Ένας Άγιος στον βυθό …
Ο Αντώνης ο ψαράς! Αλατισμένη ύπαρξη!
Νοστίμιζε με τον θαυμαστό Χριστό και τους Αγίους Του κάθε του λέξη! Χωρίς να έχει ποτέ του εμβαθύνει στου Ευαγγελίου τα σοφά τα ομιλήματα και τις λαλιές του Κυρίου, είχε μια κατά Θεόν Σοφία και εφάρμοζε ανεπιτήδευτα στην πράξη το θείο πρόσταγμα, όλοι μας να είμαστε τέτοιοι άνθρωποι που να μοιάζουμε με το αλάτι της γης που καρυκεύει την ζωή και προστατεύει από την ανελέητη σήψη ο,τι αιώνιο μας δόθηκε σαν δώρο εξ ουρανού, να το παρουσιάσουμε κάποτε σωσμένο και άσηπτο. Χαιρόσουν να τον ακούς και να τον παρατηρείς αυτόν τον ταπεινό απόγονο των εκλεκτών αλιέων. Πορευόταν από μικρός και αργότερα μόλις έκανε οικογένεια, με όσα διδάχθηκε στο σχολειό της αρετής και της αγαθοσύνης, που ποτέ δεν έπαψε νυχθημερόν να λειτουργεί στο απέριττο σπίτι των γονιών του. Εκεί, μέσα σε όλα διδασκόταν με άρρητα λόγια και έναν τρόπο απερινόητο τα της θείας πίστης μας από ένα άσβηστο καντήλι , που έμαθε κι ο ίδιος πάντοτε να το έχει ακοίμητο, να φλογίζει την προσευχή της γυναίκας του της Ευθαλίας, όποτε εκείνος ξανοιγόταν μεσοπέλαγα να αγρεύσει με κάματο Θεοβλόγητο τα προς το ζην της φαμίλιας τους.
Σιμά στην φλόγα την ιλαρή, είχαν φτιάξει σε ένα μικρό τραπέζι ένα προσκυνητάρι με τον Χριστό Γαλήνιο στο κέντρο και άλλα πολλά εικονίσματα με Αγίους που τους ένιωθαν τόσο δικούς τους, ώστε πάντοτε να τους χαιρετούν με σεβασμό σαν περνούσαν από μπροστά τους.
Έμαθαν έτσι και τα μικρούλια τους και εκείνα τα ευλογημένα μια μέρα, παραπονέθηκαν του πατέρα τους για τον Άγιο Σπυρίδωνα που… μαύρισε ο καημένος.
Μια εικόνα που κάποτε ο Αντώνης αγόρασε από ένα βιβλιοπωλείο, όχι ζωγραφισμένη και φτιαγμένη από χέρια Αγιογράφου, μα κολλημένη σε ένα φτηνό ξύλο από νοβοπάν δηλαδή πριονίδι συμπιεσμένο με κόλλα, που με την παραμικρή υγρασία χαλάει και γίνεται σκόνη.
Άντεξε 15 χρόνια εκείνο το εικόνισμα! Δεν ήταν η υγρασία που το πείραξε, μα η φλόγα του καντηλιού που λίγο –λίγο τόσους καιρούς μουντζούρωσε και θάμπωσε την όψη του Αγίου.
Σκέφτηκε λοιπόν να παραγγείλει μια καινούργια του Αγίου που τόσο ευλαβούντο στο σπίτι τους και εκείνη την παλιά να την κάψει για να μην πεταχθεί και πατηθεί ανίερα. Αλλά πάλι έπειτα, θυμήθηκε μια όμορφη συνήθεια που είχαν οι παλιοί ψαράδες, τα παλιά εικονίσματα και τα αγιωτικά, όλα να τα πετούν στον βυθό της θάλασσας …
Ήξερε πως τούτο δεν θα φαινόταν και τόσο οικολογικό σε κάποιους , μα ένιωθε πως οι Άγιοι μόνο να μολύνουν δεν μπορούν και έτσι πίστευε βαθιά μέσα του πως θα αγιαζόταν ο βυθός και η μάνα του η στοργική η … ιχθυόεσσα.
Αργότερα συνειδητοποίησε πως εκείνη την ημέρα που ταξίδεψε με την εικόνα ως τον Άη Γιώργη, ενάμιση μίλι απ το λιμάνι της Αγίας Γαλήνης, το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιουνίου .
Ανήμερα του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτη του Οσίου Ονουφρίου μα και του Αγίου Τριφυλλίου δηλαδή του διάκου του Αγίου Σπυριδώνου που του φερε το κεραμύδι στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο και έκανε ο Άγιος το μεγάλο θαύμα που κατατρόπωσε τους κακοδόξους.
Σαν έφτασαν λοιπόν στα βαθιά κυανόχρωμα νερά του Αη Γιώργη πήρε την εικόνα στα χέρια του την ασπάστηκε και την πέταξε μέσα τους σιγοψέλνωντας το απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνος.
Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος και θαυματουργός Θεοφόρε Σπυρίδων πατήρ ημών …
Την έβλεπε να βυθίζεται και συγκινημένος έκανε πολλές φορές τον Σταυρό του ο Αντώνης. Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι το καντήλι έφεγγε αναμμένο δίπλα στο νέο εικόνισμα του Αγίου .
Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες . 9 Δεκεμβρίου του 2009. Σύλληψη της Παναγίας μας από την Αγία Άννα. Και παραμονές της χάρης του Αγίου ! Γιορτή στο σπίτι όπως κάθε μέρα συμβαίνει στα σπίτια των Ορθοδόξων Χριστιανών που αφ εσπέρας πάντοτε πανηγυρίζουν την Αγία μνήμη των γνησίων φίλων του Χριστού.
-Το απόγευμα θα γυρίσω νωρίς! Μην ξεχάσεις τους άρτους και το πρόσφορο για του Αγίου τον εσπερινό είπε στην Ευθαλία φεύγοντας για το μεροκάματο με το καϊκι.
Ξανοίχτηκαν με τον Θανάση ως τον Άσπρο Βόλακα που είχαν ρίξει τα δίχτυα από τα χτες. Άρχισαν να τα ανεβάζουν και εκείνο που είδαν δεν θα πάψουν κι οι δυο τους όσο ζουν να το διηγούνται προς δόξαν Θεού και ωφέλεια των αδελφών τους. Μπλεγμένη στα δίχτυα του Αντώνη του ψαρά και άθικτη, όπως ακριβώς την έριξε πριν από έξι μήνες η εικόνα του Αγίου!
Με δάκρυα στα μάτια την …ξέμπλεξε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό το μεγάλο θαύμα που ψηλάφιζαν οι αισθήσεις του .
Αξιώθηκα και εγώ ο ταλαίπωρος σε τούτες τις Θεοστυγείς μέρες να αντικρίσω αυτήν την ατίμητη …φτηνή εικόνα, που από τότε έγινε σημείο αναφοράς και θαυμαστών γεγονότων στο ευλογημένο σπιτικό του Αντώνη του ψαρά …του αλατισμένου… που δεν έχασε ποτέ του ως τώρα με την χάρη του Θεού και τις μεσιτείες του Αγίου Σπυρίδωνος τον …αλιστικό του προορισμό …
Ο ίδιος μας διηγήθηκε: «Όταν την "ξεψάρισα" από τα δίχτυα, βλέπω ότι ήταν άθικτη! Ούτε στρείδια, ούτε χτυπημένη ή διαλυμένη από το κουτρουβάλημα στο βυθό για τρία χιλιόμετρα απόσταση, επί έξι μήνες, λες και δεν ακούμπησε ποτέ στο βυθό, λες και δε βρισκόταν στη θάλασσα και το πιο συγκινητικό, ήταν 9 Δεκεμβρίου, τρεις ημέρες πριν τη γιορτή του Αγίου».
Ο Άγιος ήθελε να γυρίσει σπίτι του.
ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ!
Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διήγημα.
Δόξα τω Αγίω και Παντοδυνάμω Θεώ.
Αντώνη αδελφέ μου σ ευχαριστούμε!
Πάντοτε να είσαι άλας ευλογημένο
και να αγρεύεις μονάχα τον Παράδεισο!
Νοστίμιζε με τον θαυμαστό Χριστό και τους Αγίους Του κάθε του λέξη! Χωρίς να έχει ποτέ του εμβαθύνει στου Ευαγγελίου τα σοφά τα ομιλήματα και τις λαλιές του Κυρίου, είχε μια κατά Θεόν Σοφία και εφάρμοζε ανεπιτήδευτα στην πράξη το θείο πρόσταγμα, όλοι μας να είμαστε τέτοιοι άνθρωποι που να μοιάζουμε με το αλάτι της γης που καρυκεύει την ζωή και προστατεύει από την ανελέητη σήψη ο,τι αιώνιο μας δόθηκε σαν δώρο εξ ουρανού, να το παρουσιάσουμε κάποτε σωσμένο και άσηπτο. Χαιρόσουν να τον ακούς και να τον παρατηρείς αυτόν τον ταπεινό απόγονο των εκλεκτών αλιέων. Πορευόταν από μικρός και αργότερα μόλις έκανε οικογένεια, με όσα διδάχθηκε στο σχολειό της αρετής και της αγαθοσύνης, που ποτέ δεν έπαψε νυχθημερόν να λειτουργεί στο απέριττο σπίτι των γονιών του. Εκεί, μέσα σε όλα διδασκόταν με άρρητα λόγια και έναν τρόπο απερινόητο τα της θείας πίστης μας από ένα άσβηστο καντήλι , που έμαθε κι ο ίδιος πάντοτε να το έχει ακοίμητο, να φλογίζει την προσευχή της γυναίκας του της Ευθαλίας, όποτε εκείνος ξανοιγόταν μεσοπέλαγα να αγρεύσει με κάματο Θεοβλόγητο τα προς το ζην της φαμίλιας τους.
Σιμά στην φλόγα την ιλαρή, είχαν φτιάξει σε ένα μικρό τραπέζι ένα προσκυνητάρι με τον Χριστό Γαλήνιο στο κέντρο και άλλα πολλά εικονίσματα με Αγίους που τους ένιωθαν τόσο δικούς τους, ώστε πάντοτε να τους χαιρετούν με σεβασμό σαν περνούσαν από μπροστά τους.
Έμαθαν έτσι και τα μικρούλια τους και εκείνα τα ευλογημένα μια μέρα, παραπονέθηκαν του πατέρα τους για τον Άγιο Σπυρίδωνα που… μαύρισε ο καημένος.
Μια εικόνα που κάποτε ο Αντώνης αγόρασε από ένα βιβλιοπωλείο, όχι ζωγραφισμένη και φτιαγμένη από χέρια Αγιογράφου, μα κολλημένη σε ένα φτηνό ξύλο από νοβοπάν δηλαδή πριονίδι συμπιεσμένο με κόλλα, που με την παραμικρή υγρασία χαλάει και γίνεται σκόνη.
Άντεξε 15 χρόνια εκείνο το εικόνισμα! Δεν ήταν η υγρασία που το πείραξε, μα η φλόγα του καντηλιού που λίγο –λίγο τόσους καιρούς μουντζούρωσε και θάμπωσε την όψη του Αγίου.
Σκέφτηκε λοιπόν να παραγγείλει μια καινούργια του Αγίου που τόσο ευλαβούντο στο σπίτι τους και εκείνη την παλιά να την κάψει για να μην πεταχθεί και πατηθεί ανίερα. Αλλά πάλι έπειτα, θυμήθηκε μια όμορφη συνήθεια που είχαν οι παλιοί ψαράδες, τα παλιά εικονίσματα και τα αγιωτικά, όλα να τα πετούν στον βυθό της θάλασσας …
Ήξερε πως τούτο δεν θα φαινόταν και τόσο οικολογικό σε κάποιους , μα ένιωθε πως οι Άγιοι μόνο να μολύνουν δεν μπορούν και έτσι πίστευε βαθιά μέσα του πως θα αγιαζόταν ο βυθός και η μάνα του η στοργική η … ιχθυόεσσα.
Αργότερα συνειδητοποίησε πως εκείνη την ημέρα που ταξίδεψε με την εικόνα ως τον Άη Γιώργη, ενάμιση μίλι απ το λιμάνι της Αγίας Γαλήνης, το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιουνίου .
Ανήμερα του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτη του Οσίου Ονουφρίου μα και του Αγίου Τριφυλλίου δηλαδή του διάκου του Αγίου Σπυριδώνου που του φερε το κεραμύδι στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο και έκανε ο Άγιος το μεγάλο θαύμα που κατατρόπωσε τους κακοδόξους.
Σαν έφτασαν λοιπόν στα βαθιά κυανόχρωμα νερά του Αη Γιώργη πήρε την εικόνα στα χέρια του την ασπάστηκε και την πέταξε μέσα τους σιγοψέλνωντας το απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνος.
Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος και θαυματουργός Θεοφόρε Σπυρίδων πατήρ ημών …
Την έβλεπε να βυθίζεται και συγκινημένος έκανε πολλές φορές τον Σταυρό του ο Αντώνης. Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι το καντήλι έφεγγε αναμμένο δίπλα στο νέο εικόνισμα του Αγίου .
Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες . 9 Δεκεμβρίου του 2009. Σύλληψη της Παναγίας μας από την Αγία Άννα. Και παραμονές της χάρης του Αγίου ! Γιορτή στο σπίτι όπως κάθε μέρα συμβαίνει στα σπίτια των Ορθοδόξων Χριστιανών που αφ εσπέρας πάντοτε πανηγυρίζουν την Αγία μνήμη των γνησίων φίλων του Χριστού.
-Το απόγευμα θα γυρίσω νωρίς! Μην ξεχάσεις τους άρτους και το πρόσφορο για του Αγίου τον εσπερινό είπε στην Ευθαλία φεύγοντας για το μεροκάματο με το καϊκι.
Ξανοίχτηκαν με τον Θανάση ως τον Άσπρο Βόλακα που είχαν ρίξει τα δίχτυα από τα χτες. Άρχισαν να τα ανεβάζουν και εκείνο που είδαν δεν θα πάψουν κι οι δυο τους όσο ζουν να το διηγούνται προς δόξαν Θεού και ωφέλεια των αδελφών τους. Μπλεγμένη στα δίχτυα του Αντώνη του ψαρά και άθικτη, όπως ακριβώς την έριξε πριν από έξι μήνες η εικόνα του Αγίου!
Με δάκρυα στα μάτια την …ξέμπλεξε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό το μεγάλο θαύμα που ψηλάφιζαν οι αισθήσεις του .
Αξιώθηκα και εγώ ο ταλαίπωρος σε τούτες τις Θεοστυγείς μέρες να αντικρίσω αυτήν την ατίμητη …φτηνή εικόνα, που από τότε έγινε σημείο αναφοράς και θαυμαστών γεγονότων στο ευλογημένο σπιτικό του Αντώνη του ψαρά …του αλατισμένου… που δεν έχασε ποτέ του ως τώρα με την χάρη του Θεού και τις μεσιτείες του Αγίου Σπυρίδωνος τον …αλιστικό του προορισμό …
Ο ίδιος μας διηγήθηκε: «Όταν την "ξεψάρισα" από τα δίχτυα, βλέπω ότι ήταν άθικτη! Ούτε στρείδια, ούτε χτυπημένη ή διαλυμένη από το κουτρουβάλημα στο βυθό για τρία χιλιόμετρα απόσταση, επί έξι μήνες, λες και δεν ακούμπησε ποτέ στο βυθό, λες και δε βρισκόταν στη θάλασσα και το πιο συγκινητικό, ήταν 9 Δεκεμβρίου, τρεις ημέρες πριν τη γιορτή του Αγίου».
Ο Άγιος ήθελε να γυρίσει σπίτι του.
ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ!
Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διήγημα.
Δόξα τω Αγίω και Παντοδυνάμω Θεώ.
Αντώνη αδελφέ μου σ ευχαριστούμε!
Πάντοτε να είσαι άλας ευλογημένο
και να αγρεύεις μονάχα τον Παράδεισο!
