 |
| πηγή: ρωμαϊκό οδοιπορικό |
Νά, γιατί μισεῖ ὁ ἐχθρός κάθε ἄκουσμα
πού ἀσφαλίζει ἀπό τό κακό. Ἐπειδή πάντοτε θέλει τήν καταστροφή μας. Νά,
γιατί ἀγαπάει ὅσους ἔχουν γιά ὁδηγό τόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γίνονται
συνεργάτες μέ τόν διάβολο, προετοιμάζοντας μόνοι τους τήν καταστροφή
τους. Ἐγώ δέν γνώρισα ἄλλη πτώση μοναχοῦ, ἀπό ἐκείνη πού προκύπτει ἀπό
τήν ἐμπιστοσύνη στό λογισμό του. Μερικοί λένε: «Ἀπ᾿ αὐτή τήν αἰτία
πέφτει ὁ ἄνθρωπος ἤ ἀπό ἐκείνη». Ἐγώ ὅμως, ὅπως εἶπα, δέν γνωρίζω νά
μπορεῖ νά προξενηθεῖ σέ κανέναν καμιά ἄλλη πτώση, γιά κανέναν ἄλλο λόγο,
ἐκτό ἀπ᾿ αὐτόν. Εἶδες κάποιον νά πέσει στήν ἁμαρτία; Μάθε ὅτι
ἐμπιστεύτηκε στό λογισμό του.
Μέ σκέπασε μέ τή Χάρη Του ὁ Θεός καί
πάντοτε φοβόμουνα αὐτόν τόν κίνδυνο. Ὅταν βρισκόμουν στό κοινόβιο τά
ἀνέφερα ὅλα στό Γέροντα, τόν ἀββά Ἰωάννη. Γιατί ποτέ, ὅπως εἶπα, δέν
ἀποφάσιζα νά κάνω κάτι, χωρίς νά ἔχω τήν εὐλογία του. Καί μερικές φορές
μοῦ ἔλεγε ὁ λογισμός: «Αὐτό δέν θά σοῦ πεῖ ὁ Γέροντας; Τί θέλεις τώρα
νά τόν ἐνοχλήσεις»; Καί ἔλεγα στό λογισμό: «Ἀνάθεμα σέ σένα καί στή
διάκρισή σου καί στή σοφία σου καί στή φροντίδα σου καί στή γνώση σου,
γιατί ὅ,τι ξέρεις τό ξέρεις ἀπό τούς δαίμονες». Καί πήγαινα καί ρώταγα
τό Γέροντα καί μερικές φορές μοῦ ἀπαντοῦσε ὅπως εἶχα προηγουμένως
σκεφθεῖ καί τότε μοῦ ἔλεγε ὁ λογισμός: «Τί ἔγινε λοιπόν; Νά, σοῦ εἶπε
αὐτό πού σοῦ εἶχα πεῖ καί ἐγώ. Δέν ἐνόχλησες λοιπόν χωρίς λόγο τό
Γέροντα»; Καί ἀπαντοῦσα στό λογισμό: «Ναί, ἀλλά τώρα εἶναι εὐλογημένο,
τώρα προέρχεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί τό δικό σου εἶναι πονηρό,
εἶναι δαιμονικό, εἶναι γεμάτο ἐμπάθεια».
Καί ἔτσι ποτέ δέν ἐπέτρεπα στόν ἑαυτό
μου ν᾿ ἀκολουθήσει τό λογισμό του, χωρίς νά ἔχω ρωτήσει γι᾿ αὐτό
σχετικά. Καί πιστέψτε με, ἀδελφοί μου, ἡ ψυχή μου ἦταν πολύ ξεκούραστη,
χωρίς καμιά μέριμνα, μέχρι σημείου πού νά στενοχωριέμαι γι᾿ αὐτό τό
θέμα, ὅπως ἀκριβῶς καί ἄλλοτε νομίζω ὅτι σᾶς εἶπα. Γιατί ἄκουγα ὅτι
πρέπει νά μποῦμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, περνώντας μέσα ἀπό πολλές
θλίψεις καί ἔβλεπα πώς ἐγώ δέν εἶχα καμιά θλίψη καί φοβόμουνα καί
βρισκόμουνα σέ ἀπορία, ἐπειδή δέν ἤξερα τήν αἰτία τῆς τόσης ἀναπαύσεως,
μέχρις ὅτου μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας: «Μή στενοχωριέσαι. Καθένας πού μπαίνει
κάτω ἀπ᾿ τήν ὑπακοή τῶν Πατέρων, τέτοια ἀνάπαυση καί ἀμέριμνη ζωή
ἔχει».
Φροντίστε καί σεῖς νά ρωτᾶτε γιά ὅλα,
ἀδελφοί μου, καί νά μήν ἔχετε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό σας. Μάθετε πόση
ξεγνοιασιά, πόση χαρά, πόση ἀνάπαυση ἔχει ὅποιος τό ἐφαρμόζει.
