– Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ο εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει».
Πότε κοινωνάει κανείς «αναξίως»;
– Βασικά πρέπει να προσερχώμαστε στην
θεία Κοινωνία έχοντα συναίσθηση της αναξιότητός μας. Ο Χριστός ζητά από
μας την συντριβή και την ταπείνωση. Όταν υπάρχη κάτι που ενοχλεί την
συνείδησή μας, πρέπει να το τακτοποιούμε. Αν π.χ. μαλώσαμε με κάποιον,
πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του και ύστερα να κοινωνήσουμε..
– Γέροντα, μερικοί, ενώ έχουν ευλογία από τον πνευματικό να κοινωνήσουν, διστάζουν.
– Δεν θα ρυθμίση κανείς μόνος του, αν θα κοινωνήση ή όχι. Αν μόνος του αποφασίζη να κοινωνήση ή να μην κοινωνήση,
θα το εκμεταλλευτή ο
διάβολος και θα του ανοίξη δουλειά. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε
άξιοι, ενώ δεν είμαστε, ή άλλοτε σύμφωνα με τον νόμο πράγματι δεν
είμαστε άξιοι, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων χρειάζεται η
θεία μετάγγιση για νοσηλεία και η θεία παρηγοριά, γιατί από την πολλή
συντριβή της μετανοίας μπορεί να έρθη από τα δεξιά ο εχθρός και να μας
ρίξη σε απόγνωση.
– Δηλαδή, Γέροντα, κάθε πότε πρέπει να κοινωνάη κανείς;
– Το κάθε πότε πρέπει να κοινωνάη κανείς
και το πόσο πρέπει να νηστεύη πριν από τη θεία Κοινωνία δεν μπαίνουν σε
καλούπι. Ο πνευματικός θα καθορίζη με διάκριση κάθε πότε θα κοινωνάη
και πόσο θα νηστεύη, ανάλογα με την αντοχή που έχει. Παράλληλα θα τον
οδηγή και στην πνευματική νηστεία, την αποχή από τα πάθη, ρυθμίζοντάς
την και αυτήν ανάλογα με την πνευματική του ευαισθησία, ανάλογα δηλαδή
με το πόσο συναισθάνεται το σφάλμα του, και έχοντας υπ’ όψιν του το κακό
που μπορεί να κάνη ο εχθρός πολεμώντας μια ευαίσθητη ψυχή, για να την
φέρη σε απόγνωση. Σε πτώσεις λ.χ. σαρκικές, για τις οποίες δίνεται
κανόνας σαράντα ημερών αποχής από την θεία Κοινωνία, μπορεί ο διάβολος
να ρίξη πάλι την ψυχή στις τριάντα πέντε ημέρες και, αν δοθή νέος
κανόνας σαράντα ημερών, ο διάβολος θα πάρη φαλάγγι την ψυχή, οπότε
ζαλίζεται και απελπίζεται.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ο
πνευματικός, μετά τον πρώτο κανόνα, να πη: «κοίταξε, πρόσεξε μια
εβδομάδα και να κοινωνήσης», και ύστερα να κοινωνάη συνέχεια σε κάθε
θεία Λειτουργία, για να μπορέση να πάρη επάνω της η ψυχή και να πάη ο
διάβολος πέρα. Ένας πάλι που ζη πνευματική και προσεκτική ζωή θα
προσέρχεται στο μυστήριο, όποτε αισθάνεται την θεία Κοινωνία ως ανάγκη
και όχι από συνήθεια, αλλά και αυτό θα γίνεται με την ευλογία του
πνευματικού του.
