Η 1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ εἶναι, γιὰ τὴν
ἐκκλησιαστική μας παράδοση, πρωτοχρονιά. Ἀρχὴ μιᾶς νέας ἱεραποστολικῆς
περιόδου. Ἔτσι μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, φτάσαμε καὶ ἐφέτος
στὸ κατώφλι τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Τὸ γεγονὸς ὅτι βιώνουμε
πρωτοφανεῖς προκλήσεις καὶ καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τεράστια
προσωπικά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ προβλήματα, θὰ πρέπει νὰ
προβληματιστοῦμε καὶ νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ νέους ἀγῶνες.
Νὰ κάνουμε τὸν
ἀπολογισμό μας γιὰ τὴν περασμένη χρονιὰ καὶ νὰ προγραμματίσουμε τὴ νέα.
Βρισκόμαστε σὲ ἐποχὲς δύστηνες, ἐσχατολογικές, ἀποκαλυπτικές. Ζοῦμε μία
πρωτόγνωρη ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάπτωση, ὅπου οἱ πανανθρώπινοι
κώδικες τῆς ἠθικῆς ἔχουν ἀνατραπεῖ. Ἡ πίστη μας στὸ Χριστό, ὄχι ἁπλὰ
λοιδορεῖται, ἀλλὰ πλέον πολεμεῖται μὲ δαιμονικὴ σφοδρότητα. Ἀόρατοι
ἐχθροὶ σχεδιάζουν ἕνα ἐφιαλτικὸ μέλλον γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Σφυρηλατοῦν
τὶς ἠλεκτρονικές μας ἁλυσίδες, γιὰ νὰ μᾶς στερήσουν κάθε ἴχνος
ἐλευθερίας.
Οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, ἔχουν ἁλωθεῖ
ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔγιναν οἱ διαπρύσιοι κράχτες
τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Σ’ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς λείπει τὸ φρόνημα
τῆς ἑνότητας, τῆς ἀγωνιστικότητας καὶ τῆς ἀγάπης. Ὁ λαός μας παραπαίει
στὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ στὶς περιρρέουσες δοξασίες τοῦ ἀποκρυφισμοῦ τῆς
«Νέας Ἐποχῆς». Κοντολογίς, ἡ κατάσταση εἶναι τραγική. Ὡς ἐκ τούτου
ἔχουμε ἱερὴ ὑποχρέωση καὶ ἐπιτακτικὸ καθῆκον νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο
τοῦ ἀγώνα. Καλὴ καὶ εὐλογημένη νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιά!
