Ἐγὼ ὡς ἐπίσκοπος δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα• ἀνήκω στὴν Ἑλλάδα τὴν πατρίδα μου
καὶ παραπάνω ἀπ᾿ τὴν πατρίδα ἀνήκω στὸ Χριστό. Αὐτὰ τὰ δυὸ πιστεύω καὶ
αὐτὰ ὑποστηρίζω μέχρι τέλους. Τὰ κόμματα χωρίζουν, ἡ Ἐκκλησία ἑνώνει.
Εἶναι μάνα. Κι ὅπως ἡ κλῶσσα ἔχει πουλιά, κι ἄλλα εἶναι κόκκινα, ἄλλα
εἶναι πράσινα, ἄλλα εἶναι μαῦρα, κι ἄλλα εἶναι ἄσπρα, ἀλλὰ ὅλα τὰ πουλιά
της τ᾿ ἀγαπάει, ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της. Ἕνα
μόνο ζητοῦμε• ν᾿ ἀγαποῦν ὅλοι καὶ ν᾿ ἀκολουθοῦν τὸ Χριστό μας. Τότε θὰ
εἶναι καὶ ἑνωμένοι. Διότι τὸ ἐπαναλαμβάνω• Ὁ Χριστὸς ἑνώνει, τὰ κόμματα
χωρίζουν, καὶ αὐτὰ θὰ γίνουν ὁ τάφος τῆς πατρίδος.
Ἂν ἐξετάσουμε καλά, ὅλοι ἔχουμε κάποιο δαιμόνιο ποὺ μᾶς ἐνοχλεῖ, ὅλοι
εἴμαστε κατὰ κάποιο τρόπο δαιμονισμένοι. Κ᾿ ἔπρεπε νὰ ξανάρθῃ ὁ
Ντοστογιέφσκυ νὰ περιγράψῃ τὰ δαιμόνια ὄχι πλέον τῆς Ῥωσικῆς γῆς, ἀλλὰ
τὰ δαιμόνια, ποὺ εἶναι σκορπισμένα καὶ ἁλωνίζουν στὴν Ἑλλάδα. Κ᾿ ὕστερα
μοῦ λές, πὼς δὲν ὑπάρχουν δαιμονιζόμενοι. Ὑπάρχουν• καὶ χειρότεροι ἴσως
ἀπὸ τοὺς δαιμονιζομένους τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου• καὶ χειρότεροι ἴσως
ἀπὸ τοὺς δαιμονιζομένους ποὺ πᾶνε στὴν Κεφαλονιὰ γιὰ νὰ θεραπευθοῦν.
Ὁ καθένας ἂς ἐξετάσῃ τὸν ἑαυτό του. Καὶ ἕνα χαρακτηριστικὸ σημάδι εἶναι
τὸ ἑξῆς. Δῶστε μου ἕνα ἀντρόγυνο, ποὺ νὰ ἔχῃ ὁμόνοια, νὰ ζοῦν μαζὶ 25,
30, 50 χρόνια καὶ μὴν ἔχουν ἀνταλλάξει ἄσχημη λέξη. Δῶστε μου ἕνα χωριό,
ποὺ νὰ ἐπικρατῇ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εἰρήνη. Δῶστε μου ἕνα ἔθνος ὁμοιογενὲς
καὶ ὁμόγνωμον, ὅπου ὅλοι συνεργάζονται ἁρμονικά. Ἡ πατρίδα μας τὸ ᾿40
δοξάστηκε κ᾿ ἔφτασε ὣς τὰ ἄστρα καὶ θαύμαζαν οἱ πάντες, διότι εἶχε
διώξει τὸ δαιμόνιο τοῦ διχασμοῦ. Τώρα, λόγῳ τῶν δαιμονίων ποὺ ὑπάρχουν
στὶς καρδιές, κινδυνεύουμε νὰ γίνουμε νεκροθάφτες ἑνὸς ἱστορικοῦ
ἔθνους.
* * *
Ποιός, ἀγαπητοί μου, ποιός θὰ τὰ διώξῃ πάλι τὰ δαιμόνια; οἱ νόμοι, οἱ
βουλές, οἱ γερουσίες, οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροί, ἡ Ε.Ο.Κ., ὁ Ο.Η.Ε., τὰ
γράμματα, οἱ ἐπιστῆμες; ἢ μήπως τὰ ὅπλα, οἱ φυλακές, τὰ κρατητήρια; Ὄχι.
Ἕνας καὶ μόνο νίκησε τὰ δαιμόνια, ὁ Χριστός. Κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ
κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Αὐτὸς εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ διαβόλου
καὶ ὅλων τῶν δαιμονίων. Αὐτὸς ξεῤῥίζωσε μέσα ἀπὸ τὰ στήθη τῶν
δαιμονιζομένων τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ τοὺς θεράπευσε.
Ἂς τὸν παρακαλέσουμε λοιπὸν νὰ βγάλῃ τὰ δαιμόνια κι ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς. Καὶ
ἂν εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, ἄνθρωποι τοῦ
ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν, τότε ὁ Κύριος θὰ εἶναι πάντα μαζί μας, ὁ
«εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας» τῶν αἰώνων• «ἀμήν» (Ῥωμ. 1,25• 9,5. Β΄ Κορ.
11,31).
Ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Βροντεροῦ - Πρεσπῶν τὴν 3-7-1988.
