φωτο: Ο Οντίν, θεότητα των Σκανδιναβών
Όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ το όνομα αυτού του «Άι Βασίλη» αλλάζει από χώρα σε χώρα, ωστόσο δεν αλλάζει κάτι πολύ ουσιαστικό στη μορφή του και πολύ περισσότερο στο σκοπό και το έργο του. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο πλέον, να δούμε και την καταγωγή και τις ρίζες του, γεγονός που θα μας αφήσει κατάπληκτους όλους.
* * *
Είναι αλήθεια ότι αυτό ακριβώς, δημιουργεί πλέον την βάσιμη υποψία, ότι κάτι άλλο, πιο βαθύ και ουσιαστικό συμβαίνει. Έτσι, αν ψάξουμε την καταγωγή και τις βαθιές ρίζες που φαίνεται να έχει το φαινόμενο, θα διαπιστώσουμε τα εξής:
1. Στις παγανιστικές εποχές, οι κοινωνίες ήταν γεμάτες από μυθικά πρόσωπα, νεράιδες και θεούς που μοίραζαν δώρα στα παιδιά κι ήταν ένα πανάρχαιο έθιμο ιδιαίτερα των Ευρωπαϊκών λαών!
Γράφει η εφημ. «Καθημερινή» σε άρθρο της με τίτλο «Η ιστορία του Αι Βασίλη»: «Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, ο πρωτοχρονιάτικος Άγιος γεννήθηκε το 1822 στις ΗΠΑ. Τον έφερε στον κόσμο η πέννα του ποιητή Κλέμεντ Κλάρκ Μούρ, ο οποίος τον ονόμασε Σάντα Κλάους. Ωστόσο, η παράξενη αυτή μορφή δεν είναι αποκύημα της φαντασίας ενός μονάχα ανθρώπου. Η παγκόσμια μυθολογία είναι γεμάτη από μυθικά πρόσωπα που μοίραζαν δώρα στα παιδιά σε τακτές ημερομηνίες, από τις απαρχές ακόμα της ανθρωπότητας»!
Κατά τον ιστορικό Άρνολντ Βαν Ζενέπ δε, η ιστορία του σημερινού Αϊ Βασίλη, αριθμεί 3000 χρόνια!!!
2. Φαίνεται, λοιπόν, ότι στη μορφή αυτή επιχειρείται η ενσωμάτωση ενός πλήθους παγανιστικών εθίμων, όπως «η πίστη σ’ ένα αγαθό πνεύμα που φέρνει δώρα, ειδικά στα παιδιά, εκείνη τη μαγική βραδιά», όπως έγραψε το περιοδικό «Τρίτο μάτι»!!!
Δεν είναι τυχαίο, που ο Άγιος Νικόλαος στις δυτικές Ευρωπαϊκές κοινωνίες επισκεπτόταν τα σπίτια των παιδιών ντυμένος όχι με τα άμφιά του (αφού ήταν επίσκοπος), αλλά με μακρύ μανδύα, είχε μακριά λευκά γένια και βρισκόταν σ’ ένα ιπτάμενο άλογο, για το οποίο τα παιδιά άφηναν το τελευταίο στάχυ του προηγούμενου θερισμού!!!
Μάλιστα ο Λούθηρος στη προσπάθειά του να τα εξαλείψει αυτά, αντί να τονίσει ποια πράγματι ήταν η μορφή του Αγίου, θέλησε να τον αντικαταστήσει με τον «Μικρό Χριστό» ή τον «Christkindl» όπως είναι στα Γερμανικά και στο τέλος δεν έμεινε παρά μια παραφθορά της ονομασίας αυτής, το «Kriss Kringle» με το οποίο οι Γερμανοί σήμερα ονομάζουν τον «Σάντα Κλάους»!
3. Όλα αυτά δε, ήταν χαρακτηριστικά του Οντίν (στην αρχαία Σαξονική λεγόταν «Βόταν»), θεότητας των Σκανδιναβών, που λατρευόταν απ’ όλους τους αρχαίους Γερμανικούς λαούς!!!
Ο Οντίν, ήταν ο υπέρτατος θεός των Τευτονικών λαών (αρχαίων Γερμανών), κύριος του ουρανού και της γης και θεός της νίκης, επόπτευε απ’ τον θρόνο του όλο τον κόσμο, είχε ταυτιστεί αργότερα με τον Ερμή των Ρωμαίων και είχε το καλύτερο άλογο, τον Σλάϊπνιρ με τα οχτώ πόδια, στον οποίο τα παιδιά της ειδωλολατρικής εποχής άφηναν το τελευταίο στάχυ του θερισμού!
Αυτός, λοιπόν, που γιορταζόταν από τους χωρικούς της αρχαίας Γερμανίας και της Βόρειας Ευρώπης κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιατί βοηθούσε τον κόσμο να νικήσει τις δυνάμεις του κακού, όπως τους γίγαντες του χειμώνα και της νύχτας, οι δε θυσίες προς τον σκοπό αυτό, έδιναν και έπαιρναν!!! Κι εκείνος, κατά την εορτή του, ανταποδίδοντας σ’ όλα αυτά, διέσχιζε τις παγωμένες νύχτες του βορρά με το άλογο και τα ξωτικά του (πάλι αυτά!), σκορπίζοντας δώρα στα παιδιά που κοιμόνταν!!! Προηγουμένως, λέει, έστελνε κοράκια (!) στη γη για να διαπιστώσουν αν τα παιδιά ήταν φρόνιμα ή όχι!
4. Σύμφωνα με τους ερευνητές του «Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών» της Γαλλίας, ο αρχαιότερος πρόγονος του Γαλλικού Αϊ Βασίλη, ο Πέρ Νοέλ, ανήκει κι αυτός στην παγανιστική μυθολογία και είναι ο Γκαρκάν, γιος του Μπέλ, θεού των Κελτών!!!
Στην παγανιστική λαογραφία, ο Γκαρκάν, ήταν ένας χοντρός και καλοκάγαθος γίγαντας με μεγάλη κοιλιά, που μοίραζε δώρα στα παιδιά, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο κι αυτός, κουβαλώντας τα σ’ ένα τεράστιο καλάθι!!! Λέγεται πως απ’ αυτόν εμπνεύστηκε ο Φρ. Ραμπελαί τον καλοκάγαθο γίγαντα Γαργαντούα, σύμβολο της πολυφαγίας!
Στη Γερμανία, πάλι, τα παιδιά περίμεναν την Φράου Χόλε, που ήταν μια γριά με κατάλευκα μαλλιά. Την θεωρούσαν για νεράιδα (= δαιμονική οντότητα), αλλά και μάγισσα! Έπαιζε άσχημα παιχνίδια στις μητέρες που δεν φρόντιζαν τα παιδιά τους και επιθεωρούσε το σπίτι πριν αφήσει τα δώρα!!!
5. Οι Ρώσοι, στην ειδωλολατρική τους εποχή, γιόρταζαν τον θεό της μυθολογίας τους Μικουλά που ήταν θεός της σοδειάς και της αφθονίας! Τον επικαλούνταν δε στο τέλος κάθε χρονιάς, για να ανταμείψει τα παιδιά που αξίζουν με δώρα!! Επίσης είχαν και την Μπαμπούσκα, μια γριά που συμβόλιζε την περιπλάνηση!
6. Στην Ιταλία, εκτός απ’ αυτόν που αναφέραμε, είχαν κι αυτή μια γριά την «καλή»(!) μάγισσα Μπεφάνα η οποία πετάει με το σκουπόξυλο και ρίχνει τα δώρα μέσα από τις καμινάδες!!!
7. Στη Δανία τα δώρα έφερναν τα ξωτικά (νάτα πάλι!) που ζουν στους στάβλους και τις σοφίτες! Σε χώρες δε του Αρκτικού (Βόρειος Πόλος) υπάρχει και ο μύθος της «πριγκίπισσας του χιονιού» που αφήνει τέτοια εποχή γλυκά (αντί για δώρα)!
8. Κατά τους ειδικούς ερευνητές, η στολή του λεγόμενου Αϊ Βασίλη, δεν έχει μόνο τα χρώματα της Coca Cola. Απλώς η Coca Cola τα χρησιμοποίησε, γιατί ταίριαζαν με τα δικά της! Η στολή του λένε, είναι, σύμφωνα με τις παγανιστικές αντιλήψεις, εμπνευσμένη από τους κόκκινους νάνους, οι οποίοι συμβολίζουν τη ζωή και το αίμα και είναι αυτοί που διατηρούν ζωντανές τις ρίζες των δένδρων μέχρι να έρθει η λυτρωτική άνοιξη!!!
9. Ο Κλέμεντ Μουρ, που αναφέραμε και από τον οποίο προέκυψε ο Santa Claus το 1822, ήταν ένας ερευνητής που ασχολήθηκε φανατικά με τους Χριστουγεννιάτικους μύθους και θρύλους, απ’ τους οποίους δανείστηκε πολλά απ’ όσα ήδη αναφέραμε, όπως την ιδέα της καμινάδας (υπόψη ότι απ’ αυτήν μπαίνουν, σύμφωνα με τις λαικές παραδόσεις, και τα καλλικατζάρια στα σπίτια!), τα ξωτικά που κάποτε τον συνοδεύουν, οι νάνοι που τον βοηθούν στην κατασκευή των δώρων (όλα τους δαιμονικές οντότητες!) το ιπτάμενο έλκηθρο με τα οκτώ ελάφια κ.λπ!!!
* * *
Προκύπτει καθαρά, λοιπόν, ότι τα ελάχιστα παγανιστικά στοιχεία που πέρασαν στη μορφή του Αγίου Νικολάου, τώρα πια θέλουν να ανανεωθούν και να περάσουν όλα τους στον λεγόμενο «Αι Βασίλη» της παγκοσμιοποίησης και της «Ν. Εποχής», δηλαδή στον Santa Claus, που τον αντικατέστησε!
Δεν είναι καθόλου τυχαία τα ιπτάμενα έλκηθρα, τα ελάφια (άραγε τι τρώνε και πως ζουν εκεί στους πάγους για τα τόσα χιόνια;), τα ξωτικά και οι νάνοι που φτιάχνουν τα δώρα, οι καμινάδες (πως χωράει άραγε;), οι κόκκινες στολές, τα υπερβολικά μεγάλα και κάτασπρα γένια του (άραγε σας λέει κάτι ο … τόσο σεβάσμιας μάγος Ντάμπλντορ, διευθυντής του σχολείου για μαγείες και ξόρκια, όπου φοιτεί ο Χάρι Πότερ;), η μεγάλη κοιλιά και τα … κιλά του!!!
Κι επειδή μιλάμε για παγκοσμιοποίηση, προσπαθούν να τα εφαρμόσουν όλα αυτά και στο νότιο ημισφαίριο της γης που είναι καλοκαίρι, δηλαδή αντίστοιχα το θερινό ηλιοστάσιο, οπότε βλέπει κανείς, στην Αυστραλία για παράδειγμα, το έλκηθρο να το σέρνουν όχι ελάφια ή τάρανδοι, αλλά …καγκουρώ!!!
Τι φοβερά παραμύθια πλάθονται σήμερα για την παραπλάνηση των αφελών!
Το συμπέρασμά μας
Συμπεραίνουμε τελικά ότι, στην παγανιστική αρχαιότητα, οι αρχαίοι Ευρωπαϊκοί λαοί συνδύαζαν τη γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου με την παρουσία των «Αρχόντων του χειμώνα», όπως τους είπαν, που δεν ήταν άλλοι από θεούς, νεράιδες και μάγισσες (δαιμονικές μορφές ή υπηρέτες τους δηλαδή) οι οποίοι μοίραζαν δώρα στα παιδιά, για να συμμετάσχουν κι αυτά στη γενική χαρά των γενεθλίων του «Αήττητου Ηλίου»!!! Αυτός ακριβώς ο «Άρχοντας του χειμώνα», αναβιώνεται σήμερα από την παγκοσμιοποίηση και τη «Ν. Εποχή» στο πρόσωπο του χονδροειδώς κατασκευασθέντος Σάντα Κλάους, του … καλόκαρδου αυτού πνεύματος που φέρνει (μαζί με το έλατο) στα σπίτια μας και τη ζωή μας τη «μαγεία» των Χριστουγέννων!!!
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
