Τελικά ήταν κρυμμένος εγωισμός. Αλλά άργησα να το καταλάβω. Και πόνεσα τόσο πολύ.
Γιατί έχασα από κοντά μου ένα σπάνιο
φίλο. Βέβαια δεν μου ’μοιαζε στο χαρακτήρα, ούτε στην ευστροφία, αλλά
είχε μια απλότητα και χάρη μοναδική. Ίσως γι’ αυτό τον ζήλευα. Γύρω του
άπλωνε μια ειρήνη, μια ζεστασιά προς όλους μέσα στην τάξη. Δύσκολα
έβρισκες κάποιο λάθος σ᾿ αυτόν. Όχι πως ήταν ο τέλειος. Ο ίδιος είχε
συνείδηση της πορείας του. Ζητούσε συγγνώμη όπου και σε όσα αληθινά
έφταιγε. Αλλά ήταν αυτά μπροστά στα λάθη τα δικά μας τόσο μικρά.
Αυτόν τον σπάνιο φίλο τον έχασα. Και
πονώ. Γιατί τον κούραζα τόσο πολύ. Τον λυπούσα με τόσα αστεία και
πειράγματα. Μ’ άρεσε να τον βασανίζω και να τον δοκιμάζω. Δεν άντεχα
φαίνεται να τον βλέπω τόσο καλό. Και ενώ στην αρχή δεν αντιδρούσε σε
’κεινα που του ’κανα, στο τέλος δεν άντεξε. Σιώπησε, κλείστηκε… Έφυγε.
Και εγώ έμεινα μόνος. Και με έναν πόνο που μέσα από αυτοκριτική με οδήγησε στο συμπέρασμα: Έχω εγωισμό.
Αν είχα ταπείνωση, θα ’χα ευγένεια και σεβασμό προς τούτον τον φίλο.
Αν είχα ταπείνωση, θα ’σκυβα πάντα κοντά του να πάρω μαθήματα.
Αν είχα ταπείνωση, θα ’χα αγάπη που ξέρει να τιμά, να υψώνει τον άλλο.
Τώρα δεν μένει παρά μόνο ένα: Να ζητήσω από τον Θεό τη συγχώρεση και από τον φίλο μου ταπεινά μια νέα συμπόρευση. Πόσο το θέλω!
Ελπιδοφόρος
