη τραγική τους κατάσταση. Συμμεριζόμαστε
τη δοκιμασία τους. Γνωρίζουμε, ότι υποφέρουν. Θέλουν να ελευθερωθούν, μα δεν
μπορούν. Έχει αδυνατίσει η θέλησή τους.
Έχει συσκοτισθεί η σκέψη τους με αποτέλεσμα τη σύγχυση του νου. Έχει «δεθεί» η
προσωπικότητά τους. Μέσα τους υπάρχει κάποια δύναμη που δεν τους αφήνει να
προχωρήσουν. Αναμφίβολα η δύναμη αυτή είναι του σατανά. Εκείνος, ο αρχέκακος
εχθρός, έχει καταλάβει την προσωπικότητα τους και έχει κυριαρχήσει στο νου, στα
συναισθήματα και στις επιθυμίες τους...
Eίναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να
ελευθερωθεί κανείς από την τυραννία του διαβόλου. Χρειάζεται πίστη, δύναμη,
υπομονή και επιμονή. Η Εκκλησία μας σ’ εκείνους που αγωνίζονται να απαλλαγούν
από τις μαγικές επιρροές προσφέρει τους εξής τρόπους θεραπείας:
Βασική και
πρωταρχική προϋπόθεση για την απόταξη των πονηρών και διαβολικών επιρροών είναι
η μετάνοια.
Με τα δάκρυα της μετανοίας, όπως με το αγιασμένο νερό του βαπτίσματος,
καθαρίζεται η ψυχή και το σώμα από την αμαρτία, αποτάσσεται ο σατανάς και
επανενώνεται ο αμαρτωλός άνθρωπος με τον Χριστό.
Χωρίς γνήσια εξομολόγηση οι ευχές και νυκτερινές
Λειτουργίες μένουν ανενεργείς. Μόνο με
την μετάνοια φεύγει ο σκοτεινός
διάβολος και επανέρχεται ο ακοίμητος φρουρός και συνοδός μας ο άγγελος του Θεού.
Όσοι, λοιπόν,
επηρεάζονται από το διάβολο, όσοι κατέφυγαν σε πνευματιστές και μάγους, όσοι
έκαναν μάγια σε κάποιο συνάνθρωπο τους,
όσοι χρησιμοποίησαν τα μαγικά ξόρκια, όσοι παρακολούθησαν μαγικές
τελετές, όσοι έριχναν τα χαρτιά και τον καφέ, όσοι συμβουλεύονταν
μάντεις… για να ελευθερωθούν από τα δεσμά του σατανά, θα πρέπει να
γονατίσουν στο πετραχήλι ενός έμπειρου πνευματικού και με πλήρη
συναίσθηση των αμαρτημάτων τους να μετανοήσουν και να ζητήσουν το έλεος
του Θεού. Χωρίς τη γνήσια μετάνοια όλα τα άλλα που θα αναφέρουμε στη
συνέχεια δεν βοηθούν και δεν θεραπεύουν (πρέπει να γίνονται όλα μαζί).
Η νηστεία και η προσευχή είναι όπλα πνευματικά, τα οποία ο ίδιος ο Κύριος συνιστά: «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μαρκ.θ’29). Με τη νηστεία εξαγνίζεται το σώμα και βοηθείται η ψυχή στην εκρίζωση των παθών.
«Η νηστεία φάρμακόν εστίν παθών καθαρτήριον», γράφει ο άγιος Πατριάρχης Φώτιος. Και ο Μέγας Αθανάσιος στο λόγο του «περί παρθενίας» υπογραμμίζει»:
«Οράς
τι ποιεί η νηστεία, και νόσους θεραπεύει και ρεύματα σωματικά ξηραίνει
και δαίμονας εκβάλλει και λόγισμούς πονηρούς αποδιώκει και το νουν
λαμπρότερον ποιεί και καρδίαν καθαράν και σώμα ηγιασμένον…Πας ουν υπό
πνεύματος ακαθάρτου οχλούμενος, εάν νοήση και χρήσηται τω φαρμάκω τούτω,
λέγω δε τη νηστεία, ευθύς το πνεύμα το πονηρόν στεναχωρούμενον
αναχωρεί, φοβούμενον την νηστείαν.
Πάνυ γαρ τέρπονται οι δαίμονες τη κραιπάλη και τη μέθη και τη αναπαύσει του σώματος (Β.Ε.Π. τ.33, σελ. 62,32-35).
Να τηρεί, λοιπόν, εκείνος που θέλει να απαλλαγεί από τις μαγικές δυνάμεις, τις νηστείες της Εκκλησίας. Να προσεύχεται αδιάλειπτα
για τη θεραπεία του. Να εφαρμόσει μια έκτατη τεσσαρακονθήμερη νηστεία,
ειδικά αφιερωμένη στη συγκεκριμένη περίπτωσή του. Να είναι πρόθυμος να
τηρήσει ό,τι ο πνευματικός του καθορίσει.
Μαζί με την νηστεία απαραίτητη είναι και η προσευχή. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δύναμη από τη γνήσια «πεπυρωμένη» προσευχή. Η προσευχή είναι «στήριγμα των ασθενιών και σκέπη εν τω καιρώ των πειρασμών» (Ισαάκ
ο Σύρος). Με την προσευχή ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό, φωτίζεται η
διάνοια, ενισχύεται η θέληση, εκλογικεύονται οι επιθυμίες, μαστίζονται
και φυγαδεύονται οι δαίμονες.
Η επίκληση του ονόματός του Ιησού Χριστού κατακαίει τους δαίμονες. Σε
εκείνους που τον επικαλούνται δεν επιτρέπει ο Κύριος την εισβολή
δαιμόνων, αλλά τους διατηρεί καθαρούς και άτρωτους.
Αποτελεσματική είναι και η βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Θεοτόκος το «φρικτόν άκουσμα και λάλημα», η «το σκότος λύσασα και τους ζοφώδεις δαίμονας ολοτελώς εκμειώσασα» (ψάλει
η Εκκλησία μας) αποβαίνει για κάθε πιστό που παλεύει μέσα στο πέλαγος
των θλίψεων και των παγίδων του εχθρού, λιμάνι και ορμητήριο. Με την
επέμβασή της συντρίβονται τα πλήθη των εναερίων σατανικών πνευμάτων.
Όσοι επικαλούνται με πίστη τη βοήθεια της, ελευθερώνονται από το
δαιμονικό μαρτύριο.
Και οι άγιοι της Εκκλησίας μας με
τις πρεσβείες τους συμπαρίστανται στους αγωνιζόμενους πιστούς.
Ιδιαίτερα εκείνοι, οι οποίοι σε επιβράβευση των αγώνων τους έλαβαν από
τον δωροδότη Θεό το κατά των δαιμόνων χάρισμα, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο άγιος Γεράσιμος της Κεφαλληνίας, ο άγιος Νεκτάριος και ο πρώην μάγος άγιος Κυπριανός, για τον οποίον η λαϊκή συνείδηση πιστεύει θεραπευτή εκείνων που υποφέρουν από τις επιδράσεις της μαγείας.
Να
πούμε και αυτό, ότι κάποιοι από τους Χριστιανούς μας, αντί να
καταφύγουν στην ιαματική χάρη των ευχών και Μυστηρίων της Εκκλησίας,
καταφεύγουν σε «μάγους» ή σε καμία «εξορκίστρια», για να τους λύσουν τα
μάγια. Αυτές όμως οι πράξεις τους καταδικάζονται από την Εκκλησία.
Η τοπική Σύνοδος της Αγκύρας, στον ΚΔ’
Κανόνα της, εκείνους που φέρνουν μάγους στα σπίτια τους για να
ανακαλύψουν τα μάγια, κανονίζει με πέντε χρόνια στερήσεως της Θείας
Κοινωνίας.
Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος στον ΞΑ’
Κανόνα της, εκείνους που κατέφυγαν σε μάντεις για να πληροφορηθούν τα
μέλλοντα ή να ανακαλύψουν τα απόκρυφα, κανονίζει με έξι χρόνια
στερήσεως της Θείας Κοινωνίας. (Σήμερα ο πνευματικός κανονίζει πόσο
καιρό ο άνθρωπος θα στερηθεί από την Θ. Κοινωνία).
Ακόμα και η Αγία Γραφή καταδικάζει την μαγεία (Λευΐτ. 20:27. 2 Χρον./ ή Παραλ. 33:6).
«Θεραπεύουσι το σώμα οι δαίμονες»; Ερωτά ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, και συνεχίζει: «Γέλως ταύτα και μύθοι. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ου θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες» (P.G. 48, 854).
Πρόσκαιρα σταματούν το κακό, που εκείνοι μας προξένησαν, για να πιστεύσουμε σ’ αυτούς.
Ο άγιος
Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια ομιλία του με τίτλο, «Ότι οι Χριστιανοί
δεν πρέπει να μεταχειρίζονται κανένα είδος μαγείας. Λόγος θ’», γράφει τα
παρακάτω: «Μη απατάσαι, λοιπόν, Χριστιανέ, αλλά πληροφορού ότι ούτε
λύκος γίνεται γίνεται πρόβατον ποτέ, κατά την παροιμίαν, ούτε ο διάβολος
γίνεται ποτέ ιατρός, και ότι ευκολώτερα ημπορεί να ψυχραίνη η φωτιά και
να θερμαίνη το χιόνι, πάρεξ να ιατρεύση κατά αλήθειαν ο διάβολος,
διότι αυτός αν και θελήση να σε ιατρεύση, αλλά δεν δύνατε, διότι είναι
πάντη αδύνατος και αν υποθέσωμεν πως δύναται να σε ιατρεύση, όμως δεν
θέλει. Διότι η υγεία του ανθρώπου είναι καλόν, ο διάβολος μισεί πάντα τα
καλά και διά τούτο ονομάζεται μισόκαλος» (Χρηστοήθεια, σ. 207).
Γι αυτό λέμε είναι μεγάλος λάθος και αμαρτία, το να τρέχουν οι Χριστιανοί σε μάγους… για να τους λύσουν δήθεν τα μάγια.
Το
ερώτημα είναι: Είναι, λοιπόν, δυνατόν ποτέ τον Χριστιανό που
επικαλείται στην κατά δαιμόνων πάλη το όνομα του Χριστού, που ζει «εν μετανοία» μέσα στην Εκκλησία, που ταπεινά και συνειδητά συμμετέχει στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, που μελετά και εφαρμόζει το άγιο Ευαγγέλιο, να τον επηρεάζουν οι μαγικές δυνάμεις;
Μόνο, όταν ο Χριστιανός είναι αδύναμος στην πίστη και στην πνευματική ζωή, τότε επηρεάζεται από τις μαγικές δυνάμεις.
Αν λοιπόν κάποιος Χριστιανός υποφέρει από μάγια, να τηρήσει τα ανωτέρω που αναφέραμε. Και να μην απελπίζεται.
Διότι ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Ας
σκεπτώμαστε βαθειά με την ψυχή μας, ότι ο Κύριος είναι μαζί μας, Αυτός
που τους κατετρόπωσε (τους δαίμονες) και τους κατήργησε. Και να βάζωμε
στο μυαλό μας και να θυμόμαστε πάντοτε, ότι, εφ’ όσον ο Κύριος είναι
μαζί μας, τίποτε δεν θα μας κάνουν οι εχθροί» (Βίος Και Πολιτεία του Μ. Αντωνίου).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αρχιμ. Νικόλαος Ι. Πρωτοπαπάς «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ, ΕΚΔΟΣΗ 6η» ,
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή
κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι
υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.
