Ἐάν εἶσαι
χριστιανὸς καὶ πονεῖς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρέπει κοντά στὸν ἄλλο ἀγῶνα ποὺ
κάνεις γιὰ τὸν ἑαυτόν σου, ν᾽ ἀγωνισθῇς γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἀνοχή αὐτή ποὺ
δεικνύουμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐνοχή καὶ ἔγκλημα, εἶναι ἀμαρτία.
Τὴν ψυχούλα μας νὰ κοιτάξουμε καὶ ν᾽ἀφήσουμε τὴν Ἐκκλησία νὰ περιέλθῃ στὰ
καθάρματα καὶ τὰ ἀποφώλια τέρατα καὶ στοὺς Γεροντίους καὶ στὴ συνοματαξία αὐτῶν;
Τὴν ψυχούλα μας νὰ κοιτάξουμε. Τὸ βιολὶ αὐτό τῶν κακῶν πνευματικῶν πατέρων ποὺ
εὐνούχισαν τὸν εὐσεβή ἐλληνικό λαό…
Διαμαρτυρόμενος ὁ
λαός, δέν ἀσεβῇ.
«Διαμαρτυρόμενος ὁ
λαὸς κατὰ τῶν ἀναξίων ἀρχιερέων δὲν ἀσεβῇ, διότι• Ὁ εὐσεβὴς λαὸς κατὰ τὸ
κανονικὸ δίκαιο εἶνε ὁ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἔχει ὑποχρέωσι, ὅσες
φορές κάποιος ἀρχιερεὺς παρεκκλίνει ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γυμνῇ τῇ
κεφαλῇ κηρύττει κάτι ποὺ εἶνε ἀσυμβίβαστον μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὁ λαὸς ὄχι
μόνον πρέπει νὰ διαμαρτύρεται, γιὰ τὴν παρεκτροπή, ἀλλὰ καὶ νὰ διακόπτῃ κάθε
πνευματικὴ σχέση με τον παρεκτρεπόμενο ἀρχιερέα.
Ἐπικαίρως δὲ, ὑπενθυμίζομε
κάτι ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν κ. Τρεμπέλα, ὅτι• ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου,
ἔχοντας πνευματικοὺς ὁδηγούς δύο μοναχούς, τὸν Σωφρόνιον καὶ τὸν Μάξιμον, ἐπέτυχε
τὴν καθαίρεση καὶ τὸν ἀναθεματισμὸ ὄχι μόνον τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ἀλλὰ
καὶ τοῦ πάπα Ρώμης.
Κατά τοὺς χρόνους
τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδου καταξέσχισε τὸ ἑνωτικόν της ψήφισμα, ὑπό τὴν ἡγεσίαν ἑνὸς
καὶ μόνον ἐπισκόπου, τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει σήμερα
Χρυσόστομος, δὲν ὑπάρχει σήμερα Βασίλειος, δὲν ὑπάρχει Γρηγόριος ὁ
Ναζιανζηνός. Δυστυχῶς οἱ ὁλίγοι καλοὶ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπάρχουν εἶναι
δειλοί, δὲν ἔχουν σθένος ν’ ἀγωνισθοῦν. Τρέμουν τοὺς κακούς, φοβοῦνται νὰ μὴ
καθαιρεθοῦν• καὶ εἶναι εἰς θέσιν νὰ τοὺς καθαιρέσουν. Καὶ ξεχνοῦν οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι,
ὅτι μία καθαίρεσις εἶναι τίτλος τιμῆς, δι’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καθαιρεῖται, λόγῳ
προσηλώσεως στὴν πίστη.
Καθηρημένος ἀπέθανε
ὁ Χρυσόστομος, ἀλλὰ ἡ δόξα του εἶναι αἰωνία μέσα στὴν Ἐκκλησία!
Χίλιες φορὲς νὰ
καθαιρεθῶ, ἀπὸ τοιούτους ἐπισκόπους, καὶ νὰ πάω στὴν ἔρημο νὰ κλαίω τ’ ἁμαρτήματά
μου, παρά νὰ ζῶ μέσα ἐδῶ στὴν πόλη καὶ νὰ φιλῶ τὴν κακοήθεια καὶ τὴ διαφθορά.
Ἠγωνίσθησαν,
λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες.
Σήμερα ἀγών δὲν
γίνεται. Κληρικοί δὲν ἀγωνίζονται. Δὲν ὑπάρχει πλέον ἀγωνιστικὸ πνεῦμα.Τί
μέλλει γενέσθαι; Ὁ ἀγῶνας πέφτει στὸ λαό.
Ὅπως δυστυχῶς ὅλα
τὰ βάρη, –εἶναι θέμα μεγάλο, τώρα αυτό τὸ ὁποῖο λέω– ὅπως ὅλα τὰ βάρη τὰ οἰκονομικά,
οἱ φόροι, ἡ στράτευσις, τὰ αἴματα, τὰ μαρτύρια, τὰ πάντα πέφτουν στὸν λαό μας,
γιατί ἅμα γίνῃ καμμία ἀνακατωσούρα ὅλοι μὲ τὰ ἐλικόπτερα θὰ φύγουν μακράν τῆς Ἑλλάδος,
γιὰ νὰ μείνωμε ἐδῶ οἱ ὁλίγοι γιὰ νὰ χύσωμε τὸ αἶμα μας• ὅπως ὅλα τὰ βάρη
πέφτουν στὸ λαό, στὸ μικρό μας λαό, ἔτσι καὶ τὸ βάρος αὐτό τὸ ἐκκλησιαστικό
πέφτει στὸ λαό, τὸ μικρό μας λαό.
Ἀδελφοί μου, ἠγωνίσθημεν• Θ’
ἀγωνισθῶμεν καὶ πάλι, ἐναντίον τῆς κακοηθείας καὶ τῆς διαφθορᾶς. Θ’ ἀγωνισθῶμεν
μὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Θ’ ἀγωνισθῶμεν μὲ ἐπιμονή καὶ σκληρότητα. Θὰ ἀγωνισθῶμεν
μέχρι ἐσχάτων, ἔχοντες τὸ σύνθημα• Ἕως θανάτου ἀγώνισαι ὑπὲρ τῆς ἀληθείας
καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσῃ ὑπέρ σου».
Τὸ κατ’ ἐμέ, δὲ
γνωρίζω τί μὲ περιμένει• εἴτε ἔρημος, εἴτε ἐξορία, εἴτε θάνατος, ἐγώ τουλάχιστο
τὰ ὅπλα δὲν τὰ παραδίδω.
Θά ἀγωνισθῶ μέχρι
τέλους, διά νά ἴδω μίαν Ἐκκλησίαν ὑψηλήν καί ἁγίαν, ὅπως τήν ἐδίδαξαν οἱ
Πατέρες ἡμῶν εἰς μνημόσυνον αἰώνιον.
