Ἐν μέσῳ λιβέλλων καὶ ἀντιξοοτήτων διεξάγεται ὁ ἀντινεονικολαϊτικὸς ἀγών

Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ὁ νεονικολαϊτισμὸς ἀποτελεῖ μάστιγα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ ὁποία ἀλλοτρόπως μεταφέρει τὴν αἵρεση τοῦ Νικολαϊτισμοῦ τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων στὶς μέρες μας. Μὲ τὸ πρόσχημα δῆθεν τοῦ συντηρητισμοῦ ἀντιστρατεύονται τὴν παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία. Ποικιλοτρόπως κάποιοι Ἱερωμένοι καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι προβάλλουν νεονικολαϊτικὲς θέσεις.

Ἡ πρώτη φορά ποὺ εἶχα ἀκούσει γιὰ Νεονικολαϊτισμὸ ἦταν κοντὰ στὰ φοιτητικά μου χρόνια, ἡ ὁποία ἦταν καὶ ἡ πρώτη φορά ποὺ ἄκουσα νὰ ὑβρίζεται ὁ “Ὀρθόδοξος Τύπος” μὲ τὴν ἴδια ἀκριβῶς ὕβρη ποὺ ἡ ἐμπάθεια τῶν ἡμερῶν μας χρησιμοποιεῖ. Ἄρθρα τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτη στὸν “Ὀρθόδοξο Τύπο” ἐνάντια στὸ νεονικολαϊτισμό, προκάλεσαν κάποιων τὸ μένος. Ἡ ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων ἀπὸ μέρους τους, ὁδήγησε σὲ ὕβρεις γιὰ τὸν “Ὀρθόδοξο Τύπο”. Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐκλαμβάνουν τὰ ἀντινεονικολαϊτικὰ κείμενα ὡς μορφὴ κριτικῆς σὲ ἀνθρώπους καὶ ὄχι ὡς ὁμολογιακὴ καταγραφὴ τῆς παραδοσιακῆς ἐκκλησιαστικῆς στάσης στὸ ζήτημα τοῦτο.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ προβολὴ τῆς παραδοσιακῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας στὰ θέματα τοῦτα προκαλοῦν τὴν μῆνιν τῶν ἐλευθεριαζόντων. Πρωτοπόρο θέση στὸν ἀγώνα ἐνάντια στὸ Νεονικολαϊτισμὸ διεξάγει καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου στὴν Κύπρο. Γιὰ τὴ στάση της αὐτὴ ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμό, τὸν Νεονικολαϊτισμὸ καὶ τὶς ἀμβλώσεις, ἔγινε πολλὲς φορὲς στόχος ἀπαξίωσης ἢ ἀκόμα καὶ λιβέλλων.

Μεγάλο ἀγώνα ἐνάντια στὸν Νεονικολαϊτισμό, διεξάγει ἡ Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου καὶ μὲ τὶς περιοδικὲς ἐκδόσεις “Ὁ Ζωοποιὸς Σταυρός”. Ἐν μέσῳ λιβέλλων καὶ ἀντιξοοτήτων διεξάγει τὸν ἀγώνα τοῦτο. Ἂν γιὰ παράδειγμα πάρουμε τὴν περιοδικὴ ἔκδοση τοῦ Δεκεμβρίου 2019, θὰ συν­αντήσουμε ἀρκετὰ ἀντινεονικολαϊτικὰ κείμενα, ὅπως “Οἱ Προγαμιαῖες σχέσεις”, ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου”, “Περὶ Ἁγνότητος καὶ Σωφροσύνης”, καὶ “Περὶ ἐγγάμου βίου”, ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτου, “Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἀποφαίνεται περὶ τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως”, «Ἡ στάσις τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, Ἐπισκόπου Σμύρνης, ἀπέναντι τῶν αἱρετικῶν, “οἰκουμενιστῶν” καὶ νικολαϊτῶν” τῆς ἐποχῆς του», ὑπὸ τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου, Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ.ἄ.

Ἡ ὅλη ἀντινεονικολαϊτικὴ αὐτὴ στάση εἶχε ὡς συνέπεια τὴν λυπηρὴ ἀπαξίωση πνευματικοῦ τῆς Μονῆς ἀπὸ Μητροπολιτικὸ περιβάλλον στὴν Κύπρο. Προσμετροῦν ὅμως λάθος ἂν θεωροῦν ὅτι ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἔχει διαφορετικὴ στάση στὸ θέμα τοῦτο.

Ἐνδεικτικὰ παραθέτομε ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ περιοδικὴ ἔκδοση, τὸ κείμενο τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου, «”Οἰκουμενισμὸς” καὶ “Νικολαϊτισμός”: Τὰ “δύο κέρατα” τοῦ Ψευδοπροφήτου”», τὸ ὁποῖο καταγράφει τὶς δύο αὐτὲς πλάνες τῶν ἡμερῶν μας. Εἶναι ἀξιοσημείωτο αὐτὸ ποὺ σημειώνεται στὸ κείμενο τοῦτο, ὅτι «τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ – Νικολαϊτισμοῦ” καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως ὑπὸ Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς “Ἀποκαλύψεως”».

Νεονικολαϊτικὲς ἀπόψεις δυστυχῶς προβάλλονται στὸ διαδίκτυο καὶ ἀπὸ ὅσους θεωροῦν χρέος τους νὰ προασπιστοῦν τὸ εἶδος τῶν μεικτῶν κατασκηνώσεων, εἰδικὰ γιὰ μαθητὲς Λυκείων. Τὰ ἕωλα ἐπιχειρήματά τους καταλήγουν σὲ περίεργες “γνωματεύσεις”, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὅτι μέσα ἀπὸ τέτοιες σχέσεις θὰ προέλθει ὁ εὐλογημένος γάμος ἢ ὅτι εἶναι καλύτερα ἀπὸ τοῦ νὰ γίνονται ὁμοφυλόφιλοι, λὲς καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀποκλείονται ἀπὸ αὐτές, καὶ ἄλλα ἐπιχειρήματα ποὺ κατ’ οὐσία καταγράφουν μία μορφὴ νεονικολαϊτισμοῦ. Μοῦ ἐνθύμισαν παλαιότερη στάση ρασοφόρου, ὁ ὁποῖος μὲ αὐστηρὸ ὕφος μοῦ ὑπέδειξε ὅτι “δὲν εἶναι στρατιωτικὴ ἡ κατασκήνωση”, γιὰ νὰ στηρίξει τὸ εἶδος τῶν μεικτῶν κατασκηνώσεων, στάση ποὺ ὅμως ἄλλαξε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο τονίζοντας, ὅτι “πρέπει ἐπιτέλους νὰ μάθει ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος τί γίνεται ἐδῶ”.

Ἕνα ἄλλο ἐξαιρετικὰ σοβαρὸ πρόβλημα, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ περιοδικὴ αὐτὴ ἔκδοση, εἶναι καὶ τὸ πρόβλημα τῶν διαζυγίων. Μὲ ἐξωεκκλησιαστικὴ χαλαρότητα, ἀκόμα καὶ Ἐπίσκοποι, ἀντιμετωπίζουν τούτη τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ μάστιγα τῶν ἡμερῶν μας. Στὴν ἐν λόγῳ περιοδικὴ ἔκδοση σὲ κείμενο τοῦ Γέροντος Ἀθανασίου, παρουσιάζεται ἐκτενὴς ἀναφορὰ γιὰ τὰ διαζύγια. Τὸ κείμενο αὐτὸ τιτλοφορεῖται “Δια-φθορὰ καὶ Δια-ζύγια” καὶ μεταξὺ ἄλλων σημειώνονται τὰ ἑξῆς : «Ὁ χωρισμός μας καὶ τὸ ἐθελούσιον “διαζύγιόν” μας ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ Θεόν μας, ἐπέφερεν, ὡς ἀναπόφευκτον συνέπειαν (λειτουργούντων καὶ τῶν ἀλληλενδέτων μὲ τὰ τεκταινόμενα πνευματικῶν νόμων), τὰ διαζύγια ἐν τῷ Μυστηρίῳ τοῦ γάμου!».

Τὸ πρόβλημα τῶν διαζυγίων ἀποτελεῖ μία σύγχρονη τραγῳδία. Ἐνθυμοῦμαι ποὺ πρὶν κάποια χρόνια εἶδα μία ζωγραφιὰ ἑνὸς δεκάχρονου κοριτσιοῦ διαζευγμένων γονιῶν, ποὺ κατὰ τὴ λεγόμενη “γιορτὴ τοῦ πατέρα” ζωγράφισε τὸ ἑαυτό της νὰ κρατεῖ τὴν καρδιὰ τῆς στάζουσα αἷμα καὶ νὰ τὴν προσφέρει στὸν πατέρα της. Ἀλήθεια πόσα παιδιά, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ζωγραφίσουν τέτοια ζωγραφιά, ζωγραφοῦν μὲ τὸν κρυμμένο πόνο τους τούτη τὴν τραγικὴ σκηνή; Μὲ λύπη ἐνθυμοῦ­μαι ὅμως καὶ τὸν Ἱερωμένο ἐκεῖνο καὶ μάλιστα Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποίος ἐνώπιον ἄλλων συγχάρηκε διαζευγμένη ποὺ εἶχε ἐφάμαρτη σχέση μὲ πολύτεκνο πατέρα ποὺ μόλις εἶχε διαζευχθεῖ, γιὰ τὴ νέα “ἐπιλογή” της. Ὅλα τοῦτα τὰ θλιβερὰ ποὺ περιέρχονται εἰς γνώση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, δυναμώνουν τὴν ἐπιμονὴ γιὰ τὴν παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ στάση της.

Δημιουργεῖται τοιουτοτρόπως μὲ τὶς νεονικολαϊτικὲς ἀπόψεις μεγάλο πρόβλημα ποιμαντικῆς. Ἱερωμένοι καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι μὲ νεονικολαϊτικὲς ἀπόψεις ἀντιστρατεύονται τὴν παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ στάση στὸ θέμα τῶν προγαμιαίων σχέσεων, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐγγάμου βίου μετέπειτα, προκαλώντας πολὺ μεγάλη σύγχυση. Ἀντιλαμβανόμαστε μὲ ὅλα τοῦτα, ὅτι στὶς μέρες μας ὁ ἀγῶνας ἐνάντια στον Νεονικολαϊτισμό, διεξάγεται ἀνάμεσα σὲ πολὺ μεγάλες ἀντιξοότητες.